Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Οι Παραβολές του Χριστού

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Το ιουδαϊκο εθνοσ

    Την παραβολή τών δύο γιων ακολουθεί ή παραβολή του άμπελιοϋ. Στήν πρώτη, ο Χριστός ενέθεσε στούς ‘Ιουδαίους δασκάλους τή σημασία τής ύπακοής. Στή δεύτερη ύπέδειξε τίς μεγάλες ευλογίες πού είχαν χορηγηθεί στό λαό του ‘Ισραήλ και γιά τίς οποίες ο Θεός άπαιτοϋσε τήν ύπακοή τους σ’ Αυτόν. Τούς παρουσίασε τό ένδοξο σχέδιο του Θεού πού όφειλαν νά έχουν εκπληρώσει ύπακούοντας. Σηκώνοντας τό παραπέτασμα πού αποκρύπτει τό μέλλον, τούς άποκάλυψε ότι μέ τήν αποτυχία τους νά εκπληρώσουν τίς προθέσεις του Θεού, ολόκληρο τό έθνος θά εχανε τίς θεϊκές ευλογίες και θά έπέφερε τήν τελική καταστροφή του.ΠΧ 214.1

    “'Ητο άνθρωπός τις οικοδεσπότης,” είπε ο Χριστός, “όστις έφύτευσεν άμπελώνα, και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν, και εσκαψεν έν αύτω ληνόν, και ώκοδόμησε πύργον· και έμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς, και άπεδήμησεν.”ΠΧ 214.2

    Περιγραφή του άμπελιοϋ αυτού μάς δίνει ο προφήτης Ήσαΐας: “Τώρα θέλω ψάλει εις τόν ήγαπημένον μου ασμα του άγαπητοϋ μου περί του άμπελώνος αυτού. Ο ήγαπημένος μου ειχεν άμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Καί περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν έξ αυτού τούς λίθους και έφύτευσεν αυτόν μέ τά πλέον εκλεκτά κλήματα και εκτισε πύργον έν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν έν αύτω· και περιέμενε νά κάμη σταφύλια.” (Ήσ. 5:1-2).ΠΧ 214.3

    Ο γεωργός διαλέγει ενα καλό κομμάτι άνάμεσα από τή χέρσα γή. Τό φράζει, τό ξεδιαλέγει, τό σκάβει, τό φυτεύει μέ κλήματα εκλεκτά και άποβλέπει σ’ ενα πλούσιο τρυγητό. Απ’ αυτό τώρα τό τόσο περιποιημένο χωράφι σέ σύγκριση μέ τόν άκαλλιέργητο έρημότοπο γύρω του, περιμένει κάποια άναγνώριση γιά τούς τόσους κόπους και μόχθους πού του στοίχισε ή καλλιέργειά του. Μέ τόν ίδιο τρόπο ο Θεός είχε διαλέξει ενα λαό άνάμεσα άπ’ όλους τούς λαούς του κόσμου γιά νά διαπλασθεϊ και νά έκπαιδευθεϊ από τόν Χριστό. Ο προφήτης διευκρινίζει: “Ο άμπελών του Κυρίου τών δυνάμεων είναι ο οίκος του ‘Ισραήλ και οι άνδρες ‘Ιούδα τό άγαπητόν Αύτοΰ φυτόν.” (Ήσ. 5:7). Στόν λαό αυτόν ο Θεός είχε χορηγήσει μεγάλα προνόμια, εύλογώντας τον πλουσιοπάροχα μέ τήν άφθονία τών θησαυρών τής άγαθότητάς Του. Καί περίμενε άπ’αυτούς νά Τόν τιμήσουν φέροντας καρπούς. Είχαν καθήκον νά άποκαλύψουν τίς άρχές τής βασιλείας Του. ‘Ανάμεσα σ’ έναν άμαρτωλό και διεφθαρμένο κόσμο, αύτοί έπρεπε νά παρουσιάζουν τόν χαρακτήρα του Θεού.ΠΧ 214.4

    Σάν άμπέλι του Κυρίου πού ήταν, όφειλαν νά παράγουν καρπούς έντελώς διαφορετικούς άπ’ ο,τι τά είδωλολατρικά έθνη πού είχαν παραδοθεϊ στή διαφθορά. Η βία, ή έγκληματικότηχα, ή άπληστία, ή καταπίεση και οι βδελυρότερες πράξεις άνηθικότητας διαπράττονταν χωρίς κανένα περιορισμό. Η παρανομία, ο έκφυλισμός και ή έξαθλίωση ήταν οι καρποί του σαπροϋ αυτού δένδρου. Σέ χτυπητή μ’αυτούς άντίθεση έπρεπε νά παρουσιάζονται οι καρποί του άμπελιοϋ πού φύτεψε ο Κύριος.ΠΧ 215.1

    Τό ‘ουδαϊκό έθνος είχε τό προνόμιο νά παρουσιάζει στούς άλλους τόν χαρακτήρα του Θεού έτσι όπως αυτός είχε άποκαλυφθεϊ στόν Μωϋσή. ‘Απαντώντας στήν προσευχή του Μωϋσή, “δεϊξον μοι τήν δόξαν Σου,” ο Θεός ύποσχέθηκε: “Εγώ θέλω κάμει νά περάση έμπροσθέν σου όλη ή άγαθότης Μου.” “Καί παρήλθε Κύριος έμπροσθεν αυτού και έκήρυξε, Κύριος, Κύριος ο Θεός, οίκτίρμων και έλεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και άληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών άνομίαν και παράβασιν και άμαρτίαν.” ('Έξ. 33:18-19, 34:6-7). Αύτόν τόν καρπό περίμενε από τό λαό Του ο Θεός. Μέ τήν άγνότητα του χαρακτήρα τους, μέ τήν καθαγιασμένη τους ζωή, μέ πράξεις εύεργεσίας, μέ στοργικό ένδιαφέρον και μέ εύσπλαχνία όφειλαν νά άποδείξουν ότι “ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, έπιστρέφων ψυχήν.” (Ψαλμ. 19:7).ΠΧ 215.2

