Κεφάλαιο 15: Η αγια γραφη και η γαλλικη επανασταση

Το δέκατο έκτο αιώνα, παρουσιάζοντας μια ανοικτή Γραφή στον κόσμο η Μεταρρύθμιση ζητούσε απ’ όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες να της ανοίξουν τις πόρτες τους. Μερικές χώρες την υποδέχθηκαν με χαρά σαν αγγελιοφόρο σταλμένο από τον ουρανό. Σε άλλες χώρες η παποσύνη είχε κατά το μεγαλύτερο μέρος εμποδίσει την είσοδό της. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποκλείσθηκε σχεδόν καθολοκληρία το φως της Βιβλικής γνώσης και της ηθικοπλαστικής της επίδρασης. Σε μια ορισμένη χώρα όμως, παρόλο ότι το φως είχε εισχωρήσει σ’ αυτήν, “η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.” Ολόκληρους αιώνες στη χώρα αυτή φως και σκότος αγωνίζονταν για την υπεροχή. Τελικά το κακό υπερίσχυσε και η αλήθεια του ουρανού πετάχθηκε έξω. “Αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως.” (Ιωάν. 3:19.) Το κράτος αυτό αφέθηκε τότε ελεύθερο να δράξει τους καρπούς της πορείας που διάλεξε να ακολουθήσει. Η προστατευτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού αποσύρθηκε από ένα λαό που είχε περιφρονήσει τη δωρεά της χάρης Του. Επετράπηκε στο κακό να ωριμάσει και ολόκληρος ο κόσμος παρακολούθησε τα αποτελέσματα των καρπών της θεληματικής απόρριψης του φωτός.ΜΔ1 281.1

Στη Γαλλία, ο πόλεμος κατά της Γραφής, ο οποίος μένονταν επί ολόκληρους αιώνες, έφθασε στον κολοφώνα του την εποχή της Εθνικής Επανάστασης. Η φοβερή εκείνη εξέγερση δεν ήταν τίποτε άλλο από το εύλογο αποτέλεσμα της απαγόρευσης της κυκλοφορίας των Γραφών από μέρους της Ρώμης. Παρουσίαζε την πιο αυθεντική απεικόνιση της παπικής πολιτικής που η ανθρωπότητα γνώρισε ποτέ—μιάς απεικόνισης των αποτελεσμάτων στα οποία οδήγησε η χιλιετής και πλέον διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.ΜΔ1 281.2

Η καταστολή των Γραφών κατά το διάστημα της παπικής υπεροχής είχε αναγγελθεί από τους προφήτες. Και ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής τονίζει με τα ακόλουθα λόγια τα τρομακτικά αποτελέσματα που θα εξελίσσονταν ιδιαίτερα στη Γαλλία σαν απόρροια της κυριαρχίας του “ανθρώπου της ανομίας:”ΜΔ1 281.3

Ο άγγελος του Κυρίου είπε: “Την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και θέλω δώσει εις τους δύο μάρτυράς μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους ... Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς, και θέλει νικήσει αυτούς, και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη ... Και οι κατοικούντες επί της γης θέλουσι χαρή δι’ αυτούς, και ευφρανθή· και θέλουσι πέμψει δώρα πρός αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γης. Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς.” (Αποκ. 11:2-11.)ΜΔ1 283.1

Η διττή χρονική περίοδος των “τεσσαράκοντα δύο μηνών,” και των “χιλίων διακοσίων εξήκοντα ημερών,” πού περιγράφεται εδώ είναι ταυτόσημη και αναφέρεται στην εποχή της καταδυνάστευσης της εκκλησίας του Χριστού κάτω από το πέλμα της Ρώμης. Τα 1260 χρόνια της παπικής υπεροχής άρχισαν το 538 Μ.Χ. και επομένως θα κατέληγαν στο 1798. Την εποχή εκείνη μια γαλλική στρατιά εισέβαλε στη Ρώμη και αιχμαλώτισε τον πάπα που πέθανε εξόριστος. Αν και λίγο αργότερα ακολούθησε η εκλογή ενός νέου πάπα, η παπική όμως ιεραρχία ποτέ πιά δεν ξαναγνώρισε την απεριόριστη εκείνη δύναμη που είχε στο παρελθόν.ΜΔ1 283.2

Οι εκκλησιαστικοί διωγμοί δεν διάρκεσαν ακριβώς μέχρι το τέλος των 1260 ετών. Από μεγάλη του ευσπλαχνία για το λαό Του, ο Θεός συντόμευσε το διάστημα της τρομερής δοκιμασίας τους. Προλέγοντας τον καιρό της “μεγάλης θλίψης” που θα έβρισκε την εκκλησία Του, ο Σωτήρας ανέφερε: “Αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σάρξ· διά τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.” (Ματθ. 24:22.) Με τη μεσολάβηση της Μεταρρύθμισης οι διωγμοί καταστάλησαν πριν το 1798.ΜΔ1 283.3

Σχετικά με τους δύο μάρτυρες, ο προφήτης διασαφηνίζει: “Ούτοι είναι αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ιστάμεναι ενώπιον του Θεού της γης.” (Αποκ. 11:4.) Και ο Ψαλμωδός επίσης εξηγεί: “Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος Σου και φως εις τας τρίβους μου.” (Ψαλμ. 119:105.) Οι δύο μάρτυρες συμβολίζουν τις Γραφές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Και οι δύο είναι κύριοι μάρτυρες στο θέμα της προέλευσης και της αιωνιότητας του νόμου του Θεού. Επίσης και οι δύο μαρτυρούν σχετικά με το σχέδιο της σωτηρίας. Οι συμβολικοί τύποι, οι θυσίες και οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης υποδεικνύουν το Σωτήρα που έμελλε να έρθει. Ενώ τα ευαγγέλια και οι Επιστολές της Καινής Διαθήκης πιστοποιούν ότι ο Σωτήρας ήρθε έτσι ακριβώς όπως είχαν εξαγγείλει οι τύποι και οι προφητείες.ΜΔ1 283.4

“Θέλω δώσει εις τους μάρτυράς Μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους.” Κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρονικού αυτού διαστήματος οι δύο μάρτυρες του Θεού παρέμειναν στην αφάνεια. Η παπική εξουσία επεδίωξε να αποκρύψει από τον κόσμο το λόγο του Θεού, αντιπαραβάλλοντάς τον με ψευδομάτυρες που να αντιφάσκουν στην αυθεντική του μαρτυρία. Όταν η Βίβλος είχε απαγορευτεί τόσο από τις εκκλησιαστικές όσο και από τις πολιτικές αρχές, όταν η μαρτυρία της διαστρεβλώθηκε και άνθρωποι και δαίμονες αμοιβαία κατέβαλαν απεγνωσμένες προσπάθειες για να αποστρέψουν τη σκέψη των ανθρώπων απ’ αυτή, όταν όσοι τολμούσαν να γνωστοποιήσουν τις ιερές αλήθειες της προδίδονταν, καταδιώκονταν, βασανίζονταν, σάπιζαν στις φυλακές, έδιναν για την πίστη τους θάνατο μαρτυρικό ή εξαναγκάζονταν να πάρουν τα βουνά και να καταφύγουν στις σπηλιές και στα έγκατα της γης, τότε ακριβώς οι δύο πιστοί μάρτυρες “προφήτευαν ενδεδυμένοι σάκκους.” Παρόλα αυτά εξακολούθησαν να δίνουν τη μαρτυρία τους ολόκληρη εκείνη την περίοδο των 1260 ετών. Και στις ζοφερότερες ακόμη μέρες υπήρχαν άνθρωποι πιστοί που αγαπούσαν το λόγο του Θεού και έδειξαν μεγάλο ζήλο για τη δόξα Του. Στους αφοσιωμένους αυτούς δούλους χορηγήθηκε σοφία, δύναμη και εξουσία να γνωστοποιήσουν την αλήθεια Του καθόλο εκείνο το χρονικό διάστημα.ΜΔ1 284.1

“Και εάν τις θέλη να βλάψη αυτούς, εξέρχεται πύρ εκ του στόματος αυτών και κατατρώγει τους εχθρούς αυτών· και εάν τις θέλη να βλάψη αυτούς, ούτω πρέπει αυτός να θανατωθή.” (Αποκ. 11:5.) Δεν μπορούν οι άνθρωποι να καταπατούν με τα πόδια τους το λόγο του Θεού χωρίς να υποστούν τις τραγικές συνέπειες. Η σημασία της φοβερής αυτής καταγγελίας απαντάται στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης: “Μαρτύρομαι εις πάντα ακούοντα τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου εάν τις επίθεση εις ταύτα, ο Θεός θέλει επιθέσει εις αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω. Και εάν τις αφαιρέση από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, ο Θεός θέλει αφαιρέσει το μέρος αυτού από του βιβλίου της ζωής και από τις πόλεως της αγίας και των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω.” (Αποκ. 22:18-19.)ΜΔ1 284.2

Αυτές τις προειδοποιήσεις στέλνει ο Θεός για να προφυλάγει τους ανθρώπους από του να τροποποιήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τα όσα Εκείνος αποκάλυψε ή διέταξε. Αυτές οι αυστηρές καταγγελίες αφορούν όλους εκείνους που με την επιρροή τους γίνονται αίτιοι να μη παίρνουν οι άνθρωποι στα σοβαρά το νόμο του Θεού. Θα έπρεπε να γεμίζουν με φόβο και τρόμο εκείνους που αστόχαστα διατυμπανίζουν ότι δεν έχει καμιά σημασία αν υπακούμε στο νόμο του Θεού ή όχι. Όλοι όσοι βάζουν την προσωπική τους γνώμη πάνω από την αποκάλυψη του θεϊκού θελήματος, όλοι όσοι μεταποιούν τη σαφή έννοια της Γραφής για να ικανοποιήσουν τα γούστα τους ή για να πάνε σύμφωνα με τον κόσμο, αναλαμβάνουν μιά τρομερή ευθύνη. Το κριτήριο κάθε ανθρώπινου χαρακτήρα είναι ο γραπτός λόγος, ο νόμος του Θεού. Όλοι όσοι βρεθούν ελλιπείς κατά την κρίση του αδέκαστου αυτού κριτή θα θεωρηθούν υπόλογοι.ΜΔ1 285.1

“Όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών.” Η περίοδος όπου οι δύο μάρτυρες έμελλε να προφητεύσουν “ενδεδυμένοι σάκκους” έληξε το 1798. Όταν θα κόντευαν να τελειώσουν το έργο τους εκείνο που γίνονταν στην αφάνεια, τότε πόλεμος θα ξεσηκώνονταν εναντίον τους από τη δύναμη που συμβολίζει “το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου.” Σε πολλά από τα Ευρωπαϊκά κράτη ολόκληρες εκατονταετηρίδες η εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο του Σατανά με μεσάζουσα την παποσύνη. Εδώ όμως παρουσιάζεται μια καινούργια εκδήλωση σατανικής δύναμης.ΜΔ1 285.2

Προφασιζόμενη κατανυκτική ευλάβεια έναντι της Αγίας Γραφής, η πολιτική της Ρώμης κατόρθωσε να την κρατήσει σφραγισμένη σε μια άγνωστη γλώσσα και κρυμμένη από τα μάτια του λαού. Κάτω από την κυριαρχία της οι δύο μάρτυρες προφήτευαν “ενδεδυμένοι σάκκους” αλλά μια διαφορετική δύναμη—“το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου”—έμελλε να ξεσηκωθεί σε απροκάλυπτο, αδυσώπητο πόλεμο εναντίον του λόγου του Θεού.ΜΔ1 285.3

“Τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.” Η μεγάλη πόλη στους δρόμους της οποίας οι δύο μάρτυρες φονεύονται και όπου ρίχνονται τα πτώματά τους, φέρει το όνομα της “πνευματικής” Αιγύπτου. Απ’ όλα τα ιστορικά κράτη που περιγράφει η Αγία Γραφή, η Αίγυπτος αρνήθηκε κατά το θρασύτερο τρόπο την ύπαρξη του Θεού και πρόβαλε την πιο πεισματική αντίσταση στις προσταγές Του. Κανένας εστεμμένος δεν είχε την τόλμη να επαναστατήσει με μεγαλύτερο θράσος και αυθαιρεσία κατά της εξουσίας του Ουρανού απ’ ότι ο Αιγύπτιος μονάρχης. Όταν ο Μωϋσής του μετέδωσε την εντολή που του έφερνε στο όνομα του Κυρίου, αγέρωχος ο Φαραώ αποκρίθηκε: “Τις είναι ο Κύριος, εις την φωνήν του οποίου θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριον και ουδέ τον Ισραήλ θέλω εξαποστείλει.” (Εξ. 5:2.) Αυτός είναι ο αθεϊσμός και το έθνος που συμβολίζονταν με την Αίγυπτο θα ξεστόμιζε με παρόμοιο τρόπο την άρνηση των θεϊκών δικαιωμάτων και θα εκδήλωνε το ίδιο πνεύμα απιστίας και προκλητικής περιφρόνησης. Επίσης η “μεγάλη πόλις” συγκρίνεται “πνευματικώς” με τα Σόδομα. Η διαφθορά των Σοδόμων όσον αφορά την παράβαση του θεϊκού νόμου εκδηλώθηκε ιδιαίτερα με την αχαλίνωτη ακολασία τους. Και η ίδια αυτή αμαρτία θα αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό του έθνους που επρόκειτο να εκπληρώσει τις λεπτομέρειες της γραφικής περιγραφής.ΜΔ1 286.1

Σύμφωνα με τα λόγια του προφήτη, λίγο πριν το 1798, κάποια δύναμη με σατανικό χαρακτήρα και προέλευση έμελλε να ξεσηκωθεί για να κάνει πόλεμο κατά της γραφής. Στη χώρα λοιπόν όπου οι δύο μάρτυρες του Θεού θα εξαναγκάζονταν να σιγήσουν, εκεί θα εκδηλώνονταν ο αθεϊσμός του Φαραώ και η ακολασία των Σοδόμων.ΜΔ1 286.2

Η προφητεία αυτή βρήκε την ακριβέστερη και θεαματικότερη εκπλήρωσή της στην ιστορία του Γαλλικού Έθνους. Κατά την επανάσταση του 1793, “για πρώτη φορά ο κόσμος άκουγε από μια σύναξη ανθρώπων γεννημένων και αναθρεμμένων σ’ ένα πολιτισμένο κράτος και προορισμένων να διοικήσουν ένα από τα λαμπρότερα Ευρωπαϊκά έθνη, να υψώνουν από κοινού τη φωνή τους για να αρνηθούν την επισημότερη αλήθεια που απευθύνθηκε ποτέ στην ανθρώπινη καρδιά, και να απορρίπτουν παμψηφεί την ύπαρξη και τη λατρεία της Θεότητας.” (Sir Walter Scott, “The Life of Napoleon,” Τόμ. 1, κεφ. 17.) “Η Γαλλία είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που, σύμφωνα με επίσημα ιστορικά ντοκουμέντα, ξεσηκώθηκε σύσσωμη σαν έθνος σε προκλητική στάση ανταρσίας κατά του Δημιουργού του σύμπαντος. Ανέκαθεν υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί άθεοι και βλάσφημοι στην Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία και αλλού. Αλλά η Γαλλία αποτελεί μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά μιας χώρας που με επίσημη απόφαση της Νομοθετικής της Συνέλευσης διακήρυξε την ανυπαρξία του Θεού και όπου κατά γενική πλειοψηφία ο αστικός, και κατά μέγα μέρος ο επαρχιακός πληθυσμός, άντρες και γυναίκες μαζί, χαιρέτιζαν το διάγγελμα μ’ ένα παραλήρημα χαράς, χορεύοντας και τραγουδώντας.” (Blackwood Magazine, Νοέμβριος 1870.)ΜΔ1 286.3

Έκδηλα επίσης ήταν στη Γαλλία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης των Σοδόμων. Στο διάστημα της Επανάστασης παρατηρήθηκε μια ηθική κατάπτωση και διαφθορά ακριβώς όπως εκείνη που προκάλεσε την καταστροφή των δύο πεδινών πόλεων της αρχαιότητας. Η ακόλουθη ιστορική περιγραφή αποδίδει τον αθεϊσμό και την ακολασία της Γαλλίας όπως την προέβλεψε η προφητεία: “Στενά συνδεδεμένο με τα αντιθρησκευτικά αυτά θεσπίσματα, ακολουθούσε το διάταγμα της κατάλυσης του θεσμού του γάμου. Η πιο ιεροπρεπή σχέση η οποία μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανθρώπινες υπάρξεις και της οποίας η μονιμότητα αναντίρρητα συντελεί στη σταθεροποίηση της κοινωνίας, θεωρείτο τώρα απλώς ένα προσωρινό κοινωνικό συμβόλαιο που οποιαδήποτε δύο άτομα μπορούσαν να συνάψουν και να ακυρώσουν κατά βούληση ... Αν οι δαίμονες είχαν βάλει όλες τους τις προσπάθειες για να σοφιστούν ένα μέσο κατάλληλο για την καταστροφή κάθε έντιμου, ευγενικού και μόνιμου στοιχείου της οικογενειακής ζωής και με την ταυτόχρονη διαβεβαίωση ότι τα θλιβερά αποτελέσματά του θα διαιωνίζονταν από γενεά σε γενεά, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επινοηθούν μέσο αποτελεσματικότερο από τον εξευτελισμό του γάμου ... Η Σοφία Αρνού, μια ηθοποιός γνωστή για το σπινθηροβόλο πνεύμα της, αποκαλούσε τον πολιτικό γάμο “το μυστήριο της μοιχείας.”” (Scott, ίδιο μέρος, Τόμ. 1, κεφ. 17.)ΜΔ1 287.1

“Όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.” Και αυτή επίσης η προφητική λεπτομέρεια βρήκε την εκπλήρωσή της στη Γαλλία. Σε καμιά άλλη χώρα το εχθρικό πνεύμα κατά του Χριστού δεν εκδηλώθηκε εντονότερα. Σε κανένα άλλο κράτος η αλήθεια δεν συνάντησε τρομερότερη και πεισματικότερη αντίσταση. Με τους διωγμούς που η Γαλλία ξεσήκωσε κατά των ομολογητών του ευαγγελίου, είχε σταυρώσει το Χριστό σταυρώνοντας τους μαθητές Του.ΜΔ1 288.1

Από γενεά σε γενεά το αίμα των μαρτύρων έρεε άφθονο. Ενώ οι Βαλδένσιοι κατέθεταν τη ζωή τους στα βουνά του Πιεμοντίου “δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού,” οι Αλβιγένσιοι αδελφοί τους της Γαλλίας έδιναν παρόμοια μαρτυρία χάρη της αλήθειας στην πατρίδα τους. Την εποχή της Μεταρρύθμισης οι υποστηρικτές της είχαν οδηγηθεί στο θάνατο ύστερα από φρικτά βασανιστήρια. Βασιλείς, ευγενείς, αριστοκράτισες κυρίες και λεπτεπίλεπτες νεαρές κοπέλες, η αφρόκρεμα της γαλλικής κοινωνίας, απολάμβαναν όλοι τους με αδηφάγα μάτια το θέαμα της επιθανάτιας αγωνίας των Χριστιανών μαρτύρων. Οι γενναίοι Ουγενότες, αγωνιζόμενοι για τα αγιότατα εκείνα δικαιώματα της ανθρώπινης καρδιάς, είχαν χύσει το αίμα τους σε άπειρα πεδία αγρίων μαχών. Οι Προτεστάντες είχαν ανακηρυχθεί εκτός νόμου, είχαν επικηρυχθεί με διάφορα ποσά και είχαν καταδιωχθεί σα νάταν άγρια θηρία.ΜΔ1 288.2

