Κεφαλαιο 15: Ουτοσ δεχεται αμαρτωλουσ”
Βλέποντας οι ραββϊνοι τούς τελώνες και άμαρτωλούς νά πλησιάζουν τόν Χριστό γιά νά Τόν άκούσουν, έξέφρασαν τή δυσαρέσκειά τους. “Ούτος άμαρτωλούς δέχεται” παρατήρησαν, “και συντρώγει μετ’ αυτών.”ΠΧ 131.1
Μέ τήν κατηγορία αυτή ύπονοοϋσαν ότι ο Χριστός άρέσκονταν στή συντροφιά τών άμαρτωλών και ποταπών άνθρώπων, χωρίς νά τόν μέλει γιά τήν εξαχρειωμένη τους κατάσταση. οι ραββϊνοι ηταν άπογοητευμένοι μέ τή στάση του ‘Ιησού. Πώς γίνονταν ώστε Αύτός πού παρουσίαζε ένα τέτοιο άνώτερο χαρακτήρα, νά μή συναναστρέφεται μαζί τους, ούτε νά άκολουθεΐ τίς ίδιες μ’αυτούς μεθόδους διδαχής; Γιατί συμπεριφέρονταν μέ τέτοια μετριοφροσύνη και πλησίαζε όλων τών ειδών τά κοινωνικά στρώματα; Άν Αύτός ηταν πράγματι προφήτης, σκέπτονταν, θά συμφωνούσε μαζί τους και θά έδειχνε στούς τελώνες και στούς άμαρτωλούς τήν άδιαφορία πού τούς άξιζε. οι προστάτες έκεϊνοι τής κοινωνίας προσβάλλονταν γιατί Αύτός μέ τόν Οποίο βρίσκονταν σέ συνεχείς διενέξεις, αλλά του Οποίου ή άγνή ζωή τούς γέμιζε μέ δέος και τούς καταδίκαζε στά ϊδια τους τά μάτια, συναναστρέφονταν μέ τέτοια άπροκάλυπτη συμπάθεια μέ τά κατακάθια τής κοινωνίας. Δέν ένέκριναν τή στάση Του. Θεωρούσαν τόν εαυτό τους μορφωμένο, έξευγενισμένο, κατ’ άκρο θεοσεβή. Άλλά τό παράδειγμα του Χριστού ξεσκέπαζε τά έγωϊστικά αισθήματά τους.ΠΧ 131.2
Τούς έξόργιζε επίσης τό γεγονός ότι έκεϊνοι πού δέν έδειχναν παρά περιφρόνηση γιά τούς ραββίνους και ποτέ δέν παρουσιάζονταν νά τούς άκούσουν στή συναγωγή, συνωστίζονταν γύρω από τόν Χριστό και Τόν άκουγαν μέ θρησκευτική κατάνυξη. Μόνο τήν κατάκριση προξενούσε στούς γραμματείς και Φαρισαίους τό άσπιλο παρουσιαστικό του ‘Ιησού. Πώς γίνονταν λοιπόν οι τελώνες και οι άμαρτωλοί νά έλκονται άπ’ Αύτόν;ΠΧ 131.3
Δέν ήξεραν ότι ή εξήγηση στά έρωτήματά τους βρίσκονταν μέσα στά ίδια τά λόγια πού εκείνοι ξεστόμιζαν γιά ειρωνική κατηγορία: “Οΰτος δέχεται άμαρτωλούς.” οι ψυχές πού έρχονταν στόν Χριστό άναγνώριζαν στήν παρουσία Του ότι και γι’αυτούς άκόμη ύπήρχε ελπίδα σωτηρίας από τό βάραθρο τής άμαρτίας. Τά μόνα αισθήματα πού οι Φαρισαίοι ετρεφαν γι’αυτούς ήταν ή καταφρόνια και ή καταδίκη. Ο Χριστός όμως τούς φέρονταν σάν παιδιά του Θεού, άποξενωμένα βέβαια άπ’ τό σπίτι του Πατέρα, άλλ’ δχι άγνοημένα από τήν Πατρική καρδιά. Ακριβώς αυτή ή μιζέρια και άμαρτωλότητά τους τούς εκανε περισσότερο άκόμη τά άντικείμενα τής ευσπλαχνίας Του. Οσο μακρύτερα είχαν άποπλανηθεϊ άπ’ Αύτόν, τόσο βαθύτερη ή λαχτάρα, τόσο μεγαλύτερη ή θυσία γιά τό λυτρωμό τους.ΠΧ 132.1
'Όλα αυτά οι Ίσραηλινοί δάσκαλοι ώφειλαν νά τά ξέρουν από τίς ιερές περγαμηνές τών όποιων αύτοί μέ τόση περηφάνεια ήταν οι θεματοφύλακες και οι έρμηνευτές. Δέν είχε γράψει ο Δαβίδ—αυτός ο Δαβίδ πού είχε πέσει σέ θανάσιμο άμάρτημα—“περιεπλανήθην ώς πρόβατον άπολωλός· ζήτησον τόν δοϋλον Σου;” (Ψαλμ. 119:176). Καί δέν είχε άποκαλύψει ο Μιχαίας τήν αγάπη του Θεού γιά τόν άμαρτωλό όταν ελεγε: “Τίς Θεός όμοιός Σου, συγχωρών άνομίαν και παραβλέπων τήν παράβασιν του ύπολοίπου τής κληρονομιάς Αύτοϋ;” (Μιχ. 7:18).ΠΧ 132.2