Ηπτώση του ανθρώπου στην αμαρτία βύθισε τον ουρανό στη θλίψη. Ο κόσμος που είχε δημιουργήσει ο Θεός επρόκειτο να γεμίσει από θνητούς, καταδικασμένους στη δυστυχία, στην αρρώστια και στο θάνατο, χωρίς να υπάρχει διέξοδος σωτηρίας. Όλη η οικογένεια του Αδάμ έπρεπε να πεθάνει. Η έκφραση του αξιαγάπητου Ιησού ήταν γεμάτη συμπάθεια και θλίψη. Σε λίγο πλησίασε στο δυνατό φως που περιέβαλλε τον Πατέρα. Ένας άγγελος μετέδωσε ότι ο Ιησούς συνομιλούσε με τον Πατέρα Του. Η αγωνία των αγγέλων ήταν πολύ μεγάλη. Τρεις φορές ο Ιησούς πήγε στην παρουσία του Πατέρα Του και εισχώρησε στο δυνατό φως που Τον περιέβαλλε. Η μορφή του Ιησού έγινε ευδιάκριτη όταν την τρίτη φορά βγήκε από το πατρικό περιβάλλον. Το παρουσιαστικό του ήταν ήρεμο, απαλλαγμένο από κάθε αμηχανία και αμφιβολία και έλαμπε από καλοσύνη και ομορφιά που ανθρώπινα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν. ΙΑ 25.1
Ο Ιησούς τότε ενημέρωσε τους αγγέλους ότι είχε βρεθεί μία λύση για τη σωτηρία του καταδικασμένου ανθρώπου. Παρακάλεσε τον Πατέρα Του να προσφέρει Αυτός τη ζωή Του λύτρο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Με την αξία του αίματός Του και την υπακοή στο νόμο του Θεού, θα μπορούσαν οι άνθρωποι να αποκτήσουν την εύνοια του Θεού, να επανέλθουν στον όμορφο παράδεισο και να φάνε από τον καρπό του δέντρου της ζωής. ΙΑ 25.2
Στην αρχή οι άγγελοι δεν χάρηκαν όταν άκουσαν το σχέδιο της σωτηρίας. Σύμφωνα με αυτό, ο Αρχηγός τους θα έστεκε ανάμεσα στην οργή του Θεού και στον αμαρτωλό άνθρωπο, θα υπέφερε την αδικία και το χλευασμό και ελάχιστοι θα Τον δέχονταν ως Υιό του Θεού. Σχεδόν όλοι θα Τον μισούσαν και θα Τον απέρριπταν. Θα εγκατέλειπε όλη τη δόξα Του, θα εμφανιζόταν στη γη ταπεινωμένος ως άνθρωπος, και με προσωπική εμπειρία θα γνώριζε λύπες και δοκιμασίες προκειμένου να βοηθήσει τους πειραζόμενους. Όταν η αποστολή Του ως δάσκαλος θα τελείωνε, θα παραδιδόταν στα χέρια των ασεβών και θα υπέφερε κάθε δυνατή αγριότητα και βασανισμό από αμαρτωλούς ανθρώπους παρακινούμενους από τον Σατανά και τους αγγέλους του. Θα πέθαινε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο κρεμασμένος μεταξύ γης και ουρανού, σαν να είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός. Θα περνούσε ώρες τέτοιας τρομακτικής αγωνίας που οι άγγελοι δεν θα μπορούσαν ούτε καν να αντικρίσουν, αλλά θα έκρυβαν το πρόσωπό τους από το θέαμα αυτό. Δεν θα αντιμετώπιζε μόνο σωματικό πόνο. Η ψυχική θλίψη Του θα ήταν τόσο μεγάλη που δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να συγκριθεί με το σωματικό βασανισμό. Το βάρος των αμαρτιών ολόκληρου του κόσμου θα έπεφτε επάνω Του. Θα πέθαινε, θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα και θα ανέβαινε στον Πατέρα Του να μεσιτεύσει για τον παραστρατημένο, αμαρτωλό άνθρωπο. ΙΑ 25.3