Ο νόμος του Θεού υπήρχε πριν από τη δημιουργία του ανθρώπου, βάση του οποίου και οι άγγελοι διοικούνταν. Ο Σατανάς αμάρτησε επειδή παραβίασε τις αρχές της διακυβέρνησης του Θεού. Όταν πλάστηκαν ο Αδάμ και η Εύα, ο Θεός τούς κοινοποίησε το νόμο Του. Δεν ήταν τότε γραμμένος, αλλά τον διδάχτηκαν από τον Κύριο. ΙΑ 105.1
Το Σάββατο, της τέταρτης εντολής, είχε καθιερωθεί στην Εδέμ. Αφού ο Θεός δημιούργησε τη γη και έπλασε τον άνθρωπο, αγίασε την έβδομη ημέρα προς όφελος του. Μετά την αμαρτία και την πτώση του Αδάμ, καμία αλλαγή δεν επήλθε στο νόμο του Θεού. Οι Δέκα Εντολές προϋπήρχαν από την πτώση και διατηρήθηκαν μετά την αμαρτία, οι αρχές των ηθικών εκείνων προσταγμάτων δεν μεταβλήθηκαν, αλλά πρόσθετα διατάγματα δόθηκαν για να ανταποκριθούν στην ξεπεσμένη τώρα κατάσταση του ανθρώπου. ΙΑ 105.2
Ένα σύστημα θεσπίστηκε που απαιτούσε τη θυσία ζώων, προκειμένου να δείξει στον αμαρτωλό άνθρωπο ότι η τιμωρία της παρακοής είναι ο θάνατος, σε αντίθεση με ό,τι το φίδι είχε πει στην Εύα. Η παράβαση του θεϊκού νόμου κατέστησε απαραίτητη τη θυσία και το θάνατο του Χριστού κάνοντας εφικτή για τον άνθρωπο τη διαφυγή της θανατικής ποινής, χωρίς να χρειαστεί να αλλοιωθεί ή να καταργηθεί ο νόμος. Το σύστημα των θυσιών είχε σκοπό να διδάξει στον άνθρωπο την ταπεινοφροσύνη, να τον οδηγήσει σε μετάνοια και εμπιστοσύνη στον Θεό και, μόνο μέσω του υποσχόμενου Μεσσία, σε συγχώρηση των αμαρτιών του. Αν ο νόμος του Θεού δεν είχε παραβιαστεί, ο θάνατος δεν θα υπήρχε και ούτε θα χρειάζονταν πρόσθετες διατάξεις για την αντιμετώπιση της αμαρτωλής κατάστασης του αν θρώπου. ΙΑ 105.3
Ο Αδάμ δίδαξε στους απογόνους του το νόμο του Θεού ο οποίος μεταδόθηκε μέσω των πιστών στις μετέπειτα γενεές. Η συνεχιζόμενη παραβίασή του προκάλεσε τον υδάτινο κατακλυσμό επάνω στη γη. Ο νόμος διατηρήθηκε από τον Νώε και την οικογένειά του οι οποίοι λόγω της δίκαιας ζωής τους σώθηκαν από θαύμα μέσα στην κιβωτό. Ο Νώε δίδαξε στους απογόνους του τις Δέκα Εντολές. Ο Κύριος είχε πάντα ένα λαό στην καρδιά του οποίου κατοικούσε ο νόμος Του. Για τον Αβραάμ λέει: «Υπήκουσεν εις την φωνήν μου, και εφύλαξε τα προστάγματά μου, τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, και τους νόμους μου” (Γεν. κς’ 5). ΙΑ 106.1
Ο Κύριος παρουσιάστηκε στον Αβραάμ και του είπε: «Εγώ είμαι Θεός ο Παντοκράτωρ, περιπάτει ενώπιον μου και έσο τέλειος. Και θέλω στήσει την διαθήκην μου αναμέσον εμού και σου, και θέλω σε πληθύνει σφόδρα σφόδρα» (Γεν. ιζ’ 1-2). «Και θέλω στήσει την διαθήκην μου αναμέσον εμού και σου, και του σπέρματός σου μετά σε εις τας γενεάς αυτών, εις διαθήκην αιώνιον, δια να ήμαι Θεός εις σε και εις το σπέρμα σου μετά σε» (Γεν. ιζ’ 7). ΙΑ 106.2