Οι λιγοστοί απόγονοι των αρχαίων Χριστιανών που στο δέκατο όγδοο αιώνα ζούσαν κρυμμένοι στα βουνά της Νοτίου Γαλλίας, αποτελούσαν την “Εκκλησία εν τη ερήμω,” και πρέσβευαν ακόμη την πίστη των πατέρων τους. Όταν αποτολμούσαν να βγουν για μια συνάθροιση τη νύχτα σ’ ερημικές βουνοπλαγιές ή σ’ απομονωμένα βαλτοτόπια, συλλαμβάνονταν από τους δραγόνους και σέρνονταν σε ισόβια σκλαβιά στις γαλέρες. Το αγνότερο, το εκλεκτότερο και το πολυμαθέστερο στοιχείο της γαλλικής κοινωνίας κυλίστηκε αλυσοδεμένο στην ίδια μοίρα με τους ληστές και τους φονιάδες και παραδόθηκε στα πιο ακατονόμαστα μαρτύρια. (Βλέπε Wylie, Τόμ. 22, κεφ. 6.) Σ’ άλλους φέρονταν με μεγαλύτερο οίκτο και τους εκτελούσαν “εν ψυχρώ,” καθώς, άοπλοι και απροστάτευτοι, γονάτιζαν σε στάση προσευχής. Εκατοντάδες σεβάσμιοι γέροντες, ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά εγκαταλείπονταν νεκροί κατά γης στη σκηνή των θρησκευτικών τους συναθροίσεων. Πάνω στις βουνοπλαγιές ή μέσα στις δασομένες περιοχές όπου συνήθιζαν να συγκεντρώνονται για να λατρεύσουν το Θεό, συνηθισμένο θέαμα αποτελούσαν “κάθε δυό-τρία βήματα των νεκρών τα σώματα κρυμμένα στο γρασίδι, ή τα απαγχονισμένα πτώματα κρεμασμένα από τα δένδρα.” Η χώρα τους ρημαγμένη από το μαχαίρι, τον πέλεκυ και τη φωτιά, “κατάντησε ένας απέραντος καταθλιπτικός ερημότοπος.” “Όλες αυτές οι φρικαλεότητες δεν συνέβησαν σε καμιά σκοτεινή περίοδο της ιστορίας, αλλά στην περίλαμπρη εποχή του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄. Την εποχή που τη χαρακτηρίζει η καλλιέργεια της επιστήμης και η άνθηση των γραμμάτων και τεχνών και κατά την οποία οι θεολόγοι της αυλής και της πρωτεύουσας ήταν άνθρωποι της πολυμάθειας και ευγλωττίας και έκαναν μεγάλη και επίπλαστη επίδειξη των αρετών της πραότητας και της χριστιανικής αγάπης.” (Βλέπε ίδιο μέρος, Τόμ. 22, κεφ. 7.)ΜΔ1 288.3

Το απεχθέστερο όμως απ’ όλα τα απεχθή εγκλήματα που αναφέρονται στους μαύρους πίνακες της ιστορίας, η στυγερότερη απ’ όλες τις δαιμονικές πράξεις των σκοτεινών αιώνων, είναι η Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου. Φρικιά ακόμη ο κόσμος από αποτροπιασμό όταν αναλογίζεται τις σκηνές της πιο άνανδρης και απάνθρωπης εκείνης επίθεσης. Παρακινούμενος από τη Ρωμαιοκαθολική ιεραρχία, ο μονάρχης της Γαλλίας επιβράβευσε με την επιδοκιμασία του το φρικιαστικό εκείνο έργο. Μια ξαφνική κωδωνοκρουσία μέσα στη σιγαλιά της νύχτας έδινε το σύνθημα της σφαγής. Χιλιάδες Προτεσταντών που κοιμόταν ήσυχα στα σπίτια τους, επαναπαυόμενοι για την ασφάλειά τους στο λόγο της τιμής του μονάρχη τους, χωρίς καμιά προειδοποίηση, σέρνονταν με τη βία από τα κρεβάτια τους και εκτελούνταν κατά τον πιο απάνθρωπο τρόπο.ΜΔ1 289.1

Όπως ο Χριστός υπήρξε ο αόρατος οδηγός του λαού Του κατά την απελευθέρωσή τους από την Αιγυπτιακή σκλαβιά, έτσι και ο Σατανάς έγινε ο αόρατος αρχηγός των οπαδών του κατά το αποκρουστικό αυτό δράμα του καταπληκτικού πολλαπλασιασμού των μαρτυρικών θυμάτων. Επτά ολόκληρες μέρες διάρκεσε η σφαγή στο Παρίσι, ιδιαίτερα τις πρώτες τρεις με αφάνταστη θηριωδία. Και δεν περιορίστηκε μονάχα στην πρωτεύουσα· αλλά με έκτακτο βασιλικό διάταγμα, επεκτάθηκε και σε όλες τις επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις όπου ζούσαν οι Διαμαρτυρόμενοι. Δεν σεβάστηκαν ούτε γένος ούτε ηλικία. Δε γλύτωσαν ούτε οι ασπρομάλληδες γέροντες, ούτε τα αθώα νεογέννητα βρέφη. Ευγενείς, χωρικούς, νέους, γέρους, μητέρες και παιδιά όλους ανεξαιρέτως τους θέρισε ο χάρος. Το μακελειό αυτό διάρκεσε δύο ολόκληρους μήνες απ’ άκρη σ’ άκρη της Γαλλίας. Εβδομήντα περίπου χιλιάδες ψυχές, το άνθος του έθνους, ξεκληρίστηκε.ΜΔ1 289.2

“Όταν η είδηση της σφαγής έφθασε στη Ρώμη, ο ενθουσιασμός του κλήρου δεν γνώριζε όρια. Ο καρδινάλιος της Λωρραίνης έδωσε στον αγγελιοφόρο για αμοιβή χίλιες χρυσές κορώνες. Το γεγονός χαιρετίστηκε με κανονιοβολισμούς, κωδωνοκρουσίες και φωτιές που μετέβαλαν τη νύχτα σε μέρα. Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ με την ακολουθία επισκόπων και άλλων θρησκευτικών προσωπικοτήτων, προηγείτο σε μια μεγάλη πομπή που βάδιζε στην εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου, όπου ο καρδινάλιος της Λωρραίνης έψαλλε το “Δόξα Πατρί” ... Ειδικό νόμισμα, αναμνηστικό της σφαγής, τέθηκε τότε σε κυκλοφορία, και στο Βατικανό μέχρι σήμερα φιγουράρουν οι τρεις τοιχογραφίες του Βασάρι παριστάνοντας την εκτέλεση του ναυάρχου Κολινύ, το βασιλικό συμβούλιο σε σύσκεψη για την προμελέτη της σφαγής και τελικά την ίδια τη σφαγή. Ο πάπας Γρηγόριος έστειλε στον Κάρολο Θ΄ το Χρυσό Ρόδο και τέσσερεις μήνες μετά τη σφαγή ... άκουγε ικανοποιημένος το κήρυγμα ενός Γάλλου ιερωμένου ... που ανέφερε για την “ημέρα εκείνη τη ξέχειλη από ευτυχία και χαρά όταν ο Άγιος Πατέρας δέχθηκε τη χαρμόσυνη είδηση και προχώρησε με κάθε επισημότητα στην τελετή της απόδοσης ευγνωμοσύνης στο Θεό και στον Άγιο Λουδοβίκο.” (Henry White, “The Massacre of St Bartholomew,” Κεφ. 14, παραγ. 34.)ΜΔ1 290.1

Το ίδιο κυρίαρχο πνεύμα που ενέπνευσε τα γεγονότα της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου, πρωτοστατούσε επίσης στις σκηνές της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Ιησούς Χριστός αποκαλέσθηκε αγύρτης και συνθηματικά τα πλήθη των απίστων κραύγαζαν στα συλλαλητήρια: “Κομματιάστε τον άθλιο,” εννοώντας το Χριστό. Προκλητική βλασφημία κατά του ουρανού και απαίσια διαφθορά βάδιζαν ζευγαρωμένες. Τα χαμερπέστερα υποκείμενα, τα κοινωνικά εκτρώματα της θηριωδίας και της διαστροφής, περιβάλλονταν με τις μεγαλύτερες τιμές. Σ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις ο υπέρτατος σεβασμός αποδίδονταν στο Σατανά. Ο Ιησούς Χριστός, σαν εκπρόσωπος της αλήθειας, της αγνότητας και της αφίλαυτης αγάπης, ξανασταυρώνονταν.ΜΔ1 290.2

“Το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς και θέλει νικήσει αυτούς.” Η δύναμη του αθεϊσμού που κυβερνούσε τη Γαλλία την εποχή της Επανάστασης και του Κράτους του Τρόμου πραγματικά κήρυξε ένα τέτοιο αμείλικτο πόλεμο εναντίον του Θεού και του αγίου λόγου Του, που παρόμοιο δε γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Η Εθνοσυνέλευση κατάργησε τη λατρεία της Θεότητας. Οι Γραφές συγκεντρώθηκαν και με κάθε δυνατή εκδήλωση δημοσίου χλευασμού παραδόθηκαν στις φλόγες. Ο νόμος του Θεού ποδοπατήθηκε. Τα θεσπίσματα της Αγίας Γραφής ακυρώθηκαν. Η εβδομαδιαία ημέρα αργίας καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε με την κάθε δέκατη διαδοχική ημέρα, αφιερωμένη σε βλάσφημο γλεντοκόπι και ξεφάντωμα. Το βάπτισμα και η Θεία Κοινωνία απαγορεύτηκαν. Πινακίδες τοποθετημένες σε περίβλεπτες θέσεις στα νεκροταφεία ανήγγειλαν ότι ο θάνατος ήταν ο αιώνιος ύπνος.ΜΔ1 291.1

Τόσο πολύ απείχε ο φόβος του Θεού από την αρχή της σοφίας, ώστε κατέληξε να θεωρείται η αρχή της μωρίας. Όλες οι θρησκευτικές εκδηλώσεις είχαν καταργηθεί από το νόμο. Η μόνη επιτετραμμένη τελετή ήταν ο γιορτασμός της ελευθερίας και της πατρίδας. “Ο συνταγματικός επίσκοπος του Παρισιού έπαιζε τον πρωτεύοντα ρόλο στην πιο ανήθικη και σκανδαλώδη κωμωδία που παίχτηκε ποτέ παρουσία εθνικής αντιπροσωπείας ... Εμφανίσθηκε έχοντας το προβάδισμα σε μια θεαματικότατη πομπή προκειμένου να ανακοινώσει στο Συνέδριο ότι η θρησκεία που τόσα χρόνια δίδαξε ήταν σε κάθε της λεπτομέρεια το αποκλειστικό αποκύημα της παπαδοκρατίας, χωρίς καμιά απολύτως ιστορική βάση ή θρησκευτική αληθοφάνεια. Με την επισημότερη και ευκρινέστερη φρασεολογία αποκήρυξε τη Θεότητα στη λατρεία της οποίας είχε καθιερωθεί, αφιερώνοντας τώρα τον εαυτό του στην απότιση τιμής πρός την ελευθερία, την ισότητα, την τιμή και την ηθική. Κατέθεσε τότε πάνω στο τραπέζι τα διακριτικά του επισκοπικού του αξιώματος και δέχθηκε τον αδελφικό ασπασμό του Προέδρου της Συνέλευσης. Το ιεραρχικό αυτό παράδειγμα το μιμήθηκαν και άλλοι πολλοί αποστάτες κληρικοί.” (Βλέπε W. Scott, Τόμ. 1, κεφ. 17.)ΜΔ1 291.2