    Μέσω του ‘Ιουδαϊκού έθνους ο Θεός προτίθονταν νά εύλογήσει όλους τούς ύπόλοιπους λαούς. Μέσο του Ίσραηλινοϋ λαού έπρεπε νά προετοιμασθεϊ τό έδαφος γιά τή διάχυση του θεϊκού φωτός σ’ ολόκληρο τόν κόσμο. Τά έθνη τής γής είχαν χάσει μέ τίς διεστραμμένες συνήθειές τους τήν επίγνωση του Θεού. Άλλά μέσ’ τήν εύσπλαχνία Του ο Θεός, δέν έπέτρεψε νά άφανισθοϋν τελείως από τό πρόσωπο τής γής. Είχε σκοπό νά τούς δώσει τήν εύκαιρία νά Τόν γνωρίσουν μέσω τής έκκλησίας Του. Σχεδίαζε ώστε οι ηθικές αρχές, όπως θά τίς παρουσίαζε ο λαός Του, νά χρησίμευαν σάν μέσο γιά τήν αποκατάσταση της ήθικης εικόνας του Θεού στόν άνθρωπο.ΠΧ 215.3

    Γιά τήν εκπλήρωση του σκοποϋ αυτού ο Θεός κάλεσε τόν Αβραάμ νά άπομακρυνθεϊ από τήν είδωλολατρική φυλή του και τόν διέταξε νά εγκατασταθεί στή γή Χαναάν. “Θέλω σέ κάμει εις έθνος μέγα,” του είπε, “και θέλω σέ ευλογήσει, και θέλω μεγαλΰνει τό όνομά σου· και θέλεις εισθαι εις ευλογίαν.” (Γέν. 12:2).ΠΧ 216.1

    Οι μεταγενέστεροι του Αβραάμ, ο Ιακώβ και οι άπόγονοί του, όδηγήθηκαν στήν Αίγυπτο, γιά νά μπορέσουν, ενώ θά ζοϋσαν μέσα στό μεγάλο και άμαρτωλό εκείνο έθνος, νά καταστήσουν γνωστές τίς άρχές τής βασιλείας του Θεού. Η άκεραιότητα του Ιωσήφ και τό άξιοθαύμαστο εργο του γιά τή συντήρηση ολόκληρου του Αιγυπτιακού λαοϋ ηταν μιά άπεικόνηση τής ζωής του Χριστού. ‘Επίσης ο Μωϋσής, καθώς και πολλοί άλλοι, έδωσαν τή μαρτυρία τους γιά τόν Θεό.ΠΧ 216.2

    Βγάζοντας τόν Ίσραηλινό λαό από τήν Αίγυπτο, ο Θεός φανέρωσε και πάλι τή δύναμή Του και τήν εύσπλαχνία Του. Τά μεγαλόπρεπα θαύματα πού έκανε γιά νά τούς ελευθερώσει άπ’ τή σκλαβιά, και ή πρόςαυτούς συμπεριφορά Του κατά τίς περιπλανήσεις τους στήν ερημιά, δέν ήταν μόνο γιά τό δικό τους τό καλό, άλλά επρεπε επίσης νά χρησιμεύσουν σάν διδακτικά μαθήματα γιά τά τριγύρω εθνη. Ο Κύριος είχε άποκαλυφθεϊ σάν Θεός, πάνω από κάθε άνθρώπινη εξουσία και μεγαλωσύνη. Μέ τά σημεία και τά θαύματα πού εκανε χάρη του λαοϋ Του άπέδειξε τήν ύπεροχή Του πάνω από τή φύση, και πάνω από τόν μεγαλύτερο τήν έποχή έκείνη λατρευτή τής φύσης. Ο Κύριος πέρασε άνάμεσα στήν περήφανη γή τής Αιγύτου μέ τόν τρόπο πού θά περάσει άνάμεσα σ’ ολόκληρη τή γή κατά τίς τελευταίες μέρες τής ιστορίας του κόσμου. Ο μεγάλος ο Ων λύτρωσε τό λαό Του μέ φωτιά και θύελλα, και μέ σεισμό και μέ θανατικό μεγάλο. Τούς εβγαλε από τή γή τής σκλαβιάς. Τούς οδήγησε “διά τής μεγάλης και τρομεράς ερήμου, όπου ήσαν όφεις φλογεροί και σκορπίοι και ξηρασία.” Τούς προμήθευσε μέ “ϋδωρ έκ τής σκληράς πέτρας,” και τούς εθρεψε μέ “σίτον ούρανοϋ.” (Δευτ. 8:15, Ψαλμ. 78:24). “Διότι,” εξηγεί ο Μωϋσής, “ή μερίς του Κυρίου είναι ο λαός Αύτοϋ, ο ‘Ιακώβ είναι τό μέρος τής κληρονομιάς Αύτοϋ. ‘Εν γη έρήμω εϋρηκεν αυτόν, και έν έρημία φρίκης και ολολυγμού περιοδήγησεν αυτόν, έπαιδαγώγησεν αυτόν, έφύλαξεν αυτόν ώς κόρην οφθαλμού Αύτοϋ. Καθώς ο άετός σκεπάζει τήν φωλεάν αυτού, περιθάλπει τούς νεοσσούς αυτού, έξαπλώνων τάς πτέρυγας αυτού, άναλαμβάνειαυτούς και σηκώνειαυτούς έπί τών πτερύγων αυτού, ούτω ο Κύριος μόνος ώδήγησεναυτούς, και δέν ητο μετ’ αυτού ξένος θεός.” (Δευτ. 32:9-12). Έτσι τούς έφερε κοντά Του γιά νά κατοικήσουν κάτω από τή σκιά του Ύψίστου.ΠΧ 216.3

