Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Οι Παραβολές του Χριστού

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφαλαιο 14: Η δυναμη τησ προσευχησ

    Η Παραβολή: Λουκ. 18:1-8.

    Ο Χριστός είχε αναφέρει γιά την έποχή πού άμεσα προηγείται της δευτέρας παρουσίας Του καθώς και γιά τούς κινδύνους πού θά αντιμετώπιζαν οι οπαδοί του. Αυτή ακριβώς τήν εποχή έχοντας ύπόψη, είπε τήν ακόλουθη παραβολή γιά νά διδάξει “ότι πρέπει πάντοτε νά προσεύχωνται και νά μή άποκάμνωσι“:ΠΧ 116.1

    “Κριτής τις ήτο εν τινι πόλει,” είπε, “οστις τόν Θεόν δέν εφοβεϊτο και άνθρωπον δέν έντρέπετο. Ητο δέ χήρα τις εν εκείνη τη πόλει· και ήρχετο πρός αυτόν, λέγουσα, Έκδίκησόν με από του άντιδίκου μου. Καί μέχρι τινός δέν ήθέλησε· μετά δέ ταύτα είπε καθ’ έαυτόν, Άν και τόν Θεόν δέν φοβώμαι, και άνθρωπον δέν έντρέπωμαι, τούλάχιστον επειδή μέ ενοχλεί ή χήρα αύτη, άς εκδικηθώ αυτήν, διά νά μή έρχηται πάντοτε και μέ βασανίζη. Καί είπεν ο Κύριος, Άκούσατε τί λέγει ο άδικος κριτής. Ο δέ Θεός δέν θέλει κάμει έκδίκησιν τών εκλεκτών Αυτοϋ, τών βοώντων πρός Αύτόν ήμέραν και νύκτα, άν και μακρόθυμη δι’αυτούς; Σάς λέγω ότι θέλει κάμει τήν έκδίκησιν αυτών ταχέως.”ΠΧ 116.2

    Ο κριτής πού άπεικονίζεται εδώ ούτε γιά τή δικαιοσύνη ενδιαφερόταν, ούτε κανένα οίκτο ένοιωθε γιά τούς δυστυχισμένους. Περιφρονούσε κι’ έδιωχνε συνέχεια τή χήρα πού έρχονταν νά του εκθέσει τό πρόβλημά της. Αυτή εξακολουθούσε νά πηγαινοέρχεται, άλλά μόνο γιά ν’ άντιμετωπίζει κάθε φορά τήν περιφρόνηση και νά αποπέμπεται από τό δικαστήριο. Ο δικαστής ήξερε ότι στήν ύπόθεση αυτή ή γυναίκα είχε τό δίκαιο μέ τό μέρος της και θά μπορούσε νά τήν εχει άπαλλάξει από μιάς άρχής, άλλά δέν ήθελε. ‘Ήθελε νά δείξει τό δεσποτισμό του και του προξενούσε ευχαρίστηση νά τή βλέπει νά παιδεύεται ζητώντας και παρακαλώντας δίχως άποτέλεσμα. Άλλ’ αυτή δέν άπέκαμε, ούτε άπελπιζόταν. Παρότι τόν ήξερε άδιάφορο και σκληρόκαρδο, συνέχιζε νά του παρουσιάζει τό αίτημά της, ώσπου ο δικαστής συγκατατέθηκε νά άσχοληθεϊ μέ τήν ύπόθεσή της. “Αν και τόν Θεόν δέν φοβώμαι, και άνθρωπον δέν έντρέπωμαι,” δήλωσε, “τούλάχιστον επειδή μέ ενοχλεί ή χήρα αύτη, άς εκδικηθώ αυτήν, διά νά μην έρχηται πάντοτε και μέ βασανίζη.” Γιά νά περισώσει τήν υπόληψη του και νά μή εκτεθεί στήν κοινή γνώμη μέ τή μεροληπτική μονόπλευρη κρίση του, άνέλαβε νά έκδικάσει τήν υπόθεση τής επίμονης γυναίκας.ΠΧ 116.3

    “Καί ειπεν ο Κύριος, Άκούσατε τί λέγει ο άδικος κριτής. Ο δέ Θεός δέν θέλει κάμει έκδίκησιν τών εκλεκτών Αύτού, τών βοώντων πρός Αυτόν ήμέραν και νύκτα, άν και μακρόθυμη δι’αυτούς; Σάς λέγω ότι θέλει κάμει τήν έκδίκησιν Αυτού ταχέως.” Ο Χριστός παρουσιάζει εδώ μιά χτυπητή αντίθεση ανάμεσα στόν άδικο κριτή και στόν Θεό. Ο δικαστής υπεχώρησε μπροστά στό αίτημα τής χήρας μόνο από φιλαυτία, γιά νά απαλλαγεί από τίς ενοχλήσεις της. Κανένα οίκτο, καμιά ευσπλαχνία δέν ένοιωθε γι’ αύτήν. Η μιζέρια της δέν τόν συγκινούσε στό ελάχιστο. Πόσο διαφορετική είναι όμως ή στάση του Θεού πρός εκείνους πού Τόν εκζητοϋν! οι επικλήσεις τών ενδεών και τών πασχόντων εξετάζονται άπ’ Αυτόν μέ άπειρη εύσπλαχνία.ΠΧ 117.1

    Ο θάνατος είχε χωρίσει από τόν άνδρα της τή γυναίκα πού εκλιπαρούσε τό δικαστή νά τής άποδώσει τό δίκαιό της. Χήρα, φτωχή και άνυπεράσπιστη, δέν είχε κανένα μέσο γιά νά άναστηλώσει τήν οικτρή οικονομική της κατάσταση. Έτσι και ο άνθρωπος, μέ τήν άμαρτία εχασε τήν επαφή του μέ τόν Θεό. Μόνος του δέν εχει τά μέσα τής σωτηρίας. Ο Χριστός είναι Εκείνος πού μάς φέρνει κοντά στόν Πατέρα. οι εκλεκτοί του Θεού είναι πολύτιμοι στήν καρδιά Του. Είναι αύτοί πού τούς κάλεσε από τό σκότος στό θαυμαστό Του φώς, γιά νά εξαγγείλουν τίς άρετές Του και γιά νά λάμψουν σάν φωστήρες μες στό σκοτάδι του κόσμου. Ο άδικος κριτής δέν εδειχνε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιά τή χήρα πού τόν ενοχλούσε νά τή λυτρώσει από τή δυστυχία της. Αλλά γιά νά άπαλλαγεϊ από τά κλαθμυρίσματα και τά παρακάλια της, έξήτασε τήν ύπόθεσή της και τήν άθώωσε από τόν άντίδικό της. Ο Θεός όμως άγαπά τά παιδιά Του μέ αγάπη ανυπολόγιστη. Τίποτε πάνω στή γή δέν θεωρεί πολυτιμότερο από τήν έκκλησία Του.ΠΧ 117.2

    “Η μερίς του Κυρίου είναι ο λαός Αυτού. ‘Εν γη έρήμω εύρηκεν αυτόν, και έν έρημία φρίκης και ολολυγμοϋ· περιωδήγησεν αυτόν, έπαιδαγώγησεν αυτόν, έφύλαξεν αυτόν ώς κόρην οφθαλμού Αυτού.” (Δευτ. 32:9-10). “Διότι οϋτω λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων Μετά τήν δόξαν μέ άπέστειλε πρός τά εθνη, τά οποία σάς έλεηλάτησαν διότι όστις εγγίζει εσάς, εγγίζει τήν κόρην του οφθαλμού Αυτοϋ.” (Ζαχ. 2:8).ΠΧ 117.3

    Η παράκληση της χήρας, “Έκδίκησόν με από του αντιδίκου μου,” συμβολίζει τήν παράκληση τών παιδιών του Θεού. Ο Σατανάς είναι ο τρομερός άντίδικός τους. Είναι “ο κατήγορος τών άδελφών· ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ... ημέραν και νύκτα.” (Άπ. 12:10). Εργάζεται χωρίς άνάπαυλα προκειμένου νά διαβάλει, νά ενοχοποιήσει, νά παραπλανήσει και νά εξοντώσει τό λαό του Θεού. Καί μέ τήν παραβολή αυτή ο Χριστός θέλει νά διδάξει τούς μαθητές Του ότι πρέπει νά προσεύχονται γιά νά ελευθερωθούν από τή δύναμη του Σατανά και τών πρακτόρων του.ΠΧ 118.1

    Στήν προφητεία του Ζαχαρία παρουσιάζεται τό κατηγορητικό έργο του Σατανά, καθώς και τό εργο του Χριστού πού ύπερασπίζεται τό λαό Του. Ο προφήτης άναφέρει: “Καί μοί εδειξε τόν Ίησούν, τόν ιερέα τόν μέγαν, ίστάμενον εμπροσθεν του άγγέλου του Κυρίου, και ο διάβολος ίστατο εκ δεξιών αυτοϋ διά νά άντισταθεϊ εις αυτόν. Καί είπε Κύριος πρός τόν διάβολον, θέλει σέ έπιτιμήσει ο Κύριος, διάβολε· ναί θέλει σέ έπιτιμήσει ο Κύριος, όστις έξέλεξε τήν ‘ερουσαλήμ· δέν είναι ούτος δαυλός απεσπασμένος από πυρός; Ο δέ Ιησούς ητο ένδεδυμένος ίμάτια ρυπαρά και ίστατο ενώπιον του άγγέλου.” (Ζαχ. 3:1-3).ΠΧ 118.2

    Ο λαός του Θεού παρουσιάζεται εδώ σάν κατηγορούμενος σέ δίκη. Ο Ιησούς, ο πρωθιερέας, κάνει έκκληση ζητώντας τήν εύλογία γιά τό λαό του πού διέρχεται μιά μεγάλη δοκιμασία. Καί ενώ αυτός ικετεύει τόν Θεό χάρη του λαοϋ, ο Σατανάς στέκεται στά δεξιά του σάν άντίδικός του. Κατηγορεί τά παιδιά του Θεού και παρουσιάζει τήν κατάστασή τους όσο πιό άπελπιστική γίνεται. Άραδιάζει στήν παρουσία του Θεού όλα τους τά παραπτώματα και όλες τους τίς άτέλειες. Εκθέτει τά λάθη τους και τίς άποτυχίες τους, πασχίζοντας νά τά παρουσιάσει τόσο άπεχθή στά μάτια του Χριστού, ώστε Αύτός νά τούς άποστραφεϊ και νά τούς άφήσει άνυπεράσπιστους τήν ώρα αυτή τής μεγάλης τους άνάγκης. Σάν άντιπρόσωπος του λαοϋ του Θεού, ο ιερέας Ιησούς φέρεται και αυτός ύπόδικος, φορώντας “ίμάτια ρυπαρά.” Έχει πλήρη συναίσθηση τών άμαρτιών του λαοϋ του και πρός στιγμή φαίνεται νά τόν εγκαταλείπει τό θάρρος του. Ο Σατανάς άσκεϊ μεγάλη ψυχική πίεση έπάνω του, προξενώντας ένα τόσο βαρύ αίσθημα ενοχής, πού τόν φέρνει στά όρια τής απελπισίας. Μολαταύτα εξακολουθεί τό έργο Του τής συνηγορίας, παρά τή συγκροτημένη επίθεση του Σατανά.ΠΧ 118.3

    Τό έπικριτικό εργο του Σατανά άρχισε στόν ουρανό. Τό ίδιο αυτό έργο συνέχισε στη γή αφότου ο άνθρωπος επεσε στήν άμαρτία, και ειδικά στό εργο αυτό θά έπιδοθεϊ μέ ιδιαίτερη μαεστρία όσο πλησιάζομε στό τέλος τής ιστορίας του κόσμου. Όσο βλέπει ότι ελάχιστος χρόνος του άπομένει, θά άφοσιωθεϊ μέ μεγαλύτερο άκόμη ζήλο στό εργο τής απάτης και τής καταστροφής. Εξαγριώνεται όταν βλέπει ενα λαό πάνω στή γή πού παρά τήν άδυναμία τους και τήν άμαρτωλή τους φύση, εξακολουθούν νά σέβονται τό νόμο του Κυρίου. Είναι αποφασισμένος νά τούς κάνει ανυπάκοους πρός τόν Θεό. Αισθάνεται ιδιαίτερη χαρά γιά τήν άναξιότητά τους και εχει επινοήσει ειδικά τεχνάσματα γιά τήν κάθε ψυχή ξεχωριστά, ώστε όλοι νά παγιδευθοϋν και νά αποκοποϋν από τόν Θεό. Προσπαθεί νά επικρίνει και νά κατηγορήσει τόν Θεό, καθώς και όλους όσους άγωνίζονται νά πραγματοποιήσουν τίς προθέσεις Του σ’ αυτόν τόν κόσμο βοηθούμενοι από τό ελεος, τήν αγάπη, τήν ευσπλαχνία και τή συγνώμη Του.ΠΧ 119.1

    Κάθε έκδήλωση τής δύναμης του Θεού χάρη του λαού Του διεγείρει τήν έχθρα του Σατανά. Κάθε φορά πού ο Θεός ενεργεί γιά τό καλό τους, ο Διάβολος μέ τούς άγγέλους του άντιδροϋν μέ άνανεωμένες δυνάμεις γιά νά επιφέρουν τήν καταστροφή τους. Ζηλοφθονεί όλους όσους κάνουν προπύργιό τους τόν Χριστό. Ο άντικειμενικός σκοπός του είναι νά εξωθεί στό κακό και αφού πετύχει τό σκοπό του, ρίχνει μετά ολάκερη τή μομφή στά θύματα του πειρασμού. Δείχνει μέ τό δάχτυλο τά ρυπαρά τους ίμάτια, τίς άτέλειες του χαρακτήρα τους. Παρουσιάζει τίς άδυναμίες και τούς παραλογισμούς τους, τίς στιγμές τής αχαριστίας τους, τήν άνομοιότητά τους μέ τόν Χριστό, πράγματα μέ τά οποία έχουν προσβάλει τόν Λυτρωτή τους. Ολα αυτά τά χρησιμοποιεί γιά επιχειρήματα, απαιτώντας τό δικαίωμα νά άναλάβει τήν εξόντωσή τους κατά βούληση. Προσπαθεί νά τούς τρομοκρατήσει μέ τή σκέψη ότι γι’αυτούς δέν ύπάρχει πιά καμιά ελπίδα, ότι τό στίγμα τής διαφθοράς άποκλείεται νά εξαληφθεί ποτέ. Μ’ αυτόν τόν τρόπο λογαριάζει νά ύποσκάψει τά θεμέλια τής πίστης τους, γιά νά τούς κάνει νά ενδώσουν ολοκληρωτικά στόν πειρασμό και νά αποσκιρτήσουν από τήν αφοσίωσή τους στόν Θεό.ΠΧ 119.2

    Ο λαός του Θεού δέν είναι σέ θέση νά άντικρούσει μόνος του τίς κατηγορίες του Σατανά. Βλέποντας τήν κατάσταση τους απογοητεύονται. Αλλά προσφεύγουν στό θεϊκό Συνήγορο επικαλούμενοι τά επάξια δικαιώματα του Λυτρωτή. Ο Θεός “είναι Αυτός δίκαιος” και δύναται “νά δικαιώνη τόν πιστεύοντα εις τόν Ιησοϋν.” (Ρωμ. 3:26). Μέ εμπιστοσύνη τά τέκνα του Θεού Τόν εκλιπαρούν νά κατασιγάσει τίς κατηγορίες του εχθρού και νά εκμηδενίσει τά έπινοήματά του. “Έκδίκησόν με από του άντιδίκου μου,” ικετεύουν. Καί μέ τό άδιάσειστο επιχείρημα του σταυρού, ο Χριστός άποστομώνει τόν αύθάδη κατήγορο.ΠΧ 119.3

    “Καί είπε Κύριος πρός τόν διάβολον, θέλει σέ έπιτιμήσει ο Κύριος διάβολε· ναί θέλει σέ έπιτιμήσει ο Κύριος, όστις εξέλεξε τήν Ιερουσαλήμ· δέν είναι ούτος δαυλός άπεσπασμένος από πυρός;” Όταν ο διάβολος επιχειρεί νά κατασπιλώσει τό λαό του Θεού και νά επιφέρει τήν καταστροφή τους, τότε επεμβαίνει ο Χριστός. Άν και αμάρτησαν, ο Χριστός σηκώνει ο ίδιος τό βάρος τής ενοχής τους στήν ψυχή Του. Αυτός άπέσπασε τήν άνθρώπινη φυλή σά δαυλό άπ’ τή φωτιά. Μέ τήν άνθρώπινη φύση Του εχει συνδεθεί μέ τόν άνθρωπο, ενώ μέ τή θεϊκή φύση Του είναι ένωμένος μέ τόν άπειρο Θεό. Βοήθεια προσφέρεται στίς κινδυνεύουσες ψυχές και ο άντίδικος άποστομώνεται.ΠΧ 120.1

    “Ο δέ Ιησοϋς ήτο ένδεδυμένος ιμάτια ρυπαρά και ϊστατο ενώπιον του άγγέλου. Καί άπεκρίθη και είπε πρός τούς ίσταμένους ενώπιον αυτού, λέγων, άφαιρέσατε τά ίμάτια τά ρυπαρά άπ’ αυτού- και πρός αυτόν εϊπεν, Ιδού άφήρεσα από σοϋ τήν άνομίαν σου και θέλω σέ ένδύσει ίμάτια λαμπρά· και είπα, Άς έπιθέσωσι μίτραν καθαράν επί τήν κεφαλήν αυτού. Καί επέθεσαν τήν μίτραν τήν καθαράν επί τήν κεφαλήν αυτοϋ και ένέδυσαν αυτόν ίμάτια.” Τότε, εξουσιοδοτημένος από τόν Θεό, ο άγγελος προβαίνει σέ μιά επίσημη δήλωση πρός τόν Ιησού, τόν εκπρόσωπο του λαού του Θεού: “Εάν περιπατήσης έν ταίς όδοίς Μου και εάν φυλάξης τάς έντολάς Μου, τότε σύ θέλεις κρίνει ετι τόν οικον Μου και θέλεις φυλάττει έτι τάς αύλάς Μου και θέλω σοι δώσει νά περιπατής μεταξύ τών ενταύθα ίσταμένων” (Ζαχ. 3:3-7)—μάλιστα μεταξύ τών άγγέλων πού περιβάλλουν τό θρόνο του Θεού.ΠΧ 120.2

    Παρ’ όλες τίς ελλείψεις πού παρουσιάζει ο λαός του Θεού, ο Χριστός δέν άποστρέφεται τά άντικείμενα αυτά τής φροντίδας Του. Αυτός είναι σέ θέση νά άλλάξει τήν περιβολή τους. Αφαιρεί τά μολυσμένα ρούχα τους και ντύνει τούς μετανοούντας πιστούς Του μέ τόν χιτώνα τής δικής Του δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα καταχωρεί την άπονομή χάρης αντίστοιχα στό κάθε όνομα στά κατάστιχα του ούρανοϋ. Τούς άναγνωρίζει τότε γιά δικούς Του μπροστά στό σύμπαν του ούρανοϋ. Ο άντίδικός τους διάβολος, άποδεικνύεται, κατήγορος και απατεώνας. Ο Θεός θά δικαιώσει πράγματι τούς εκλεκτούς Του.ΠΧ 120.3

    Η παράκληση “έκδίκασόν με από του άντιδίκου μου,” δεν εφαρμόζεται μόνο στην περίπτωση του Σατανά, άλλά και όλων των μεσαζόντων πού αυτός εξωθεί νά κηλιδώσουν, νά πειράσουν και νά άπωλέσουν τό λαό του Θεού. ‘Όσοι είναι αποφασισμένοι νά παραμείνουν πιστοί στίς εντολές του Θεού, ξέρουν από πείρα ότι άντιμετωπίζουν εχθρούς πού κατευθύνονται από καταχθόνιες δυνάμεις. Τέτοιοι εχθροί περιστοίχιζαν τόν Χριστό σέ κάθε βήμα της ζωής Του, οπλισμένοι μέ τέτοια επιμονή και αποφασιστικότητα, πού άνθρώπινος νοϋς δέν μπορεί ποτέ νά συλλάβει. Οι οπαδοί του Χριστού, τό ίδιο όπως ο Κύριός τους, παρακολουθοϋνται άδιάκοπα και αυτοί από τόν πειρασμό.ΠΧ 121.1

    Οι Γραφές περιγράφουν τήν κατάσταση στην οποία θά βρίσκεται ο κόσμος λίγο πρίν από τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Ο απόστολος Ιάκωβος άπεικονίζει τήν άπληστία και τήν καταπίεση πού θά επικρατούν τότε: “‘Έλθετε τώρα οι πλούσιοι, ... έθησαυρίσατε διά τάς έσχάτας ήμέρας. Ιδού ο μισθός των εργατών των θερισάντων τά χωράφια σας, τόν οποίον έστερήθησαν από σάς, κράζει και αί κραυγαί των θερισάντων εισήλθον εις τά ώτα Κυρίου Σαβαώθ. Έτρυφήσατε επί τής γής, και έσπαταλήσατε· έθρέψατε τάς καρδίας σας ώς εν ήμέρα σφαγής. Κατεδικάσατε, έφονεύσατε τόν δίκαιον· δέν σάς αντιστέκεται.” (Ίακ. 5:1-6). Αυτή είναι ή απεικόνιση τής σημερινής κατάστασης. Χρησιμοποιώντας όλων τών ειδών τίς καταπιέσεις και τούς εκβιασμούς, οι άνθρωποι συσσωρεύουν γιά τόν εαυτό τους κολοσσιαία πλούτη, ενώ ή κραυγή τής λιμοκτονούσας ανθρωπότητας φθάνει μέχρι τά ύψη του ούρανοϋ.ΠΧ 121.2

    “Η κρίσις έστράφη όπίσω και ή δικαιοσύνη Γσταται μακράν· διότι ή άλήθεια επεσεν έν τή όδώ και ή εύθύτης δέν δύναται νά εισχωρήση. Ναί, έξέλιπεν ή άλήθεια· και ο έκκλίνων από του κακού γίνεται θήραμα.” (Ήσ. 59:14-15). Αύτό εκπληρώθηκε μέ τή ζωή του Χριστού σ’ αυτόν τόν κόσμο. Εκείνος τήρησε πιστά τίς εντολές του Θεού, παραμερίζοντας τά άνθρώπινα εντάλματα και τίς παραδόσεις μέ τά όποια οι σύγχρονοί Του τίς είχαν άντικαταστήσει. Γι’ αυτόν τό λόγο Τόν μίσησαν και Τόν καταδίωξαν. Η ϊδια ίσχορία έπαναλαμβάνεται. Τά διατάγματα και οι παραδόσεις τών άνθρώπων τιμώνται σήμερα περισσότερο από τό νόμο του Θεού και όσοι έξακολουθοϋν νά μένουν πιστοί στίς έντολές του Θεού χλευάζονται και καταδιώκονται. Γιά τήν άφοσίωσή Του αυτή στόν Θεό, ο Χριστός κατακρίθηκε σάν παραβάτης του Σαββάτου και σάν βλάσφημος. Χαρακτηρίσθηκε γιά δαιμονισμένος και κατηγορήθηκε σάν έκπρόσωπος του Βεελζεβούλ. Παρόμοιες κατηγορίες και άβάσιμοι χαρακτηρισμοί εκφράζονται και εναντίον τών οπαδών Του. Μ’ αυτόν τόν τρόπο προσπαθεί ο Σατανάς νά τούς κάνει νά άμαρτήσουν και νά προσβάλουν μέ τή στάση τους τόν Θεό.ΠΧ 121.3

    Ο Χριστός περιέγραψε τόν χαρακτήρα του κριτή τής παραβολής πού ούτε τόν Θεό φοβόταν, ούτε τούς άνθρώπους ντρεπόταν προσπαθώντας νά άποδείξει τί εϊδους δικαιοσύνη άπονεμόταν στίς μέρες Του. Αυτή ή δικαιοσύνη σέ λίγο θά έφαρμόζονταν και στή δική Του δίκη. Θέλει νά είναι ένήμερος ο λαός Του, σ’ όποια έποχή και άν ζεϊ, ώστε νά μή στηρίζεται στήν εύθυκρισία τών άρχόντων και τών κριτών του κόσμου τήν ώρα τής δοκιμασίας. Συχνά ο έκλεκτός λαός του Θεού καλείται νά παρουσιασθεϊ μπροστά σέ άνθρώπους πού κατέχουν τά ύπατα άξιώματα, άλλά πού άντί νά θεωρούν όδηγό και σύμβουλό τους τό λόγο του Θεού, κατευθύνονται από τά άκαθιέρωτα και άνυπότακτα ένστικτά τους.ΠΧ 122.1

    Μέ τήν παραβολή του άδικου κριτή, ο Χριστός ύπέδειξε ποιά στάση πρέπει έμεϊς νά τηρήσομε. “Ο Θεός δέν θέλει κάμει τήν έκδίκησιν τών έκλεκτών αυτοϋ, τών βοώντων πρός Αυτόν ήμέραν και νύκτα;” Ο Χριστός, τό παράδειγμά μας, δέν έκανε τίποτε γιά νά ύπερασπισθεϊ ή νά άπαλλάξει τόν εαυτό Του. Επαφίονταν στήν κρίση του Θεού. Τό ίδιο και οι οπαδοί Του δέν πρέπει νά κατηγορούν ή νά επικρίνουν κανένα, ούτε νά προσφεύγουν στή βία προκειμένου νά επιτύχουν τήν άθώωση τους.ΠΧ 122.2

    Όταν έρχονται δοκιμασίες πού μάς φαίνονται ανεξήγητες, δέν πρέπει νά χάνομε τήν ηρεμία μας. Όσο άδικα και άν μάς φέρονται οι άνθρωποι, δέν πρέπει νά μάς κυριεύσει τό πάθος. Άν ύποθάλπομε πνεύμα έκδικητικό, βλάπτομε τόν εαυτό μας. Υπονομεύομε τήν έμπιστοσύνη μας στόν Θεό και λυπούμε τό Πνεύμα τό Αγιο. Στό πλευρό μας παραστέκει ένας μάρτυρας υπερασπίσεως, ένας ούράνιος άπεσταλμένος πού θά ύψώσει γιά μάς τό λάβαρο κατά του εχθρού και θά ιιάς περιφρουρήσει μέσα στόν φωτεινό κλοιό τών άκτίνων του ‘Ήλιου της Δικαιοσύνης. Μέσα σ’ αυτόν ο Σατανάς είναι άδύνατο νά εισχωρήσει. Δέν μπορεί νά διαπεράσει τήν άσπίδα αυτή του θεϊκού φωτός.ΠΧ 122.3

    Ένώ ο κόσμος βυθίζεται όλο και περισσότερο στήν παρανομία, οι Χριστιανοί δέν μπορεί νά κολακεύονται μέ τήν ιδέα ότι αύτοί θά μείνουν αταλαιπώρητοι. Γιατί αυτές άκριβώς οι ταλαιπωρίες είναι πού μάς φέρνουν στήν αίθουσα τών άκροάσεων του Παντοδυνάμου, όπου μπορούμε νά ζητήσομε συμβουλή από Εκείνον του Οποίου ή σοφία είναι άπεριόριστη.ΠΧ 123.1

    Ο Κύριος λέγει: “Έπικαλού Εμέ εν ήμέρα θλίψεως.” (Ψαλμ. 50:15). Μάς παροτρύνει νά Τοϋ παρουσιάσομε όλες μας τίς άντιξοότητες, τίς ελλείψεις και τή μεγάλη μας άνάγκη γιά θεϊκή καθοδήγηση. Μάς καλεϊ νά στραφούμε άμέσως στήν προσευχή. Μόλις παρουσιασθοϋν οι δυσκολίες, όφείλομε νά άπευθύνομε σ’ Αυτόν τίς ειλικρινείς, θερμές παρακλήσεις μας. Μέ τήν επιμονή τών προσευχών μας άποδεικνύομε τήν άκλόνητη εμπιστοσύνη μας στόν Θεό. Η συναίσθηση τής άνάγκης μας μάς κάνει νά προσευχόμαστε μέ κατάνυξη και οι ικεσίες μας συγκινούν τόν ούράνιο Πατέρα μας.ΠΧ 123.2

    Αύτοί πού χλευάζονται ή διώκονται γιά τήν πίστη τους, πειράζονται πολλές φορές νά πιστέψουν ότι ο Θεός τούς έχει εγκαταλείπει. Στά μάτια τών άνθρώπων δέν άποτελοΰν παρά μιά άσήμαντη μειονότητα. Κατά τά φαινόμενα, οι εχθροί τους θριαμβεύουν εναντίον τους. Αλλά δέν πρέπει νά παραβιάζουν τή συνείδησή τους. Εκείνος πού ύπέφερε γιά χάρη τους και άνέλαβε νά σηκώσει τίς θλίψεις και τά βάρη τής ψυχής τους, δέν τούς εχει έγκαταλείψει.ΠΧ 123.3

    Τά παιδιά του Θεού δέν έγκαταλείπονται μόνα τους και άνυπεράσπιστα. Η προσευχή είναι ο μοχλός πού κινεί τό χέρι τής Παντοδυναμίας. Μέ τήν προσευχή οι άνθρωποι “κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τάς επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός” (και τί σημαίνει αυτό θά τό μάθομε άκούοντας τίς πείρες τών πιστών πού σφράγιζαν τή μαρτυρία τους μέ τό θάνατό τους), “ετρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.” (Έβρ. 11:33-34).ΠΧ 123.4

    Αν παραχωρήσομε τή ζωή μας στήν ύπηρεσία Του, δέ θά βρεθούμε ποτέ σέ τέτοια δύσκολη θέση γιά τήν οποία ο Θεός δέν εχει λάβει πρόνοια. Σ’ όποιαδήποτε περίσταση βρεθοϋιιε, έχομε έναν Οδηγό γιά νά μάς δείξει τό δρόμο. Όποιεσδήποτε άν είναι οι αμηχανίες μας, έχομε εξασφαλισμένο ένα Σύμβουλο. Απ’ οποιαδήποτε στενοχώρια, πένθος, μοναξιά περνούμε, εχομε τή συμπαράσταση ενός συμπονετικού Φίλου. Άν τύχει και παραστρατήσομε από άγνοια, ο Χριστός δέ μάς εγκαταλείπει. Καθαρή και εύδιάκριτη άκούγεται ή φωνή Του νά λέει: “Εγώ είμαι ή οδός και ή άλήθεια και ή ζωή.” (Ίωάν. 14:6). “Θέλει ελευθερώσει τόν πτωχόν κράζοντα και τόν πένητα και τόν άβοήθητον.” (Ψαλμ. 72:12).ΠΧ 123.5

    Ο Κύριος δηλώνει ότι αύτοί πού Τόν πλησιάζουν και Τόν ύπηρετούν πιστά Τόν τιμούν. “Θέλεις φυλάξει εν τελεία ειρήνη τό πνεύμα τό επί Σέ έπιστηριζόμενον, διότι επί Σέ θαρρεί.” (Ήσ. 26:3). Τό χέρι του Παντοδύναμου Θεού προσφέρεται γιά νά μάς οδηγεί πάντοτε πρός τά εμπρός. “Προχωρείτε,” λέγει ο Κύριος, “Εγώ θά σάς δώσω τή δύναμη. ‘Ο,τι ζητάτε είναι γιά τή δόξα του ονόματος Μου και θά τό λάβετε. Θά δοξασθώ στά μάτια αυτών πού ζητούν τό κακό σας. Θά δούν τό λόγο Μου νά θριαμβεύει σ’ όλη του τή δόξα.” “Πάντα όσα άν ζητήσητε εν τη προσευχή εχοντες πίστιν, θέλετε λάβει.” (Ματθ. 21:22).ΠΧ 124.1

    Άς βοήσουν στόν Θεό όλοι όσοι θλίβονται και άδικοϋνται. Άς άπομακρυνθοϋν άπ’αυτούς πού έχουν τήν καρδιά σκληρή σάν άτσάλι, και άς κάνουν τά αίτήματά τους γνωστά στόν Δημιουργό τους. Κανένας πού έρχεται ποτέ σ’ Αυτόν μέ ταπεινή καρδιά δέν πρόκειται νά αποκρουσθεϊ. Καμιά ειλικρινής προσευχή δέν πάει ποτέ χαμένη. Καί μέσα άπ’ τά θούρια τών άγγελικών χορών, τό αύτί Του ξεχωρίζει τήν κραυγή και αύτής άκόμη τής πιό άσθενικής άνθρώπινης ύπαρξης. Είτε φανερώνομε τόν πόθο τής καρδιάς μας κλεισμένοι στό ταμείο μας, είτε νοερά προσευχόμαστε βαδίζοντας στό δρόμο μας, τά λόγια μας πάντα καταλήγουν στό θρόνο του Μονάρχη του σύμπαντος. Μπορεί νά μή είναι άκουστά από κανένα άνθρώπινο αυτί, άλλά δέν μπορεί ούτε νά σβήσουν μέσ’ τή σιγαλιά, ούτε νά πνιγούν από τό θόρυβο τών επαγγελματικών δοσοληψιών. Τίποτε δέν μπορεί νά σιγάσει τόν πόθο τής καρδιάς. Υψώνεται πάνω άπ’ τήν όχλοβοή του δρόμου, πάνω άπ’ τή σύγχυση τής κοσμοσυρροής και φθάνει μέχρι τίς αύλές του ούρανοϋ. Ο Θεός είναι Εκείνος στόν Οποίο άπευθυνόμαστε και ή προσευχή μας γίνεται εισακουστή.ΠΧ 124.2

    'Όσο ανάξιοι και άν αίσθάνεσθε, μή διστάζετε νά άναθέσετε την υπόθεσή σας στόν Θεό. “Οταν προσέφερε τόν εαυτό Του μέσω του Χριστού γιά τήν άμαρτία του κόσμου άνέλαβε τήν υπεράσπιση κάθε άνθρώπινης ψυχής. “‘Όστις τόν ϊδιον Εαυτοϋ Υιόν δέν εφείσθη, άλλά παρέδωκεν Αύτόν ύπέρ πάντων ήμών, πώς και μετ’ Αυτοϋ δέν θέλει χαρίσει εις ήμάς τά πάντα;” (Ρωμ. 8:32). Δέν θά εκπληρώσει τά παρήγορα λόγια πού μάς εδωσε γιά νά μάς εμψυχώσει και νά μάς ενισχύσει;ΠΧ 125.1

    Τίποτε δέν ποθεί περισσότερο ο Χριστός από το νά εξαγοράσει τήν κληρονομιά Του από τήν κυριαρχία του Διαβόλου. Πρίν όμως άποκτήσομε τήν εξωτερική αυτή άπολύτρωση από τή δύναμη του Σατανά, πρέπει νά εξασφαλίσομε τήν εσωτερική μας άπολύτρωση άπ’ αυτόν. Ο Κύριος επιτρέπει τίς δοκιμασίες γιά νά μπορέσομε νά καθαρισθοϋμε από τήν ύλιστική επίδραση του κόσμου, από τή φιλαυτία, από τίς άπότομες, τίς ξένες πρός τόν Χριστό ιδιότητες του χαρακτήρα. Επιτρέπει στά ορμητικά νερά τών δοκιμασιών νά περάσουν πάνω άπ’ τίς ψυχές μας μέ σκοπό νά γνωρίσομε Αυτόν “και τόν Όποίον άπέστειλεν ΙησοΎν Χριστόν,” ώστε νά καταληφθούμε από τόν διακαή πόθο νά καθαρισθοϋμε από κάθε ρυπαρότητα και νά βγοϋμε από τή δοκιμασία αγνότεροι, αγιότεροι και ευτυχέστεροι. Συχνά μπαίνομε στό καμίνι τής δοκιμασίας μέ τήν ψυχή μαύρη από εγωισμό. Άν όμως ύποστοϋμε μέ υπομονή τήν κρίσιμη δοκιμασία, θά βγοϋμε άπ’ αύτήν άντανακλώντας τόν χριστιανικό χαρακτήρα. Καί όταν μέ τή δοκιμασία εκπληρωθεί ο σκοπός Του, τότε “θέλει έξαγάγει ώς φώς τήν δικαιοσύνην σου και τήν κρίσιν σου ώς μεσημβρίαν.” (Ψαλμ. 37:6).ΠΧ 125.2

    Δέν ύπάρχει κίνδυνος ο Θεός νά άγνοήσει τίς προσευχές τών πιστών Του. Ο μόνος κίνδυνος πού αυτοί διατρέχουν είναι νά αποθαρρυνθοϋν από τόν πειρασμό και τή δοκιμασία και αποκαμωμένοι νά παύσουν νά προσεύχονται.ΠΧ 125.3

    Ο Σωτήρας εδειξε θεϊκή εύσπλαχνία γιά τή Συροφοίνισα. Η καρδιά Του συγκινήθηκε βλέποντας τή θλίψη της. Λαχταρούσε νά τή διαβεβαιώσει από μιάς άρχής ότι ή προσευχή της είχε είσακουσθεϊ. Θέλοντας όμως νά διδάξει ένα μάθημα στούς μαθητές Του, προσποιήθηκε γιά ενα διάστημα ότι άγνοοϋσε τήν κραυγή τής πονεμένης της καρδιάς. Άλλ’ όταν αυτή άπέδειξε τήν πίστη της, τότε τής απηύθυνε λόγια επαινετικά και τήν εξαπέστειλε, αφού πραγματοποίησε τή μεγάλη κάρη πού Τού ζήτησε. οι μαθητές ποτέ δέ λησμόνησαν τό μάθημα εκείνο. Καί άκριβώς γί αυτό εχει καταχωρηθεϊ στή Γραφή γιά νά μάς δείξει τί μπορεί νά κατορθώσει ή επίμονη προσευχή.ΠΧ 125.4

    Ο Ιδιος ο Χριστός εβαλε στήν καρδιά τής μητέρας εκείνης τήν έμμονη ιδέα ότι δέν θά εφευγε άπραγη. Ο Χριστός εδινε τό θάρρος και τήν άποφασιστικότητα στή φτωχή χήρα κάθε φορά πού παρουσιάζονταν στό δικαστή. Ο Χριστός τόσους αιώνες πρίν, κατά τή μυστηριακή εκείνη πάλη στίς όχθες του Ιαββόκ, ένέπνευσε τόν Ιακώβ μέ τήν ίδια επίμονη πίστη. Καί εμπιστοσύνη πού Αυτός ο Ιδιος ένέπνευσε, δέ θά τήν άφηνε δίχως νά τήν αμείψει.ΠΧ 126.1

    Αυτός πού κατοικεί στό ούράνιο άγιαστήριο κρίνει μέ δικαιοσύνη. Τρέφει μεγαλύτερο άκόμη ενδιαφέρον γιά τό λαό Του πού παλεύει μέ τόν πειρασμό μέσα στόν κόσμο τής άμαρτίας, παρά γιά τίς άγγελικές στρατιές πού περιβάλλουν τό θρόνο Του.ΠΧ 126.2

    Αυτός ο μικροσκοπικός πλανήτης μας συγκεντρώνει τό ενδιαφέρον ολόκληρου του ουρανοϋ. Επειδή ο Χριστός κατέβαλε μιά τιμή άνυπολόγιστη γιά τήν έξαγορά τών κατοίκων του. Ο Λυτρωτής του κόσμου συνέδεσε τόν ούρανό μέ τή γή μέ δεσμούς πνευματικούς. Γιατί πάνω σ’ αυτή βρίσκονται οι λυτρωμένοι του Κυρίου. Ουράνιες ύπάρξεις εξακολουθούν νά επισκέπτονται τή γή, όπως όταν περπατούσαν και μιλούσαν μέ τόν Αβραάμ και τόν Μωϋσή. Καί μέσα σ’ αυτή τήν πυρετώδη κίνηση τών μεγαλουπόλεων, άνάμεσα στήν κοσμοπλημμύρα τών κεντρικών λεωφόρων και στή συρροή τών εμπορικών κέντρων, εκεί όπου οι άνθρωποι άπ’ τό πρωί μέχρι τό βράδυ φέρονται σάν η επιχείρηση, τά σπόρ και ή διασκέδαση να είναι τά μόνα πού ένδιαφέρουν στή ζωή, και όπου τόσο λίγοι σκέπτονται γιά τίς άόρατες πραγματικότητες, άκόμη και εκεϊ ο ούρανός εχει τούς φρουρούς του και τούς άγιους του. Αθέατες ύπάρξεις κυκλοφορούν παρακολουθώντας κάθε λόγο και πράξη τών άνθρώπων. Σέ κάθε επαγγελματική ή ψυχαγωγική συγκέντρωση, σέ κάθε θρησκευτική συνάθροιση παραβρίσκονται πάντοτε περισσότεροι άκροατές άπ’ ο,τι τό άνθρώπινο μάτι μπορεί νά διακρίνει. Κάποτε οι έπουράνιοι αύτοί έπισκέπτες τραβούν παράμερα τό πέπλο πού καλύπτει τόν άόρατο κόσμο, ώστε ή σκέψη μας νά στραφεί από τή βιασύνη και τόν τρελλό ρυθμό τής ζωής, και νά αναλογισθεί ότι ύπάρχουν γύρω μας άόρατοι μάρτυρες γιά κάθε τι πού λέμε ή κάνομε.ΠΧ 126.3