Απαίτησε από τον Αβραάμ και το σπέρμα του την περιτομή, μία κυκλική τομή στη σάρκα, σαν ένδειξη ότι ο Θεός τούς είχε ξεχωρίσει από όλα τα έθνη για πολύτιμο θησαυρό Του. Με το σημείο αυτό δεσμεύονταν να μη συνάπτουν γάμους με τα άλλα έθνη, επειδή αν το έκαναν αυτό θα έχαναν το σεβασμό τους προς τον Θεό και τον άγιο νόμο Του, καταλήγοντας όπως τα άλλα ειδωλολατρικά κράτη. ΙΑ 106.3
Με την πράξη της περιτομής επίσημα συμφώνησαν με τους όρους της διαθήκης που είχε κάνει ο Θεός με τον Αβραάμ: θα ξεχώριζαν ως λαός από όλα τα έθνη και θα γίνονταν τέλειοι. Αν οι απόγονοι του Αβραάμ είχαν διατηρήσει την απόστασή τους από τους ξένους λαούς, δεν θα είχαν παρασυρθεί στην ειδωλολατρία. Ο πειρασμός, να εμπλακούν στις αμαρτωλές τους πράξεις και να επαναστατήσουν εναντίον του Θεού, θα απομακρυνόταν από αυτούς. Με την ανάμιξη τους όμως με τα γύρω έθνη, έχασαν σε μεγάλο βαθμό τον ιδιαίτερο, άγιο χαρακτήρα τους. Τιμωρώντας τους ο Θεός έφερε πείνα στην περιοχή που έμεναν, η οποία τους ανάγκασε να πάνε στην Αίγυπτο προκειμένου να διατηρήσουν τη ζωή τους. Ο Θεός δεν εγκατέλειψε το λαό Του στην ξένη χώρα, εξαιτίας της διαθήκης Του με τον Αβραάμ. Επέτρεψε να βασανιστούν από τους Αιγύπτιους, με σκοπό να στραφούν σ’ Αυτόν μέσα στη θλίψη τους, να προτιμήσουν τη δίκαιη και συγχωρητική διακυβέρνησή Του και να υπακούσουν στις απαιτήσεις Του. ΙΑ 106.4
Αρχικά, ήταν λίγες οι οικογένειες που κατέβηκαν στην Αίγυπτο, στη συνέχεια όμως αυξήθηκαν και έγιναν μεγάλο πλήθος. Μερικοί έδωσαν μεγάλη προσοχή στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους και τα ανέθρεψαν με αρχές σύμφωνες με το νόμο του Θεού. Πολλοί όμως από τους Ισραηλίτες είχαν τόσο πολύ εξοικειωθεί με την ειδωλολατρία ώστε απέκτησαν συγκεχυμένες ιδέες για το θέλημα του Κυρίου. Εκείνοι που πίστευαν σ’ Αυτόν έκραζαν με ψυχική αγωνία να σπάσει το ζυγό της θλιβερής δουλείας τους και να τους βγάλει από τη χώρα της σκλαβιάς, ώστε ελεύθεροι να μπορούν να Τον λατρεύουν. Ο Θεός άκουσε τις κραυγές τους και χρησιμοποίησε τον Μωυσή σαν όργανό Του για την απελευθέρωσή του λαού Του. Αφού οι Ισραηλίτες εγκατέλειψαν με σημεία και θαύματα την Αίγυπτο και τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας χωρίστηκαν με εντυπωσιακό τρόπο μπροστά τους, ο Κύριος τούς υπέβαλε σε ταλαιπωρία για να δει αν θα Του έδειχναν εμπιστοσύνη. Απέτυχαν στη δοκιμασία. Γόγγυζαν εναντίον του Θεού εξαιτίας των δυσκολιών που συναντούσαν στο δρόμο, εκφράζοντας συνεχώς την επιθυμία να επιστρέψουν στην Αίγυπτο. ΙΑ 107.1