Późnym popołudniem w dniu zmartwychwstania dwóch uczniów było w drodze do Emaus, małej mieściny położonej niespełna 13 km od Jerozolimy. (...). Dotarły do nich poranne wieści dotyczące zabrania ciała Chrystusa z grobu, a także świadectwo kobiet, które widziały aniołów i spotkały Jezusa. Teraz wracali do swych domów (...). PA 154.9
Nie uszli daleko, gdy przyłączył się do nich Jakiś Obcy, lecz oni byli tak pogrążeni w swym przygnębieniu i rozczarowaniu, że nie zwracali na Niego większej uwagi. Nadal prowadzili rozmowę wyrażającą myśli ich serc. (...). Gdy mówili o ostatnich wydarzeniach, Jezus zapragnął dodać im otuchy. (...). Lecz przede wszystkim musiał udzielić im nauki, której nie mieli nigdy zapomnieć. (...). PA 154.10
Począwszy od Mojżesza, (...) Chrystus objaśnił im wszystkie miejsca w Pismach, w których była o Nim mowa. (...). Opierając się na proroctwach, Chrystus dał uczniom właściwe wyjaśnienie tego, co było Jego posłaniem jako człowieka. (...). PA 154.11
Tymczasem słońce zaszło (...). Gdy uczniowie mieli już wejść do domu, Podróżny sprawiał wrażenie, jakby chciał kontynuować swą wędrówkę. Uczniowie jednak nie chcieli z Nim się rozstać. (...). PA 155.1
— “Zostań z nami” (Łukasza 24,29) — powiedzieli. PA 155.2
Wydawało się, że nie chce przyjąć zaproszenia, lecz oni poczęli nalegać, mówiąc: PA 155.3
— “Gdyż ma się ku wieczorowi, i dzień już się nachylił”. Łukasza 24,29. Chrystus przychylił się do ich prośby “i wstąpił, by zostać z nimi”. Łukasza 24,29. (...). PA 155.4
Szybko została przygotowana skromna wieczerza i postawiona przed Gościem, który zajął honorowe miejsce przy stole. A On wzniósł ręce, by pobłogosławić pożywienie. Uczniowie cofnęli się zdziwieni. Ich Towarzysz rozpostarł ręce dokładnie w taki sposób jak ich Mistrz. Popatrzyli jeszcze raz i wtedy zobaczyli na Jego dłoniach ślady gwoździ. Obaj zawołali jednocześnie: PA 155.5
— To Pan Jezus! Zmartwychwstał! PA 155.6
Zerwali się, aby Mu paść do nóg i oddać cześć, lecz On zniknął im z oczu. (...). Mając tak wielką wieść do zakomunikowania, nie mogli siedzieć na miejscu i rozmawiać. (...). Zostawili nietknięte jedzenie i przepełnieni radością natychmiast poszli do miasta tą samą drogą, którą przyszli, spiesząc się, by jak najszybciej przekazać tę wieść uczniom w mieście. — Życie Jezusa 720-724. PA 155.7
Po przybyciu do Jerozolimy dwaj uczniowie weszli przez wschodnią bramę, która ze względu na okres świąteczny była otwarta również w nocy. (...). Udali się do wieczernika, gdzie Jezus spędził ostatni wieczór przed śmiercią. (...). Drzwi izby były starannie zaryglowane. Kołatali, by ich wpuszczono, lecz odpowiedź nie nadchodziła. Wszędzie panowała cisza. Wówczas podali swe imiona. Drzwi ostrożnie otworzyły się. Weszli, a wraz z nimi wszedł ktoś inny, Niewidzialny. Następnie drzwi ponownie zamknięto, aby zabezpieczyć się przed szpiegami. PA 155.8
Podróżni zauważyli, że wszystkich ogarnęło dziwne podniecenie. Głosy tych, którzy znajdowali się w izbie, rozbrzmiewały dziękczynieniem i chwałą: PA 155.9
