Bisan kanus-a nga dunay kinabuhi sa usa ka iglesia, adunay paguswag ug pagtubo. Aduna usab ing makanunayon nga pagbayloay, pagkuha ug paghatag, pagdawat ug paguli sa Iya sa Ginoo. Sa matag matuod nga tumotuo ang Dios magahatag sa kahayag ug panalangin, ug niini ang tumotuo motudlo sa uban sa bulohaton nga iyang pagahimuon alang sa Ginoo. Samtang siya nagahatag nianang iyang nadawat, ang iyang katakus sa pagdawat maguswag. Usa ka luna gihimo alang sa lab-as nga mga kahimanan sa grasia ug kamatuoran. Labi pa ka athag nga kahayag, dugang nga kahibalo, maiya. Niini nga paghatag ug pagdawat nagasalig ang kinabuhi ug pagtubo sa iglesia. Siya nga magadawat, apan dili mohatag, mohunong sa dili madugay ang pagdawat. Kon ang kamatuoran dili moilig gikan kaniya ngadto sa uban, mawala kaniya ang katakus sa pagdawat. Kinahanglan atong ipamahin ang mga butang sa langit, kon kita buot makadawat sa lab-as nga mga panalangin. TP 38.1
Ang Ginoo wala magatanyag nga moanhi sa kalibutan, ug ibutang ang bulawan ug salapi alang sa pagpauswag sa Iyang bulohaton. Siya nagatatap sa mga kahinguhaan sa mga tawo, nga pinaagi sa ilang mga gasa ug mga halad sila makapatunhay pagpauswag sa Iyang bulohaton. Ang usa ka tuyo ibabaw sa tanan diin ang mga gasa sa Dios pagagamiton mao ang pagpadayon sa pagsuportar sa mga mangangani sa kaumhan. Ug kon ang mga tawo mangahimong iliganan nga pinaagi kanila ang mga panalangin sa langit makailig ngadto sa uban, ang Ginoo magkanunay sa paghiman sa iliganan. Dili ang paguli ngadto sa Ginoo sa Iya ang makapahimo sa mga tawo nga kabus; ang paghikaw magadala ngadto sa pagka kauyamot. . . . TP 38.2