    Ο Χριστός ήταν Εκείνος πού ώδηγοϋσε τό λαό του ‘Ισραήλ κατά τίς περιπλανήσεις τους στήν έρημο. Περιβαλλόμενος από τή στήλη τής νεφέλης τή μέρα και από τή στήλη τής φωτιάς τή νύχτα, τούς οδηγούσε και τούς προστάτευε. Τούς φύλαξε από τούς κινδύνους τής έρημιάς, τούς εφερε στή γή τής επαγγελίας και, παρουσία όλων τών εθνών πού είχαν άγνοια του Θεού, έγκατέστησε τόν ‘Ισραήλ σάν έκλεκτή ιδιοκτησία Του, σάν άμπέλι του Κυρίου.ΠΧ 217.1

    Αυτός ο λαός είχε έξουσιοδοτηθεϊ μέ τούς χρησμούς του Θεού. Είχε περιφρουρηθεϊ ολόγυρα μέ τά διατάγματα του νόμου Του, τίς αιώνιες άρχές τής άλήθειας, τής δικαιοσύνης και τής άγνότητας. Η ύπακοή στίς άρχές αύτές έγγυώταν τήν προστασία τους, γιατί αυτή θά τούς φύλαγε από του νά καταστραφοϋν μέ τίς άμαρτωλές συνήθειές τους. Καί σάν τό ληνό στ’ άμπέλι (τό παρατηρητήριο του δραγάτη), ο Θεός τοποθέτησε τό ίερό Του τέμπλο δεσπόζοντας καταμεσής στή χώρα.ΠΧ 217.2

    Ο Χριστός ήταν ο έκπαιδευτής του λαοϋ Του. “Οπως τούς συνόδευε στήν έρημιά, ετσι θά συνέχιζε νά είναι ο παντοτεινός τους δάσκαλος και ο καθοδηγητής τους. Τόσο στό άρχικό άγιαστήριο όσο και στόν μετέπειτα ναό, ή δόξα Του ήταν παρούσα μέσα στήν άγια λάμψη πού κάλυπτε τό ιλαστήριο. Δέν έπαυε νά τούς εκδηλώνει τόν πλούτο τής άγάπης Του και τής ύπομονής Του.ΠΧ 217.3

    Η έπιθυμία του Θεού ήταν νά γίνει ο λαός του Ισραήλ δόξα και έπαινός Του. Κάθε πνευματικό εφόδιο τούς είχε χορηγηθεί. Ο Θεός δέν τούς στέρησε από τίποτε πού θά συνέβαλε στή διάπλαση του χαρακτήρα μέ τόν όποιο θά μπορούσαν νά Τόν άντιπροσωπεύσουν.ΠΧ 217.4

    Η ύπακοή τους στό θεϊκό νόμο θά τούς παρουσίαζε στά μάτια τών έθνών του κόσμου σάν πραγματικά θαύματα εύημερίας. Εκείνος πού τούς είχε προικίσει μέ σοφία και έπιδεξιότητα γιά κάθε επιτήδειο έργο, θά έξακολουθοϋσε νά τούς διδάσκει. Καί μέ τήν ύπακοή πού θά εδειχναν στούς νόμους Του, θά τούς εξευγένιζε και θά τούς εξύψωνε. Άν έμεναν ύπάκουοι, θά άπαλλάσσονταν από τίς άρρώστειες πού βασάνιζαν τά ύπόλοιπα εθνη και θά άπολάβαιναν διαρκή πνευματική άνθηρότητα. Η μεγάλη τους εύημερία θά μιλούσε γιά τή δόξα, τή μεγαλοπρέπεια και τή δύναμη του Θεού. Θά ήταν ενα βασίλειο από ίερεϊς και πρίγκηπες. Ο Θεός τούς χορήγησε όλες τίς δυνατότητες γιά νά γίνουν τό μεγαλύτερο έθνος τής γής.ΠΧ 217.5

