Gdy modliłam się podczas nabożeństwa rodzinnego, Duch Święty ogarnął mnie i wydawało mi się, że wznoszę się coraz wyżej i wyżej, wysoko ponad ciemny świat. Odwróciłam się, by przyjrzeć się ludowi adwentowemu na świecie, ale nie mogłam go zauważyć. Wtedy głos przemówił do mnie: PA 177.1
— Popatrz jeszcze raz, ale nieco wyżej. PA 177.2
Wtedy podniosłam wzrok i ujrzałam prostą i wąską ścieżkę wiodącą wysoko nad światem. Tą ścieżką lud adwentowy podążał do miasta, które znajdowało się na drugim końcu ścieżki. Mieli oni jasne światło świecące przed nimi na początku ścieżki, a anioł wyjaśnił mi, że to wołanie o północy. Światło to oświetlało całą ścieżkę i świeciło im pod stopy, aby się nie potknęli. Gdy patrzyli stale na Jezusa, który był przed nimi, prowadząc ich do miasta, byli bezpieczni. — Early Writings 14. PA 177.3
W wieku 17 lat (...) zostałam odwiedzona przez niebiańskiego posłańca, który powiedział mi: PA 177.4
— Mam dla ciebie przesłanie, które będziesz głosić. PA 177.5
Dlaczego ja? — pomyślałam. — To chyba jakaś wielka pomyłka. PA 177.6
Wtedy raz jeszcze padły słowa: PA 177.7
— Mam dla ciebie przesłanie, które będziesz głosić. Spisz dla innych to, co ci przekazałem. — Sermons and Talks II, 252. PA 177.8