Όταν ο Ηρώδης πληροφορήθηκε τη δραπέτευση του Πέτρου εξοργίστηκε. Ενοχοποίησε τους φρουρούς της φυλακής για ανικανότητα και διέταξε να τους εκτελέσουν με την προβαλλόμενη κατηγορία ότι κοιμόντουσαν την ώρα του καθήκοντος. Ο Ηρώδης γνώριζε ότι ο Πέτρος δεν είχε ελευθερωθεί ύστερα από κάποια ανθρώπινη επέμβαση. Ήταν όμως αποφασισμένος να μην παραδεχτεί ότι θεϊκή ήταν η δύναμη που ανέτρεψε τα σχέδιά του και έτσι, βάλθηκε να δείξει πόσο βαθιά περιφρονούσε τον Θεό. ΙΑ 229.2
Λίγο μετά την απελευθέρωση του απόστολου από τη φυλακή, ο Ηρώδης πήγε στην Καισάρεια. Ενώ βρισκόταν εκεί, διοργάνωσε μία μεγάλη γιορτή που σκοπό είχε να προκαλέσει το θαυμασμό και την επευφημία του λαού. Κυνηγοί των απολαύσεων συγκεντρώθηκαν από παντού και επιδόθηκαν σε ξέφρενο γλέντι και φαγοπότι. Με πομπές και παρατάξεις εμφανίστηκε ο Ηρώδης μπροστά στο λαό και εκφώνησε ένα ρητορικό λόγο. Ντυμένος με μανδύα που αστραφτοκοπούσε από ασήμι και χρυσάφι και που συγκέντρωνε στις πλούσιες πτυχές του τις ακτίνες του ήλιου θαμπώνοντας τα μάτια των θεατών, παρουσίαζε ένα καταπληκτικά φαντασμαγορικό θέαμα. ΙΑ 229.3
Η μεγαλοπρέπεια της εμφάνισής του μαζί με τη ρητορική του δεινότητα αιχμαλώτισαν βαθύτατα το ακροατήριο. Με τις αισθήσεις τους ήδη διαστρεβλωμένες από το γλεντοκόπημα και το μεθύσι, θαμπώθηκαν από το στολισμό του Ηρώδη και μαγεύτηκαν από το φέρσιμο και την ευγλωττία του. Έξαλλοι από ενθουσιασμό έπλεκαν το εγκώμιό του, δηλώνοντας ότι ένας θνητός δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει τέτοια εμφάνιση ούτε να μιλήσει με τέτοια καταπληκτική ευφράδεια. Δήλωσαν επιπλέον ότι, ενώ μέχρι τότε τον είχαν σεβαστεί σαν άρχοντα, από τώρα και στο εξής θα τον λάτρευαν σαν θεό. ΙΑ 230.1
Ο Ηρώδης ήξερε ότι δεν του άξιζε καθόλου η δόξα και η τιμή που του πρόσφεραν. Και όμως, δέχτηκε τη λατρεία του λαού σαν να του τη χρωστούσαν. Η καρδιά του παλλόταν από θρίαμβο και η όψη του λαμποκοπούσε από ικανοποιημένη υπερηφάνεια όταν άκουσε να υψώνεται η κραυγή: «Θεού φωνή και ουχί ανθρώπου”. Οι ίδιες φωνές που δόξαζαν έναν αχρείο ηγεμόνα, λίγα μόνο χρόνια πριν, είχαν προφέρει την έξαλλη κατακραυγή: «Σήκωσον τον Ιησούν. Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν”. Ο Ηρώδης δέχτηκε αυτή την κολακεία και την τιμή με μεγάλη ευχαρίστηση και η καρδιά του έπαλλε θριαμβευτικά. Ξαφνικά όμως έγινε μία τρομερή αλλαγή. Το πρόσωπό του πήρε το ωχρό χρώμα του θανάτου και παραμορφώθηκε από το φρικτό πόνο. Μεγάλες σταγόνες ιδρώτα έβγαιναν από τους πόρους του. Για μία στιγμή έμεινε ακίνητος από τον πόνο και τον τρόμο. Κατόπιν, στρέφοντας το χλωμό, μολυβένιο πρόσωπό του προς τους τρομοκρατημένους φίλους του, φώναξε με ένα βραχνό και απεγνωσμένο τόνο: «αυτός που εξυψώσατε σαν θεό, πατάχθηκε με θάνατο». ΙΑ 230.2
Σε κατάσταση φρικιαστικής αγωνίας, μεταφέρθηκε μακριά από τη σκηνή της επίδειξης και του ξεφαντώματος που τώρα απεχθανόταν η ψυχή του. Πριν από ένα λεπτό ήταν ο υπερήφανος δέκτης του αίνου και της λατρείας του μεγάλου εκείνου πλήθους, τώρα όμως ένοιωθε πως βρισκόταν στα χέρια ενός Άρχοντα ισχυρότερου από αυτόν. Καταλήφθηκε από τύψεις. Θυμήθηκε την απάνθρωπη προσταγή του για τη σφαγή του αθώου Ιάκωβου. Αναλογίστηκε το σκληρό διωγμό των οπαδών του Χριστού και το σχέδιό του να θανατώσει τον απόστολο Πέτρο που ο Θεός τον γλύτωσε από το χέρι του. Θυμήθηκε πως μέσα στην ξέφρενη απογοήτευσή του για την περιπαιγμένη αξιοπρέπεια του, άφησε την οργή του να ξεσπάσει σε μία παράλογη εκδίκηση κατά των φρουρών της φυλακής. Αισθανόταν ότι ο Θεός που είχε γλυτώσει τον απόστολο από το θάνατο είχε τώρα να κάνει με αυτόν τον αμείλικτο διώκτη. Δεν έβρισκε καμία ανακούφιση ούτε από το σωματικό πόνο ούτε από την πνευματική αγωνία και ούτε περίμενε να βρει παρηγοριά. Ο Ηρώδης ήταν γνώστης του θεϊκού νόμου που λέει, «Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού» και ήξερε ότι δεχόμενος τη λατρεία του λαού είχε ξεπεράσει τα όρια της ανομίας του και είχε προκαλέσει τη δικαιολογημένη οργή του Θεού. ΙΑ 230.3
Ο ίδιος άγγελος που είχε φύγει από τις ουράνιες αυλές για να ελευθερώσει τον Πέτρο έφερε την αγγελία της οργής και της κρίσης του Θεού στον Ηρώδη. Ο ουράνιος απεσταλμένος κτύπησε τον Πέτρο για να τον σηκώσει από τον ύπνο, αλλά με διαφορετικό κτύπημα πάταξε τον ασεβή βασιλιά, συντρίβοντας την υπερηφάνειά του και προξενώντας του θανατηφόρα αρρώστια. Ο Ηρώδης έγινε σκωληκόβρωτος και σάπισε, ενώ ακόμη ζούσε. Πέθανε σφαδάζοντας από τους πόνους και την αγωνία, υφιστάμενος τη δίκαιη ανταπόδοση από ΙΑ 231.1
τον Θεό. ΙΑ 231.2
Η επίδειξη αυτή της θεϊκής δικαιοσύνης είχε μεγάλη επιρροή επάνω στο λαό. Ενώ ο απόστολος του Χριστού είχε θαυματουργικά απε-λευθερωθεί από τη φυλακή και το θάνατο, ο διώκτης του είχε παταχτεί με την κατάρα του Θεού. Η είδηση μεταδόθηκε σε όλες τις χώρες και έγινε αφορμή να οδηγηθούν πολλοί στη χριστιανική πίστη. ΙΑ 231.3