من به زمانی برده شدم که عیسی ماهیت انسانی را بر خود گرفته بود و خود را به سطح یک انسان پائین آورده و از وسوسه های شیطان رنج می برد. تولد او با شکوه بشری همراه نبود. او در اسطبلی بدنیا آمده و آخوری گهواره اش شده بود؛ با این حال میاد او فراتر از هر فرزند بشری تکریم و تجلیل گردید. فرشتگان آسمان به شبانان ظهور عیسی را اعام نمودند و نور و جال خدا با شهادت آنان همراه بود. گروه ملکوتی چنگ های خود را نواخته و خدا را جال دادند. آنان با ظفرمندی ظهور پسر خدا را به دنیای سقوط کرده اعام کرده که آمده است تا کار رهایی را به کمال رساند، و با مرگ خویش آرامش، شادمانی و زندگی ابدی را برای انسان به ارمغان آورد. DR 173.1