Το αγιαστήριο χωριζόταν σε δύο διαμερίσματα με ένα παραπέτασμα. Ολόκληρη η επίπλωσή του είτε ήταν κατασκευασμένη από συμπαγές χρυσάφι είτε ήταν επίχρυση. Τα παραπετάσματά του παρουσίαζαν μία ποικιλία χρωμάτων σε πολύ ωραίους συνδυασμούς, ενώ χερουβείμ κεντημένα με χρυσές και ασημένιες κλωστές παρίσταναν τα αγγελικά στρατεύματα τα οποία σχετίζονται με το έργο του ουράνιου αγιαστηρίου και είναι άγγελοι για να υπηρετούν το λαό του Θεού στη γη. ΙΑ 112.2
Μέσα στο δεύτερο διαμέρισμα είχε τοποθετηθεί η κιβωτός της διαθήκης και η όμορφη, πλούσια κουρτίνα έκλεινε μπροστά από το άγιο κιβώτιο. Το παραπέτασμα δεν έφτανε όλο το ύψος του οικοδομήματος. Η δόξα του Θεού, επάνω από το ιλαστήριο, μπορούσε να φανεί από τα δύο διαμερίσματα, αλλά λιγότερο από το πρώτο διαμέρισμα. ΙΑ 112.3
Μπροστά ακριβώς από το παραπέτασμα που χώριζε τα άγια από τα άγια των αγίων βρισκόταν το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. Τη φωτιά στο θυσιαστήριο την άναβε ο ίδιος ο Θεός, ενώ επάνω σ’ αυτό, κάθε πρωί και βράδυ, ο ιερέας έπρεπε να καίει λιβάνι. Η ωραία μυρωδιά όχι μόνο γέμιζε το αγιαστήριο, αλλά έφτανε αρκετά μακριά γύρω από αυτό. Κάθε φορά που ο ιερέας πρόσφερε το λιβάνι στην παρουσία του Κυρίου, το βλέμμα του κατευθυνόταν προς το ιλαστήριο. Αν και δεν μπορούσε να το δει, ήξερε ότι αυτό ήταν εκεί και καθώς το σύννεφο του θυμιάματος υψωνόταν, η παρουσία του Κυρίου κατέβαινε επάνω στο ιλαστήριο γεμίζοντας τα άγια των αγίων. Συχνά η δόξα πλημμύριζε τόσο πολύ τα δύο διαμερίσματα ώστε ο ιερέας δεν μπορούσε να εκτελέσει τα καθήκοντά του και ήταν υποχρεωμένος να στέκεται στην είσοδο του αγιαστηρίου. ΙΑ 112.4
Κάθε φορά που ο λειτουργός του Θεού στα άγια προσευχόταν με πίστη, στρεφόμενος προς το ιλαστήριο το οποίο δεν μπορούσε να δει, συμβόλιζε τους πιστούς που απευθύνουν τις προσευχές τους στον Χριστό που βρίσκεται μπροστά στο ιλαστήριο του ουράνιου αγιαστηρίου. Δεν είναι ικανοί να διακρίνουν τον Μεσίτη τους με τα φυσικά τους μάτια, με τα μάτια της πίστης όμως μπορούν να ατενίσουν στον Χριστό, να κατευθύνουν τις προσευχές τους προς Αυτόν και να ζητήσουν με πίστη τα ευεργετήματα της μεσιτείας Του. ΙΑ 113.1
Τα ιερά διαμερίσματα δεν είχαν παράθυρα που να επιτρέπουν τη διέλευση του φωτός. Η λυχνία, κατασκευασμένη από καθαρό χρυσάφι, έκαιγε μέρανύχτα σκορπίζοντας το σκοτάδι και στα δύο διαμερίσματα. Το φως των λαμπτήρων στη λυχνία αντανακλώνταν στους σανιδωτούς επίχρυσους τοίχους στα πλάγια του κτιρίου, επάνω στα ιερά είδη επίπλων και επάνω στις χρυσοΰφαντες, όμορφες, πολύχρωμες κουρτίνες με χερουβείμ, ένα απερίγραπτα ένδοξο θέαμα. Καμία γλώσσα δεν είναι ικανή να περιγράφει την ομορφιά, τη λαμπρότητα και την ιερή δόξα που παρουσίαζαν τα διαμερίσματα αυτά. Το χρυσό του αγιαστηρίου αντανακλούσε τα χρώματα των παραπετασμάτων που φαίνονταν όπως είναι τα διάφορα χρώματα του ουράνιου τόξου. ΙΑ 113.2
Μία μόνο φορά το χρόνο μπορούσε ο αρχιερέας να μπει στα άγια των αγίων και αυτό μόνο ύστερα από προσεκτική και σοβαρή προετοιμασία. Κανένα θνητό μάτι, εκτός από του αρχιερέα, δεν επιτρεπόταν να κοιτάξει στο ενδότερο διαμέρισμα, επειδή αυτό αποτελούσε την ιδιαίτερη κατοικία της ορατής δόξας του Θεού. Ο ιερέας τρέμοντας έμπαινε για να εμφανιστεί μπροστά στον Θεό, ενώ ο λαός σιωπηλός, τελείως καθιερωμένος στην προσευχή για την εκζήτηση της θεϊκής ευλογίας, περίμενε την επιστροφή του. Μπροστά στο ιλαστήριο ο Θεός συνομιλούσε με τον αρχιερέα. Αν αυτός παρέμενε στα άγια περισσότερο από ό,τι συνήθως, οι Ισραηλίτες τρομοκρατούνταν από φόβο μήπως οι αμαρτίες τους ή κάποιο παράπτωμα του αρχιερέα προκαλούσε το θάνατό του. Όταν όμως ακουγόταν ο απαλός μεταλλικός θόρυβος από τα κουδούνια που ήταν ραμμένα στον ποδόγυρο της ενδυμασίας του, η χαρά τους ήταν μεγάλη. Τότε, εκείνος έβγαινε και ευλογούσε το λαό. ΙΑ 113.3
Όταν ολοκληρώθηκε η εργασία του αγιαστηρίου, «τότε εκάλυψεν η νεφέλη την σκηνήν του μαρτυρίου, και δόξα Κυρίου ενέπλησε την σκηνήν. Και δεν ηδυνήθη ο Μωυσής να εισέλθη εις την σκηνήν του μαρτυρίου διότι η νεφέλη εκάθητο επ’ αυτήν και δόξα Κυρίου ενέπλησε την σκηνήν», «διότι η νεφέλη του Κυρίου ήτο επί της σκηνής την ημέραν, και πυρ ήτο επ’ αυτής την νύκτα, ενώπιον παντός του οίκου Ισραήλ, καθ’ όλας αυτών τας οδοιπορίας» (Έξοδ. μ’ 34, 38). ΙΑ 114.1
Το αγιαστήριο είχε κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αποσυναρμολογείται και να μεταφέρεται σε όλες τις οδοιπορίες του λαού. ΙΑ 114.2