— “Wstał Pan prawdziwie i ukazał się Szymonowi”. Łukasza 24,34. Wtedy dwaj wędrowcy (...) opowiedzieli cudowną historię o tym, jak się im ukazał Chrystus. A gdy skończyli, (...) nagle stanęła przed nimi Inna Osoba. (...). Wówczas usłyszeli głos, który mógł być jedynie głosem ich Mistrza. (...). PA 155.10
“Wtedy zatrwożyli się i pełni lęku mniemali, że widzą ducha. Lecz On rzekł im: PA 156.1
— Czemu jesteście zatrwożeni i czemu wątpliwości budzą się w waszych sercach? Spójrzcie na ręce moje i nogi moje, że to Ja jestem. Dotknijcie mnie i patrzcie: Wszak duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam. PA 156.2
A gdy to powiedział, pokazał im ręce i nogi”. Łukasza 24,37-40. — Życie Jezusa 725. PA 156.3
W tym czasie kilku uczniów uczyniło z wieczernika swój tymczasowy dom i wszyscy, oprócz Tomasza, spędzali tam wieczory. Pewnego razu Tomasz postanowił spotkać się z nimi. (...). Podczas spożywania wieczornego posiłku uczniowie rozmawiali o dowodach, jakie Chrystus dał im w proroctwach. “I przyszedł Jezus, gdy drzwi były zamknięte, i stanął pośród nich, i rzekł: PA 156.4
— Pokój wam!” Jana 20,26. PA 156.5
Zwracając się do Tomasza, Jezus rzekł: PA 156.6
— “Daj tu palec swój i oglądaj ręce moje, i daj tu rękę swoją, i włóż w bok mój, a nie bądź bez wiary, lecz wierz”. Jana 20,27. (...). [Tomasz] nie pragnął już żadnych innych dowodów, ponieważ w Tym, który przed nim stał, rozpoznał swego Pana. Serce podskoczyło mu z radości, a padając do stóp Jezusa, zawołał: PA 156.7
— “Pan mój i Bóg mój”. Jana 20,28. — Życie Jezusa 729-730. PA 156.8
Jezus ustalił, że spotka się z uczniami w Galilei, a oni się tam udali, gdy tylko dobiegł końca paschalny tydzień. (...). Grupa podążająca do Galilei składała się z siedmiu uczniów. Ubrani byli w skromne stroje rybackie (...). Przez całą noc trudzili się bez powodzenia. (...). Przez cały ten czas samotny i niewidoczny dla nich Strażnik na brzegu nie spuszczał ich z oczu. W końcu zaczęło świtać. (...) uczniowie dostrzegli stojącego na nim Obcego Człowieka (...). Jan poznał Obcego i zawołał do Piotra: PA 156.9
— “Pan jest”. Jana 21,7. — Życie Jezusa 731-732. PA 156.10
Wszyscy wierzący, których można było zwołać, zebrali się na jednym ze wzgórz w Galilei. (...). W wyznaczonym czasie zebrało się około 500 wiernych, którzy w małych grupkach na zboczu góry pragnęli gorąco dowiedzieć się wszystkiego, co tylko było możliwe, od tych, którzy widzieli Chrystusa po Jego zmartwychwstaniu. (...). Nagle Jezus stanął wśród nich. Nikt nie umiał powiedzieć, skąd i jak przyszedł. (...). Teraz oświadczył, że dana Mu jest “wszelka moc”. Mateusza 28,18. Jego słowa skierowały umysły słuchaczy ponad ziemskie sprawy — ku sprawom niebieskim i wiecznym. — Życie Jezusa 739-741. PA 156.11
Przez 40 dni Chrystus pozostawał na ziemi, przygotowując uczniów do dzieła, które mieli przed sobą, i wyjaśniając to, czego do tej pory nie potrafili pojąć. Mówił o proroctwach dotyczących Jego przyjścia, Jego odrzucenia przez Żydów i Jego śmierci, wykazując, że wypełniły się one w najdrobniejszych szczegółach. Powiedział im, że to wypełnienie proroctw mają przyjąć jako zapewnienie mocy, która będzie towarzyszyć im w ich przyszłej pracy. — Działalność apostołów 17-18. PA 157.1