    Μέ τόν Μωϋσή ο Χριστός τούς είχε εκθέσει όσο σαφέστερα γίνονταν τίς προθέσεις του Θεού και τούς είχε διασαφηνίσει τούς όρους από τούς οποίους έξαρτώταν ή εύμάρειά τους. “Σύ είσαι λαός άγιος εις Κύριον τόν Θεόν σου,” είχε πεΐ· “Σέ εξέλεξε Κύριος ο Θεός σου διά νά ήσαι εις Αύτόν λαός εκλεκτός, παρά πάντας τούς λαούς τούς επί προσώπου τής γής ... Γνώρισον λοιπόν ότι Κύριος ο Θεός σου Αύτός είναι ο Θεός, ο Θεός ο πιστός, ο φυλάττων τήν διαθήκην και τό ελεος πρός τούς άγαπώντας Αύτόν και φυλάττοντας τάς έντολάς Αύτοϋ εις χιλίας γενεάς ... Φύλαττε λοιπόν τάς έντολάς και τά διατάγματα και τάς κρίσεις, τάς όποίας εγώ σέ προστάζω σήμερον διά νά κάμνης αύτάς. Καί έάν άκούητε τάς κρίσεις ταύτας και φυλάττητε και έκτελήτε αύτάς, θέλει φυλάξει Κύριος ο Θεός σου εις σέ τήν διαθήκην και τό ελεος, τά όποια ώμοσε πρός τούς πατέρας σου· και θέλει σέ άγαπήσει και σέ εύλογήσει και σέ πληθύνει, και θέλει εύλογήσει τόν καρπόν τής κοιλίας σου και τόν καρπόν τής γής σου, τόν σίτον σου και τόν οίνον σου και τό έλαιόν σου, τάς άγέλας τών βοών σου και τά ποίμνια τών προβάτων σου, έν τή γή τήν όποίαν ώμοσε πρός τούς πατέρας σου νά δώση εις σέ. Θέλεις εισθαι εύλογημένος ύπέρ πάντα τά εθνη ... Καί θέλει άφαιρέσει ο Κύριος από σοϋ πάσαν άσθένειαν και δέν θέλει βάλει επί σέ ούδεμίαν τών κακών νόσων τής Αίγύπτου, τάς όποίας γνωρίζεις.” (Δευτ. 7:6,9,11-15).ΠΧ 218.1

    Άν έφήρμοζαν τίς έντολές Του, ο Θεός υποσχόταν νά τούς δώσει τά εκλεκτότερα σιτηρά και τό γευστικότερο μέλι· νά τούς χορτάσει μέ πολυχρονεμένη ζωή και νά τούς φανερώσει τή δύναμη τής σωτηρίας Του.ΠΧ 218.2

    Μέ τήν παρακοή τους στόν Θεό, ο Άδάμ και ή Εϋα έχασαν τόν Παράδεισο και έξαιτίας τής άμαρτίας ολόκληρη ή γή επεσε στήν κατάρα. Άν όμως ο λαός του Θεού άκολουθοϋσε τήν καθοδήγησή Του, ή χώρα τους θά είχε άποκατασταθεϊ μέ μιά σπάνια εύφορία και ομορφιά. Ο ϊδιος ο Θεός τούς έδωσε οδηγίες γιά τήν καλλιέργεια τής γής και αύτοί επρεπε νά συνεργάζονται μαζί Του γιά τήν παλινόστησή της. Μ’ αυτόν τόν τρόπο ολόκληρη ή χώρα θά άπέβαινε, κάτω από τόν ελεγχο του Θεού, ενα άντικειμενικό μάθημα πνευματικών άξιών. ‘Υποτασσόμενη στούς φυσικούς Του νόμους, ή γή θά άπέδιδε τούς θησαυρούς της. Καί ύποτασσόμενες στόν ήθικό Του νόμο, οι καρδιές του λαού θά άντανακλοϋσαν τίς ιδιότητες του χαρακτήρα Του. Καί αύτοί άκόμη οι είδωλολάτρες θά άναγνώριζαν τήν άνωτερότητα εκείνων πού θά ύπηρετοϋσαν και θά λάτρευαν τόν ζώντα Θεό. “Ιδού,” είπε ο Μωϋσής, “έγώ σάς έδίδαξα διατάγματα και κρίσεις, καθώς προσέταξεν εις έμέ ο Κύριος ο Θεός μου, διά νά κάμνητε ούτως έν τή γή τήν όποίαν εισέρχεσθε διά νά κληρονομήσητε αύτήν. Φυλάττετε λοιπόν και κάμνετε αυτά· διότι αϋτη είναι ή σοφία σας και ή σύνεσίς σας ένώπιον τών εθνών τά όποια θέλουσιν άκούσει πάντα τά διατάγματα ταϋτα και θέλουσιν είπεϊ· Ιδού λαός σοφός και συνετός είναι τό μέγα τούτο έθνος. Διότι ποιον έθνος είναι τόσον μέγα, εις τό όποιον ο Θεός είναι ούτω πλησίον αυτού, καθώς Κύριος ο Θεός ήμών είναι εις πάντα όσα έπικαλούμεθα Αύτόν; Καί ποιον έθνος είναι τόσον μέγα, τό όποιον νά εχη διατάγματα και κρίσεις ούτω δικαίας, καθώς πάς ο νόμος ούτος, τόν όποιον θέτω ενώπιον σας σήμερον;” (Δευτ. 4:5-8).ΠΧ 218.3

    Ο λαός του ‘Ισραήλ επρεπε νά κατακτήσει ολόκληρη τήν έκταση πού του προόριζε ο Θεός νά κατακτήσει. ‘Όσα εθνη θά άπέρριπταν τή λατρεία και τήν ύπηρεσία του άληθινοϋ Θεού θά ξεκληρίζονταν. Ο άντικειμενικός δμως σκοπός του Θεού ηταν μάλλον νά έλκυσθούν οι άνθρωποι σ’ Αύτόν ύστερα από τήν ώραία προβολή του χαρακτήρα Του πού θά παρουσίαζαν οι Ισραηλίτες. Η πρόσκληση του εύαγγελίου επρεπε νά δοθεί σ’ ολόκληρο τόν κόσμο. Μέ τή διδασκαλία του τελετουργικού συστήματος τών θυσιών, ο Χριστός θά υψωνόταν στά μάτια τών εθνών, και όλοι όσοι άπέβλεπαν σ’ Αύτόν θά ζοϋσαν. ‘Όλοι όσοι, όπως ή Ραάβ ή Χαναναία και ή Ρούθ ή Μωαβίτισα, στρέφονταν από τήν είδωλολατρεία στή λατρεία του άληθινοϋ Θεού, θά ένώνονταν μέ τόν έκλεκτό λαό Του. ‘Όσο έξακολουθούσαν νά πληθύνονται οι Ισραηλίτες, τά όριά τους θά πλατύνονταν, μέχρι πού τό βασίλειό τους θά άγκάλιαζε ολόκληρο τόν κόσμο.ΠΧ 219.1

