วันนี้เป็นเอลิมที่ปกคลุมด้วยต้นปาล์มและปอนํ้า
เป็นร่มเงาแห่งความสุขสราญ
สำหรับความเหน็ดเหนื่อยในถิ่นทุรกันดาร
วันก่อนนั้นอยู่มาราห์ที่ปีแต่กรวดหินและดินทราย
อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายไร้ร่มเงาไว้พกพิง
แต่กระนั้นทะเลทรายนี้ก็ปีสภาพทั้งสองอยู่ร่วมกัน
ลมร้อนพัดหวืออยู่เหนือผืนดินอันเปลี่ยวเปล่า
หุบเขาผืนดินตาให้ร่มเงาแก่ทั้งสอง
อีกทั้งภูผาที่รายล้อม
พวกเราที่อยู่ในโลกนี้ก็เฉกเข่นเดียวกัน
เรายังจดจำเรื่องราวต่างๆ ไต้ดี
ปีความขมขื่นและหวานชื่น ทุกข์และสุข
สิ่งเหล่านี้อยู่ด้วยกันแต่ละว้นนั้นไม่เหมือน
บางครั้งพระเจ้าทรงเปลี่ยนความขมขื่นของเราให้หวานชื่น
บางครั้งพระองค์ประทานปอนั้าพุมาให้
บางครั้งปีเงาของเสาเมฆมาบดบังเราไว้
และบางคราวก็ปีร่มเงาด้นปาล์มให้เราได้พิงพัก
สิ่งสำคัญนั้นคืออะไร ในเวลาอีกไม่ช้านัก
มาราห์และเอลิมทั้งสองจะฝานล่วงไป
ปอน้ำและด้นปาล์มของทะเลทรายจะกลับกลายเป็นอดีต
ในที่สุด เราจะไปถึง
“แมนสรวงราชธานีอันเป็นที่ประทับของพระเจ้าของเรา”
โอ ดินแดนแห่งความสุขสราญ ที่อยู่เลยเนินเขาอันโดดเดี่ยวเหล่านั้น
นั้าพุแห่งความสุขเกษมศานต์-จะไหลพุ่งอยู่เป็นนิจนิรันดร์ณที่นั่น
โอ แดนทิพย์วิมานอันบริสุทธิ์ที่อยู่เหนือสวรรค์ชั้นฟ้า
ที่ๆ เราจะได้สิ้นสุดการร่อนเร่พเนจรไปในปากันดาร
โฮราเทียส โบนาร์ MHTh 285.1