Jörðin verður að auðn

Þegar Kristur kemur munu hinir óguðlegu verða af-máðir af allri jörðinni—eyðilagðir af anda munns hans og að engu gerðir af ljómanum frá ásjónu hans. Kristur fer með fólk sitt til borgar Guðs og jörðin verður að öllu leyti mannlaus: “Sjá, Drottinn tæmir jörðina og eyðir hana, hann umhverfir ásjónu hennar og tvístrar íbúum hennar”. “Jörðin skal verða altæmd og gjörasmlega rænd, því að Drottinn hefir talað þetta”. “pví að þeir hafa brotið lögin, brjálað boðorðunum og rofið sáttmálann eilífa”. “Þess vegna eyðir bölvun jörðinni og íbúar hennar gjalda; þess vegna farast íbúar jarðarinnar af hita”.^{1Jes. 24 : 3, 5, 6.}DM 358.1

Öll jörðin er eins og gróðurlaus eyðimörk. Rústirnar af borgum og bæjum sem jarðskjálftar hafa eyðilagt; upprætt tré, brotnir klettar sem sjórinn hefir kastað upp eða sem slitnað hafa úr sjálfri jörðinni, alt þetta er dreift um yfirborð jarðarinnar, en stórar gjár sjást þar sem fjöllin hafa verið hryst af grunni sínum.DM 358.2

Nú skeður það, sem fyrirmyndað var með hinni síð-ustu helgu athöfn á degi friðþægingarinnar. Þegar em-bættisverkin inni í hinu allra helgasta voru fullkomnuð og syndir Ísraelslýðs höfðu verið afmáðar frá helgidóm-inum með blóðfórninni, þá var komið með hafurinn lif-andi fram fyrir Drottinn og í augsýn safnaðarins játaði presturinn uppi yfir honum “öll afbrot Ísraelslýðs og all-ar misgjörðir þeirra, í hverju sem þeir kunna að hafa syndgað, og hann skal leggja þær á höfuð hafursins”.^{23. Móse 16 : 21.} Sömuleiðis þegar friðþægingarverkinu í hinum himneska helgidómi er lokið, verða syndir Guðs fólks lagðar á Djöfulinn í augsýn Guðs og hinna heilögu engla og fjölda hinna endurleystu. Hann verður dæmdur sekur um alt ílt, sem hann hefir ákært þá um. Og eins og hafrinum var slept út í óbygðir, þannig verður Djöfullinn útlægur gjörður og rekinn á hina óbygðu jörð og mannlausu eyði-merkur.DM 358.3

Johannes segir fyrir útlegð Djöfulsins og óskapnaðar og eyðimerkur ásigkomulagið, sem ríkja skuli á jörðinni. Og hann lýsir því yfir að þetta muni vara í þúsund ár. Þegar spámaðurinn hefir lýst endurkomu Krists og eyði-legging hinna óguðlegu, heldur hann áfram á þessa leið: “Og eg sá engil stíga niður af himni, og hélt hann á lykli undirdjúpsins og stórum fjötri í hendi sér. Og hann tók drekann, hinn gamla höggorm, sem er Djöfull og Satan og batt hann um þúsund ár. Og hann kastaði honum í undirdjúpið, og læsti og setti innsigli yfir honum, svo að hann leiddi ekki framar þjóðirnar afvega, alt til þess er fullnuðust þúsund árin. Eftir það á hann að vera leystur um stuttan tíma”.^{1Opinb. 20 : 1-3.}DM 359.1

Þar sem talað er um að honum var kastað í “undir-djúpið”, þá þýðir það jörðina, þegar þar er alt í skipuleysi og myrkri. Sést það greinilega á öðrum stöðum í ritn-ingunni. Þar sem talað er um ásigkomulag jarðarinnar “í upphafi”, segir biblían að jörðin hafi verið “auð og tóm, og myrkur grúfði yfir djúpinu”.^{21. Móse 1:2.} Spádómurinn kennir að þannig verði það aftur, að nokkru leyti að minsta kosti. Þegar Jeremías spámaður snýr sér að hinum mikla Drottins degi segir hann: “Eg leit á jörðina, og sjá: hún var auð og tóm, og upp til himins, og ljós hans var slokn-að. Eg leit á fjöllin: og sjá þau nötruðu, og allar hæð-irnar, þær bifuðust. Eg litaðist um, og sjá: þar var enginn maður, og allir fuglar himinsins voru flúnir. Eg litaðist um og sjá: Aldingarðurinn var orðinn að eyði-mörk og allar borgir hans gjöreyddar”.^{3Jer. 4 : 23-27.}DM 359.2

Hér á að vera heimkynni Djöfulsins og allra hans ára um þúsund ár. Þegar hann er bundinn við jörð-ina, hefir hann ekki aðgang að öðrum heimum, til þess að freista þeirra, sem aldrei hafa fallið og ónáða þá. Það er í þessum skilningi sem hann er bundinn; enginn er eftir sem hann geti freistað, né haft vald yfir. Honum er með öllu fyrirmunað að halda áfram blekkingum sín-um og eyðileggingum, sem hann hefir gjört sér að einka-ánægju um ótal aldir.DM 359.3

Þegar spámaðurinn Jesaja lítur í anda til þessa tíma, þegar Djöfullinn verður sigraður, þá segir hann: “Hversu ertu hröpuð af himni, árborna morgunstjarna! Hversu ert þú að velli lagður, undirokari þjóðanna! Þú sem sagðir í hjarta þínu: ‘Eg vil upp stíga til himins! Ofar stjörnum Guðs vil eg reisa veldisstól minn! Eg vil . .. . gjörast líkur hinum hæsta’! Já, til Heljar var þér niður varpað, í neðstu fylgsni grafarinnar. Þeim, sem sjá þig, verður starsýnt á þig, þeir virða þig fyrir sér: ‘Er þetta maðurinn, sem skók jörðina og skelfdi konungs-ríkin, gjörði jarðarkringluna að eyðimörku, eyddi borgir hennar og gaf eigi bandingjum sínum heimfararleyfi’?”.^{1Jes. 14 : 12-17.}DM 360.1

Í sex þúsund ár hefir uppreistarverk Djöfulsins látið jörðina titra og skjálfa, gjört jarðarkringluna að eyði-mörk, eytt borgir hennar og hann “gaf eigi bandingjum sínum heimfararleyfi”. í sex þúsund ár hefir fólk Guðs verið meðtekið í fangelsum hans, og hann hefði viljað halda þeim þar sem bandingjum eilíflega; en Kristur hefir brotið fjötra hans og frelsað bandingjana.DM 360.2

Jafnvel hinir óguðlegu eru nú þannig settir að hinn illi nær ekki til þeirra, og með hinum föllnu englum er hann nú einn að hugsa um áhrif þeirrar bölvunar, sem syndin flutti í heiminn: “Allir konungar þjóðanna liggja virðulega grafnir, hver í sínu húsi (gröfinni) ; en þér er fleygt út, langt frá gröf þinni, eins og auðvirðilegum kvisti. ... Við þá, sem stíga niður í steinlagðar grafir, hefir þú eigi samneyti; því að land þitt hefir þú eytt, myrt þjóð þína”.^{2Jes. 14 : 18-20.}DM 360.3

Um þúsund ár mun Djöfullinn reika fram og aftur um hina auðu jörð og sjá þar afleiðingarnar af uppreist sinni gegn Guði. Þennan tíma líður hann afskaplega mik-ið. Síðan hann féll frá Guði, hefir hann verið svo önnum kafinn að hann hefir aldrei tekið stund til þess að hugsa. En nú hefir hann verið sviftur krafti sínum, og nú hugsar hann um það, hvering hann hafi farið að ráði sínu síðan hann gerði uppreistina gegn hinni himnesku stjórn, og hann hefir einnig næði til þess að líta fram í tímann með skelfing og ótta fyrir hinni ógurlegu framtíð, þegar hann verður að líða fyrir alt það, sem hann hefir aðhafst og honum verður hegnt fyrir þær syndir, sem hann hefir komið öðrum til að fremja.DM 360.4

Á hinu þúsund ára tímabili milli hinnar fyrri og hinnar síðari upprisu, fer fram dómur yfir hinum óguð-legu. Páll postuli bendir á þennan dóm, sem viðburð er fylgi hinni síðari komu: “Dæmið því ekki neitt fyrir tím-ann, áður en Drottinn kemur; hann sem og mun leiða það í ljós, sem í myrkrinu er hulið og opinbera ráð hjartn-anna”.^{11 .Kor. 4:5.} Daníel segir að þegar “hinn aldraði” kom, hafi “hinir heilögu hins hæsta náð rétti sínum”.^{2Dan. 7 : 22.} Um þetta leyti ráða hinir réttlátu sem konungar og prestar Guðs. Johannes segir í Opinberunarbókinni: “Og eg sá hásæti, og menn setjast í þau, og dómsvald var þeim fengið”. Og þeir “munu vera prestar Guðs og Krists, og þeir munu ríkja með honum um þúsund ár”.^{3Opinb. 20 : 4. 6; 1. Kor. 6 : 2, 3.} Það er á þessum tíma, eins og Páll postuli spáir, “að hinir heilögu eiga að dæma heiminn”.^{3Opinb. 20 : 4. 6; 1. Kor. 6 : 2, 3.} Í samráði við Krist dæma þeir hina óguðlegu, berandi verk þeirar saman við lögbókina — biblíuna, og dæmandi hvert mál út af fyrir sig eftir því, sem verkin voru framin í holdinu. Þá verður dæmt samkvæmt verk-unum og dómurinn skráður við nafn hvers í bók dauðans.DM 361.1

Sömuleiðis verður Djöfullinn og hinir illu englar dæmdir af Kristi og fólki hans. Páll postuli segir: “Vitið þér eigi, að vér eigum að dæma engla?”^{41. Kor. 6:3.} Og Júdas segir: “Og englana, sem ekki gættu tignar sinnar, heldur yfir-gáfu sinn eiginn bústað, hefir hann í myrkri geymt í ævarandi fjötrum til dóms hins mikla dags”.^{5Júdas 6.}DM 361.2

Þegar þúsund árin eru fullnuð, þá skeður hin önnur upprisa. Þá rísa hinir óguðlegu upp frá dauðum og birt-ast frammi fyrir Guði, til þess að fullnægt verði hinum ritaða dómi. Eftir að Jóhannes í Opinberunarbókinni hefir lýst upprisu hinna réttlátu, segir hann: “En aðrir dauðir lifnuðu ekki fyr en þúsund árin fullnuðust”. Og Jesaja spámaður segir um hina óguðlegu: “Þeim skal varpað niður í gryfju, eins og fjötruðum bandingjum og þeir skulu byrgðir verða í dýflissu; eftir langa stund skal þeim hegnt verða”.^{6Opinb. 20 : 5; Jes. 24 : 22.}DM 361.3