    Ο Θεός ήθελε νά φέρει όλους τούς λαούς κάτω από τή σπλαχνική Του κυριαρχία. ‘Επιθυμούσε νά γεμίσει ή γή μέ χαρά και μέ ειρήνη. “Επλασε τόν άνθρωπο γιά νά είναι ευτυχισμένος και λαχταράει νά γεμίσει τίς άνθρώπινες καρδιές μέ τή γαλήνη του ούρανοϋ. Η επιθυμία Του είναι όπως κάθε επίγεια οικογένεια γίνει μιά συμβολική εικόνα τής μεγάλης οικογένειας του ούρανοϋ.ΠΧ 219.2

    Ο ‘Ισραήλ όμως άπέτυχε νά εκπληρώσει τό σκοπό του Θεού. Γι αυτό και ο Κύριος προβαίνει στήν άκόλουθη δήλωση: “‘Εγώ σέ έφύτευσα άμπελον έκλεκτήν, σπέρμα όλως άληθινόν πώς λοιπόν μετεβλήθης εις παρεφθαρμένον κλήμα αμπέλου εις ‘Εμέ;” (Ίερ. 2:21). “Καί τώρα, κάτοικοι ‘Ιερουσαλήμ και άνδρες ‘Ιούδα, κρίνατε, παρακαλώ, άναμέσον ‘Εμού και του άμπελώνος Μου. Ti ητο δυνατόν νά κάμω ετι εις τόν άμπελώνα Μου και δέν εκαμον εις αυτόν; διατί λοιπόν ενώ περιέμενον νά κάμη σταφύλια, εκαμεν άγριοστάφυλα; Τώρα λοιπόν θέλω σάς άναγγείλει τί θέλω κάμει ‘Εγώ εις τόν άμπελώνα Μου· θέλω άφαιρέσει τόν φραγμόν αυτού και θέλει καταφαγωθή· θέλω χαλάσει τόν τοίχον αυτού και θέλει καταπατηθή· και θέλω καταστήσει αυτόν έρημον· δέν θέλει κλαδευθή ούδέ σκαφθή, άλλά θέλουσι βλαστήσει έκεϊ τρίβολοι και άκανθαι· θέλω προστάζει ετι τά νέφη νά μή βρέξωσι βροχήν επ’ αυτόν ... Περιέμενε κρίσιν, πλήν ιδού, καταδυνάστευσις· δικαιοσύνην, πλήν ιδού, κραυγή.” (Ήσ. 5:3-7).ΠΧ 220.1

    Ο Θεός ύπέδειξε στό λαό Του μέσο του Μωϋσή ποιά θά ήταν τά άποτελέσματα τής άπείθειας. Άν παραβίαζαν τή συνθήκη πού είχαν συνάψει μαζί Του, θά άποκόπτονταν από τή θεϊκή ζωή και θά στερούνταν τίς εύλογίες Του. “Πρόσεχε εις έαυτόν,” προειδοποιούσε ο Μωϋσής, “μήποτε λησμονήσης Κύριον τόν Θεόν σου, άθετών τάς έντολάς Αύτοϋ και τάς κρίσεις Αύτοϋ και τά διατάγματα Αύτοϋ, τά όποια εγώ προστάζω εις σέ σήμερον μήπως, άφού φάγης και χορτασθής και οίκοδομήσης οικίας καλάς και κατοικήσης και οι βόες σου και τά πρόβατά σου αύξήσωσι, και πολλαπλασιασθή τό άργύριόν σου και τό χρυσίον σου και πάντα όσα εχεις αύξήσωσι, μήπως τότε ύψωθή ή καρδία σου και λησμονήσης Κύριον τόν Θεόν σου ... και ειπης έν τή καρδία σου, ή δύναμίς μου και τό κράτος τής χειρός μου απέκτησαν εις έμέ τόν πλούτον τούτον ... ‘Εάν ομως λησμονήσης Κύριον τόν Θεόν σου και ύπάγης κατόπιν άλλων Θεών και λατρεύσηςαυτούς και προσκυνήσηςαυτούς, διαμαρτύρομαι πρός εσάς σήμερον ότι εξάπαντος θέλετε άφανισθή· καθώς τά εθνη τά όποια ο Κύριος εξολοθρεύει άπ’ έμπροσθέν σας, οϋτω θέλετε άφανισθή· διότι δέν ύπηκούσατε εις τήν φωνήν Κυρίου του Θεού σας.” (Δευτ. 8:11-14,17,19-20).ΠΧ 220.2

