Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Οι Παραβολές του Χριστού

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Το εδαφοσ—Αναμεσα στα αγκαθια

    “Ο δέ εις τάς ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τόν λόγον, έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τόν λόγον και γίνεται άκαρπος.”ΠΧ 23.1

    Ο σπόρος του ευαγγελίου συχνά πέφτει ανάμεσα σ’ αγκάθια και τριβόλια. Όταν δέ μεσολαβεί καμιά ηθική μεταβολή στήν καρδιά, άν έξεις και συνήθειες τής πρότερης αμαρτωλής ζωής δέν εγκαταλείπονται, αν οι σατανικές ιδιότητες δέν αποβάλλονται από τήν καρδιά, τότε τά στάχυα θά πνιγούν. Τά αγκάθια θά αποτελέσουν τή σοδιά, αφανίζοντας τό στάρι.ΠΧ 23.2

    Η χάρη ευδοκιμεί μόνο στήν καρδιά πού βρίσκεται πάντοτε προετοιμασμένη γιά τά πολύτιμα σπέρματα τής αλήθειας. Τά αγκάθια τής αμαρτίας αναπτύσσονται όπου βρουν έδαφος. Δέ χρειάζονται καμιά καλλιέργεια. Αντίθετα η χάρη απαιτεί προσεκτική καλλιέργεια. Τά βάτα και τ’ αγκάθια ξεφυτρώνουν όλη τήν ώρα, όπου λάχει. Γι’ αυτό και τό ξεβοτάνισμα είναι έργο συνεχές. Αν η καρδιά δέν τεθεί κάτω από τόν έλεγχο του Θεού, άν τό “Αγιο Πνεύμα δέν εργασθεί ακατάπαυστα γιά νά εξαγνίσει και νά εξευγενίσει τόν χαρακτήρα, οι παληές συνήθειες θά αναζήσουν. Μπορεί οι άνθρωποι νά ισχυρίζονται ότι παραδέχονται τό ευαγγέλιο· αλλ’ άν δέν καθαγιασθούν από τό ευαγγέλιο, οι ισχυρισμοί τους δέν ωφελούν σέ τίποτε. Αν δέ νικήσουν τήν αμαρτία τότε θά νικηθούν αυτοί από τήν αμαρτία. Τά άγκάθια πού κόβονται μόνο χωρίς νά έχουν ξερριζωθεί, γρήγορα ξαναφυτρώνουν και πλημμυρίζουν τήν καρδιά. Ο Χριστός καθορίζει ποιά πράγματα είναι επικίνδυνα γιά τήν ψυχή. Όπως καταχωρεί ο Μάρκος, ο Χριστός αναφέρεται στίς μέριμνες του κόσμου τούτου, στήν απατηλότητα του πλούτου και στίς διάφορες επιθυμίες. Καί ο Λουκάς καθορίζει τίς έγνοιες, τά πλούτη και τίς απολαύσεις αυτής τής ζωής. Αυτά ακριβώς αποπνίγουν τό λόγο, τόν αυξανόμενο πνευματικό σπόρο. Η ψυχή παύει νά τρέφεται από τόν Χριστό και επακολουθεί ο ψυχικός μαρασμός.ΠΧ 23.3

    “Αι μέριμναι του κόσμου τούτου.” Καμιά κατηγορία ανθρώπων δέν είναι απαλλαγμένη από τίς έγνοιες του κόσμου. Οι μέν φτωχοί πιεζόμενοι από τό μόχθο, τίς στερήσεις και τό φόβο της ένδειας, ζουν μέσ’ αήν αμηχανία και τό άγχος· οι δέ πλούσιοι κατέχονται από τό φόβο τής άπώλειας του πλούτου και από ένα σωρό άλλες έγνοιες και φροντίδες. Όσο γιά τούς οπαδούς του Χριστού, πολλοί λησμονούν τά μαθήματα πού μάς ζήτησε νά διδαχθούμε απ’ τά αγριολούλουδα και δέν εμπιστεύονται στήν ανελλιπή φροντίδα Του. Ο Χριστός δέν μπορεί νά σηκώσει τά βάρη τους, αφού δέν Του τά αναθέτουν. Επομένως οι βιωτικές φροντίδες, ενώ θά όφειλαν νά τούς φέρουν πλησιέστερα πρός τόν Σωτήρα γιά βοήθεια και παρηγοριά, τούς απομακρύνουν απ’ Αυτόν.ΠΧ 24.1