“Και οι κατοικούντες επί της γής θέλουσι χαρή δι’ αυτούς και ευφρανθή και θέλουσι πέμψει δώρα πρός αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γής.” Η άθεη Γαλλία είχε αναγκάσει την επικριτική φωνή των δύο μαρτύρων του Θεού να σιωπήσει. Ο λόγος της αλήθειας κείτονταν νεκρός στους δρόμους της και οι εχθροί των περιορισμών και των προσταγμάτων του θεϊκού νόμου πανηγύριζαν. Οι άνθρωποι χλεύαζαν δημόσια το Βασιλιά του ουρανού. Όπως οι ασεβείς του παρελθόντος, φώναζαν τώρα και αυτοί: “Πώς γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω;” (Ψαλμ. 73:11.)ΜΔ1 291.3

Με βλάσφημο θράσος που ξεπερνά σχεδόν τα όρια της φαντασίας, ένας παπάς της νέας τάξης περιφέρονταν κραυγάζοντας: “Θεέ αν στ’ αλήθεια υπάρχεις, εκδικήσου το προσβεβλημένο σου όνομα. Σε προκαλώ! Δεν σαλεύεις. Δεν τολμάς να εκτοξεύσεις τους κεραυνούς Σου. Μετά απ’ αυτό ποιός θ’ απομείνει που να πιστεύει ακόμη στην ύπαρξή Σου;” (Lacretell, “History,” Τόμ. 11, σελ. 309. Sir Archibald Alison, “History of Europe,” Τόμ. 1, κεφ. 10.) Οποία πανομοιότυπη ηχώ της προκλητικής ερώτησης του Φαραώ: “Τις είναι ο Κύριος εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει; Δεν γνωρίζω τον Κύριον!”ΜΔ1 292.1

“Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός. (Ψαλμ. 14:1.) Και ο Κύριος λέγει για τους διαστρεβλωτές αυτούς της αλήθειας; “Η ανοησία αυτών θέλει γίνει κατάδηλος εις πάντας.” (Β΄ Τιμ. 3:9.) Έχοντας αποκηρύξει η Γαλλία τη λατρεία του αληθινού Θεού “του Υψίστου και φοβερού του κατοικούντος την αιωνιότητα,” δεν της χρειάστηκε πολύς καιρός για να κατρακυλίσει στις χαμηλότερες βαθμίδες της πιο εξαχρειωμένης ειδωλολατρείας. Στο πρόσωπο μιας ανήθικης γυναίκας καθιερώθηκε η λατρεία της Θεάς της Λογικής και μάλιστα κάτω από την αιγίδα του Εθνικού Αναπληρωματικού Κοινοβουλίου, της ανώτερης δηλαδή πολιτικής και νομοθετικής εξουσίας. Κατά την περιγραφή του ιστορικού, “ο παραλογισμός και η ασέβεια της ιδιαίτερης αυτής τελετής της εποχής εκείνης της παραφροσύνης δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε. Οι πόρτες της Συνέλευσης άνοιξαν διάπλατα μπροστά σε μια συντροφιά μουσικών που την ακολουθούσαν τα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου εν πομπή και παρατάξει, ψάλλοντας έναν ύμνο της ελευθερίας και συνοδεύοντας για αντικείμενο της μελλοντικής λατρείας τους, ένα γύναιο καλυμμένο με πέπλο και τιτλοφορούμενο Η Θεά της Λογικής. Την έφεραν μέχρι το κιγκλίδωμα της Βουλής, όπου με κάθε επισημότητα της αφήρεσαν το πέπλο και την έβαλαν να καθήσει στα δεξιά του προέδρου. Τότε μόνο αποκαλύφθηκε ότι πρόκειτο για μια χορεύτρια της Όπερας ... Σ’ αυτό το υποκείμενο που εκπροσωπούσε τον αναπαραστατικότερο τύπο της λογικής που λάτρευαν, τα μέλη της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης απέδωσαν δημόσιες τιμές.”ΜΔ1 292.2

“Αυτή η βέβηλη και γελοία μασκαράτα έγινε της μόδας. Και η εγκαθίδρυση της Θεάς της Λογικής βρήκε αξιομίμητο παράδειγμα σ’ ολόκληρη τη χώρα, στα μέρη όπου οι πολίτες φιλοδοξούσαν να αποδειχτούν ισάξιοι των επιτευγμάτων της επανάστασης στον κολοφώνα της δόξας της.” (Scott, Τόμ. 1, κεφ. 17.)ΜΔ1 293.1

Ο δημόσιος ομιλητής που εισήγαγε τη λατρεία της Λογικής, απηύθυνε στους ακροατές του αυτά τα λόγια: “Νομοθέτες, ο φανατισμός υπεχώρησε μπροστά στη λογική. Τα θαμπωμένα μάτια του δεν μπόρεσαν να αντέξουν τη θέα του εκτυφλωτικού φωτός. Σήμερα ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε κάτω από τους γοτθικούς αυτούς θόλους όπου για πρώτη φορά αντήχησε η αλήθεια. Εκεί οι Γάλλοι γιόρτασαν τη μόνη πραγματική λατρεία: τη λατρεία της Ελευθερίας και της Λογικής. Εκεί εκφράσαμε τις ευχές μας για την ευόδωση των όπλων της λαϊκής Δημοκρατίας. Εκεί καταθέσαμε τα άψυχα είδωλα χάρη της Λογικής και τα ανταλλάξαμε μ’ αυτό το γεμάτο σφρίγος και ζωή αριστούργημα της φύσης.” (Μ. A. Thiers, “History of the French Revolution,” Τόμ. 2, σελ. 370-371.)ΜΔ1 293.2

Όταν η θεά οδηγήθηκε μπροστά στη Συνέλευση, ο πρόεδρος την πήρε από το χέρι και, απευθυνόμενος στα μέλη του Συμβουλίου, είπε: “Θνητοί, σταματήστε πιά να τρέμετε μπροστά στις ανύπαρκτες φοβέρες ενός Θεού που είναι δημιούργημα των φόβων σας. Απ’ εδώ κι εμπρός μη αναγνωρίζετε άλλη θεότητα εκτός από τη Λογική. Σας παρουσιάζω τη μεγαλοπρεπέστερη και αυθεντικότερη απεικόνισή της. Αν σας χρειάζεται ένα είδωλο, φέρετε τις θυσίες σας μόνο σε τούτο εδώ ... Πέσε μπροστά στη σεπτή Σύγκλητο της Ελευθερίας, ώ πέπλο της Λογικής!”ΜΔ1 293.3

“Τότε η θεά, αφού δέχθηκε τον ασπασμό του Προέδρου, τοποθετήθηκε πάνω σ’ ένα μεγαλοπρεπέστατο άρμα και οδηγήθηκε ανάμεσα από μια τεράστια ανθρωποθάλασσα στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων να καταλάβει τη θέση της Θεότητας. Εκεί, την ανέβασαν πάνω στην Αγία Τράπεζα, όπου δέχθηκε το προσκύνημα όλων των παρευρισκομένων.” (Alison, τόμ. 1, κεφ. 10.)ΜΔ1 293.4

Λίγο αργότερα, την τελετή αυτή διαδέχθηκε το δημόσιο κάψιμο της Αγίας Γραφής. Μια μέρα ο Λαϊκός Σύλλογος του Μουσείου όρμησε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου κραυγάζοντας: “Ζήτω η Λογική!” Στην άκρη ενός κονταριού περιέφεραν τα μισοκαμμένα λείψανα ορισμένων βιβλίων, ανάμεσα σ’ αυτά τη Σύνοψη, τα προσευχητάρια, την Καινή και Παλαιά Διαθήκη που, κατά τα λόγια του αρχηγού, “εξιλεώθηκαν με τη φωτιά για όλες τις ανοησίες που ανάγκασαν το ανθρώπινο γένος να διαπράξει.” (“Journal of Paris,” 1793, Αριθ. 318 όπως αναφέρεται στο Buchez-Roux, “Collection of Parliamentary History,” Τόμ. 30, σελ. 200-201.)ΜΔ1 293.5

Ο παπισμός είχε εγκαινιάσει το έργο που συμπλήρωνε τώρα ο αθεϊσμός. Η πολιτική της Ρώμης είχε προετοιμάσει όλες τις κοινωνικές, θρησκευτικοπολιτικές συνθήκες που οδήγησαν τη Γαλλία στον κατήφορο της καταστροφής της. Ορισμένοι συγγραφείς, αναφερόμενοι στα φρικιαστικά γεγονότα της Επανάστασης, ρίχνουν όλη την ευθύνη για τα έκτροπα που διαπράχθηκαν, τόσο στο θρόνο όσο και στην εκκλησία. Σύμφωνα με τους όρους της δικαιοσύνης, την ευθύνη φέρει αποκλειστικά η εκκλησία που είχε δηλητηριάσει τα πνεύματα των εστεμμένων κατά της Μεταρρύθμισης, παρουσιάζοντάς την σαν εχθρό του στέμματος και σαν διαλυτικό στοιχείο που μοιραία θα κατέστρεφε τη γαλήνη και την αρμονία του έθνους. Η μεγαλοφυΐα της Ρώμης ήταν εκείνη που είχε εμπνεύσει στο θρόνο τις πιο φρικαλέες ωμότητες και την πιο τυραννική καταδυνάστευση.ΜΔ1 295.1

Το πνεύμα της ελευθερίας πάντοτε συμβάδιζε με τη Γραφή. Οπουδήποτε το ευαγγέλιο γίνονταν δεκτό, τα πνεύματα των ανθρώπων αφυπνίζονταν. Άρχιζαν να ελευθερώνονται από τα δεσμά της άγνοιας, της κακίας και της δεισιδαιμονίας που τους κρατούσαν αλυσοδεμένους. Άρχιζαν να σκέπτονται και να φέρονται σαν λογικοί άνθρωποι. Αυτό το αντελήφθηκαν οι μονάρχες και φοβήθηκαν εξαιτίας του δεσποτισμού τους.ΜΔ1 295.2

Η Ρώμη δεν έχασε καιρό για να υποδαυλίσει τους φόβους τους. Το 1525 ο πάπας δήλωνε στον αντιβασιλιά της Γαλλίας: “Αυτή η μανία [δηλαδή ο Προτεσταντισμός] όχι μόνο θα επιφέρει τη σύγχυση και τον εξολοθρεμό της θρησκείας, αλλ’ ακόμη και κάθε εξουσίας, της αριστοκρατίας, του νόμου, των κοινωνικών διακρίσεων και αξιωμάτων.” (G. de Felice, “History of Protestants of France,” Τόμ. 1, κεφ. 2, παράγ. 8.) Λίγα χρόνια αργότερα, ο διπλωματικός εκπρόσωπος του πάπα ενημέρωνε το βασιλιά: “Μην εξαπατάσθε, Μεγαλειότατε. Οι Διαμαρτυρόμενοι θα ανατρέψουν κάθε πολιτικό όπως και κάθε θρησκευτικό καθεστώς ... Ο ίδιος κίνδυνος που απειλεί τον άμβωνα, απειλεί και το θρόνο ... Η δημιουργία μιας νέας θρησκείας αναπόφευκτα θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος.” (D’ Aubigné, “History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin,” Τόμ. 2, κεφ. 36.) Παράλληλα οι θεολόγοι απευθύνονταν στη λαϊκή προκατάληψη δηλώνοντας ότι ο Προτεσταντισμός “παρασύρει τους ανθρώπους σε νεωτερισμούς και σε τρέλες. Στερεί το βασιλιά από την αφοσίωση των υπηκόων του και ερημώνει τόσο την εκκλησία όσο και το κράτος.” Με τέτοια μέσα η Ρώμη, κατόρθωσε να παρατάξει τη Γαλλία κατά της Μεταρρύθμισης. “Με το πρόσχημα της υπεράσπισης του θρόνου, της υποστήριξης των ευγενών και της διατήρησης των νόμων, ξεσπάθωσε για πρώτη φορά στη Γαλλία η μάχαιρα του θρησκευτικού κατατρεγμού.” (Wylie, Τόμ. 13, κεφ. 4.)ΜΔ1 295.3

Οι πολιτικοί αρχηγοί της χώρας δεν μπόρεσαν δυστυχώς να προστατευτούν από τα αποτελέσματα της ολέθριας εκείνης διπλωματίας. Η διδασκαλία της Βίβλου θα είχε εμποτίσει τα πνεύματα και τις καρδιές των ανθρώπων με τις αρχές εκείνες της δικαιοσύνης, της εγκράτειας, της αλήθειας, της ισότητας και της φιλανθρωπίας που καταθέτουν το θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα της κρατικής ευημερίας. “Η δικαιοσύνη υψώνει το έθνος.” “Διότι ο θρόνος στερεώνεται μετά της δικαιοσύνης.” (Παρ. 14:34, 16:12.) “Το έργο της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη- και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα.” (Ησ. 32:17.) Όποιος υποτάσσεται στο θεϊκό νόμο θα υποταχθεί και οπωσδήποτε θα σεβαστεί και τους νόμους της πατρίδας του. Όποιος φοβάται το Θεό θα τιμήσει το βασιλιά με την εκπλήρωση όλων των δικαίων και νομίμων καθηκόντων του. Αλλά η άμοιρη Γαλλία απαγόρευσε τη Γραφή και κατέτρεξε τους μαθητές της. Από γενεά σε γενεά, άνθρωποι με ήθος και με χαρακτήρα, άνθρωποι με πνευματική οξύνοια και με ηθικό σθένος, οι οποίοι είχαν την τόλμη να ομολογήσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και τη στερεή απόφασή τους να υποφέρουν χάρη της αλήθειας, για γενεές ολόκληρες οι άνθρωποι αυτοί σαν σκλάβοι κωπηλατούσαν στις γαλέρες, γίνονταν παρανάλωμα της φωτιάς, ή σάπιζαν στις φυλακές. Μυριάδες άλλοι βρήκαν σωτηρία στον εκπατρισμό. Και η κατάσταση αυτή διάρκεσε διακόσια πενήντα χρόνια από την εμφάνιση της Μεταρρύθμισης.ΜΔ1 296.1

“Δεν υπήρχε σχεδόν γαλλική γενεά κατά το μακρόχρονο αυτό διάστημα που να μη παραστεί μάρτυρας στη φυγή των οπαδών του ευαγγελίου για να γλυτώσουν από την ξέφρενη καταδιωκτική μανία των εχθρών τους. Φεύγοντας οι άνθρωποι εκείνοι, έπαιρναν μαζί τους την ευφυΐα τους, τις τέχνες τους, την εργατικότητά τους, την τάξη—στην τήρηση της οποίας κατά κανόνα διακρίνονταν—με αποτέλεσμα να πλουτίσουν μ’ αυτά τις χώρες που τους πρόσφεραν άσυλο. Και όσο οι άλλες χώρες πλούτιζαν με τα ευλογημένα εκείνα χαρίσματα, τόσο η δική τους φτώχαινε χάνοντας όλα αυτά. Αν όλα τα εξοστρακισμένα αγαθά είχαν μείνει στη Γαλλία, αν στο διάστημα των τριακοσίων εκείνων ετών το εργατικό δαιμόνιο των εξόριστων είχε καλλιεργήσει το έδαφος της, αν στα τριακόσια εκείνα χρόνια το καλαισθητικό τους τάλαντο έδινε την ώθηση στη βιομηχανία της, αν στα τριακόσια εκείνα χρόνια η δημιουργική ευφυΐα τους και οι γραμματικές τους γνώσεις πλούτιζαν τη λογοτεχνία της και ανέπτυσσαν τις επιστήμες της, αν η σύνεσή τους κατηύθυνε τα συμβούλιά της και η ανδρεία τους μάχονταν τις μάχες της, αν η δικαιοσύνη τους υπαγόρευε τους νόμους της και τη θρησκεία της Γραφής ευρύνοντας τη σκέψη και καθοδηγώντας τη συνείδηση του λαού της, ποιά δόξα θα στεφάνωνε τη Γαλλία σήμερα! Τι μεγάλη, πλούσια και ευτυχισμένη χώρα θα γίνονταν—παράδειγμα αξιομίμητο για όλα τ’ άλλα έθνη!ΜΔ1 296.2

“Αντί γι’ αυτό όμως, μια τυφλή και αμείλικτη αδιαλλαξία απέβαλε από το γαλλικό έδαφος κάθε κήρυκα της αρετής, κάθε προαγωγό της ευταξίας και ομαλότητας, κάθε έντιμο υπερασπιστή του θρόνου. Επιβάλλοντας σ’ αυτούς που θα είχαν καταστήσει την πατρίδα τους δόξα και τιμή του κόσμου να εκλέξουν ανάμεσα στο ικρίωμα και στην εξορία, έφθασαν τελικά στην ολοκληρωτική καταστροφή του έθνους. Δεν απέμειναν πιά άλλες συνειδήσεις για να παραβιασθούν, δεν απέμεινε θρησκεία να συρθεί στις φλόγες, δεν απέμεινε πατριωτισμός για να ξεριζωθεί.” (Wylie, Τόμ. 13, κεφ. 20.) Και το τρομερό αποτέλεσμα ήταν η επανάσταση με όλες της τις φρικαλεότητες.ΜΔ1 297.1

“Τη φυγή των Ουγενότων ακολούθησε μια περίοδος γενικής κατάρρευσης για τη Γαλλία. Ακμάζουσες βιομηχανικές πόλεις απονεκρώθηκαν και γόνιμα καλλιεργήσιμα εδάφη ερημώθηκαν. Ο πνευματικός μαρασμός και το ηθικό ξεχαρβάλωμα διαδέχθηκαν μια εποχή πρωτάκουστης ανάπτυξης. Το Παρίσι κατάντησε ένα απέραντο φτωχοκομείο και υπολογίζεται ότι, με το ξέσπασμα της Επανάστασης, διακόσιες χιλιάδες άποροι φυτοζωούσαν ζητιανεύοντας ελεημοσύνη από το χέρι του βασιλιά. Μόνο οι Ιησουΐτες άκμαζαν στο αποσαρθρωμένο έθνος, εξουσιάζοντας με απαίσια τυραννία εκκλησίες και σχολεία, κάτεργα και φυλακές.”ΜΔ1 297.2

Το ευαγγέλιο θα μπορούσε να προσφέρει στη Γαλλία τη λύση όλων εκείνων των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων που έφεραν σε άκρα αμηχανία τις διανοητικές κορυφές του κλήρου της, της μοναρχίας της και του νομοθετικού της σώματος και που βύθισαν τελικά το έθνος στην αναρχία και στη συμφορά. Αλλά κάτω από την κυριαρχία της Ρώμης, ο λαός είχε λησμονήσει εντελώς τα ευλογημένα μαθήματα της αυτοθυσίας και της αφίλαυτης αγάπης του Σωτήρα. Είχε αποξενωθεί από το πνεύμα της αυταπάρνησης για το καλό των άλλων. Κανένας δεν έλεγχε τους πλουσίους για την καταδυνάστευση των φτωχών, κανένας δεν βοηθούσε τους φτωχούς μεσ’ τη δουλική πανάθλια ύπαρξή τους. Η φιλαυτία των πλουσίων και των ισχυρών παρουσιάζονταν διαρκώς πιο προκλητική και πιο καταπιεστική. Ολόκληρους αιώνες η απληστία και η ασωτία των αριστοκρατών επέβαλε σε καταδυναστευτική αγγαρεία τους φτωχούς χωρικούς. Οι πλούσιοι αδικούσαν τους φτωχούς και οι φτωχοί μισούσαν τους πλουσίους.ΜΔ1 298.1

Στις περισσότερες γαλλικές επαρχίες γαιοκτήμονες ήταν οι ευγενείς, ενώ οι εργατικές τάξεις ήταν μόνο ενοικιαστές και βρίσκονταν στο έλεος των εκάστοτε δεσποτών, αναγκασμένες να υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στις παράλογες απαιτήσεις τους. Το βάρος της συντήρησης της εκκλησίας και του κράτους έπεφτε μόνο πάνω στη μεσαία αστική τάξη και στις κατώτερες λαϊκές μάζες που φορολογούνταν άγρια, τόσο από τις πολιτικές όσο και από τις εκκλησιαστικές αρχές. “Η ευχαρίστηση των ευγενών θεωρείτο ανώτατος θεσμός. Οι αγρότες και οι χωρικοί μπορεί να πέθαιναν της πείνας· αυτό δεν ενδιέφερε τους δυνάστες τους ... Ο λαός ήταν υποχρεωμένος πάνω απ’ όλα να ενδιαφέρεται για τα αποκλειστικά συμφέροντα των γαιοκτημόνων. Η εργασία του αγρότη δεν είχε σταματημό, ούτε η μιζέρια καλυτέρευση. Τα παράπονά τους, αν τολμούσαν ποτέ να παραπονεθούν, αντιμετωπίζονταν με εξοργιστική περιφρόνηση. Στα δικαστήρια το δίκαιο ήταν πάντοτε με το μέρος της αριστοκρατίας και κατά της αγροτιάς. Οι δωροδοκίες των δικαστών είχαν αφήσει εποχή, ενώ τα αλλόκοτα καπρίτσια των ευγενών ικανοποιούνταν από το νόμο ενός κυκεωνικού συστήματος γενικής διαφθοράς. Από τους φόρους που απομυζούσαν από τις καταδυναστευόμενες τάξεις, από το ένα μέρος οι αστικοί και από το άλλο οι εκκλησιαστικοί μεγιστάνες, ούτε οι μισοί δεν έφθαναν μέχρι τα βασιλικά ή τα εκκλησιαστικά θησαυροφυλάκια. Οι υπόλοιποι υπεξαιρούμενοι, κατασπαταλιόταν στην ασωτεία. Και εκείνοι που μ’ αυτόν τον τρόπο έφερναν τους συμπατριώτες τους στην οικονομική εξαθλίωση ήταν οι ίδιοι απαλλαγμένοι από την πληρωμή φόρων ή δασμών. Τόσο από το νόμο όσο και από κληρονομική συνήθεια, όλα τα κρατικά αξιώματα προορίζονταν γι’ αυτούς. Οι ευνοούμενες τάξεις αριθμούσαν εκατόν πενήντα χιλιάδες, για την ικανοποίηση των οποίων εκατομμύρια συμπατριωτών τους ήταν καταδικασμένοι σε μια απελπιστική και εξευτελιστική ζωή.ΜΔ1 298.2

Η αυλή είχε επιδοθεί στην πολυτέλεια και στην ακολασία. Δεν υπήρχε εμπιστοσύνη ανάμεσα στη διοίκηση και στο διοικούμενο λαό που έβλεπε με καχύποπτο μάτι κάθε νέο θέσπισμα κυβερνητικό σαν ραδιούργο και εγωκεντρικό. Πάνω από μισό αιώνα πριν εκραγεί η επανάσταση, το θρόνο κατείχε ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ που και για κείνους ακόμη τους χαλεπούς καιρούς ήταν γνωστός σαν νωθρός, επιπόλαιος και φιλήδονος μονάρχης. Με διεφθαρμένη και απάνθρωπη αριστοκρατία, με καταφρονεμένη και αμόρφωτη φτωχολογιά, με τα οικονομικά του κράτους σε αξιοθρήνητη κατάσταση και με το λαό σπρωγμένο σε ολοσχερή απόγνωση, δεν χρειάζονταν να είναι κανείς προφήτης για να προβλέπει την επερχόμενη καταστροφή. Στις προειδοποιητικές ενημερώσεις των συμβούλων του, ο βασιλιάς συνήθιζε να απαντάει: “Προσπαθείστε να συγκροτήσετε την κατάσταση όσο εγώ βρίσκομαι στη ζωή. Μετά το θάνατό μου ας γίνει ότι θέλει.” Άδικα του γίνονταν οι συστάσεις για την ανάγκη κυβερνητικών τροποποιήσεων. Το κακό το έβλεπε, αλλά δεν είχε ούτε την τόλμη ούτε τη δύναμη να το αναχαιτίσει. Η καταστροφή που περίμενε τη Γαλλία είχε ακριβέστατα απεικονιστεί με την αδιάφορη και εγωϊστική απάντησή του: “Μετά από μένα ο κατακλυσμός!”ΜΔ1 299.1

Εκμεταλλευόμενη τη ζηλοφθονία μεταξύ μοναρχών και ηγετικών στελεχών, η Ρώμη τους είχε επηρεάσει να κρατήσουν το λαό σε μια κατάσταση δουλείας, ξέροντας καλά ότι αυτό θα κατέληγε στην εξασθένηση του κρατικού μηχανισμού και αποβλέποντας να σύρει ηγεσία και λαό στην αιχμαλωσία της. Με τη διορατική πολιτική της είχε διαισθανθεί ότι για να επιτύχει η υποδούλωση ενός λαού, έπρεπε πρώτα να οδηγηθεί αυτός στην ψυχική σκλαβιά και ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να εμποδιστεί η αποτίναξη της σκλαβιάς ήταν να καταστεί ανίκανος ο λαός να ζήσει ελεύθερος. Γι’ αυτό και το ηθικό κατρακύλισμα που ακολούθησε την πολιτική της αυτή ήταν χίλιες φορές χειρότερο από τις φυσικές κακώσεις που συνήθιζε να επιβάλει. Στερημένος από τη Γραφή, εκτεθειμένος στα διδάγματα της αδιαλλαξίας και του εγωϊσμού, ο λαός πλακώθηκε από την άγνοια και τη δεισιδαιμονία, και βουτύχθηκε στην κακία σε σημείο που κατάντησε τελείως ανίκανος να αυτοκυβερνηθεί.ΜΔ1 299.2

Τα απώτερα αποτελέσματα όμως της πολιτικής εκείνης ήταν εντελώς αντίθετα απ’ ότι η Ρώμη είχε βάλει κατά νού. Αντί να κατακρατήσει τα πλήθη σε τυφλή υποταγή στα θεσπίσματά της, το έργο της κατέληξε στο να τους κάνει άθεους και επαναστάτες. Τη Ρωμαιοκαθολική θρησκεία την απεχθάνονταν σαν παπαδοκρατεία. Τον κλήρο τον θεώρησαν συνένοχο για την καταδυνάστευσή τους. Ο μόνος θεός που γνώριζαν ήταν ο θεός της Ρώμης. Η μόνη θρησκεία που ήξεραν ήταν η διδασκαλία της. Γι’ αυτό και έβλεπαν την απληστία και την αγριότητά της σαν φυσιολογικούς καρπούς της Γραφής και δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτε γι’ αυτήν.ΜΔ1 300.1

Η Ρώμη είχε παραποιήσει το χαρακτήρα του Θεού και διαστρέψει τις απαιτήσεις Του και τώρα οι άνθρωποι απέρριπταν και τη Γραφή και το Συγγραφέα της μαζί. Είχε απαιτήσει τυφλή εμπιστοσύνη στις διδαχές της, με την πρόφαση ότι αυτές φέρουν την επιδοκιμαστική σφραγίδα της Αγίας Γραφής. Αντιδρώντας ο Βολταίρος και οι ομοϊδεάτες του, παραμέρισαν τελείως το λόγο του Θεού, σκορπίζοντας παντού το δηλητήριο του αθεϊσμού. Η Ρώμη είχε κατατυραννήσει το λαό κάτω από το σιδηρό της πέλμα. Και τώρα ο όχλος, εξαχρειωμένος και αποκτηνωμένος, αποσκιρτώντας από την τυραννία της, δεν γνώριζε όρια συγκρατημού. Εξοργισμένος από τη φαντασμαγορική αυταπάτη στην οποία τόσα χρόνια είχαν αποτίσει φόρο τιμής, απέρριψαν το ψέμα μαζί με την αλήθεια. Και συγχέοντας την ακολασία με την ελευθερία πανηγύριζαν, σκλάβοι τώρα της διαφθοράς, μέσα στην υποτιθέμενη ανεξαρτησία τους.ΜΔ1 300.2

Στην αρχή της Επανάστασης, ο βασιλιάς είχε παραχωρήσει στο λαό το δικαίωμα να εκπροσωπείται στη Συνέλευση σε ποσοστό μεγαλύτερο από το ποσοστό των ευγενών και του κλήρου συνδυασμένο. Αυτό σήμαινε ότι στην πλάστιγγα η δύναμη έκλινε με το μέρος τους. Αλλά δεν ήταν σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν με σύνεση και μετριοπάθεια. Ανυπομονώντας να αποκατασταθούν για τα δεινά που υπέστησαν, αποφάσισαν να αναλάβουν την αναδιοργάνωση της κοινωνίας. Ένας φρικαλέος συρφετός με την πικρία των μακροχρονίων αδικημάτων στην ψυχή, ήταν αποφασισμένος να ανατρέψει από θεμέλια την κατάσταση της μιζέριας που κατάντησε αφόρητη και να εκδικηθεί εκείνους που θεωρούσε υπαίτιους για τα δεινοπαθήματά του. Οι καταδυναστευόμενοι έθεσαν σε εφαρμογή τα μαθήματα που διδάχθηκαν τα χρόνια της τυραννίας τους και μεταβλήθηκαν σε καταδυνάστες των καταδυναστών τους.ΜΔ1 300.3

Η δυστυχισμένη Γαλλία θέριζε τώρα σε αίμα το σπόρο που είχε σπείρει. Φοβερά ήταν τα αποτελέσματα της υποταγής της στη διοικητική δύναμη της Ρώμης. Στο ίδιο μέρος όπου η Γαλλία είχε στήσει κατά σύσταση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας τον πρώτο μαρτυρικό βωμό στην αρχή της Μεταρρύθμισης, έστηνε τώρα η Επανάσταση την πρώτη λαιμητόμο. Στο ίδιο σημείο όπου οι πρώτοι μάρτυρες της Διαμαρτυρόμενης πίστης παραδόθηκαν στις φλόγες το δέκατο έκτο αιώνα, καρατομήθηκαν τα πρώτα θύματα της Επανάστασης το δέκατο όγδοο αιώνα. Αποκρούοντας το ευαγγέλιο που θα της έφερνε την ευημερία, η Γαλλία άνοιγε διάπλατα τις πύλες στην απιστία και στον όλεθρο. Με την απόρριψη των περιορισμών του νόμου του Θεού, τα ανθρώπινα θεσπίσματα αποδείχθηκαν ανήμπορα να συγκροτήσουν το φουσκωμένο κύμα των ανθρωπίνων παθών και η χώρα καταποντίσθηκε μέσα στην αγριεμένη θάλασσα της ανταρσίας και της αναρχίας. Ο πόλεμος κατά της Γραφής εγκαινίασε μια περίοδο που αναφέρεται στην παγκόσμια ιστορία σαν το Κράτος του Τρόμου. Η γαλήνη και η ευτυχία εξοστρακίσθηκαν από τα σπίτια και από τις καρδιές των ανθρώπων. Κανένας δεν ήταν ασφαλής. Αυτοί που τη μια μέρα θριάμβευαν, την επομένη έπεφταν σε δυσμένεια και καταδικάζονταν σε θάνατο. Η βία και η ακολασία βασίλευαν παντού.ΜΔ1 301.1

Βασιλιάς, κλήρος και ευγενείς βρέθηκαν αναγκασμένοι να υποκύψουν στη θηριωδία ενός ξεσηκωμένου όχλου, παραδομένου στη φρενίτιδα. Ο αποκεφαλισμός του βασιλιά άναψε μόνο μέσα τους βαθύτερη τη δίψα για εκδίκηση· ώστε εκείνοι που είχαν Ψηφίσει το θάνατό του, τον ακολουθούσαν σε λίγο οι ίδιοι στο ικρίωμα. Διατάχθηκε γενική σφαγή όλων όσοι θεωρούνταν ύποπτοι για το σκοπό της Επανάστασης. Οι φυλακές ξεχείλισαν φθάνοντας κάποτε τις διακόσιες χιλιάδες κρατουμένους. Στις επαρχιακές πόλεις οι σκηνές της φρίκης ήταν στην ημερήσια διάταξη. Το ένα επαναστατικό κόμμα ξεσηκώθηκε κατά του άλλου και η Γαλλία μεταβλήθηκε σ’ ένα απέραντο πεδίο μάχης των αντιφρονούντων μαζών που αφέθηκαν έρμαια στα ασυγκράτητα πάθη τους. “Στο Παρίσι η μια εξέγερση διαδέχονταν την άλλη και οι αστοί διαιρέθηκαν σ’ ένα κυκεώνα από κομματικές φατρίες που δεν φαίνονταν να καταφέρνουν τίποτε άλλο εκτός από την αλληλοεξόντωση.” Και για να ολοκληρωθεί η γενική μιζέρια, η Γαλλία βρέθηκε μπλεγμένη σ’ ένα μακροχρόνιο, εξολοθρευτικό πόλεμο με τις μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις. “Η χώρα βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, ο στρατός έντονα διαμαρτύρονταν για τα καθυστερημένα μισθολόγια, οι Παρισινοί λιμοκτονούσαν, οι επαρχίες ερημώνονταν από τους ληστές και λίγο έλλειψε ο πολιτισμός να καταποθεί ολότελα από την αναρχία και την ακολασία.ΜΔ1 301.2

Ο λαός αρίστευσε στα μαθήματα της θηριωδίας και των βασανιστηρίων που με τόση επιμέλεια του είχε διδάξει η Ρώμη. Η ημέρα της ανταπόδοσης είχε φθάσει. Τώρα δεν ήταν πιά οι οπαδοί του Χριστού που ρίχνονταν στις φυλακές ή σέρνονταν στις φλόγες. Αυτοί είχαν από πολύ καιρό εξοντωθεί ή αναγκαστεί να πάρουν το δρόμο της εξορίας. “Το παράδειγμα του διωγμού, που επί τόσους αιώνες υπέδειξε ο γαλλικός κλήρος, είχε τώρα στραφεί εναντίον του με πρωτοφανή μανία. Τα ικριώματα είχαν βαφτεί κατακόκκινα από το αίμα των ιερωμένων. Οι φυλακές και τα κάτεργα, ξέχειλα άλλοτε από Ουγενότους, ήταν τώρα ασφυκτικά γεμάτα από τους πρώην διώκτες τους. Αλυσοδεμένος στο σκαμνί και τραβώντας το κουπί, ο Ρωμαιοκαθολικός κλήρος γεύονταν τώρα όλα εκείνα τα δεινοπαθήματα που οι εκκλησία του, μη γνωρίζοντας περιορισμούς, είχε επιβάλει στους άκακους αιρετικούς.”ΜΔ1 302.1

“Ήρθαν τότε και οι μέρες εκείνες όπου ο βαρβαρότερος κώδικας εφαρμόσθηκε από το βαρβαρότερο δικαστικό σώμα, όταν κανείς δεν τολμούσε να χαιρετίσει το γείτονά του ή να κάνει την προσευχή του ... χωρίς να κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί για έγκλημα πρώτου βαθμού· όταν κατάσκοποι καραδοκούσαν σε κάθε γωνιά· όταν η γκιγιοτίνα βρίσκονταν στη φούρια της κάθε πρωί· όταν οι φυλακές ασφυκτιούσαν ξεχειλίζοντας σαν σκλαβοκάραβα· όταν οι υπόνομοι άφριζαν από το ανθρώπινο αίμα κυλώντας το στο Σηκουάνα ... Όταν, ενώ οι κατάμεστες κλούβες των θυμάτων σέρνονταν στους δρόμους του Παρισιού πρός το μακάβριο τόπο της εκτέλεσης, σ’ άλλα μέρη οι τοπικοί διοικητές, οι εξουσιοδοτημένοι από την ανώτατη επιτροπή, ξεφάντωναν με τέτοια οργιαστική θηριωδία που και αυτή ακόμη η πρωτεύουσα δεν είχε ξαναδεί. Όταν στη μηχανή του χάρου, το κοφτερό λεπίδι αποδείχθηκε ανίκανο να ανταποκριθεί στην καταπληκτική βιασύνη των περιστάσεων, ατέλειωτες τότε ομάδες καταδίκων περίμεναν τη σειρά τους να θεριστούν με τα πολυβόλα. Τρύπες ανοίγονταν στον πάτο από τις κατάμεστες με μελλοθάνατους βάρκες, (επισπεύδοντας τον ομαδικό πνιγμό τους). Η Λυών μεταβλήθηκε σε έρημο. Στο Αρράς ούτε και αυτή η ωμή ευσπλαχνία της άμεσης θανάτωσης δεν δείχνονταν στους φυλακισμένους. Σ’ όλο το μήκος του ποταμού Λουάρ, από την πόλη του Σωμύρ μέχρι την ακτή της θάλασσας, σμήνη ατέλειωτα από κοράκια και γυπαετούς ευωχούνταν με τις σάρκες των γυμνών πτωμάτων σφιχταγκαλιασμένων σε φρικιαστικά συμπλέγματα. Η αγριότητα δεν σεβάστηκε ούτε φύλο, ούτε ηλικία. Ο αριθμός νεαρών εφήβων, αγοριών και κοριτσιών κάτω των δεκαεπτά ετών που εκτελέσθηκαν από την αποτρόπαια εκείνη κυβέρνηση ανέρχεται σε εκατοντάδες. Βρέφη, αποσπασμένα από τα στήθη των μανάδων τους, πετιώταν από τη μια μεριά στην άλλη στα διόδια των Ιακωβίνων. Στο βραχύ διάστημα μιας δεκαετηρίδας, αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων εξοντώθηκαν.ΜΔ1 302.2

Όλα εξελίχθηκαν σύμφωνα με την επιθυμία και τα μακρόχρονα προμελετημένα σχέδια του Σατανά για την επιτυχία του σκοπού. Από το άλφα ως το ωμέγα, η τακτική του είναι η εξαπάτηση, και ο αντικειμενικός σκοπός του η συμφορά και η εξαθλίωση του ανθρώπινου γένους. Προσπαθεί να παραμορφώσει και να παραποιήσει το τεχνούργημα της θεϊκής δημιουργίας, να καταστρέψει τις καλοκάγαθες και γεμάτες αγάπη προθέσεις της Θεότητας και να προκαλέσει πόνο και λύπη στον ουρανό. Και τότε, με απατηλά τεχνάσματα, τυφλώνει τη σκέψη των ανθρώπων, τους κάνει να ρίχνουν την ευθύνη του δικού του έργου στο Θεό σαν όλη αυτή η δυστυχία να ήταν το αποτέλεσμα του σχεδίου του Δημιουργού. Έτσι και αυτούς που, αφού έχουν εξαχρειωθεί και αποκτηνωθεί κάτω από την απάνθρωπη δύναμή του, αποκτούν κάποτε την ελευθερία τους, τους παρακινεί να προβούν σε ακατονόμαστες φρικαλεότητες. Και η εικόνα της αχαλίνωτης ακολασίας παρουσιάζεται τότε από τους τυράννους και καταδυνάστες σαν το φυσικό αποτέλεσμα της ελευθερίας.ΜΔ1 303.1

Αν τύχει και αποκαλυφθεί η μια του απάτη, ο Σατανάς ετοιμάζει την επόμενη φορώντας της διαφορετικά το προσωπείο και τα πλήθη τη δέχονται με την ίδια προθυμία όπως και την προηγούμενη. Όταν στα μάτια του λαού αποκαλύφθηκε η εξαπάτηση του παπισμού και ο Σατανάς δεν μπορούσε πιά να χρησιμοποιήσει τον ίδιο αυτόν πράκτορα για να παρασύρει τα πλήθη στην παράβαση του θεϊκού νόμου, τους έκανε να θεωρούν γενικά τη θρησκεία σαν τσαρλατανισμό και τη Γραφή σαν μύθο. Και αφού απέρριψαν κάθε θεϊκή διάταξη, οι άνθρωποι παραδόθηκαν τότε στην πιο αχαλίνωτη παρανομία.ΜΔ1 304.1

Το μοιραίο λάθος που προκάλεσε όλη αυτή την τραγωδία των κατοίκων της Γαλλίας ήταν η άγνοια μιας πολύ σημαντικής αλήθειας: ότι η πραγματική ελευθερία προέρχεται από τα προστάγματα του νόμου του Θεού. “Είθε να ήκουες τα προστάγματά Μου! τότε η ειρήνη σου ήθελεν είσθαι ως ποταμός, και η δικαιοσύνη σου ως κύματα θαλάσσης.” “Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς, λέγει Κύριος.” (Ησ. 48:18,22.) “Όστις όμως ακούει Εμού, θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία· και θέλει ησυχάζει, μη φοβούμενος κακόν.” (Παρ. 1:33.)ΜΔ1 304.2

Οι άθεοι, οι άπιστοι και οι αποστάτες κατακρίνουν το νόμο του Θεού και αντιτάσσονται σ’ αυτόν. Τα αποτελέσματα της στάσης τους αυτής όμως αποδεικνύουν ότι η ευημερία του ανθρώπου εξαρτάται από την υπακοή του στα θεϊκά διατάγματα. Όσοι δεν μελετούν το μάθημα αυτό μέσα από το βιβλίο του Θεού, δεν έχουν παρά να το μελετήσουν στα βιβλία της ιστορίας των εθνών.ΜΔ1 304.3

Όταν ο Σατανάς επεδίωξε μέσο της Ρωμαϊκής εκκλησίας να αποτραβήξει τους ανθρώπους από την υπακοή του Θεού, το όργανο που μεταχειρίστηκε ήταν τόσο συγκαλυμμένο και ο σκοπός του τόσο καλά κρυμμένος, ώστε η εξαθλίωση και η δυστυχία που επακολούθησαν δεν αναγνωρίσθηκαν σαν αποτελέσματα της παρακοής. Στη δύναμή του αντιπαράστεκε μέχρι τότε το έργο του Πνεύματος του Θεού, έτσι που οι προθέσεις του (του Σατανά), δεν αφέθηκαν να φθάσουν στην πλήρη καρποφορία τους. Οι άνθρωποι δεν συσχέτισαν την αιτία με το αποτέλεσμα για να ανακαλύψουν την πηγή της συμφοράς τους. Με τη Γαλλική Επανάσταση όμως, ο νόμος του Θεού παραμερίστηκε απροκάλυπτα από την Εθνική Συνέλευση. Και με το Κράτος του Τρόμου που επακολούθησε, όλοι μπόρεσαν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα.ΜΔ1 304.4

Όταν η Γαλλία αρνήθηκε δημόσια το Θεό και απέρριψε τη Γραφή, πονηροί άνθρωποι και πνεύματα του σκότους, θριαμβολογούσαν ότι έφθασαν τελικά στον από πολλά χρόνια επιζητούμενο σκοπό: ένα κράτος δηλαδή απαλλαγμένο από τους περιορισμούς του θεϊκού νόμου. “Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.” (Εκκλ. 8:11.) Η παράβαση όμως ενός ορθού και δίκαιου νόμου αναπόφευκτα θα καταλήξει στη δυστυχία και στην καταστροφή. Αν και συχνά συμβαίνει η τιμωρία να μην ακολουθεί αμέσως την παράβαση, δεν έπεται μ’ αυτό ότι η κακεντρέχεια των ανθρώπων δεν θα καταλήξει οπωσδήποτε στην απώτερη καταστροφή τους. Ολόκληροι αιώνες αποστασίας και εγκληματικότητας καταστάλαζαν στο ποτήρι την οργή για την ημέρα της ανταπόδοσης. Και όταν το ποτήρι της ανομίας ξεχείλισε, οι καταφρονητές του Θεού διαπίστωσαν πολύ αργά πόσο τρομερό είναι να εξαντλήσει κανείς τη θεϊκή υπομονή. Το προστατευτικό Πνεύμα του Θεού που περιορίζει την καταστρεπτική δύναμη του Σατανά αποσύρθηκε κατά μέγα μέρος και το πεδίο δράσης έμεινε ελεύθερο για κείνον του οποίου η μόνη ευχαρίστηση είναι η εξαθλίωση του ανθρώπου. Όσοι διάλεξαν το δρόμο της ανταρσίας αφέθηκαν να θερίσουν ανενόχλητα τους καρπούς της, μέχρις ότου η χώρα πλημμύρισε από εγκλήματα τέτοια που η ανθρώπινη πένα αδυνατεί να περιγράφει. Από τις ρημαγμένες επαρχίες και τις κατεστραμμένες αστικές περιοχές, μια τρομακτική φωνή υψώνονταν—μια σπαραξικάρδια φωνή αγωνίας και πένθους. Η Γαλλία σείονταν σαν από σεισμό. Θρησκεία, νομοθεσία, δημόσια τάξη, οικογένεια κράτος και εκκλησία όλα γκρεμίστηκαν από θεμέλια από το βέβηλο χέρι που είχε υψωθεί κατά του νόμου του Θεού. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται πολύ σωστά με τα ακόλουθα λόγια του Εκκλησιαστή: “Ο ασεβής θέλει πέσει διά της ασεβείας αυτού.” “Αν και ο αμαρτωλός πράττει κακόν εκατοντάκις και μακροημερεύει, εγώ όμως γνωρίζω βεβαίως ότι θέλει είσθαι καλόν εις τους φοβουμένους τον Θεόν, οίτινες φοβούνται από προσώπου Αυτού. Εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν.” (Παρ. 11:5, Εκκλ. 8:12-13.) “Διότι εμίσησαν την γνώσιν, και τον φόβον του Κυρίου δεν έκλεξαν ... δια τούτο θέλουσι φάγει από των καρπών της οδού αυτών και θέλουσι χορτασθεί από των κακοβουλιών αυτών.” (Παρ. 1:29,31.)ΜΔ1 305.1

Αν και τραυματισμένοι από τη βλάσφημη δύναμη—από “το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου,”—οι δύο πιστοί μάρτυρες του Θεού δεν θα έμεναν για πολύ στη σιγή. “Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς.” (Αποκ. 11:11.) Το απαγορευτικό διάταγμα κατά της χριστιανικής θρησκείας και της Αγίας Γραφής είχε ψηφιστεί από την Εθνοσυνέλευση το 1793. Τριάμισυ χρόνια αργότερα το ίδιο νομοθετικό σώμα ακύρωνε τα προηγούμενα διατάγματα και υιοθετούσε την πολιτική της ελεύθερης κυκλοφορίας των Αγίων Γραφών. Ο κόσμος φρικίασε μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής που επακολούθησε την απόρριψη των θεϊκών χρησμών και οι άνθρωποι αναγνώρισαν την ανάγκη της πίστης στο Θεό και στο λόγο Του σαν βάση της αρετής και της ηθικής. Ο Κύριος λέγει: “Τίνα ωνείδισας και εβλασφήμησας; και κατά τίνος ύψωσας φωνήν και εσήκωσας υψηλά τους οφθαλμούς σου; κατά του Αγίου του Ισραήλ.” (Ησ. 37:23.) “Διά τούτο, ιδού, θέλω κάμει αυτούς ταύτην την φοράν να γνωρίσωσι, θέλω κάμει αυτούς να γνωρίσωσι την χείρα Μου και την δύναμίν Μου, και θέλουσι γνωρίσει ότι το όνομά Μου είναι Κύριος.” (Ιερ. 16:21.)ΜΔ1 306.1

Αναφερόμενος στους δύο μάρτυρες ο προφήτης συνεχίζει: “Και, ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν πρός αυτούς. Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.” (Αποκ. 11:12.) Αφότου η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο κατά των δύο μαρτύρων του Θεού, αυτοί περιβλήθηκαν με δόξα τέτοια που δεν είχαν ποτέ γνωρίσει μέχρι τότε. Το 1804 ιδρύθηκε η Βρετανική και Ξένη Βιβλική Εταιρεία. Ακολούθησαν άλλες παρόμοιες οργανώσεις με πολλά υποκαταστήματα σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Το 1816 ιδρύθηκε η Αμερικανική Βιβλική Εταιρεία. Την εποχή που συστήθηκε η Βρετανική Βιβλική Εταιρεία, η Γραφή κυκλοφορούσε τυπωμένη σε πενήντα διαφορετικές γλώσσες. Από τότε έχει μεταφραστεί σε εκατοντάδες περισσότερες γλώσσες και διαλέκτους.ΜΔ1 306.2

Πενήντα χρόνια πριν από το 1792, ελάχιστη προσοχή είχε δοθεί στο ξένο ιεραποστολικό έργο. Καμιά καινούργια οργάνωση δεν είχε σχηματιστεί και ελάχιστες εκκλησίες κατέβαλαν προσπάθειες για τη διάδοση του Χριστιανισμού στις ειδωλολατρικές χώρες. Αλλά μια σημαντική μεταβολή παρατηρήθηκε πρός το τέλος του δεκάτου ογδόου αιώνα. Απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα του ορθολογισμού, οι άνθρωποι αναγνώρισαν την ανάγκη της θεϊκής αποκάλυψης και της έμπρακτης θρησκείας. Από την εποχή αυτή και πέρα το έργο των ξένων ιεραποστολικών αγρών γνώρισε καταπληκτική πρόοδο.ΜΔ1 307.1

Η τελειοποίηση της τυπογραφίας έδωσε μεγάλη ώθηση στην κυκλοφορία της Γραφής. Η συνεχής καλυτέρευση των μέσων επικοινωνίας μεταξύ των διαφόρων χωρών, η εξάλειψη των παλιών φραγμών της προκατάληψης και της εθνικής αποκλειστικότητας, καθώς και η απώλεια πολιτικής δύναμης του Ρωμαίου ποντίφηκα, προετοίμασαν το δρόμο για τη διάδοση του λόγου του Θεού. Χρόνια τώρα η Γραφή πωλείται ελεύθερα στους δρόμους της Ρώμης και έχει πιά φθάσει σ’ όλα τα άκρα της οικουμένης.ΜΔ1 307.2

Ο άθεος Βολταίρος καυχησιολογώντας είπε κάποτε: “Βαρέθηκα να ακούω διαρκώς ότι δώδεκα άνθρωποι εδραίωσαν τη Χριστιανική θρησκεία. Εγώ θα αποδείξω ότι ένας μόνο άνθρωπος φθάνει για να την ανατρέψει.” Γενεές ολόκληρες πέρασαν από το θάνατο του Βολταίρου. Εκατομμύρια απίστων τάχθηκαν στο πλευρό του στον πόλεμο κατά της Γραφής. Όχι όμως μόνο δεν καταστράφηκε αυτή, αλλά εκεί όπου υπήρχαν εκατό Γραφές την εποχή του Βολταίρου, σήμερα υπάρχουν δέκα μπορεί και εκατό χιλιάδες αντίτυπα του λόγου του Θεού. Σύμφωνα με τα λόγια ενός πρωτεργάτη της Μεταρρύθμισης, “η Γραφή είναι ένα αμόνι που πάνω του φαγώθηκαν χτυπώντας πολλά σφυριά.” Και κατά τα λόγια του Κυρίου, “Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθεί· και πάσαν γλώσσαν ήτις θέλει κινηθεί κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει.” (Ησ. 54:17.)ΜΔ1 307.3

“Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.” (Ησ. 40:8.) “Αληθιναί πάσαι αι εντολαί Αυτού. Εστερεωμέναι εις τον αιώνα του αιώνος. Πεποιημέναι εν αληθεία και ευθύτητι.” (Ψαλμ. 111:7-8.) Οτιδήποτε οικοδομείται πάνω στην εξουσία του ανθρώπου θα ανατραπεί. Αλλ’ ότι στερεώνεται πάνω στο βράχο του αμετάθετου λόγου του Θεού, θα παραμείνει ασάλευτο για πάντα.ΜΔ1 307.4