    Τήν προειδοποίηση αυτή τήν άγνόησε ο ‘Ιουδαϊκός λαός. Λησμόνησαν τόν Θεό και έχασαν τή συναίσθηση του θαυμαστού προνομίου πού είχαν σάν άντιπρόσωποί Του. οι εύλογίες πού άπολάβαιναν, καμιά δέν έφεραν εύλογία στόν κόσμο. “Ολα τους τά προσόντα τά σφετερίζονταν γιά τή δόξα τους. ‘Υπέκλεπταν τόν Θεό από τήν ύπηρεσία πού περίμενε άπ’αυτούς και άποστεροϋσαν τούς συνανθρώπους τους από τή θρησκευτική καθοδήγηση και τό ίερόπρεπο παράδειγμα πού όφειλαν νά τούς δώσουν. “Οπως οι κάτοικοι του προκατακλυσμιαίου κόσμου, τό ίδιο και αύτοί άκολουθοϋσαν κάθε κλίση τής διεφθαρμένης τους ψυχής. Περιέπαιζαν μέ τή στάση τους τά θεϊα λέγοντας από τό ένα μέρος, “ο ναός του Κυρίου, ο ναός του Κυρίου είναι ούτος” (Ίερ. 7:4), ένώ από τ’ άλλο κακοπαρέστηναν τόν χαρακτήρα του Θεού, πρόσβαλλαν τό όνομά Του και μόλυναν τό άγιαστήριό Του.ΠΧ 221.1

    Οι άγρότες στούς οποίους είχε άνατεθεϊ ή φροντίδα του άμπελιοϋ του Κυρίου καταχράσθηκαν τήν έμπιστοσύνη Του. οι ιερείς και οι δάσκαλοι δέν άποδείχθηκαν πιστοί έπαιδευτές του λαοϋ. Δέν εκτίμησαν ούτε τήν εύσπλαχνία και άγαθότητα του Θεού, ούτε έδωσαν προσοχή στήν αγάπη και στήν ύπηρεσία πού άπαιτοϋσε άπ’αυτούς. οι άγρότες έκεϊνοι ζητούσαν τή δική τους δόξα. Ηθελαν νά καρπωθοϋν οι ίδιοι τήν έσοδειά του άμπελιοϋ. Τό μέλημά τους ηταν πώς νά έλκύσουν τήν προσοχή και τό σεβασμό του κόσμου στόν εαυτό τους.ΠΧ 221.2

    Η ένοχή τών Ίσραηλινών άρχηγών δέν παραβάλλεται μέ τήν ένοχή τών κοινών άμαρτωλών. οι άνθρωποι έκεϊνοι είχαν άναλάβει μιά τεράστια ύποχρέωση έναντι του Θεού. Είχαν δεσμευθεϊ μέ τήν ύπόσχεση νά διδάσκουν μόνο τό “οϋτω, λέγει Κύριος,” και νά εφαρμόζουν πιστή ύπακοή στήν έκτέλεση τών καθημερινών καθηκόντων τους. Άλλ’ άντί νά κάνουν αυτό, έκεϊνοι διέστρεφαν τίς Γραφές. ‘Επέβαλαν βαρειά φορτία στούς ώμους τών άνθρώπων και πρόσθεταν τσιριμόνιες πού νά άντιστοιχοϋν σέ κάθε λεπτομέρεια τής καθημερινής ζωής. Ο λαός ζοϋσε μέσα σέ διαρκή άγωνία, μή μπορώντας νά άνταποκριθεϊ στίς άξιώσεις τών ραββίνων. Καί βλέποντας όχι τούς ηταν άδύνατο νά τηρήσουν τίς άνθρώπινες εντολές, άρχισαν νά δείχνουν άδιαφορία και γιά τίς εντολές του Θεοϋ.ΠΧ 221.3

    Ό Κύριος είχε διδάξει τόν λαό Του ότι Αύτός ήταν ό ίδιοκτήτης τοϋ άμπελιοϋ καί ότι όλα τους τά υπάρχοντα τούς τά είχε έμπιστευθεί μέ σκοπό νά τά χρησιμοποιήσουν γι’ Αύτόν. Άλλ’ οί ίερεϊς καί οί δάσκαλοι δέν έκπληροϋσαν τά ίερά τους καθήκοντα μέ τρόπο πού νά δείχνει ότι χειρίζονταν τήν περιουσία τοϋ Θεοϋ. Υπεξαιρούσαν συστηματικά τά μέσα καί τίς δυνατότητες πού τούς είχε έμπιστευθεί γιά τήν πρόοδο τοϋ έργου Του. Ή πλεονεξία καί ή απληστία τους τούς έκανε μισητούς καί σ’ αύτούς άκόμη τούς ειδωλολάτρεις. Έτσι δίνονταν στούς έθνικούς ή εύκαιρία νά παρερμηνεύουν τόσο τόν χαρακτήρα τοϋ Θεοϋ, όσο καί τούς νόμους της βασιλείας Του.ΠΧ 222.1

    Ό Θεός ύπέμεινε τή στάση τοϋ λαού Του μέ πατρική άνεκτικότητα. Τούς ικέτευε, άλλοτε έπεκτείνοντάς τους τήν εύσπλαχνία Του καί άλλοτε άποσύροντάς την άπ’ αύτούς. Ύπομονητικά τούς παρουσίαζε τά παραπτώματα τους, περιμένοντας καρτερικά νά αναγνωρίσουν τήν ένοχή τους. Προφήτες καί άλλοι κομιστές άγγελιών τούς είχαν σταλεί γιά νά τούς ύπενθυμίσουν τίς άξιώσεις τοϋ Θεοϋ άπό τούς άμπελουργούς Του. Άλλ’ άντί νά τούς καλοδεχθοϋν, τούς φέρθηκαν σάν εχθρούς. Οί άμπελουργοί τούς άπέδιωξαν καί τούς θανάτωσαν. Ό Θεός εξακολούθησε νά στέλνει καινούργιους άγγελιοφόρους. Άλλά δέ φέρθηκαν σ’ αύτούς καλύτερα άπ’ ότι στούς προηγούμενους. Στήν πραγματικότητα οί άμπελουργοί έδειχναν τώρα μεγαλύτερο άκόμη μίσος.ΠΧ 222.2

