Ο Θεός επικοινώνησε με τους αφοσιωμένους προφήτες και δασκάλους της εκκλησίας της Αντιόχειας: «Και ενώ υπηρέτουν εις τον Κύριον και ενήστευον, είπε το Πνεύμα το Άγιον, Χωρήσατε εις εμέ τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον δια το έργον εις το οποίον προσεκάλεσα αυτούς» (Πραξ. ιγ’ 2). Πριν σταλούν οι κήρυκες εκεί ως ιεραπόστολοι στον ειδωλολατρικό κόσμο, καθιερώθηκαν επίσημα στον Θεό με νηστεία, προσευχή και την τελετή της χειροτονίας. ΙΑ 234.1
Ο Θεός ευλόγησε πλουσιοπάροχα τις προσπάθειες του Παύλου και του Βαρνάβα τη χρονιά που παρέμειναν με τους πιστούς της Αντιόχειας. Κανείς από τους δύο όμως δεν είχε ακόμη χειροτονηθεί επίσημα στο έργο του ευαγγελίου. Τώρα η εκκλησία τους εξουσιοδοτούσε όχι μόνο να διδάξουν την αλήθεια, αλλά να βαπτίζουν και να διοργανώνουν νέες εκκλησίες με πλήρη δικαιώματα εκκλησιαστικού κύρους. Αυτή ήταν μία σπουδαία εποχή για το χριστιανισμό. Αν και το «μεσότοιχο του φραγμού” Ιουδαίων και Εθνικών είχε καταρριφθεί με το θάνατο του Χριστού δίνοντας στους Εθνικούς πλήρη ευαγγελικά προνόμια, το πέπλο δεν είχε ακόμη αποτραβηχτεί από τα μάτια πολλών πιστών Ιουδαίων, και δεν μπορούσαν να διακρίνουν καθαρά το τέλος εκείνων που είχαν καταργηθεί με το θάνατο του Υιού του Θεού. Το κήρυγμα του ευαγγελίου μεταξύ των Εθνικών αναλαμβανόταν τώρα με ιδιαίτερη δραστηριότητα. ΙΑ 234.2
Οι απόστολοι οι οποίοι είχαν διοριστεί να ηγηθούν στο έργο αυτό θα εκτίθονταν σε υποψίες, προκαταλήψεις και φθόνο και θα μπορούσαν να θεωρηθούν αιρετικοί, ενώ το κύρος τους ως λειτουργοί του ευαγγελίου θα αμφισβητούταν από πολλούς πιστούς Ιουδαίους. Ο Θεός προείδε τις δυσκολίες που θα συναντούσαν οι δούλοι Του. Για να μην αποδοθεί καμία επίκριση στην αποστολή τους, υπέδειξε στην εκκλησία με ιδιαίτερη αποκάλυψη να τους ξεχωρίσουν δημόσια για το έργο του κηρύγματος. ΙΑ 234.3
Στα μεταγενέστερα χρόνια δόθηκε στη χειροτονία υπερβολική σημασία. Σπουδαιότητα που δεν στηριζόταν πουθενά είχε αποδοθεί στην πράξη αυτή σαν να ερχόταν εκείνη τη στιγμή επάνω στους χειροτονημένους κάποια δύναμη η οποία αυτόματα τους καθιστούσε κατάλληλους για οποιαδήποτε υπηρεσία του ευαγγελικού έργου. Στην περίπτωση όμως της επιλογής των δύο αυτών αποστόλων, δεν βρίσκουμε τίποτα καταχωρημένο που να αποδεικνύει ότι κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα τούς χορηγήθηκε με την απλή επίθεση των χεριών. Τόσο ο Παύλος όσο και ο Βαρνάβας είχαν ήδη λάβει το αξίωμά τους κατευθείαν από τον Θεό, ώστε η τελετή της χειροτονίας δεν πρόσθεσε καμία ουσιαστική ικανότητα σ’ αυτούς. Ήταν απλώς ένας αναγνωρισμένος τρόπος για την υπόδειξη ενός ατόμου σε κάποια καθορισμένη υπηρεσία. ΙΑ 234.4