พันธะผูกพันที่เกิดขึ้นในวัยเด็กมักส่งผลให้ความสัมพันธ์นั้นพังทลายลงอย่างน่าเวทนาในภายหลัง หรือไม่ก็แยกทางกันอย่างน่าอนาถ ความสัมพันธ์ที่ทำกันก่อนวัยนั้นหากเกิดขึ้นโดยไม่ได้รับการเห็นชอบจากพ่อแม่แล้ว น้อยคู่นักที่จะมีความสุข ความใคร่หลงของวัยอ่อนเยาว์ควรถูกควบคุมจนกว่าเวลาที่เหมาะสมกับวัยและประสบการณ์ที่ทำให้เกิดความรู้สึกเป็นเกียรติและปลอดภัยในการเป็นตัวของตัวเองจะมาถึง ผู้ใดที่ไม่ยอมยับยั้งชั่งใจจะเสี่ยงต่อการใช้ชีวิตในความทุกข์ เยาวชนที่ยังไม่พ้นจากวัยรุ่นไม่อาจเป็นผู้ตัดสินใจถึงความเหมาะสมของผู้อยู่ในวัยเดียวกับเขาที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของเขาได้ ภายหลังเมื่อการตัดสินใจของเขามีวุฒิภาวะมากขึ้นและมองเห็นตนเองต้องผูกติดอยู่กับกันและกันตลอดชีวิต ซึ่งบางทีจะพบว่าที่เคยคำนวณมานั้นไม่อาจสร้างความสุขให้กันได้ และแล้วแทนที่จะประคองกันไปให้ดีที่สุด กลับใช้คำพูดโต้เถียงกัน ความแตกร้าวยิ่งขยายตัวออกไป จนกระทั่งต่างคนต่างไม่สนใจและเฉยเมยต่อกัน สำหรับพวกเขาแล้วไม่มีสิ่งใดศักดิ์สิทธิ์ในคำว่าครอบครัว บรรยากาศอบอวลด้วยมลพิษของคำพูดโกรธแค้นและต่อว่ากันอย่างขมขื่น-- “A Solemn Appeal,” pp. 11, 12 (Edition: Signs Publishing Company Limited). {MYP 452.2} MYPTh 376.2