1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów; PB — Joba 14:1
2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się. PB — Joba 14:2
3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą. PB — Joba 14:3
4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden; PB — Joba 14:4
5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić. PB — Joba 14:5
6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego. PB — Joba 14:6
7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie. PB — Joba 14:7
8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego: PB — Joba 14:8
9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody. PB — Joba 14:9
10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest? PB — Joba 14:10
11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha. PB — Joba 14:11
12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego. PB — Joba 14:12
13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! PB — Joba 14:13
14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej. PB — Joba 14:14
15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz. PB — Joba 14:15
16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój. PB — Joba 14:16
17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje. PB — Joba 14:17
18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego. PB — Joba 14:18
19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz. PB — Joba 14:19
20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go. PB — Joba 14:20
21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy. PB — Joba 14:21
22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili. PB — Joba 14:22