    Μάς χρειάζεται νά καταλάβομε πληρέστερα τό ρόλο τών ουρανίων επισκεπτών. Καλά θά κάναμε νά σκεπτόμαστε ότι καθόλο τό διάστημα τής εργασίας μας εχομε στή διάθεσή μας τή συνεργασία και τή φροντίδα ουρανίων υπάρξεων. Αόρατες στρατιές φωτός και ισχύος εξυπηρετούν τούς πράους και ταπεινούς πού πιστεύουν και εκζητούν τίς ύποσχέσεις του Θεού. Χερουβείμ και σεραφείμ και άγγελοι πού ύπερέχουν σέ δύναμη, χίλιες χιλιάδες και μύριες μυριάδες στά δεξιά του Θεού, “είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις ύπηρεσίαν άποστελλόμενα, διά τούς μέλλοντας νά κληρονομήσωσι σωτηρίαν.” (Έβρ. 1:14).ΠΧ 127.1

    Οι άγγελικοί αύτοί άπεσταλμένοι τηρούν ενα λεπτομερές κατάστιχο τών λόγων και τών πράξεων τών άνθρώπων. Κάθε άδικη ή βίαια ενέργεια εναντίον του λαοϋ του Θεού, κάθε δεινοπάθημα στό οποίο αυτοί ύποβάλλονται πιεζόμενοι από τούς εργάτες τής άνομίας, βρίσκονται καταχωρημένα στόν ούρανό.ΠΧ 127.2

    “Ο δέ Θεός δέν θέλει κάμει τήν έκδίκησιν τών εκλεκτών Αυτοΰ, τών βοόντων πρός Αύτόν ήμέραν και νύκτα, άν και μακροθυμεί δι’αυτούς; Σάς λέγω ότι θέλει κάμει τήν έκδίκησιν Αύτοΰ ταχέως.”ΠΧ 127.3

    “Μήν άποβάλητε λοιπόν τήν παρρησίαν σας, ήτις εχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. Διότι εχετε χρείαν ύπομονής διά νά κάμητε τό θέλημα του Θεού, και νά λάβητε τήν επαγγελίαν. Διότι ετι ολίγον καιρόν, και θέλει έλθει ο ερχόμενος και δέν θέλει βραδύνει.” (Έβρ. 10:35-37). “Ιδού ο γεωργός περιμένει τόν πολύτιμον καρπόν τής γής και μακροθυμεί δι’ αυτόν εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τάς καρδίας σας· διότι ή παρουσία του Κυρίου έπλησίασε.” (Ίακ. 5:7-8).ΠΧ 127.4

    Η μακροθυμία του Θεού είναι θαυμαστή. Η δικαιοσύνη καρτερικά ύπομένει ενώ ή εύσπλαχνία διαπραγματεύεται μέ τόν άμαρτωλό· “Δικαιοσύνη και κρίσις ή βάσις του θρόνου Αυτού.” (Ψαλμ. 97:2). “Ο Κύριος είναι μακρόθυμος,” αλλά “και μέγας τήν ισχύν, και ούδόλως θέλει άθωώσει τόν άσεβή· ή όδός του Κυρίου είναι μετά άνεμοστροβίλου και θυέλλης, και νεφέλαι ο κονιορτός τών ποδών Αυτοΰ.” (Ναούμ 1:3).ΠΧ 127.5

    Ο κόσμος εχει άποθρασυνθεϊ παραβαίνοντας τό νόμο του Θεού. Εκμεταλλευόμενοι τή μεγάλη Του ύπομονή, οι άνθρωποι καταπατούν τήν έξουσία Του. Αλληλοβοηθοϋνται στίς προσπάθειές τους γιά τήν καταπίεση και τήν άγριότητα κατά του λαού τής κληρονομιάς Του λέγοντας: “Πώς γνωρίζει ταϋτα ο Θεός; Καί υπάρχει γνώσις εν τφ Ύψίστω;” (Ψαλμ. 73:11). ‘Υπάρχει όμως ενα όριο πού δέν μπορούν νά ύπερβοϋν. Σέ λίγο θά έχουν φθάσει στό καθορισμένο αυτό σημείο. Καί τώρα άκόμη πλησιάζουν νά ξεπεράσουν τά άρια τής ύπομονής του Θεού, τά όρια τής χάρης και τής εύσπλαχνίας Του. Ο Κύριος θά έπέμβει τελικά γιά νά ύπερασπισθεϊ τήν τιμή Του, νά άπολυτρώσει τό λαό Του, και νά καταστείλει τά κύματα τής άχρειότητας.ΠΧ 127.6

    Τόν καιρό του Νώε οι άνθρωποι είχαν γίνει τόσο μεγάλοι παραβάτες του νόμου του Θεού, ώστε και αυτή άκόμη ή θύμηση του Δημιουργού έξέλιπε σχεδόν από τό πρόσωπο τής γής. Η παρανομία τους είχε φθάσει σέ τέτοιο σημείο, ώστε ο Κύριος άναγκάσθηκε νά επιφέρει τόν κατακλυσμό και νά εξοντώσει ολόκληρη τή διεφθαρμένη εκείνη γενεά.ΠΧ 128.1

    Άπό τή μιά γενεά στήν άλλη ο Θεός πάντοτε γνωστοποιούσε ο,τι προτίθονταν νά κάνει. Σέ κάθε κρίσιμη περίσταση, Αύτός ο ϊδιος φανερώνονταν και έπενέβαινε γιά νά άνατρέψει τά σχέδια του Διαβόλου. Έθνη, οικογένειες ή άτομα εχει πολλές φορές επιτρέψει νά περάσουν από μιά κρίσιμη δοκιμασία, προκειμένου νά γίνει αισθητή ή επέμβαση Του αυτή. Ετσι γνωστοποιούνταν ή άλήθεια ότι “ύπάρχει Θεός εν τω ‘Ισραήλ” ο Όποίος νά ύποστηρίξει τό νόμο Του και νά κάνει τήν εκδίκηση του λαού Του.ΠΧ 128.2