    Πολλοί, ενώ θά μπορούσαν νά προσφέρουν αποδοτική υπηρεσία στόν Θεό, πιέζονται κάτω από τά βάρη τής επισσώρευσης του πλούτου. Όλη τους η ενεργητικότητα απορροφάται από τίς επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις και αναγκάζονται νά παραμελούν τά πνευματικά. Έτσι αποξενώνονται από τόν Θεό. Εντελλόμαστε από τήν Γραφή νά είμαστε “εις τήν σπουδήν άοκνοι.” (Ρωμ. 12:11). Οφείλομε νά εργαζόμαστε γιά νά μπορούμε νά μεταδίδομε σ’ αυτούς πού έχουν ανάγκη. οι Χριστιανοί πρέπει βέβαια νά εργάζονται, νά ασχολούνται μέ τίς επιχειρήσεις τους. Δέ διαπράττουν καμιά αμαρτία μ’ αυτό. Πολλοί όμως απορροφώνται από τίς εργασίες τους σέ τέτοιο σημείο, ώστε δέν τούς μένει καιρός γιά νά προσευχηθούν, ούτε νά μελετήσουν τή Γραφή, ούτε γιά νά εκζητήσουν και νά υπηρετήσουν τόν Θεό. Κάποτε-κάποτε η ψυχή εκφράζει μιά βαθειά λαχτάρα γιά τήν αγιότητα τής ζωής και γιά τά επουράνια. Αλλά δέν έχουν τόν καιρό γιά νά στραφούν από τό στροβίλλισμα του κόσμου και νά δώσουν προσοχή στήν επίσημη και επιτακτική φωνή του Πνεύματος του Θεού. Τά αιώνια ενδιαφέροντα έρχονται σέ δευτερεύουσα μοίρα. Τά εγκόσμια κατέχουν τήν πρώτη θέση. Ο σπόρος του θεϊκού λόγου είναι αδύνατο νά καρποφορήσει, αφού η ζωντάνια τής ψυχής δαπανάται γιά νά εκθρέψει τά αγκάθια τής κοσμικότητας.ΠΧ 24.2

    Πολλοί, άν και εργάζονται γιά ένα εντελώς διαφορετικό σκοπό, πέφτουν όμως στό ίδιο λάθος. Αυτοί δουλεύουν γιά τά συμφέροντα τών άλλων. Η φύση τών καθηκόντων τους είναι επείγουσα, οι ευθύνες τους πολύπλευρες· και η εξάσκηση τής εργασίας τους εξοστρακίζει τήν άσκηση τών θρησκευτικών τους καθηκόντων. Η επικοινωνία μέ τόν Θεό μέσω τής προσευχής και τής μελέτης του λόγου Του παραμελείται. Λησμονούν ότι ο Χριστός είπε, “χωρίς Εμού δέν δύνασθε νά κάμητε ουδέν.” (Ίωάν. 15:5). Βαδίζουν χωρισμένοι από τόν Χριστό, η ζωή τους δέν εμποτίζεται από τή χάρη Του και τα χαρακτηριστικά του εγώ γίνονται εμφανή. Η υπηρεσία τους αμαυρώνεται από τήν επιθυμία τους νά επικρατήσουν καθώς και από τά αδρά, άχαρα χαρακτηριστικά τής ανυπότακτης καρδιάς. Εδώ έγκειται ένα από τά βασικότερα μυστικά τής αποτυχίας τής χριστιανικής υπηρεσίας. Αυτός είναι ο λόγος πού πολλές φορές τά αποτελέσματά της είναι τόσο πενιχρά.ΠΧ 24.3

    “Η απάτη του πλούτου.” Η αγάπη γιά τά πλούτη ασκεί μιά ακατάσχετη, απατηλή δύναμη. Συνήθως οι κάτοχοι τών επιγείων θησαυρών λησμονούν ότι ο Θεός είναι Εκείνος πού τούς χορηγεί τή δύναμη γιά τήν απόκτηση του πλούτου. Λένε: “Η δύναμίς μου, και τό κράτος τής χειρός μου, απέκτησαν εις εμέ τόν πλούτον τούτον.” (Δευτ. 8:17). Αντί νά γίνονται αιτία νά αποδίδεται ευγνωμοσύνη στόν Θεό, τά πλούτη οδηγούν στήν εξύψωση του εγώ. Οι άνθρωποι χάνουν τή συναίσθηση τής εξάρτησής τους από τόν Θεό όπως και τών ύποχρεώσεών τους έναντι τών συνανθρώπων τους. Αντί νά θεωρούν τόν πλούτο σάν τάλαντο πού πρέπει νά χρησιμοποιηθεί γιά τή δόξα του Θεού και τήν εξύψωση της ανθρωπότητας, αποβλέπουν σ’ αυτόν σάν μέσο γιά τήν ατομική τους εξυπηρέτηση. Χρησιμοποιούμενα κατ’ αυτόν τόν τρόπο τά πλούτη, αντί νά αναπτύσσουν στόν άνθρωπο τά χαρακτηριστικά του Θεού, ευνοούν μέσα του τά χαρακτηριστικά του διαβόλου. Ο σπόρος του λόγου πνίγεται από τά αγκάθια.ΠΧ 25.1

    “Αι ηδοναί του βίου.” Επικίνδυνες είναι οι διασκεδάσεις πού αποβλέπουν άποκλειστικά και μόνο στήν άτομική μας ευχαρίστηση. Η κάθε απολαυστική έξη πού εξασθενεί τίς φυσικές δυνάμεις, πού σκοτίζει τή διάνοια και παραλύει τά πνευματικά αισθητήρια, αποτελεί μέρος τών “σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά τής ψυχής.” (Α’ Πέτ. 2:11).ΠΧ 25.2

    “Αι έπιθυμίαι τών άλλων πραγμάτων.” Τά πράγματα αυτά δέν είναι κατ’ ανάγκη αμαρτωλά αυτά καθεαυτά, αλλά καταλαμβάνουν τήν πρώτη θέση πού ανήκει στή βασιλεία του Θεού. Οτιδήποτε παρασύρει τό νού μακρυά από τόν Θεό, οτιδήποτε έλκει τά στοργικά αισθήματα μακρυά από τόν Χριστό, θεωρείται εχθρός τής ψυχής.ΠΧ 25.3

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents