Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Η Μεγάλη Διαμάχη Μέρος Δεύτερο

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 21: Ενα περιφρονημενο μηνυμα

    Όταν ανέλαβαν να κηρύξουν τη διδαχή της δευτέρας παρουσίας, ο Γουλλιέλμος Μύλλερ και οι σύντροφοί του ένα μόνο είχαν αποκλειστικό σκοπό, να παρακινήσουν τους ανθρώπους να προετοιμαστούν για την ημέρα της κρίσης. Τους θρησκευόμενους προσπαθούσαν να αφυπνίσουν σχετικά με την πραγματική ελπίδα της εκκλησίας καθώς και την προσωπική τους ανάγκη για την απόκτηση μιας βαθύτερης χριστιανικής εμπειρίας. Τους ακαθιέρωτους πάλι προσπαθούσαν να τους ξυπνήσουν ως πρός την επιτακτική τους ανάγκη για μετάνοια και καθιέρωση στο Θεό. “Δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια για να προσηλυτίσουν τους ανθρώπους πρός μία ορισμένη θρησκευτική μερίδα ή οργάνωση. Γι’ αυτό και συνεργάστηκαν με όλες γενικά τις θρησκευτικές αποχρώσεις χωρίς να αναμιγνύονται στα διοργανωτικά ή πειθαρχικά τους συστήματα.”ΜΔ2 407.1

    “Καθ’ όλο μου το έργο,” έλεγε ο Μύλλερ, “ποτέ δεν μου γεννήθηκε ούτε η επιθυμία ούτε η σκέψη να δημιουργήσω κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον πρός μία ορισμένη εκκλησία ξέχωρα από αυτές που ήδη υπήρχαν, ή να ωφελήσω τη μία εκκλησία εις βάρος της άλλης. Ήθελα όλες να ωφεληθούν. Υποθέτοντας ότι αν όλοι οι Χριστιανοί χαίρονταν με την προοπτική της παρουσίας του Χριστού και ότι όσοι δεν θα συμμερίζονταν τις απόψεις μου δεν θα περιφρονούσαν αναγκαστικά όσους αποδέχονταν τη διδαχή αυτή, δεν μου πέρασε ποτέ από το νού ότι θα παρουσιάζετο η ανάγκη να έχουμε ξεχωριστές συναθροίσεις. Ο μοναδικός σκοπός μου ήταν οι ψυχές να στραφούν στο Θεό, ο κόσμος να προειδοποιηθεί για την επικείμενη κρίση, και οι συνάνθρωποί μου να παρακινηθούν για να επιδοθούν στην προετοιμασία εκείνη της καρδιάς που θα τους καθιστούσε ικανούς να συναντήσουν με ειρήνη το Θεό. Κατά γενική πλειοψηφία, αυτοί που ανένηψαν χάρη στις προσπάθειές μου έγιναν μέλη των διαφόρων ήδη υφισταμένων εκκλησιών.” (Bliss, “Memoirs of William Miller,” σελ. 328.)ΜΔ2 407.2

    Επειδή αρχικά θεωρήθηκε εποικοδομητικό για τις εκκλησίες, το έργο του Μύλλερ είχε για ένα διάστημα κριθεί με ευμένεια. Όταν όμως οι ιεροκήρυκες και οι θρησκευτικοί αρχηγοί τάχθηκαν κατά της διδαχής του αντβεντισμού (δηλαδή της δευτέρας παρουσίας,) προσπαθώντας να καταστείλουν την αναταραχή που δημιουργούσε το σοβαρό αυτό ζήτημα, τότε όχι μόνο αντέδρασαν από τον άμβωνα, αλλά και αρνήθηκαν στα μέλη τους το προνόμιο να παρακολουθούν κηρύγματα σχετικά με τη δευτέρα παρουσία, ή και να μιλούν ακόμη για την ελπίδα τους αυτή κατά τις ψυχαγωγικές συγκεντρώσεις της εκκλησίας τους. Έτσι οι πιστοί βρέθηκαν σε μία κατάσταση μεγάλης δοκιμασίας και αμηχανίας. Αγαπούσαν τις εκκλησίες τους και δεν είχαν καμία διάθεση να χωριστούν από αυτές. Όταν όμως είδαν ότι έμπαιναν φραγμοί στη μαρτυρία του λόγου του Θεού και ότι τους αφαιρείτο το δικαίωμα να ερευνήσουν τον προφητικό λόγο, τότε αισθάνθηκαν ότι η αφοσίωσή τους στο Θεό δεν τους επέτρεπε να υποκύψουν. Δεν μπορούσαν να παραδεχθούν ότι αυτοί που απέκλειαν τη μαρτυρία του λόγου του Θεού αποτελούσαν την Εκκλησία του Χριστού “το στύλο και το εδραίωμα της αλήθειας.” Έτσι το καλοκαίρι του 1844 πενήντα περίπου χιλιάδες Χριστιανών αποσύρθηκαν από τις εκκλησίες τους.ΜΔ2 408.1

    Την ίδια περίπου εποχή μία σημαντική μεταλλαγή παρατηρήθηκε στις περισσότερες εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Από πολλά χρόνια είχε παρατηρηθεί μία βαθμιαία, αλλά διαρκώς αυξάνουσα προσαρμογή πρός τους τρόπους και τις συνήθειες του κόσμου με αποτέλεσμα την παρακμή της αγνής πνευματικής ζωής. Εκείνη τη χρονιά όμως, το φαινόμενο της ξαφνικής και αξιοπρόσεκτης κατάπτωσης γενικεύτηκε σε όλες τις εκκλησίες της χώρας. Αν και κανένας δεν μπορούσε να αποφανθεί ποια ήταν η αιτία, το γεγονός όμως επέστησε γενικά την προσοχή καθώς και τα σχόλια τόσο του τύπου, όσο και του άμβωνα.ΜΔ2 408.2

    Σε μία συνέλευση του πρεσβυτερίου της Φιλαδέλφειας, ο Κάρολος Μπάρνς, συγγραφέας ενός έργου ερμηνευτικών σχολίων με ευρύτατη κυκλοφορία και ποιμένας μιας από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της πόλης εκείνης, “ανέφερε ότι μέχρι την πρόσφατη τελετή της Θείας Κοινωνίας, ποτέ στο διάστημα της εικοσαετούς ιερατείας του δεν είχε προσφέρει τη Θεία Ευχαριστία χωρίς μερικά νέα μέλη να προστίθενται κάθε φορά στην εκκλησία. Τώρα όμως, δεν υπάρχουν πνευματικές αφυπνίσεις, δεν υπάρχουν ατομικές καθιερώσεις, δεν υπάρχει αισθητή αύξηση σε θεϊκή χάρη στη ζωή των εκκλησιαζομένων και κανείς δεν έρχεται πιά στο αναγνωστήριο για να συζητήσει το θέμα της σωτηρίας της ψυχής. Με την επιτυχή άνοδο του επαγγελματικού επιπέδου καθώς και με την ευοίωνη εξέλιξη του εμπορίου και της βιομηχανίας, παρουσιάστηκε μία γενική ροπή πρός την κοσμικότητα. Και αυτό παρατηρείται σε όλες τις εκκλησίες.” (“Congregational Journal,” 23 Μαΐου 1844.)ΜΔ2 408.3

    Το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, ο καθηγητής Φίννυ του Πανεπιστημίου του Όμπερλιν δήλωσε: “Πρέπει να ομολογήσουμε το γεγονός ότι γενικά οι Διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες της χώρας μας τήρησαν είτε απαθή ή εχθρική στάση σε όλες σχεδόν τις ηθικές μεταρρυθμίσεις του αιώνα μας. Υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις, αλλ’ αυτές είναι μάλλον ανεπαίσθητες για να μεταβάλουν τη γενική όψη του γεγονότος. Αντιμετωπίζουμε επίσης ένα άλλο επιβεβαιωμένο γεγονός: την παγκόσμια σχεδόν απουσία της αναζωπύρωσης του θρησκευτικού συναισθήματος μέσα στις εκκλησίες. Η πνευματική απάθεια έχει εισχωρήσει σχεδόν παντού και έχει ριζώσει σε ανησυχαστικό βαθμό. Αυτό διαπιστώνει ο θρησκευτικός τύπος σ’ ολόκληρη τη χώρα ... Σε ευρύτατη κλίμακα τα μέλη των εκκλησιών μεταβάλλονται σε θιασώτες του συρμού—γίνονται ένα με τους απίστους στις ψυχαγωγικές συγκεντρώσεις, στους χορούς, στις γιορτές κ.λ.π. ... Αλλά δεν χρειάζεται να ενδιατρίβουμε περισσότερο πάνω στο οδυνηρό αυτό θέμα. Φθάνει το ότι οι ενδείξεις διαρκώς πληθύνονται και μας πιέζουν απ’ όλες τις πλευρές για να αποδειχτεί ότι γενικά οι εκκλησίες υφίστανται μια αξιοθρήνητη κατάπτωση. Έχουν απομακρυνθεί πάρα πολύ από το Θεό και Εκείνος αποτραβήχθηκε από αυτές.”ΜΔ2 409.1

    Ένας άλλος συγγραφέας του “Θρησκευτικού Τηλεσκοπίου” βεβαιώνει: “Ποτέ δεν έχουμε παραστεί μάρτυρες μιας γενικότερης θρησκευτικής παρακμής απ’ ότι σήμερα. Πράγματι η εκκλησία θα όφειλε να ξυπνήσει και να αναζητήσει να βρει την αιτία αυτής της συμφοράς· γιατί συμφορά πρέπει να τη θεωρήσουν όλοι όσοι αγαπούν την εκκλησία. Όταν αναλογισθεί κανείς πόσο “σπάνιες και σποραδικές” είναι οι περιπτώσεις των γνησίων καθιερώσεων και σε τι απαράμιλλο σχεδόν βαθμό έχει φθάσει η θρασύτητα και η σκληρότητα των αμαρτωλών, θα έφθανε ίσως στο σημείο να φωνάξει άθελά του: “Λησμόνησε την ευσπλαχνία ο Θεός; ή έκλεισε η θύρα του ελέους;””ΜΔ2 409.2

    Μία τέτοια κατάσταση δεν κυριαρχεί ποτέ αν δεν υπάρχει αιτία μέσα στην ίδια την εκκλησία. Το πνευματικό σκοτάδι που σκεπάζει τα έθνη, τις εκκλησίες και τα άτομα, δεν οφείλεται στη χωρίς λόγο ανάκληση της συμπαράστασης της θεϊκής χάρης από μέρους του Θεού, αλλά στην αμέλεια ή στην απόρριψη του θεϊκού φωτός από μέρους των ανθρώπων. Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της αλήθειας αυτής παρουσιάζει η ιστορία του Ιουδαϊκού λαού την εποχή του Χριστού. Η αγάπη τους για τα εγκόσμια—και η λησμονιά τους για το Θεό και για το λόγο Του επέφερε τη συσκότιση του νού και την απορρόφηση της καρδιάς από τα επίγεια και τη φιληδονία. Έτσι είχαν άγνοια για τον ερχομό του Μεσσία και με την υπερηφάνεια και την απιστία τους απέρριψαν το Λυτρωτή. Αλλά ούτε και τότε ακόμη ο Θεός απέκλεισε το Ιουδαϊκό έθνος από του να γνωρίσουν και να συμμετέχουν στα ευλογημένα αποτελέσματα της σωτηρίας. Εκείνοι όμως που απέρριψαν την αλήθεια έχασαν κάθε επιθυμία για τη δωρεά του Ουρανού. Έπαιρναν το φως για σκότος και το σκότος για φως, ώσπου και το φως που υπήρχε μέσα τους μεταβλήθηκε και αυτό σε σκότος. Και τι σκότος ζοφερό!ΜΔ2 410.1

    Συμφέρει στην πολιτική του Σατανά οι άνθρωποι να διατηρούν τη μορφή της ευσέβειας, φθάνει μόνο να τους λείπει το πνεύμα της γνήσιας θεοσέβειας. Αφού απέρριψαν το ευαγγέλιο, οι Ιουδαίοι εξακολουθούσαν με ζήλο να εκτελούν τις παλιές ιεροτελεστίες τους και με μεγάλη σχολαστικότητα διατηρούσαν την εθνική αποκλειστικότητά τους, αν και αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούσαν παρά να παραδεχθούν ότι η παρουσία του Θεού είχε αποσυρθεί από το μέσο τους. Η προφητεία του Δανιήλ τόνιζε με τέτοια ευκρίνεια τον καιρό του ερχομού του Μεσσία και με τόση σαφήνεια πρόλεγε το θάνατό Του, ώστε η μελέτη της απαγορεύτηκε και τελικά οι ραββίνοι αναθεμάτισαν όλους όσους θα επιδίδονταν στην ερμηνεία των χρονολογικών υπολογισμών της. Μέσα στην τύφλωση και στην αμετανοησία του, ο λαός του Ισραήλ παρέμενε κατά τους επακόλουθους αιώνες αδιάφορος στις ευσπλαχνικές προτάσεις της σωτηρίας, περιφρονώντας τις ευλογίες του ευαγγελίου. Αυτή είναι μία περίτρανη και φοβερή προειδοποίηση για τον κίνδυνο που διατρέχουν όσοι απορρίπτουν το ουράνιο φως.ΜΔ2 410.2

    Παρόμοιες αιτίες τα ίδια πάντα αποτελέσματα κυοφορούν. Όσοι από σκοπού καταπνίγουν την ορθή αντίληψη που έχουν για το καθήκον όταν αυτό αντιτίθεται πρός τις φυσικές τους κλίσεις, θα καταλήγουν να μη μπορούν να κάνουν διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και στην πλάνη. Η διάνοια σκοτίζεται, η συνείδηση εξασθενεί, η καρδιά σκληρύνεται και η Ψυχή απομακρύνεται από το Θεό. Εκεί όπου η θεϊκή αλήθεια καταφρονείται ή αποκρούεται, η εκκλησία θα βυθιστεί στο σκότος. Η πίστη και η αγάπη ψυχραίνονται, και τη θέση τους παίρνουν η αποξένωση και η διάσταση. Μέλη της εκκλησίας στρέφουν το ενδιαφέρον και την ενεργητικότητά τους πρός τα εγκόσμια συμφέροντα, ενώ οι αμαρτωλοί σκληρύνονται ακόμη περισσότερο από την αμεταμέλειά τους.ΜΔ2 410.3

    Η αγγελία του πρώτου αγγέλου στο κεφάλαιο 14 της Αποκάλυψης, γνωστοποιώντας την ώρα της κρίσης του Θεού και καλώντας τους ανθρώπους να φοβηθούν και να λατρεύσουν το Θεό, απέβλεπε στο να διαχωρίσει το λεγόμενο λαό του Θεού από την ψυχοφθόρα επιρροή του κόσμου· στο να τους αφυπνίσει ώστε να μπορέσουν να δουν την πραγματική τους κατάσταση μέσα στην κοσμικότητα και στο εκ νέου ολίσθημά τους πρός τα πίσω. Με την αγγελία αυτή ο Θεός έστελνε στις εκκλησίες μία προειδοποίηση που, αν γίνονταν δεκτή, θα είχε διορθώσει όσα τρωτά τις κρατούσαν σε απόσταση από Αυτόν. Αν είχαν δεχθεί το ουράνιο μήνυμα ταπεινώνοντας τις καρδιές τους μπροστά στο Θεό και προσπαθώντας ειλικρινά να προετοιμαστούν για να σταθούν στην παρουσία Του, το Πνεύμα και η δύναμη του Κυρίου θα είχαν εκδηλωθεί στο μέσο τους. Η εκκλησία θα είχε επανελθεί στην ευλογημένη εκείνη κατάσταση της ενότητας, της πίστης και της αγάπης των αποστολικών χρόνων, τότε που των πιστών “η καρδία και η ψυχή ήτο μία,” και “ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρησίας” τότε που “ο Κύριος προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους.” (Πράξ. 4:32,31, 2:47.) Αν ο τιτλοφορούμενος λαός του Θεού δέχονταν το φως όπως αυτό τους φωτίζει μέσα από το λόγο Του, θα έφθαναν σ’ εκείνη την ενότητα για την οποία προσευχήθηκε ο Χριστός και την οποία ο απόστολος περιγράφει σαν την “ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.” Είναι, λέγει, “έν σώμα και έν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας. Είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα.” (Εφ. 4:3-5.)ΜΔ2 411.1

    Αυτά τα ευλογημένα αποτελέσματα γεύτηκαν όσοι εγκολπώθηκαν το μήνυμα της δευτέρας παρουσίας. Αν και προέρχονταν από διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα, όλοι οι θρησκευτικοί φραγμοί ισοπεδώθηκαν· οι θρησκευτικές διαφορές εξομαλύνθηκαν· η αστήρικτη στη Γραφή διδαχή της ευδαίμονης επίγειας χιλιετηρίδας εγκαταλήφθηκε· οι λαθεμένες απόψεις για τη δευτέρα παρουσία διευθετήθηκαν· η υπερηφάνεια και η αγάπη για τα εγκόσμια εξανεμίσθηκαν· οι αδικίες επανορθώθηκαν· μέσα σε μια γλυκιά ατμόσφαιρα επικοινωνίας οι καρδιές συσφίγγονταν και η αγάπη και η χαρά βασίλευαν παντού. Αν αυτά τα αποτελέσματα είχε η διδαχή (της επιστροφής του Χριστού) για τους λίγους που τη δέχθηκαν, τα ίδια αποτελέσματα θα είχε και για όλους αν όλοι την αποδέχονταν.ΜΔ2 411.2

    Γενικά όμως οι εκκλησίες απέρριψαν το μήνυμα. Οι ποιμένες που, σαν “φρουροί του οίκου Ισραήλ,” θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι στο να διακρίνουν τα σημεία της παρουσίας του Χριστού, απέτυχαν στο να αναγνωρίσουν την αλήθεια τόσο από τη μαρτυρία των προφητειών, όσο και από τα σημεία των καιρών. Πωρωμένη από τις κοσμικές ελπίδες και φιλοδοξίες, η καρδιά απονέκρωσε την αγάπη για το Θεό και την πίστη στο λόγο Του. Και όταν η αγγελία του αντβεντισμού εμφανίσθηκε, προκάλεσε μόνο την απιστία και την προκατάληψή τους. Σημαντικό επιχείρημα εναντίον της προβάλλονταν το ότι αυτή κατά το μεγαλύτερο μέρος μεταδίδονταν από λαϊκά μέλη της εκκλησίας. Όπως στην παλιά εποχή, η φανερή αλήθεια από το λόγο του Θεού αντιμετωπίζονταν με την ερώτηση: “Μήπως τις εκ των αρχόντων επίστευσεν ή εκ των Φαρισαίων;” Βλέποντας πόσο δύσκολο ήταν να αντικρούσουν τα βασιζόμενα στις προφητικές περιόδους επιχειρήματα, πολλοί αποθάρρυναν τη μελέτη των προφητειών, με τον ισχυρισμό ότι τα προφητικά βιβλία ήταν σφραγισμένα και δεν ήταν δυνατόν να ερμηνευτούν. Πλήθη ανθρώπων, έχοντας ακλόνητη εμπιστοσύνη στους ποιμένες τους, αρνήθηκαν να δώσουν προσοχή στην προειδοποίηση. Άλλοι πάλι, αν και είχαν πειστεί πως αυτή ήταν η αλήθεια, δεν τολμούσαν να την ομολογήσουν από φόβο “μήπως γίνουν αποσυνάγωγοι.” Η αγγελία η σταλμένη από το Θεό για τη δοκιμή και τον εξαγνισμό της εκκλησίας Του, απέδειξε περίτρανα πόσο πολυάριθμοι ήταν εκείνοι που προτίμησαν να παραχωρήσουν την αγάπη τους στον κόσμο παρά στο Χριστό. Οι δεσμοί που τους τραβούσαν πρός τα γήινα αποδείχθηκαν ισχυρότεροι από εκείνους που έλκουν πρός τα επουράνια. Προτίμησαν να υπακούσουν στη φωνή της σοφίας του κόσμου, καταφρονώντας την αγγελία της αλήθειας που ελέγχει τα βάθη της Ψυχής.ΜΔ2 412.1

    Απορρίπτοντας το μήνυμα του πρώτου αγγέλου, απέρριψαν τα μέσα που είχε προμηθεύσει ο ουρανός για την επανόρθωσή τους. Περιφρόνησαν τον ευσπλαχνικό απεσταλμένο ο οποίος είχε έρθει με σκοπό να διορθώσει τα φαύλα σημεία που τους χώριζαν από το Θεό, και με μεγαλύτερη ακόμη προθυμία στράφηκαν πρός τη φιλία του κόσμου. Αυτή ήταν η αιτία των τρομερών εκείνων συνθηκών της κοσμικότητας, της επιστροφής στην αμαρτωλότητα και στον πνευματικό μαρασμό που κυριαρχούσαν στις εκκλησίες κατά το 1844.ΜΔ2 413.1

    Στο κεφάλαιο 14 της Αποκάλυψης ο πρώτος άγγελος συνοδεύεται από ένα δεύτερο άγγελο που διακηρύττει: “Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών, η πόλις η μεγάλη· διότι εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής επότισε πάντα τα έθνη.” (Αποκ. 14:8.) Ο όρος “Βαβυλών” προέρχεται από τη “Βαβέλ” και σημαίνει σύγχυση. Στη Γραφή χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τις διάφορες μορφές της πλανημένης ή αποστατημένης θρησκείας. Στο κεφάλαιο 17 της Αποκάλυψης, η Βαβυλώνα παριστάνεται σαν μία γυναίκα—εικόνα την οποία μεταχειρίζεται συμβολικά η Γραφή για να παραστήσει την εκκλησία. Η ενάρετη γυναίκα τυποποιεί την αγνή εκκλησία, ενώ η αμαρτωλή γυναίκα συμβολίζει την αποστατημένη εκκλησία.ΜΔ2 413.2

    Στη Βίβλο ο άγιος και ακατάλυτος χαρακτήρας των σχέσεων ανάμεσα στο Χριστό και στην Εκκλησία Του συμβολίζεται με το δεσμό του γάμου. Ο Κύριος έχει ενωθεί με το λαό Του με μία διαθήκη επίσημη όπου Αυτός υπόσχεται ότι θα είναι ο Θεός τους και εκείνοι πάλι δεσμεύονται με την υπόσχεση ότι θα ανήκουν σ’ Αυτόν και αποκλειστικά σ’ Αυτόν. “Θέλω σε μνηστευθεί,” διακηρύττει ο Θεός, “εις Εμαυτόν εις τον αιώνα και θέλω σε μνηστευθεί εις Εμαυτόν εν δικαιοσύνη και εν κρίσει, και εν ελέει, και εν οικτιρμοίς.” (Ωσηέ 2:19.) Ο απόστολος Παύλος πάλι χρησιμοποιεί την ίδια μεταφορική εικόνα στην Καινή Διαθήκη όταν λέγει: “Σας ηρραβώνισα με έναν άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.” (Β΄ Κορ. 11:2.)ΜΔ2 413.3

    Όταν η εκκλησία απιστώντας στρέφει την εμπιστοσύνη της και την αγάπη της από το Χριστό στον κόσμο και επιτρέπει η προτίμηση των πρόσκαιρων αγαθών να καταλάβει στην καρδιά τη θέση που διεκδικεί ο Χριστός, η απιστία της αυτή παρουσιάζεται με την παραβίαση της ιερής υπόσχεσης του γάμου. Με την ίδια αλληγορία παριστάνεται η απομάκρυνση του Ισραήλ από το Θεό, ενώ η θαυμαστή αγάπη του Θεού, καταφρονημένη, αποδίδεται με αυτή τη συγκινητική περιγραφή: “Ώμοσα πρός σε, και εισήλθον εις συνθήκην μετά σου, λέγει Κύριος ο Θεός, και έγεινες Εμού.” “Και έγεινες ωραία σφόδρα, σφόδρα, και ευημέρησας μέχρι βασιλείας. Και εξήλθεν η φήμη σου μεταξύ των εθνών δια το κάλλος σου· διότι ήτο τέλειον δια του στολισμού Μου, τον οποίον έθεσα επί σε. ... Συ όμως εθαρρεύθης εις το κάλλος σου, και επορνεύθης δια την φήμην σου.” “Ως γυνή μοιχαλίς αντί του ανδρός αυτής δεχομένη ξένους.” (Ιεζ. 16:8, 13-15,32.) “Καθώς γυνή αθετεί εις τον άνδρα αυτής, ούτως ηθετήσατε εις Εμέ, οίκος Ισραήλ, λέγει Κύριος.” (Ιερ. 3:20.)ΜΔ2 413.4

    Παρόμοια αλληγορική γλώσσα χρησιμοποιεί και η Καινή Διαθήκη απευθυνόμενη στους τιτλοφορούμενους Χριστιανούς που αποζητούν τη φιλία του κόσμου περισσότερο από την εύνοια του Θεού. Ο απόστολος Ιάκωβος λέγει: “Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.” (Ιακ. 4:4.) Η γυναίκα, (η Βαβυλώνα) στο κεφάλαιο 17 της Αποκάλυψης, περιγράφεται “ενδεδυμένη πορφύραν και κόκκινον, και κεχρυσωμένη με χρυσόν και λίθους τιμίους και μαργαρίτας, έχουσα εν τη χειρί αυτής χρυσούν ποτήριον, γέμον βδελυγμάτων και ακαθαρσιών ... και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον, Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών.” Και συνεχίζει ο προφήτης: “Είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων, και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.” Στη συνέχεια αναφέρεται ότι η Βαβυλώνα είναι “η πόλις η μεγάλη η έχουσα βασιλείαν επί των βασιλέων της γής.” (Αποκ. 17:4-6, 18.) Η δύναμη που για πολλούς αιώνες εξάσκησε δεσποτική επιρροή πάνω στους μονάρχες του χριστιανικού κόσμου είναι η Ρώμη. Το πορφυρό και κόκκινο χρώμα, το χρυσάφι, τα πολύτιμα πετράδια και τα μαργαριτάρια είναι μία χτυπητή απεικόνιση της φαντασμαγορικής επίδειξης και μεγαλοπρέπειας της υπεροπτικής Ρωμαϊκής Έδρας που ξεπερνά και αυτές ακόμη τις βασιλικές αυλές. Και καμία άλλη δύναμη δεν θα μπορούσε πιο δικαιολογημένα να χαρακτηριστεί ως “μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων” όσο η εκκλησία εκείνη που με τόση αγριότητα κατέτρεξε τους οπαδούς του Χριστού. Κατηγορείται ακόμη η Βαβυλώνα για τις αθέμιτες σχέσεις της με τους “βασιλείς της γης.” Η Ιουδαϊκή εκκλησία είχε καταστεί πόρνη με την απομάκρυνσή της από το Θεό και με τη σύναψη συμμαχίας με τους εθνικούς. Και η Ρώμη, υφιστάμενη την ίδια διαφθορά με το να εκζητεί την υποστήριξη των πολιτικών δυνάμεων, λαμβάνει παρόμοια καταδίκη.ΜΔ2 414.1

    Η Βαβυλώνα ονομάζεται “η μήτηρ των πορνών.” Οι θυγατέρες της πρέπει να συμβολίζουν τις εκκλησίες εκείνες που προσκολλούνται στις διδασκαλίες και στις παραδόσεις της και ακολουθούν το παράδειγμά της θυσιάζοντας την αλήθεια και την επιδοκιμασία του Θεού προκειμένου να συνάψουν παράνομη συμμαχία με τον κόσμο. Το μήνυμα του δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης αγγέλλοντας την πτώση της Βαβυλώνας, αφορά τις θρησκευτικές εκείνες οργανώσεις που ξέφυγαν από την πρότερη αγνότητά τους και έχουν υποστεί τη διάβρωση. Αφού το μήνυμα αυτό ακολουθεί την αγγελία της κρίσης, έπεται ότι μεταδίδεται μόνο κατά τις έσχατες ημέρες. Μ’ αυτό συνάγεται ότι δεν είναι δυνατό να αναφέρεται αποκλειστικά στη Ρωμαϊκή Εκκλησία, αφού αυτή βρίσκεται σε έκπτωτη κατάσταση εδώ και αιώνες τώρα. Επί πλέον στο κεφάλαιο 18 της Αποκάλυψης, ο λαός του Θεού καλείται να εξέλθει από τη Βαβυλώνα. Σύμφωνα με τη γραφική αυτή περικοπή, μεγάλο μέρος του λαού του Θεού θα πρέπει να βρίσκεται ακόμη μέσα στη Βαβυλώνα. Και μέσα σε ποια θρησκευτικά σώματα πρέπει να αναζητηθεί σήμερα ο σημαντικότερος αριθμός των οπαδών του Χριστού; Χωρίς αμφιβολία μέσα στις οργανώσεις εκείνες που πρεσβεύουν τη διαμαρτυρόμενη πίστη. Τον καιρό της ανόδου τους, οι εκκλησίες αυτές είχαν τηρήσει θαρραλέα στάση χάρη του Θεού και της αλήθειας Του και σαν αποτέλεσμα απολάμβαναν τις θεϊκές ευλογίες. Ακόμη και αυτοί οι άπιστοι αναγκάζονταν να αναγνωρίσουν τα αγαθά αποτελέσματα της αποδοχής των ευαγγελικών αρχών. Όπως εκφράζουν τα λόγια του προφήτη για το λαό του Ισραήλ: “Εξήλθεν η φήμη σου μεταξύ των εθνών δια το κάλλος σου· διότι ήτο τέλειον δια του στολισμού Μου, τον οποίον έθεσα επί σε, λέγει Κύριος ο Θεός.” (Ιεζ. 16:14.) Ξέπεσαν όμως εξ αιτίας της ίδιας επιθυμίας που επέφερε την κατάρα και την καταστροφή του Ισραήλ: την επιθυμία να μιμούνται τις συνήθειες και να επιζητούν τη φιλία των απίστων. “Συ όμως εθαρρεύθης εις το κάλλος σου, και επορνεύθης δια την φήμην σου.” (Ιεζ. 16:15.)ΜΔ2 416.1

    Πολλές προτεσταντικές Εκκλησίες ακολουθούν το παράδειγμα της Ρώμης με το να συνάπτουν παράνομες σχέσεις με “τους βασιλείς της γής” οι επίσημες κρατικές εκκλησίες με τις σχέσεις που δημιουργούν με τις κυβερνητικές εξουσίες, και οι διάφορες πάλι θρησκευτικές οργανώσεις με το να επιζητούν την εύνοια του κόσμου. Και ο όρος “Βαβυλών” (σύγχυση) δικαιολογημένα αποδίδεται στα εκκλησιαστικά αυτά σώματα που ενώ όλα τους ισχυρίζονται ότι έλκουν τη διδασκαλία τους από τη Βίβλο, στην πραγματικότητα όμως είναι διηρημένα σε αναρίθμητες σχεδόν αιρέσεις με βαθιά αλληλοσυγκρουόμενα δόγματα και θεωρίες.ΜΔ2 417.1

    Εκτός από τις αθέμιτες σχέσεις τους με τον κόσμο, οι εκκλησίες οι αποσπασμένες από τη Ρώμη, παρουσιάζουν τώρα και άλλα κοινά μ’ αυτήν χαρακτηριστικά.ΜΔ2 417.2

    Ένα Ρωμαιοκαθολικό σύγγραμμα ισχυρίζεται ότι, “αν η Καθολική Εκκλησία υπήρξε ποτέ ένοχη για ειδωλολατρεία στο ζήτημα των αγίων, η θυγατέρα της, η Αγγλικανική Εκκλησία, είναι το ίδιο συνένοχη όταν αφιερώνει δέκα εκκλησίες στην Παρθένο Μαρία και μία στον Ιησού Χριστό.” (Richard Challoner, “The Catholic Christian Instructed,” Πρόλογος, σελ. 21-22.)ΜΔ2 417.3

    Στη “Διατριβή περί της Χιλιετηρίδας” ο Δρ Χόπκινς υποστηρίζει: “Δεν υπάρχει λόγος να διατεινόμαστε ότι το αντιχριστιανικό πνεύμα και οι αντιχριστιανικές μέθοδοι περιορίζονται αποκλειστικά στην εκκλησία τη γνωστή με το σύγχρονο τίτλο της Ρωμαιοκαθολικής. Πολλά χαρακτηριστικά του Αντίχριστου κρύβουν στα σπλάχνα τους οι Προτεσταντικές εκκλησίες και πολύ απέχουν από του να έχουν ολοκληρωτικά απαλλαγεί από ... τις καταχρήσεις και τη διαφθορά.” (Samuel Hopkins, “Works,” Τόμ. 2, σελ. 328.) Σχετικά με την αποσκίρτηση της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας από τη Ρώμη, ο Δρ Γκάθρη γράφει: “Πριν τριακόσια χρόνια η εκκλησία μας παρήλαυνε βγαίνοντας από τις πύλες της Ρώμης έχοντας στο λάβαρό της μία ανοικτή Γραφή με το έμβλημα “Ερευνάτε τας Γραφάς.” Συνεχίζοντας υποβάλλει την ακόλουθη σημαντική ερώτηση: “Βγήκε όμως από τη Βαβυλώνα καθαρή;” (Thomas Guthrie, “The Gospel in Ezekiel,” σελ. 237.)ΜΔ2 417.4

    “Η Αγγλικανική εκκλησία,” λέγει ο Στέρτζον, “φαίνεται να κατασπαράζεται από τον αντιμυσταγωγισμό. Αλλά ο αντικονφορμισμός [η μη συμμόρφωση πρός την επίσημη θρησκεία] εμφανίζεται το ίδιο σχεδόν σκανδαλώδης με τη φιλοσοφική του απιστία. Εκείνοι στους οποίους στηρίζαμε τις προσδοκίες μας, απομακρύνονται, ο ένας μετά τον άλλον από τα βασικά στοιχεία της πίστης. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η καρδιά της Αγγλίας έχει υπονομευτεί από μία επάρατη απιστία που έχει το θράσος να ανεβαίνει ακόμη και στον άμβωνα φέροντας το όνομα του Χριστού.”ΜΔ2 417.5

    Ποια ήταν η αιτία της μεγάλης αρχικής αποστασίας; Πως απομακρύνθηκε για πρώτη φορά η εκκλησία από την απλότητα του ευαγγελίου; Με την προσαρμογή στις ειδωλολατρικές συνήθειες, με σκοπό να διευκολύνουν την αποδοχή του Χριστιανισμού από μέρους των ειδωλολατρών. Στις μέρες του ακόμη ο απόστολος Παύλος είχε δηλώσει: “Το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται.” (Β΄ Θεσσ. 2:7.) Όσο βρίσκονταν στη ζωή οι απόστολοι, η εκκλησία σχετικά διατηρήθηκε αγνή. “Πρός το τέλος όμως του δευτέρου αιώνα, οι περισσότερες εκκλησίες προσέλαβαν καινούργια όψη. Η αρχική απλότητα εξέλιπε· και απαρατήρητα, ενώ οι πρώτοι μαθητές ο ένας μετά τον άλλον κατέληγαν στον τάφο, οι διάδοχοί τους μαζί με τους νέους προσήλυτους ... ήρθαν στα προσκήνια προσδίδοντας νέο σμίλευμα στη θρησκεία.” (Robert Robinson, “Ecclesiastical Researches,” κεφ. 6, παρ. 17, σελ. 51.) Αποβλέποντας στην εξασφάλιση περισσότερων προσήλυτων, το υψωμένο λάβαρο της χριστιανικής πίστης κατέβαινε όλο και χαμηλότερα, με αποτέλεσμα “ο ειδωλολατρικός χείμαρρος να κατακλύσει την εκκλησία προσκομίζοντας μέσα στην ορμή του ήθη και έθιμα και είδωλα μαζί.” (Gavazzi, “Lectures,“σελ. 278.) Όταν η χριστιανική θρησκεία εξασφάλισε την εύνοια και την υποστήριξη των πολιτικών ηγεμόνων, έγινε ασπαστή από τα πλήθη σωρηδόν. Φαινομενικά όμως Χριστιανοί, πολλοί “στην ουσία παρέμειναν ειδωλολάτρες, εξακολουθώντας να λατρεύουν τα είδωλά τους στα κρυφά.” (Ίδιο μέρος, σελ. 278.)ΜΔ2 418.1

    Μήπως η ίδια διαδικασία δεν επαναλήφθηκε στην περίπτωση της κάθε σχεδόν εκκλησίας που φέρει το όνομα της Διαμαρτύρησης; Μετά το θάνατο των ιδρυτών τους, αυτών που έπονταν από το βαθύ πνεύμα της Μεταρρύθμισης, οι μεταγενέστεροί τους παρουσιάζονται στα προσκήνια, “προσδένοντας νέο σμίλευμα στη θρησκεία.” Με τυφλή προσήλωση στην πίστη των πατέρων τους και αρνούμενοι να αναγνωρίσουν κάθε περαιτέρω αλήθεια από εκείνη που αυτοί δέχθηκαν, οι απόγονοι των μεταρριθμιστών διαμετρικά απομακρύνονται από το παράδειγμα εκείνων—παράδειγμα ταπεινοφροσύνης, αυταπάρνησης και περιφρόνησης των εγκοσμίων. Έτσι “η αρχική απλότητα εξαφανίζεται.” Ο κοσμικός χείμαρρος κατακλύζει την εκκλησία προσκομίζοντας μέσα στην ορμή του “ήθη και έθιμα και είδωλα μαζί.”ΜΔ2 418.2

    Αλλοίμονο, τι τρομακτικές διαστάσεις έχει λάβει η φιλία του κόσμου, αυτή η “έχθρα του Θεού,” μέσα στις καρδιές των ονομαζόμενων οπαδών του Χριστού! Πόσο έχουν απομακρυνθεί οι λαοφιλείς εκκλησίες της Χριστιανοσύνης από τις Βιβλικές αρχές της ταπεινοφροσύνης, της αυτοθυσίας, της απλότητας και της θεοσέβειας! Αναφερόμενος στην ορθή χρήση των χρημάτων ο Ιωάννης Γουέσλη, έγραφε: “Μη σπαταλάτε ούτε μόριο ενός τόσο πολυτίμου ταλάντου για την τέρψη των ματιών σε περιττό, πολυδάπανο ντύσιμο ή σε ανώφελα στολίσματα. Μη σπαταλάτε τίποτε για την εκκεντρική διακόσμηση των σπιτιών σας με σπάνια, πανάκριβα έπιπλα, βαρύτιμους πίνακες ζωγραφικής, ή χρυσοποίκιλτα αντικείμενα. ... Μη προβαίνετε σε καμία περιττή δαπάνη για να ικανοποιήσετε την υπερηφάνεια του βίου και να κερδίσετε το θαυμασμό ή τα εγκώμια των ανθρώπων ... “όσο εξακολουθείς να τιμάς τον εαυτό σου, οι άνθρωποι θα σε επαινούν.” Και όσο εξακολουθείς να ντύνεσαι “με βύσσον και πορφύραν” και να ζείς “ευφραινόμενος καθ’ ημέραν,” χωρίς αμφιβολία πολλοί θα σε χειροκροτήσουν για το λεπτό σου γούστο τη γενναιοφροσύνη σου και τη φιλοξενία σου. Μη εξαγοράζεις όμως τόσο ακριβά τα χειροκροτήματά τους. Ικανοποιήσου καλύτερα με την τιμή που προέρχεται από το Θεό.” (Wesley, “Works,” Κήρυγμα 50, “Η χρήση των χρημάτων.”) Αυτού του είδους η διδαχή όμως αγνοείται από πολλές εκκλησίες των ημερών μας.ΜΔ2 419.1

    Η κατά τύπους θρησκεία φαίνεται να κερδίζει έδαφος μεταξύ των ανθρώπων του κόσμου. Αρχηγοί, πολιτικοί, δικηγόροι, γιατροί, έμποροι, γίνονται μέλη της εκκλησίας για να αποκτήσουν το σέβας και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να εξυπηρετήσουν τα κοσμικά τους συμφέροντα. Προσπαθούν να καλύψουν όλες τις ανέντιμες δοσοληψίες τους με το να υποκρίνονται ότι είναι Χριστιανοί. Οι διάφορες εκκλησίες, ενισχυμένες με τον πλούτο και την επιρροή των νέων αυτών κοσμικών μελών, παρουσιάζονται δημοφιλέστερες και κηδεμονικότερες ακόμη. Μεγαλόπρεπες εκκλησίες, εξωραϊσμένες κατά το δαπανηρότερο τρόπο, υψώνονται σε περίφημες λεωφόρους. Οι εκκλησιαζόμενοι ντύνονται όσο πιο πολυδάπανα και επιτηδευμένα γίνεται. Παχυλοί μισθοί προσφέρονται σε εύγλωττους ιεροκήρυκες για να ελκύουν και να αιχμαλωτίζουν τα πλήθη. Τα κηρύγματά τους δεν πρέπει να αναφέρουν για τα γνωστά ολισθήματα, αλλά να γίνονται με τρόπο ήπιο και ευχάριστο στα κοσμικά αυτιά. Έτσι οι κοσμικοί αμαρτωλοί εγγράφονται σαν μέλη στα εκκλησιαστικά κατάστιχα και οι αμαρτίες του συρμού καλύπτονται κάτω από μια προσποιητή θεοσέβεια.ΜΔ2 419.2

    Σχολιάζοντας τη σημερινή στάση των λεγομένων Χριστιανών έναντι του κόσμου, μία από τις ιθύνουσες λαϊκές εφημερίδες αναφέρει: “Απαρατήρητα η εκκλησία έχει προσχωρήσει στο πνεύμα της εποχής και έχει υιοθετήσει το τυπικό της λειτουργίας της σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις.” “Πραγματικά η σύγχρονη εκκλησία μετέρχεται όλα τα μέσα που συντελούν στο να καταστήσουν τη θρησκεία ελκυστική.” Και στον “Ανεξάρτητο” της Νέας Υόρκης αναφέρονται τα ακόλουθα σχετικά με τη Μεθοδιστική εκκλησία στη σημερινή της κατάσταση: “Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις τάξεις των πιστών και απίστων χάνεται μέσα σ’ ένα θαμπό ημίφως, ενώ ζηλωτές και από τα δύο μέρη αγωνίζονται να εξαλείψουν κάθε διαφορά στον τρόπο της ζωής και των απολαύσεων.” “Η εκλαΐκευση της θρησκείας τείνει να αυξήσει κατά πολύ τον αριθμό αυτών που επιζητούν τα προνόμιά της χωρίς να εκπληρώνουν κανονικά τα πρός αυτήν καθήκοντά τους.”ΜΔ2 420.1

    Ο Χάουαρντ Κρόσμπη παρατηρεί: “Εμπνέει βαθιά ανησυχία το ζήτημα ότι η εκκλησία του Χριστού τόσο ελάχιστα ανταποκρίνεται στις προθέσεις του Κυρίου. Όπως ακριβώς οι αρχαίοι Ιουδαίοι επέτρεπαν οι σχέσεις τους με τους ειδωλολάτρες να υποκλέπτουν τις καρδιές τους από το Θεό, ... το ίδιο κάνει τώρα και η εκκλησία του Χριστού. Συνάπτει αθέμιτες σχέσεις με τον κόσμο της απιστίας, εγκαταλείποντας τις στοιχειώδεις πνευματικές αρχές της χαρακτηριστικής ζωής της και κάνοντας υποχωρήσεις στις ολέθριες, αν και συχνά εύσχημες συνήθειες μιας κοινωνίας χωρίς Χριστό, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα και καταλήγοντας σε συμπεράσματα ξένα πρός τη Θεία αποκάλυψη και άμεσα ανταγωνιζόμενα πρός κάθε πρόοδο πνευματικής χάρης.” (“The Healthy Christian: An Appeal to the Church.” σελ. 141-142.)ΜΔ2 420.2

    Μέσα σ’ αυτό το πέλαγος της κοσμικότητας και της φιληδονίας, το πνεύμα της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας χάρη του Χριστού εξέλιπε σχεδόν καθολοκληρία. “Μερικά από τα ενεργά μέλη των εκκλησιών μας σήμερα—άντρες και γυναίκες—είχαν διδαχθεί από τα παιδικά τους χρόνια να υποβάλλονται σε ορισμένες θυσίες για να μπορέσουν να δώσουν ή να κάνουν κάτι για το Χριστό: “Τώρα όμως κάθε φορά που χρειάζονται χρήματα, ... κανένας δεν καλείται να συνεισφέρει δωρεάν. Α, όχι. Διοργανώνουμε αγορές, παραστάσεις κωμωδίες, εσπερίδες, κάτι τι να φάμε, οτιδήποτε που να διασκεδάζει τον κόσμο.”ΜΔ2 421.1

    Κατά το ετήσιο άγγελμά του στις 9 Ιανουαρίου 1873 ο διοικητής Ουώσμπερν της Πολιτείας του Ουϊσκώνσιν διακήρυξε: “Είναι πρόδηλο ότι χρειαζόμαστε ένα νόμο που να επιβάλει το κλείσιμο των κέντρων όπου προάγονται τα τυχερά παιγνίδια. Γέμισε ο τόπος από αυτά. Ακόμη και αυτή η εκκλησία—ασφαλώς χωρίς πρόθεση—επιτελεί μερικές φορές το έργο του διαβόλου. Κονσέρτα, αγορές, λοταρίες, τόμπολα, οργανωμένα κάποτε για την υποστήριξη κάποιου θρησκευτικού ή κοινωφελούς σκοπού, πολλές φορές όμως και για αμφίβολους αγαθοεργούς σκοπούς, όλα αυτά συντελούν στην απόκτηση του χρήματος χωρίς την προσφορά της αξίας. Τίποτε δεν είναι πιό ψυχοφθόρο, πιό καταστρεπτικά ελκυστικό, ιδιαίτερα για τους νέους, από την απόκτηση χρημάτων χωρίς την παροχή εργασίας. Όταν πρόσωπα αξιοσέβαστα παίρνουν μέρος σε τέτοιες επιχειρήσεις καθυπαγόρευση της τύχης, καθησυχάζοντας τη συνείδησή τους με τη σκέψη ότι τα χρήματα διατίθενται για ένα καλό σκοπό, δεν είναι καθόλου παράξενο ότι οι νέοι της Πολιτείας μας αποκτούν συνήθειες που οφείλονται σχεδόν χωρίς εξαίρεση στα τυχερά παιγνίδια.”ΜΔ2 421.2

    Το πνεύμα της προσαρμογής με τον κόσμο κατακλύζει τις εκκλησίες της Χριστιανοσύνης. Σ’ ένα κήρυγμά του στο Λονδίνο, ο Ροβέρτος Άτκινς παριστάνει μια απαισιόδοξη εικόνα της πνευματικής κατάπτωσης που κυριαρχεί στην Αγγλία: “Οι πραγματικά δίκαιοι άνθρωποι λιγοστεύουν από προσώπου της γης και κανείς δεν φαίνεται να το παίρνει επί πόνου. Σ’ όλες τις εκκλησίες, οι θρησκευόμενοι της σημερινής εποχής αγαπούν τον κόσμο, προσαρμόζονται με τον κόσμο, λατρεύουν τις ανέσεις, αναζητούν την ευυποληψία. Καλούνται να υποφέρουν μαζί με το Χριστό, αλλά αυτοί οπισθοχωρούν από φόβο ακόμη και μπροστά σε μια επιτίμηση. ... Αποστασία, αποστασία, αποστασία, είναι χαραγμένη σ’ αυτή ακόμη την πρόσοψη της κάθε εκκλησίας. Αν το ήξεραν τουλάχιστον και αν το αισθάνονταν, θα υπήρχε ελπίδα. Αλλοίμονο, όμως! Φωνάζουν: “Πλούσιος είμαι, και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός.” (Second Advent Library, Τεύχος Αρ. 39.)ΜΔ2 421.3

    Η μεγάλη αμαρτία που αποδίδεται στη Βαβυλώνα είναι ότι “εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής έπιον πάντα τα έθνη.” Αυτό το μεθυστικό ποτήρι που προσφέρει στον κόσμο, συμβολίζει τις ψευδείς διδασκαλίες που έχει υιοθετήσει η εκκλησία σαν αποτέλεσμα των παρανόμων σχέσεων της με τους μεγάλους της γης. Η φιλία του κόσμου διαφθείρει την πίστη της εκκλησίας και αυτή με τη σειρά της ασκεί μια φθοροποιά επιρροή στον κόσμο, διδάσκοντας δόγματα αντίθετα και πρός αυτές ακόμη τις πιο σαφείς δηλώσεις του Αγίου Πνεύματος.ΜΔ2 422.1

    Η Ρώμη είχε κατακρατήσει τη Βίβλο από τους ανθρώπους και απαιτούσε από όλους να δεχθούν τις δικές της διδασκαλίες με τις οποίες την είχε αντικαταστήσει. Σκοπός της Μεταρρύθμισης ήταν να επαναφέρει το λόγο του Θεού στη διάθεση των ανθρώπων. Αλλά δεν είναι μήπως αναντίρρητο γεγονός ότι στις σημερινές εκκλησίες οι άνθρωποι διδάσκονται να στηρίζουν την πίστη τους επάνω στα σύμβολα και στα δόγματα της εκκλησίας, παρά επάνω στην Αγία Γραφή; Μιλώντας για τις Προτεσταντικές εκκλησίες, ο Κάρολος Μπήτσερ έλεγε: “Αισθάνονται τον ίδιο αποτροπιασμό στο άκουσμα μιας λέξης αντίθετης πρός τα καθιερωμένα δόγματα, τον οποίο οι άγιοι εκείνοι πατέρες αισθάνονταν στο άκουσμα ενός σκληρού λόγου κατά της προσκύνησης των αγίων και των μαρτύρων που πάσχιζαν να επιβάλουν. ... Οι Διαμαρτυρόμενες Ευαγγελικές εκκλησίες έχουν σχηματίσει ένα τέτοιο στενό κλοιό αλληλεγγύης μεταξύ τους, που είναι εντελώς αδύνατο να αναλάβει κανείς οπουδήποτε σ’ αυτές θέση ιεροκήρυκα χωρίς να δηλώσει υποταγή και σ’ ένα δεύτερο βιβλίο εκτός από τη Γραφή. ... Δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασίας η δήλωση ότι η δύναμη των δογμάτων αρχίζει τώρα να εμποδίζει τη Γραφή όπως ακριβώς συνέβη με τη Ρώμη, αν και με κάπως διακριτικότερο τρόπο.” (Κήρυγμα με θέμα “The Bible a Sufficient Creed,” της 22 Φεβρ. 1846 στο Fort Wayne της Ιντιάνας.)ΜΔ2 422.2

    Όταν καθιερωμένοι δάσκαλοι ερμηνεύουν το λόγο του Θεού, εμφανίζονται τότε άνθρωποι πολυμαθείς, ποιμένες που ισχυρίζονται ότι είναι γνώστες των Γραφών και που κατακρίνουν την υγιή διδασκαλία για αίρεση και αποθαρρύνουν με αυτόν τον τρόπο όσους επιζητούν να γνωρίσουν την αλήθεια. Αν ο κόσμος δεν ήταν σε τέτοιον απελπιστικό βαθμό τυφλωμένος στο μεθύσι από το κρασί της Βαβυλώνας, πλήθη ολόκληρα θα είχαν πειστεί για την αμαρτωλότητά τους και καθιερωθεί στο Θεό με τη βοήθεια των απλών, αιχμηρών αληθειών του θεϊκού λόγου. Αλλά η θρησκευτική πίστη παρουσιάζει μία τέτοια σύγχυση και ένα τέτοιο κυκεώνα αντιφάσεων, που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι πρέπει να πιστέψουν. Την ευθύνη για το κρίμα της αμετανοησίας του κόσμου τη φέρνει η εκκλησία.ΜΔ2 423.1

    Η αγγελία του δευτέρου αγγέλου του δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης μεταδόθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1844. Την εποχή αυτή βρήκε κατά το μεγαλύτερο μέρος την εφαρμογή της στις εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών όπου η αγγελία της κρίσης είχε ευρύτερα διαδοθεί και γενικά απορριφθεί, και όπου η εκκλησιαστική παρακμή είχε ταχύτατα εξαπλωθεί. Αλλά το άγγελμα αυτό του δευτέρου αγγέλου δεν εκπληρώθηκε ολοκληρωτικά το 1844. Οι εκκλησίες είχαν τότε υποστεί μια ηθική κατάπτωση σαν αποτέλεσμα της άρνησής τους να δεχθούν το φως της αγγελίας της δευτέρας παρουσίας. Η πτώση εκείνη όμως δεν ήταν οριστική. Εξακολουθώντας να απορρίπτουν τις αλήθειες τις αναφερόμενες στη σύγχρονη εποχή, οι εκκλησίες έπεφταν όλο και χαμηλότερα. Αλλά ούτε και σ’ αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι καιρικά ευσταθεί το άγγελμα “Έπεσε η Βαβυλών ... διότι εκ του οίνου της πορνείας αυτής επότισε πάντα τα έθνη.” Επειδή δεν έχει ακόμη ποτίσει όλα τα έθνη. Το πνεύμα της προσαρμογής πρός τις συνήθειες του κόσμου, καθώς και η αδιαφορία πρός τις έντονες αλήθειες που αναφέρονται στην εποχή μας, διέπει τώρα και εξακολουθεί να κερδίζει έδαφος στις εκκλησίες της διαμαρτυρόμενης πίστης σε όλες τις χώρες της Χριστιανοσύνης. Οι εκκλησίες αυτές συμπεριλαμβάνονται στο επίσημο, στο τρομερό εκείνο απορριπτικό άγγελμα του δευτέρου αγγέλου. Το έργο όμως της αποστασίας δεν έχει φθάσει ακόμη στο κορύφωμά του.ΜΔ2 423.2

    Η Γραφή διακηρύττει ότι πριν από την παρουσία του Κυρίου, ο Σατανάς θα εργαστεί “εν πάση δυνάμει και σημείοις και χέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας” και ότι όσοι “δεν εδέχθησαν την αγάπην της αλήθειας δια να σωθώσι,” θα πέσουν λεία σε μια “ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος.” (Β΄ Θεσσ. 2:9-11.) Μόνον όταν επέλθει αυτή η κατάσταση και η σύμπτυξη της εκκλησίας με τον κόσμο γενικευτεί σ’ όλη τη Χριστιανοσύνη, τότε η πτώση της Βαβυλώνας θα ολοκληρωθεί. Η μεταβολή προχωρεί κατά στάδια και η ολοκληρωτική εκπλήρωση του μηνύματος της Αποκάλυψης 14:8 ανήκει ακόμη στο μέλλον.ΜΔ2 424.1

    Μολονότι επικρατεί πνευματικό σκότος και αποξένωση από το Θεό στις εκκλησίες της σημερινής Βαβυλώνας, το μεγαλύτερο μέρος των πραγματικών οπαδών του Χριστού βρίσκεται ακόμη μέσα στα σπλάχνα τους. Πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν ποτέ μέχρι τώρα ακούσει τις ιδιαίτερες αλήθειες που αφορούν την εποχή μας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, ανικανοποίητοι από την τωρινή κατάστασή τους, λαχταρούν για ευκρινέστερο φως. Μάταια ψάχνουν να βρουν το Χριστό να απεικονίζεται στις εκκλησίες στις οποίες ανήκουν. Καθώς οι εκκλησίες αυτές απομακρύνονται διαρκώς περισσότερο από την αλήθεια και συμμαχούν στενότερα με τον κόσμο, το χάσμα της διαφοράς ανάμεσα στις δύο τάξεις θα ευρύνεται ώσπου θα καταλήξει στο διαχωρισμό. Θα ‘ρθει ο καιρός όπου όσοι αγαπούν το Θεό πάνω από όλα στη ζωή τους δεν θα μπορέσουν πιά να ανεχθούν τη συνύπαρξη με όσους είναι “φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι· έχοντες μέν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμην αυτής.” (Β΄ Τιμ. 3:4-5.)ΜΔ2 424.2

    Το δέκατο όγδοο κεφάλαιο της Αποκάλυψης υποδεικνύει τον καιρό όπου, σαν επακόλουθο της απόρριψης της τριπλής αγγελίας του δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου (εδάφ. 6-12,) η κατάσταση της εκκλησίας θα έχει φθάσει ακριβώς στο σημείο εκείνο της περιγραφής του δευτέρου αγγέλου και ο λαός του Θεού, όσος βρίσκεται μέσα στη Βαβυλώνα, θα κληθεί να χωριστεί απ αυτή. Το μήνυμα αυτό είναι το τελευταίο που θα δοθεί στον κόσμο και θα εκπληρώσει το σκοπό του. Όταν “οι μη πιστεύσαντες εις την αλήθειαν, αλλ’ ευαρεστηθέντες εις την αδικίαν” (Β΄ Θεσσ. 2:12,) εγκαταληφθούν στη δύναμη της πλάνης και στην αποδοχή του ψεύδους, τότε το φως της αλήθειας θα λάμψει πάνω σε όλους όσοι διατηρούν τις καρδιές τους ανεπηρέαστες για να το δεχθούν. Τότε όλα τα παιδιά του Θεού, όσα βρίσκονται ακόμη μέσα στη Βαβυλώνα, θα υπακούσουν στην πρόσκληση: “Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός Μου.” (Αποκ. 18:4.)ΜΔ2 424.3

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents