Εισαγωγη

Πρίν από την εμφάνιση της αμαρτίας, ο Αδάμ απολάμβανε στενή επικοινωνία με το Δημιουργό του. Αφότου όμως ο άνθρωπος αποχωρίσθηκε από το Θεό εξαιτίας της παρακοής, η ανθρώπινη φυλή στερήθηκε το υπέροχο αυτό προνόμιο. Αλλά χάρη στο απολυτρωτικό σχέδιο, βρέθηκε ένας τρόπος σύμφωνα με τον οποίο οι κάτοικοι της γής μπορούν ακόμη να επικοινωνούν με τον ουρανό. Ο Θεός επεκοινώνησε με τους ανθρώπους μέσο του Πνεύματός Του και θεϊκό φώς χορηγήθηκε στον κόσμο με αποκαλύψεις πρός τους εκλεκτούς Του δούλους. “Δια του Πνεύματος του Αγίου ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.” (Β’ Πετ. 1:21.)ΜΔ1 xi.1

Κατά τις πρώτες είκοσι πέντε εκατονταετηρίδες της ανθρώπινης ιστορίας δεν υπήρχε γραπτή αποκάλυψη. Οι διδακτοί του Θεού μετέδιδαν τη γνώση τους σε άλλους και από πατέρα σε γιό μεταδίδονταν μετά αυτή στις επόμενες γενεές. Η προετοιμασία του γραπτού λόγου αρχίζει με την εποχή του Μωϋσή. Τότε οι εμπνευσμένες αποκαλύψεις ενσωματώθηκαν σ’ ένα εμπνευσμένο βιβλίο. Το έργο αυτό συνεχίσθηκε επί μία μακραίωνη περίοδο 1600 ετών—από το Μωϋσή, τον ιστοριογράφο της δημιουργίας και της νομοθεσίας, μέχρι τον Ιωάννη, τον αφηγητή των πιό συγκλονιστικών ευαγγελικών αληθειών.ΜΔ1 xi.2

Η Γραφή παρουσιάζει σαν συγγραφέα της το Θεό, αλλά είναι γραμμένη από ανθρώπινα χέρια και η διαφορετική τεχνοτροπία των διαφόρων βιβλίων της παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά των πολυαρίθμων γραφέων της. Οι αποκαλυπτόμενες σ’ αυτή αλήθειες είναι όλες θεόπνευστες (Β’ Τιμ. 3:16), αποδίδονται όμως με ανθρώπινο λεκτικό. Ο ‘Απειρος Θεός χορήγησε με το ‘Αγιο Πνεύμα Του φώς στις διάνοιες και στις καρδιές των δούλων Του. Τους έδωσε όνειρα και οράσεις, σύμβολα και παραστάσεις και εκείνοι στους οποίους μ’ αυτόν τον τρόπο η αλήθεια αποκαλύφθηκε, συγκεκριμενοποίησαν τη σκέψη χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη γλώσσα.ΜΔ1 xi.3

Ο Δεκάλογος υπαγορεύθηκε από τον ίδιο το Θεό και γράφηκε με το ίδιο Του το δάκτυλο. ‘Εχει θεϊκή και όχι ανθρώπινη σύνθεση. Η Γραφή όμως με τις από το Θεό προερχόμενες αλήθειες της εκφραζόμενες στη γλώσσα των ανθρώπων, παρουσιάζει μιά συνένωση του θείου και του ανθρωπίνου. Μιά τέτοια συνένωση υπήρχε στη φύση του Χριστού ο οποίος ήταν Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου. Υπαυτή την έννοια αληθεύει για τη Γραφή όπως και για το Χριστό ότι “ο Λόγος έγινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών.” (Ιωάν. 1:14.)ΜΔ1 xi.4

Γραμμένη σε διαφορετικά χρονολογικά διαστήματα, από άτομα που βασικά διέφεραν μεταξύ τους κοινωνικά και επαγγελματικά, καθώς και στα διανοητικά και πνευματικά τους προσόντα, τα βιβλία της Βίβλου παρουσιάζουν μιά χτυπητή αντίθεση στο συγγραφικό ύφος και μιά μεγάλη ποικιλία στη φύση των πραγματευομένων θεμάτων. Διαφορετικές εκφράσεις χρησιμοποιούνται από διαφορετικούς συγγραφείς. Συχνά η ίδια αλήθεια παριστάνεται εντονότερα από ένα συγγραφέα απ’ ότι από έναν άλλον. Και όταν διάφοροι συγγραφείς παρουσιάζουν ένα θέμα κάτω από διάφορες πλευρές και συσχετισμούς, αυτό μπορεί στον επιπόλαιο, αμελή ή προκατειλημμένο αναγνώστη να φαίνεται σαν ασυμφωνία ή αντίφαση, ενώ ο συνετός, ευλαβικός και διορατικός μελετητής ανακαλύπτει την ενυπάρχουσα σ’ αυτό αρμονία.ΜΔ1 xii.1

Καθώς εκτίθεται από διάφορα άτομα, η αλήθεια παρουσιάζεται με τις ποικίλες της μορφές. ‘Ενας συγγραφέας εντυπωσιάζεται εντονότερα από μιά ιδιαίτερη φάση του θέματος. Αντιλαμβάνεται τα σημεία που εναρμονίζονται με την εμπειρία του ή με τη διακριτική και υπολογιστική του ικανότητα. ‘Ενας άλλος αντιλαμβάνεται μιά διαφορετική φάση. Και ο καθένας αποδίδει με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος αυτό που έχει κάνει στο νού του τη μεγαλύτερη εντύπωση—μιά διαφορετική φάση της αλήθειας ο καθένας τους, αλλά μιά τέλεια εναρμόνιση μέσο όλων αυτών. Και οι αλήθειες που εκτίθενται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενωμένες σχηματίζουν ένα τέλειο σύνολο, προσαρμοσμένο να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ανθρώπων κάτω απ’ όλες τις συνθήκες και περιστάσεις της ζωής.ΜΔ1 xii.2

Ο Θεός ευδόκησε να γνωστοποιήσει την αλήθεια Του στον κόσμο χρησιμοποιώντας τον ανθρώπινο παράγοντα και Αυτός ο ίδιος, μέσο του Αγίου Πνεύματος, χορηγούσε τα απαραίτητα προσόντα και την απαιτούμενη ικανότητα για να επιτελέσουν το έργο αυτό. Καθοδηγούσε τη σκέψη στο να διαλέξει το τι θα πεί και τι θα γράψει. Ναι μεν ο θησαυρός είναι εμπιστευμένος σε γήϊνα σκεύη, μολαταύτα όμως προέρχεται από τον Ουρανό. Η μαρτυρία αποδίδεται με την ατελή έκφραση της ανθρώπινης γλώσσας, είναι όμως η μαρτυρία του Θεού. Και το πιστό και υπάκουο τέκνο του Θεού διακρίνει μέσα σ’ αυτή τη δόξα μιάς θεϊκής δύναμης “πλήρης χάριτος και αλήθειας.”ΜΔ1 xii.3

Στο λόγο Του ο Θεός χορήγησε στους ανθρώπους την απαραίτητη για τη σωτηρία τους γνώση. Οι ‘Αγιες Γραφές πρέπει να γίνονται αποδεκτές σαν αυθεντική και αλάθητη αποκάλυψη του θελήματος Του. Αποτελούν τον κανόνα του χαρακτήρα, τον αποκαλυπτή των διδαχών και τον έλεγχο της πείρας. “‘Ολη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός έλεγχον, πρός επανόρθωσιν, πρός εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.” (Β’ Τιμ. 3:16-17.)ΜΔ1 xiii.1

Το γεγονός όμως ότι ο Θεός απεκάλυψε το θέλημά Του μέσο του λόγου Του στους ανθρώπους δεν αποκλείει τη συνεχή παρουσία και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Αντίθετα, το Πνεύμα το έχει υποσχεθεί ο Σωτήρας μας για να διανοίξει το λόγο στους δούλους Του και να τους τον καταστήσει φωτεινό και εφαρμόσιμο στη διδαχή του. Και εφόσον η Βίβλος είναι εμπνευσμένη από το Πνεύμα του Θεού, είναι αδύνατο οι διδασκαλίες του Πνεύματος να αντιτίθενται προς τις διδασκαλίες του λόγου.ΜΔ1 xiii.2

Το Πνεύμα δεν δόθηκε—ούτε μπορεί ποτέ να δοθεί—με σκοπό να εκτοπίσει τη Βίβλο. Επειδή οι Γραφές σαφέστατα δηλώνουν ότι ο λόγος του Θεού αποτελεί τον κανόνα με βάση τον οποίο κάθε διδαχή και εμπειρία πρέπει να δοκιμάζεται. Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: “Μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.” (Α’ Ιωάν. 4:1.) Και ο Ησαΐας δηλώνει: “Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν· εαν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φώς εν αυτοίς.” (Ησ. 8:20.)ΜΔ1 xiii.3

Μεγάλη μομφή έχει αποδοθεί στο έργο του Αγίου Πνεύματος εξαιτίας των σφαλμάτων μιάς κατηγορίας ανθρώπων οι οποίοι αποφαίνονται ότι δεν χρειάζονται την περεταίρω καθοδήγηση του λόγου του Θεού. Κατακυριεύονται από εντυπώσεις τις οποίες θεωρούν σαν τη φωνή του Θεού στην ψυχή. Το πνεύμα που τους κατέχει όμως δεν είναι το Πνεύμα του Θεού. Η ακολούθηση αυτή των εντυπώσεων, προκαλώντας την παραμέληση των Γραφών, μόνο στη σύγχυση, στην εξαπάτηση και στην καταστροφή μπορεί να οδηγήσει. Συντελεί μόνο στην προώθηση των σχεδίων του πονηρού. Αφού η διακονία του Αγίου Πνεύματος έχει ζωτική σημασία για την εκκλησία του Χριστού, αποτελεί ένα από τα τεχνοτροπήματα του Σατανά να προκαλεί την περιφρόνηση του έργου του Πνεύματος με τα διάφορα λάθη των εξτρεμιστών και φανατικών και να κάνει το λαό του Θεού να παραμελούν την πηγή αυτή της δύναμης την οποία ο ίδιος ο Κύριός μας προμήθευσε.ΜΔ1 xiii.4

Σύμφωνα με το λόγο του Θεού, το Πνεύμα Του πρόκειται να συνεχίσει το έργο του καθόλο το διάστημα της Χριστιανικής οικονομίας. Ενώ βαθμηδόν χορηγούνταν οι Γραφές της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης με το κύλισμα του χρόνου, το ‘Αγιο Πνεύμα δεν έπαψε να μεταδίδει φώς στη σκέψη ξεχωριστών ατόμων ανεξάρτητα από τις αποκαλύψεις εκείνες οι οποίες ενσωματώθηκαν στον Ιερό Κανόνα της Γραφής. Η ίδια η Γραφή αναφέρει πως μέσο του Αγίου Πνεύματος οι άνθρωποι δέχθηκαν προειδοποιήσεις, επιπλήξεις, συμβουλές και διδασκαλίες πάνω σε ζητήματα που δεν σχετίζονται με τη χορήγηση των Γραφών. Αναφέρονται επίσης προφήτες κατά διάφορες χρονικές περιόδους από τις προρρήσεις των οποίων τίποτε δεν έχει καταχωρηθεί. Με τον ίδιο τρόπο, μετά το σχηματισμό του κανόνα της Αγίας Γραφής, το ‘Αγιο Πνεύμα έμελλε να συνεχίσει το έργο του προκειμένου να διαφωτίσει, να προειδοποιήσει και να παρηγορήσει τα τέκνα του Θεού.ΜΔ1 xiv.1

Κατά την υπόσχεση του Ιησού πρός τους μαθητές Του, “ο Παράκλητος, το Πνεύμα το ‘Αγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί Μου, Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον πρός εσάς.” “‘Οταν δε έλθει Εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν ... και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα.” (Ιωάν. 14:26, 16:13.) Η Γραφή διδάσκει με σαφήνεια ότι οι υποσχέσεις αυτές δεν περιορίζονται στην αποστολική εποχή, αλλ’ επεκτείνονται καθόλη την πορεία της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Σωτήρας βεβαιώνει τους οπαδούς Του, “Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.” (Ματθ. 28:20.) Και ο Παύλος δηλώνει ότι τα χαρίσματα και οι εκδηλώσεις του Πνεύματος υπήρχαν στην εκκλησία “πρός την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.” (Εφ. 4:12-13.)ΜΔ1 xiv.2

Ο Παύλος προσεύχονταν για τους Εφεσίους πιστούς με αυτά τα λόγια: “Δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως εις επίγνωσιν Αυτού ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας εις το να γνωρίσητε ποία είναι η ελπίς της προσκλήσεως Αυτού ... και τι το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως Αυτού πρός ημάς τους πιστεύοντας.” (Εφεσ. 1:17-19.) Η διακονία του θεϊκού Πνεύματος στο να διαφωτίζει τη διάνοια και να παρουσιάζει στο νού τις βαθυστόχαστες έννοιες του αγίου λόγου του Θεού, ήταν η ευλογία την οποία ο Παύλος ζητούσε για την εκκλησία της Εφέσου.ΜΔ1 xv.1

'Υστερα από τη θαυμάσια επίδειξη του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος καλώντας τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να βαπτισθούν στο όνομα του Χριστού για την άφεση των αμαρτιών τους, τους είπε: “Θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος διότι πρός εσάς είναι η επαγγελία και πρός τα τέκνα σας και πρός πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Κύριος ο Θεός ημών.” (Πράξ. 2:38-39.)ΜΔ1 xv.2

Σε άμεση σχέση με τις σκηνές που διαδραματίζονται τη μεγάλη ημέρα του Θεού, ο Κύριος υποσχέθηκε μέσο του προφήτη Ιωήλ μιά ιδιαίτερη εκδήλωση του Πνεύματός Του. (Ιωήλ 2:28.) Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε ενμέρη με την έκχυση του Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Την ολοσχερή της όμως εκπλήρωση θα τη λάβει με την εκδήλωση της θεϊκής χάρης η οποία θα συνοδεύσει την τελειωτική φάση του ευαγγελίου.ΜΔ1 xv.3

Ο μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ καλού και κακού θα εξελίσσεται με σφοδρότερη ένταση μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Σ’ όλες τις εποχές η οργή του Σατανά εκδηλώθηκε κατά της εκκλησίας του Χριστού. Και ο Θεός χορήγησε τη χάρη και το Πνεύμα Του στο λαό Του για να τους ενδυναμώσει να αντισταθούν στη δύναμη του πονηρού. ‘Οταν οι απόστολοι του Χριστού επρόκειτο να φέρουν το ευαγγέλιό Του στον κόσμο και να το καταχωρήσουν για τις επόμενες γενεές, είχαν ιδιαίτερα προικισθεί με τη φώτιση του Πνεύματος. Καθώς όμως η εκκλησία βαίνει πρός την τελική της απελευθέρωση, ο Σατανάς πρόκειται να δράσει με μεγαλύτερη δύναμη. Κατεβαίνει “έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.” (Αποκ. 12:12.) Θα εργασθεί “εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους.” (Β’ Θεσ. 2:9.) Για έξη χιλιάδες χρόνια ο ιθύνων εκείνος νούς ο οποίος ήταν άλλοτε ο ανώτερος μεταξύ των αγγέλων του Θεού, επεδόθηκε ολοσχερώς στο έργο της απάτης και της καταστροφής. Και όλη την ένταση της σατανικής επιδεξιότητας και πανουργίας που απέκτησε, όλη τη σκληρότητα που ανέπτυξε κατά τους αιωνόβιους αυτούς αγώνες, θα την εξαπολύσει κατά την τελική σύγκρουση με το λαό του Θεού. Σ’ αυτή την επικίνδυνη εποχή οι οπαδοί του Χριστού έχουν να προειδοποιήσουν τον κόσμο για τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Ένας λαός πρέπει να προετοιμασθεί για να σταθεί στην παρουσία Του άσπιλος και αμώμητος. (Β’ Πέτ. 3:14.) Στη σημερινή εποχή το ιδιαίτερο χάρισμα της θεϊκής χάρης και δύναμης δεν είναι λιγότερο απαραίτητο για την εκκλησία απ’ ότι ήταν στις ημέρες των αποστόλων.ΜΔ1 xv.4

Με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, η απεικόνιση των σκηνών του μακραίωνου ανταγωνισμού μεταξύ καλού και κακού παρουσιάσθηκε στη συγγραφέα του βιβλίου αυτού. Από καιρό σε καιρό μου επιτράπηκε να ατενίσω στην κατά διαφόρους αιώνες εξαπολυθείσα μεγάλη διαμάχη μεταξύ του Χριστού, του ‘Αρχοντα της ζωής, του Αρχηγού της σωτηρίας μας, και του Σατανά, του άρχοντα του κακού, του εισηγητή της αμαρτίας, του πρωτοπαραβάτη του αγίου νόμου του Θεού. Η κατά του Χριστού εχθρότητα του Σατανά εκδηλώθηκε και κατά των οπαδών Του. Το ίδιο μίσος κατά των αρχών του θεϊκού νόμου, η ίδια παραπλανητική τακτική, βάση της οποίας η πλάνη παρουσιάζεται σαν αλήθεια, βάση της οποίας οι ανθρώπινοι νόμοι αντικαθιστούν το νόμο του Θεού και οι άνθρωποι παρασύρονται στο να λατρεύουν την κτίση μάλλον παρά τον Κτίσαντα, μπορεί να εξιχνιασθεί καθόλη την ιστορία του παρελθόντος. Οι προσπάθειες του Σατανά να παρουσιάσει διαστρεβλωμένο το χαρακτήρα του Θεού για να κάνει τους ανθρώπους να σχηματίσουν μιά εσφαλμένη εντύπωση για το Δημιουργό ώστε να Τον βλέπουν μάλλον με φόβο και μίσος παρά με αγάπη· οι προσπάθειές του να παραμερίσει το θεϊκό νόμο, κάνοντας τον κόσμο να νομίζουν ότι δεν δεσμεύονται από τις αξιώσεις του, καθώς και ο κατατρεγμός εκείνων οι οποίοι τολμούν να αντισταθούν στις απάτες του, ακολουθούν την ίδια αμετάβλητη πορεία από αιώνα σε αιώνα. ‘Εχουν ανεξίτηλα χαραχθεί στην ιστορία των πατριαρχών, των προφητών, των αποστόλων, των μαρτύρων και μεταρρυθμιστών.ΜΔ1 xvi.1

Στην τελική μεγάλη σύγκρουση, ο Σατανάς θα χρησιμοποιήσει την ίδια τακτική, θα εκδηλώσει το ίδιο πνεύμα και θα εργασθεί για τον ίδιο σκοπό όπως και καθόλους τους περασμένους αιώνες. Ότι συνέβη στο παρελθόν θα συμβεί και πάλι, με τη διαφορά ότι ετούτος ο επικείμενος αγώνας χαρακτηρίζεται από μιά τέτοια τρομακτική σφοδρότητα που ο κόσμος δεν έχει ποτέ του ξαναδεί. Οι εξαπατήσεις του Σατανά θα καταστούν πιό έντεχνες, οι επιθέσεις του πιο αποφασιστικές. Αν είναι δυνατόν, θα παρασύρει ακόμη και τους εκλεκτούς. (Μάρκ. 13:22.)ΜΔ1 xvii.1

Καθώς το Πνεύμα του Θεού μου παρουσίασε κατά νου τις μεγάλες αλήθειες του λόγου Του καθώς και τις σκηνές του παρελθόντος και του μέλλοντος, μου ζητήθηκε να καταστήσω γνωστό στους άλλους ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο μου έχει αποκαλυφθεί—να χαράξω την ιστορία της διαμάχης των παρελθόντων αιώνων και μάλιστα ιδιαίτερα να την παρουσιάσω έτσι που να χύσει φώς πάνω στον συντομεύοντα να εξαπολυθεί μελλοντικό αγώνα. Πρός εκπλήρωση του σκοπού αυτού, προσπάθησα να συλλέξω και να ταξινομήσω παρεμφερή γεγονότα της εκκλησιαστικής ιστορίας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να χαραχθεί η εξέλιξη των μεγάλων δοκιμαστικών αληθειών οι οποίες δόθηκαν στον κόσμο κατά διάφορα χρονολογικά διαστήματα γεγονότα που ερέθισαν την οργή του Σατανά και την εχθρότητα μιάς εκκλησίας η οποία θέλγεται από τον κόσμο· και γεγονότα που διατηρήθηκαν με τη μαρτυρία εκείνων οι οποίοι “δεν ηγάπησαν την ζωήν αυτών μέχρι θανάτου.”ΜΔ1 xvii.2

Στις καταχωρήσεις αυτές μπορούμε να διακρίνομε μιά σκιαγράφηση της σύγκρουσης που μας περιμένει. Εξετάζοντάς τες κάτω από το φώς του λόγου του Θεού και με την έμπνευση του Πνεύματός Του, μπορούμε να διακρίνομε ακάλυπτες τις απάτες του πονηρού και τους κινδύνους τους οποίους οφείλουν να αποφύγουν εκείνοι που θα πρέπει να βρεθούν “άμεμπτοι εν τη παρουσία του Κυρίου.”ΜΔ1 xvii.3

Τα σημαντικά γεγονότα τα οποία χαρακτηρίζουν την πρόοδο της μεταρρύθμισης των περασμένων γενεών, είναι ιστορικά γεγονότα γνωστά και παγκοσμίως παραδεκτά από το Διαμαρτυρόμενο κόσμο. Είναι συμβάντα τα οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Αυτό το μέρος της ιστορίας το απέδωσα με συντομία, σύμφωνα με τα πλαίσια του βιβλίου και με τη βραχύτητα που αναγκαστικά πρέπει να ληφθεί υπόψη, συντέμνοντας τα περιστατικά ώστε να καταλάβουν τόσο λίγο χώρο όσος φαίνονταν απαραίτητος για την ορθή κατανόηση της εφαρμογής τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν ο ιστορικός έχει συγκεντρώσει τα γεγονότα έτσι που να επιτρέπουν εν συντομία μιά περιεκτική άποψη του ζητήματος, ή έχει συνοψίσει λεπτομέρειες κατά τρόπο κατάλληλο, τότε χρησιμοποιούνται τα ίδια του τα λόγια. Σε άλλες περιπτώσεις όμως δεν παρέχεται ιδιαίτερη διάκριση σ’ αυτό, αφού τα εισαγωγικά δεν χρησιμοποιούνται με σκοπό να αναφέρουν το συγγραφέα σαν αυθεντία, αλλά επειδή τα λεγόμενά του παρέχουν μιά προϋπάρχουσα και δυναμική παρουσίαση του θέματος. Στην αφήγηση της εμπειρίας και των απόψεων εκείνων οι οποίοι συνεχίζουν το μεταρρυθμιστικό έργο στις ημέρες μας, παρόμοια χρήση των εκδοθέντων συγγραμμάτων τους έχει εφαρμοσθεί.ΜΔ1 xvii.4

Ο αντικειμενικός σκοπός του βιβλίου αυτού δεν είναι τόσο να παρουσιάσει καινούργιες πτυχές ενσχέση με τους αγώνες του παρελθόντος καιρού, όσο να τονίσει περιστατικά και πεποιθήσεις τα οποία έχουν επιπτώσεις πάνω στα γεγονότα του μέλλοντος. Εξεταζόμενες όμως σαν μέρος της διαμάχης μεταξύ του φωτός και του σκότους, όλες αυτές οι καταχωρήσεις του παρελθόντος προσλαμβάνουν μιά καινούργια σημασία. Και μέσο αυτών φώς χύνεται στο μέλλον, φωτίζοντας το δρόμο εκείνων οι οποίοι, όπως οι μεταρρυθμιστές των περασμένων γενεών, θα κληθούν και με κίνδυνο ακόμη να στερηθούν κάθε γήινο αγαθό, να δώσουν τη μαρτυρία τους “δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.”ΜΔ1 xviii.1

Το να παρουσιάσει τις σκηνές της μεγάλης λογομαχίας μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης, να αποκαλύψει τα τεχνάσματα του Σατανά και τα μέσα με τα οποία μπορεί αυτός να αποκρουσθεί με επιτυχία, να προβάλει μιά ικανοποιητική λύση του μεγάλου προβλήματος του κακού χύνοντας τέτοιο φώς πάνω στο θέμα της προέλευσης και του τελικού διακανονισμού της αμαρτίας, ώστε να φανερωθεί εντελώς η δικαιοσύνη και η καλοκαγαθία του Θεού στην εν γένη συμπεριφορά Του πρός τα πλάσματά Του, και να παραστήσει την αγία και αμετάβλητη φύση του νόμου Του, αυτός είναι ο σκοπός του παρόντος βιβλίου. Όπως ψυχές λυτρωθούν από τη δύναμη του σκότους σαν αποτέλεσμα της επιρροής του βιβλίου αυτού και γίνουν “συγκληρονόμοι των αγίων εν τω φωτί,” πρός δόξα Εκείνου ο οποίος μας αγάπησε και παρέδωσε τον Εαυτό του για μας, είναι η ένθερμη προσευχή της συγγραφέας του.ΜΔ1 xviii.2

Ελένη Γ. Χουάϊτ