    Σάν τελευταία ελπίδα πού άπέμεινε, ό Θεός έστειλε τόν ϊδιο Του τόν Υίό λέγοντας ότι “θέλουσιν έντραπή τόν Υίόν Μου.” Ή πεισμονή άντίστασή τους όμως τούς είχε κάνει εκδικητικούς καί άπεφάσισαν μεταξύ τους: “Ούτος είναι ό κληρονόμος· έλθετε, άς φονεύσωμεν Αύτόν καί άς κατακρατήσωμεν τήν κληρονομιάν Αύτοϋ.” Τότε θά μείνομε ήσυχοι νά άπολαύσομε τό άμπέλι καί νά κάνομε ό,τι θέλομε μέ τόν καρπό.ΠΧ 222.3

    Οί Εβραίοι άρχηγοί δέν άγαποϋσαν τόν Θεό. Γι’ αυτό καί άπομακρύνονταν διαρκώς άπό κοντά Του καί άπέρριπταν όλα τά διαβήματά Του γιά νά έρθουν σέ συμβιβασμό μαζί Του. Ό Χριστός, ό Αγαπητός Υίός τοϋ Θεοϋ, ήρθε νά διεκδικήσει τά δικαιώματα τοϋ Ιδιοκτήτη τοΰ άμπελιοϋ. Οί άμπελουργοί όμως Τοϋ φέρθηκαν μέ μεγάλη περιφρόνηση λέγοντας: “Δέν θέλομεν τοϋτον νά βασιλεύση έφ’ ήμάς.” (Λουκ. 19:14). Φθονούσαν τήν ομορφιά τοϋ χαρακτήρα του Χριοτοϋ. Ο τρόπος της διδαχής Του ηταν κατά πολύ άνώτερος από τό δικό τους και έτρεμαν τήν έπιτυχία Του. Τούς έπέπληττε, ξεσκεπάζοντας τήν ύποκρισία τους και τούς ύπέδειχνε σέ ποιά άναπόφευκτα άποτελέσματα θά κατέληγε ή πορεία τής δράσης τους. Αύτό τούς άναστάτωνε σέ σημείο τρέλλας. Κόπτονταν όταν τούς έκανε παρατηρήσεις πού δέν ήταν σέ θέση νά άποσοβήσουν.’ Απεχθάνονταν τή θεσπέσια δικαιοσύνη πού πάντοτε παρουσίαζε ο Χριστός. Καί βλέποντας ότι ή διδασκαλία Του ξεσκέπαζε τή φιλαυτία τους, πήραν τήν άπόφαση νά Τόν θανατώσουν. Μισούσαν τό παράδειγμά Του τής φιλαλήθειας και τής εύλάβειας, καθώς και τήν άνώτερη πνευματικότητα πού φανέρωναν όλες Του οι πράξεις. ‘Ολόκληρη ή ζωή Του άποτελοϋσε μιά έπίπληξη κατά του έγωκεντρισμοϋ τους· και όταν ηρθε ή ώρα τής τελικής δοκιμασίας, δοκιμασίας πού σήμαινε ύπακοή γιά τήν αιώνια ζωή, ή παρακοή γιά τόν αιώνιο θάνατο, τότε πιά άπέρριψαν τόν “Αγιο του ‘Ισραήλ. ‘Όταν έπρεπε νά διαλέξουν άνάμεσα στόν Χριστό και στόν Βαραββά, φώναξαν: “‘Απόλυσον εις ήμάς τόν Βαραββάν!” Καί όταν ο Πιλάτος ρώτησε: “Τί λοιπόν νά κάμω τόν Ίησοϋν, τόν λεγόμενον Χριστόν;” έκεϊνοι φώναζαν έξαλλοι, “Σταυρωθήτω.” “Τόν βασιλέα σας νά σταυρώσω;” ρώτησε πάλι ο Πιλάτος. ‘Αντί γι’ άλλη άπάντηση, ίερεϊς και πρόκριτοι του λαοϋ είπαν: “Δέν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.” Καί τή στιγμή πού ο Πιλάτος ένιβε τά χέρια του λέγοντας, “άθώος είμαι από του αίματος του δικαίου τούτου,” οι ίερεϊς έγιναν ένα μέ τόν άξεστο όχλο, φωνάζοντας έξαγριωμένοι, “Τό αιμα Αύτοϋ άς ήναι έφ’ ήμάς, και έπί τά τέκνα ήμών.” (Λουκ. 23:18, Ματθ. 27:22, Ίωάν. 19:15, Ματθ. 27:24,25).ΠΧ 222.4

    Έτσι οι ‘Ιουδαίοι άρχηγοί έκαναν τήν έκλογή τους. Η άπόφασή τους αυτή βρίσκεται καταχωρημένη στό βιβλίο πού ειδε ο Ιωάννης στό χέρι του καθήμενου στό θρόνο, στό βιβλίο έκεϊνο πού κανείς δέν μπόρεσε ν’ άνοίξει. Τή μέρα όμως όπου τό βιβλίο θά ξεσφραγισθεϊ από τόν Λέοντα τής φυλής του Ιούδα, ή άπόφασή τους αυτή θά παρουσιασθεϊ μπροστά στά μάτια τους μ’ δλες της τίς τιμωρές συνέπειες.ΠΧ 223.1

    Ο ‘Ιουδαϊκός λαός καμάρωνε μέ τήν ιδέα ότι ήταν οι έκλεκτοί του ούρανοϋ και ότι, σάν σύναξη του Θεού, δέ θά γνώριζαν παρά θριάμβους. Ηταν τά παιδιά του ‘Αβραάμ, δήλωναν, και τόσο σίγουρες τούς φαίνονταν οι βάσεις τής εύημερίας τους, πού προκαλούσαν μέ τη στάση τους γή και ούρανό νά τούς αποκληρώσει από τά δικαιώματά τους. Η ζωή τους ομως τής απείθειας τούς προετοίμαζε γιά τήν ούράνια καταδίκη και γιά τόν άποχωρισμό τους από τόν Θεό.ΠΧ 223.2

    Στήν παραβολή του άμπελιού, άφού ο Χριστός εικονικά περιέγραψε στούς ιερείς τήν πράξη πού θά άποτελούσε σέ λίγο τό κορύφωμα τής κακίας τους, τούς ύπέβαλε μετά τήν έρώτηση: “Οταν λοιπόν ελθη ο κύριος του άμπελώνος, τί θέλει κάμει εις τούς γεωργούς εκείνους;” Καί οι ιερείς πού είχαν παρακολουθήσει τήν άφήγηση μέ μεγάλο ενδιαφέρον, μή ύποπτευόμενοι τή σχετικότητα του θέματος μέ τόν εαυτό χους, ένώθηκαν μέ τό λαό γιά νά δώσουν τήν άπάντηση: “Κακούς κακώς θέλει άπολέσειαυτούς· και τόν άμπελώνα θέλει μισθώσει εις άλλους γεωργούς, οΐτινες θέλουσιν άποδώσει εις Αύτόν τούς καρπούς έν τοϊς καιροίς αυτών.”ΠΧ 224.1

    Χωρίς νά τό θέλουν, είχαν προφέρει τήν καταδίκη τους. Ο Χριστός τούς κοίταξε και, κάτω από τό έρευνητικό Του βλέμμα, εκείνοι κατάλαβαν όχι διάβαζε τά μυστικά τής καρδιάς τους. Είδαν τή θεότητά Του νά άστράφτει μπροστά στά μάτια τους μέ δύναμη άκαταμάχητη. Στό πρόσωπο τών άμπελουργών εκείνων άναγνώρισαν τόν εαυτό τους, και άθελά τους ξεφώνησαν: “Μή γένοιτο!”ΠΧ 224.2

    Μέ σοβαρό και λυπημένο ύφος ο Χριστός τούς ρώτησε μέ έπισημότητα: “Ποτέ δέν άνεγνώσατε έν ταϊς γραφαΐς, Ο λίθος τόν όποιον άπεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας· παρά Κυρίου εγεινεν αύτη και είναι θαυμαστή έν όφθαλμοϊς ήμών; Διά τούτο λέγω πρός ύμάς, ότι θέλει άφαιρεθή άφ’ ήμών ή βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τούς καρπούς αύτής. Καί όστις πέση έπί τόν λίθον τούτον, θέλει συντριφθή· εις όντινα δέ έπιπέση, θέλει κατασυντρίψει αυτόν.”ΠΧ 224.3

    Ο Χριστός θά είχε άποτρέψει τή μοίρα του ‘Ιουδαϊκού έθνους άν ο λαός Τόν δέχονταν. Άλλ’ ή ζηλοφθονία τους έκανε άδυσώπητους, και πήραν τήν άπόφαση νά μή δεχθούν τόν ‘Ιησού τόν Ναζωραίο γιά Μεσσία τους. ‘Απέρριψαν τό Φώς του κόσμου και από δω και πέρα τή ζωή τους τήν περιέβαλε τέτοιο σκοτάδι σάν τό σκοτάδι του μεσονυχτιού. Η προφητική καταδίκη ξέσπασε πάνω στό ‘Ιουδαϊκό έθνος. Τά ίδια τά ξέφρενα πάθη χους έπέφεραν τήν καταστροφή τους και τό τυφλό τό μίσος τους κατέληξε στήν άλληλοεξόντωσή τους. Η έπαναστατική, άλύγιστη περηφάνειά τους προκάλεσε τήν οργή τών Ρωμαίων κατακτητών έναντίον τους. Η 'Ιερουσαλήμ καταστράφηκε, το ίερό μεταβλήθηκε σέ σωρό ερειπίων και ο τόπος όπου άλλοτε ορθώνονταν κατήντησε όργωτό χωράφι. οι άπόγονοι του Ιούδα εξοντώθηκαν μέ τόν φρικιαστικότερο θάνατο, και έκατομμύρια άπ’αυτούς πουλήθηκαν σάν σκλάβοι γιά νά δουλέψουν στίς είδωλολατρικές χώρες.ΠΧ 224.4

    Σάν λαός οι Ιουδαίοι άπέτυχαν νά έκπληρώσουν τό σκοπό του Θεού και τό άμπέλι άφαιρέθηκε άπ’αυτούς. Τά προνόμια πού είχαν καταχρασθεϊ και τό έργο πού είχαν παραμελήσει άνατέθηκαν σέ άλλους.ΠΧ 225.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents