Gdy Paweł głosił Chrystusa w Damaszku, wszyscy, którzy go słyszeli, zdumiewali się. (...). Opozycja stała się tak zaciekła, że Paweł nie mógł dłużej pracować w Damaszku. Posłaniec z nieba nakazał mu opuścić to miasto, więc poszedł “do Arabii” (Galacjan 1,17), gdzie znalazł bezpieczne schronienie. Tutaj, w samotności na pustkowiu, Paweł miał dość czasu na spokojne studiowanie i rozmyślanie. (...). Jezus nawiązał z nim łączność i umocnił go w wierze, obdarzając obficie mądrością i łaską. — Działalność apostołów 70. PA 163.9
Współpraca Pawła z Barnabą w Antiochii umocniła go w przekonaniu, że Pan powołał go do szczególnego dzieła w świecie pogańskim. W czasie nawrócenia Pawła Pan oświadczył, że ma on zostać kaznodzieją wśród pogan, “aby otworzyć ich oczy, odwrócić od ciemności do światłości i od władzy szatana do Boga, aby dostąpili odpuszczenia grzechów i przez wiarę we mnie współudziału z uświęconymi”. Dzieje Apostolskie 26,18. Ananiaszowi powiedział Pan o Pawle: PA 164.1
— “Mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela”. Dzieje Apostolskie 9,15. PA 164.2
Gdy Paweł w swoim późniejszym chrześcijańskim doświadczeniu modlił się w świątyni w Jerozolimie, ukazał mu się Pan i polecił: PA 164.3
— “Idź, bo Ja cię wyślę daleko do pogan”. Dzieje Apostolskie 22,21. — Działalność apostołów 88. PA 164.4