Pisząc do tych braci odnośnie wielkiego dzieła Bożego do wykonania E. White podkreślała wagę dobrego startu w tej pracy. Mówiła o obszarach gdzie można było wykonać o wiele więcej pracy ale tak nie uczyniono z powodu niemądrej gospodarki. Oświadczyła że jeśli praca rozpocznie się właściwie to będzie wymagała mniejszych środków podjętych ze skarbca. Powiedziała: ZD 302.1
“To wielki i święty przywilej, wywyższenie prawdy przeznaczonej nam. Jesteśmy zadowoleni że są ludzie, którzy wejdą na nasze pola misyjne pracując chętnie za niewielkie wynagrodzenie. Pieniądze nie mają mieć przewagi nad świadomością i obowiązkiem by otwierać prawdę tym, którzy są w ciemności i błędzie w dalekich krajach lecz mają być powodowani miłością do Chrystusa i do bliźnich”. ZD 302.2
“Mężczyźni , którzy oddają się tej wielkiej pracy nauczania prawdy nie są przekupieni bogactwem. Ale Bóg może poprawić sytuację swoich odłączonych do dzieła Bożego sług. Co do pracy, która miała być wykonana sprawnie, Pan wysłał swoich uczniów dwójkami... Myśli i plany jednego człowieka nie mają mieć decydującego wpływu na dzieło Boże... Jeden nie powinien pracować niezależnie od drugiego, realizować swoje pomysły i plany, gdyż może mieć wykształcenie w pewnym kierunku, posiadać pewne cechy charakteru, które w szkodliwy sposób wpłyną na dzieło jeśli staną się kontrolującą mocą”. ZD 302.3
“Pracownicy nie powinni działać oddzielnie ale razem, w każdym kierunku dzieła Bożego. Jednym z najistotniejszych problemów jest kultura osobista. Zbyt mało zwraca się uwagi na tę sprawę. Powinno się wytężyć wszystkie siły aby dzieło dla Boga było zaszczytne i wysoko postawione. Podczas pracy w dziele, mądrość może być osiągnięta w znacznie większym stopniu niż wielu przypuszcza”. ZD 303.1
“Podnieście wysoki standard charakteru pracy misyjnej. Niech wszyscy mężczyźni i kobiety zadają sobie pytanie — Kim jestem i kim powinienem być i co robić? Niech każdy pracownik rozważy że nie może innym dać tego czego sam nie posiada. Zatem nie powinien postępować według własnych przyzwyczajeń i sposobów nie czyniąc zmiany na lepsze. Paweł mówi: ‘Nie osiągnąłem, ale stale prę naprzód’. To stały postęp i polepszanie, reformowanie, któremu musi podlegać jednostka aby mieć idealnie symetryczny, zrównoważony charakter...” ZD 303.2
“Każdy z nas samotnie może zrobić niewiele. Dwaj lub więcej są lepsi niż jeden gdyż możesz lepiej ocenić innego niż siebie. Jeśli każdy z was uzna własne plany i zwyczaje pracy za doskonałe, to będziecie w wielkim zwiedzeniu. Radźcie razem dużo się modląc, z pokorą umysłu chętni do słuchania rad. Tak się stanie gdy Bóg będzie waszym doradcą...” ZD 303.3
“Niech zwyczaje tego świata nie staną się waszymi. Mamy dać światu szlachetny przykład, pokazując naszą wiarę, wywyższamy charakter Boga. Czyń drugiemu to co chcesz aby tobie czyniono. Niech każde działanie odsłania szlachetność waszej wiary a będziecie szczerzy wobec Boga. Pójdźcie do Słowa ucząc się tego jakie są Jego rzeczywiste żądania. Gdy Bóg mówi, jest naszym obowiązkiem słuchać i być posłusznym...” ZD 303.4
“Od samego początku waszej pracy, czyńcie ją w dostojny sposób, na Boże podobieństwo, możecie poddać charakter pod wpływy, o których wiecie że są niebiańskiego pochodzenia. Ale pamiętajcie aby z ostrożnością czynić prezentację tej prawdy. Trzymajcie umysły na wodzy. Pamiętajcie o praktycznej pobożności, także w rozmyślaniu nad zasadami wiary. Nauka i miłość Chrystusa zmiękcza i łamie serca siejąc dobre ziarno prawdy, wtedy zdobędziecie zaufanie ludzi, których chcecie poznać. Ale pamiętajcie o szczególnym charakterze dzieła Bożego. Niech publikacje, gazety, broszury, działają pośród ludzi, przygotowują umysły na głoszenie prawdy. Niech żadne ograniczające wysiłki nie będą czynione w tej sprawie a dzieło Boże jeśli rozpocznie się mądrze i prowadzone jest mądrze, to sukces jest gwarantowany. Bądźcie pokorni i chętni do nauki jeśli chcecie uczyć innych i prowadzić ich drogą prawdy i sprawiedliwości”. ZD 304.1