    Στη σημερινή εποχή όπου κυριαρχεί ή παρανομία, μπορούμε νά είμαστε σίγουροι ότι ή μεγάλη τελική κρίση είναι πάρα πολύ κοντά μας. ‘Όταν ή καταφρόνηση του νόμου του Θεού κοντεύει νά πάρει παγκόσμιες διαστάσεις και όταν ο λαός Του καταπιέζεται και καταδυναστεύεται από τούς συνανθρώπους του, είναι πιά καιρός νά έπέμβει ο Θεός.ΠΧ 128.3

    Πλησιάζει ή μέρα πού ο Θεός θά πει: “Έλθέ, λαέ Μου, εΐσελθε εις τά ταμεία σου και κλεϊσον τάς θύρας όπίσω σου· κρύφθητι διά ολίγον καιρόν, εωσού παρέλθει ή οργή. Διότι, ιδού, ο Κύριος εξέρχεται από του τόπου Αυτοϋ διά νά παιδεύση τούς κατοίκους τής γής ένεκεν τής άνομίας αυτών ή δέ γή θέλει άνακαλύψει τά αίματα αύτής και δέν θέλει σκεπάσει πλέον τούς πεφονευμένους αύτής.” (Ήσ. 26:20-21). Άνθρωποι πού ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί μπορεί τώρα νά εξαπατούν και νά καταπιέζουν τόν φτωχό· μπορεί νά εκμεταλλεύονται τή χήρα και τό ορφανό· μπορεί νά δείχνουν ξέφρενο τό σατανικό τους μίσος επειδή δέν μπορούν νά κυριαρχήσουν στή συνείδηση του λαού του Θεού. Γιά όλα αυτά όμως ο Θεός θά τούς φέρει σέ κρίση. Καί “ή κρίσις θέλει είσθαι ανίλεως εις τόν όστις δέν εκαμε κρίσιν.” (Τακ. 2:13). Σύντομα θά κληθούν νά παρουσιασθοϋν μπροστά στόν άδέκαστο Κριτή ολάκερης τής γης γιά νά δώσουν λόγο γιά τή σωματική και ψυχική οδύνη πού προκάλεσαν στά μέλη τής κληρονομιάς Του. Μπορεϊ τώρα νά διαβάλλουν και νά χλευάζουναυτούς στούς όποιους ο Θεός άνέθεσε νά κάμουν τό εργο Του· μπορεί νά ρίχνουν τούς πιστούς στή φυλακή, στά καταναγκαστικά εργα, στήν εξορία, στό θάνατο. Αλλά θά έχουν νά λογοδοτήσουν γιά κάθε εναγώνια κραυγή, γιά κάθε χυμένο δάκρυ. Ο Θεός θά τούς άνταποδώσει τά διπλά γιά τίς άμαρτίες τους. Μιλώντας γιά τή Βαβυλώνα, τό σύμβολο τής άποστατημένης εκκλησίας, λέγει στούς εκτελεστές τής κρίσης Του: “Αί άμαρτίαι αυτής εφθασαν εως του ούρανοϋ, και ένεθυμήθη ο Θεός τά άδικήματα αύτής. Απόδοτε εις αύτήν ώς και αυτή άπέδωκεν εις εσάς, και διπλασιάσατε εις αύτήν διπλάσια κατά τά εργα αύτής· μέ τό ποτήριον μέ τό όποιον έκέρασε, διπλάσιον κεράσατε εις αύτήν.” (Άποκ. 18:5-6).ΠΧ 128.4

    Άπό τίς Ινδίες, από τήν Αφρική, από τήν Κίνα, από τά νησιά τής θάλασσας, από τά καταδυναστευμένα εκατομμύρια μέσα στά λεγόμενα χριστιανικά κράτη, ή κραυγή τής άνθρώπινης συμφοράς ύψώνεται πρός τόν Θεό. Η κραυγή αυτή δέν θά μείνει αναπάντητη γιά πολύ άκόμη. Ο Θεός θά καθαρίσει τή γή από τήν ηθική της διαφθορά όχι μέ μιά νεροποντή όπως εκανε στήν εποχή του Νώε, άλλά μέ μιά τέτοια θάλασσα φωτιάς πού καμιά άνθρώπινη επινόηση θά μπορούσε ποτέ νά σβήσει.ΠΧ 129.1

    “Θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δέν εγεινεν άφοΰ ύπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού και έν τώ καιρώ έκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πάς όστις εύρεθή γεγραμμένος έν τω βιβλίω.” (Δαν. 12:1).ΠΧ 129.2

    Βγάζοντάς τα άπ’ τίς σοφίτες και τίς τρώγλες, άπ’ τά βουνά και τίς ερημιές, άπ’ τίς σπηλιές τής γης και άπ’ τά βάθη τής θάλασσας, ο Χριστός θά συγκεντρώσει σιμά Του τά παιδιά Του. Σ’ αυτή τή γή στερήθηκαν, καταπιέσθηκαν, βασανίσθηκαν. Εκατομμύρια κατέβηκαν στόν τάφο βαρημένοι μέ τό στίγμα τής ατιμίας επειδή άρνήθηκαν νά ύποταγοϋν στίς ιδιοποιημένες άπαιτήσεις του Σατανά. Τά άνθρώπινα δικαστήρια άνακήρυξαν τά τέκνα του Θεού χείριστους εγκληματίες. Πλησιάζει όμως ή μέρα πού “ο Θεός Αύτός είναι κριτής.” (Ψαλμ. 50:6). Τότε οι δικαστικές άποφάσεις τών άνθρώπων θά άντιστραφοϋν. Τότε ο Θεός “θέλει εξαλείψει τό όνειδος του λαοϋ Αύτοϋ.” (Ήσ. 25:8). Καί θά δοθούν “εις έκαστον στολαί λευκαί.” (Άποκ. 6:11). “Καί θέλουσιν ονομάσειαυτούς, ο άγιος λαός, ο λελυτρωμένος του Κυρίου.” (Ήσ. 62:12).ΠΧ 129.3

    Γιά όσο βαρύ σταυρό και άν κλήθηκαν νά σηκώσουν, σέ όσο μεγάλες θυσίες και άν ύποβλήθηκαν, γιά όσο τρομερούς διωγμούς και άν ύπέστησαν, άκόμη και γι’ αυτή τήν άπώλεια τής πρόσκαιρης ζωής τους, τελικά τά παιδιά του Θεού άμείβονται πλουσιοπάροχα. “Θέλουσιν ιδεΐ τό πρόσωπον Αύτοϋ, και τό όνομα Αύτοϋ θέλει είσθαι επί τών μετώπων αυτών.” (Άποκ. 22:4).ΠΧ 130.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents