Ο απόστολος Παύλος, στη δεύτερη επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς, προείπε τη μεγάλη αποστασία που θα παρουσιαζόταν σαν αποτέλεσμα της εγκαθίδρυσης της παπικής εξουσίας. Δήλωσε ότι η ημέρα του Χριστού δεν θα ερχόταν «εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία, και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθίση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός”. Στη συνέχεια ο απόστολος προειδοποιούσε τους αδελφούς του ότι «το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται» (Β’ Θεσ. β’ 3, 4, 7). Από τότε ακόμη, έβλεπε να γλιστρούν ύπουλα μέσα στην εκκλησία πλάνες που έμελλαν να προλειάνουν το δρόμο για την εξέλιξη της παποσύνης. ΙΑ 252.1
Σιγά σιγά, σιωπηλά και ύπουλα στην αρχή, αλλά απροκάλυπτα αργότερα, καθώς αύξανε σε δύναμη και κυριαρχούσε στη σκέψη των ανθρώπων, «το μυστήριο της ανομίας” προχωρούσε με την εξαπατική και βέβηλη δράση του. Απαρατήρητα σχεδόν, οι ειδωλολατρικές συνήθειες εισχώρησαν μέσα στη χριστιανική εκκλησία. Η τάση του συμβιβασμού και των υποχωρήσεων είχε σταματήσει για ένα διάστημα από την αγριότητα των διωγμών που υπέστη η εκκλησία από τον παγανισμό. Μόλις όμως έπαψε ο κατατρεγμός και ο Χριστιανισμός έκανε την είσοδό του μέσα σε βασιλικά παλάτια και αυλές, η εκκλησία αντάλλαξε την ταπεινή σεμνότητα του Χριστού και των αποστόλων Του με την περήφανη επιδεικτικότητα των ειδωλολατρικών πολιτικών και θρησκευτικών αρχηγών. Στη θέση των θεϊκών απαιτήσεων μπήκαν οι ανθρώπινες θεωρίες και οι παραδόσεις. Η μεταστροφή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου στο Χριστιανισμό, στις αρχές του τέταρτου αιώνα, προκάλεσε μεγάλη αγαλλίαση και κάτω από το προσωπείο της ευσέβειας, το κοσμικό πνεύμα έμπαινε μέσα στην εκκλησία. Από την εποχή αυτή το διαβρωτικό έργο άρχισε να σημειώνει καταπληκτική πρόοδο. Δίνοντας την εντύπωση του νικημένου, ο παγανισμός βγήκε στο τέλος νικητής. Το πνεύμα του κατέκτησε την εκκλησία και τα δογματικά, λειτουργικά και δεισιδαιμονικά συστήματά του ενσω-ματώθηκαν στην πίστη και στη λατρεία των καλούμενων οπαδών του Χριστού. ΙΑ 252.2
Αυτός ο συμβιβασμός μεταξύ ειδωλολατρίας και Χριστιανισμού είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση του «ανθρώπου της αμαρτίας» που σύμφωνα με την προφητεία, θα εναντιωνόταν και θα εξυψωνόταν πάνω από τον Θεό. Το γιγαντιαίο αυτό ψευδοθρησκευτικό σύστημα είναι ένα αριστούργημα σατανικής επινόησης - ένα στημένο μνημείο των προσπαθειών του Διαβόλου - για να ενθρονιστεί και να διοικεί τον κόσμο σύμφωνα με το θέλημά του. ΙΑ 253.1
Προκειμένου να εξασφαλίσει για τον εαυτό της τα πλούτη και τις τιμές του κόσμου, η εκκλησία αναζήτησε την εύνοια και την υποστήριξη των μεγάλων της γης. Απορρίπτοντας με αυτή τη στάση τον Χριστό, παρασύρθηκε να συμμαχήσει με τον αντιπρόσωπο του «άρχοντα του σκότους», τον επίσκοπο της Ρώμης. ΙΑ 253.2
Ένα από τα σπουδαιότερα δόγματα του Ρωμαιοκαθολικισμού διδάσκει ότι ο πάπας είναι η ορατή κεφαλή της παγκόσμιας εκκλησίας του Χριστού και ότι έχει το προνόμιο της απόλυτης υπεροχής πάνω από όλους τους επισκόπους και ποιμένες του κόσμου. Επιπλέον, στον πάπα απονεμήθηκαν και οι τίτλοι της ίδιας της Θεότητας. ΙΑ 253.3
Ο Σατανάς ήξερε καλά ότι οι Αγίες Γ ραφές θα μπορούσαν να καταστήσουν τους ανθρώπους ικανούς να ανακαλύψουν τις απατηλές μεθοδείες του και να αντισταθούν στη δύναμή του. Ο ίδιος ο Σωτήρας του κόσμου χρησιμοποίησε το Λόγο του Θεού για να αντιμετωπίσει τους πειρασμούς. Κάθε επίθεσή του ο Χριστός την αντέκρουσε με την ασπίδα της αιώνιας αλήθειας, λέγοντας: «Είναι γεγραμμένον”. Σε κάθε πρόταση του αντιπάλου, αντιπαρέβαλε τη σοφία και τη δύναμη του Λόγου. Ο μόνος τρόπος για να κατορθώσει ο Διάβολος να επιβληθεί στις καρδιές των ανθρώπων και να πετύχει την εγκαθίδρυση του παπικού σφετεριστή, ήταν να κρατήσει τον κόσμο στην άγνοια των Γραφών. Αφού η Γραφή εξυψώνει τον Θεό και τοποθετεί τους θνητούς ανθρώπους στην πραγματική τους θέση, οι ιερές αλήθειες της έπρεπε να μείνουν κρυμμένες και ακυκλοφόρητες. Αυτήν ακριβώς τη λογική υιοθέτησε η Καθολική εκκλησία. Για εκατοντάδες χρόνια η κυκλοφορία της Βίβλου είχε απαγορευτεί. Ο λαός δεν είχε το δικαίωμα ούτε να τη μελετάει ούτε να την έχει στην κατοχή του. Ανώτεροι ή κατώτεροι κληρικοί, χωρίς ήθος και χαρακτήρα, ερμήνευαν τα διδάγματά της όπως τους συνέφερε. Έτσι, έφτασε ο πάπας στο σημείο να αποκτήσει σχεδόν διεθνή αναγνώριση σαν αντιπρόσω πος του Θεού στη γη, εξουσιοδοτημένος με την ανώτατη θρησκευτικοπολιτική εξουσία. ΙΑ 253.4