Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Η Μεγάλη Διαμάχη Μέρος Δεύτερο

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 41: Η ερημωση τησ γησ

    “Αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.” “Με το ποτήριον με το οποίον εκέρασεν, διπλάσιον κεράσατε εις αυτήν. Όσον εδόξασεν εαυτήν και κατετρύφησε, τόσον βασανισμόν και πένθος δότε εις αυτήν· διότι λέγει εν τη καρδία αυτής. Κάθημαι βασίλισσα, και χήρα δεν είμαι, και πένθος δεν θέλω ιδεί. Δια τούτο εν μιά ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής θάνατος και πένθος και πείνα· και θέλει κατακαυθεί εν πυρί, διότι ισχυρός είναι ο Κύριος ο Θεός ο κρίνων αυτήν. Και θέλουσι κλαύσει αυτήν και πενθήσει δι’ αυτήν οι βασιλείς της γής οι πορνεύσαντες και κατατρυφήσαντες μετ’ αυτής ... λέγοντες, ουαί, ουαί, η πόλις η μεγάλη, η Βαβυλών, η πόλις η ισχυρά, διότι εν μιά ώρα ήλθεν η κρίσις σου.” (Αποκ. 18:5-10.)ΜΔ2 734.1

    “Οι έμποροι της γής,” οίτινες “επλούτησαν εκ της υπερβολής της εντρυφήσεως αυτής,” “θέλουσι σταθή από μακρόθεν δια τον φόβον του βασανισμού αυτής, κλαίοντες και πενθούντες, και λέγοντες, Ουαί, ουαί, η πόλις η μεγάλη, η ενδεδυμένη βύσσινον και πορφυρούν και κόκκινον, και κεχρυσωμένη με χρυσόν και λίθους τιμίους και μαργαρίτας· διότι εν μιά ώρα ηρημώθη ο τοσούτος πλούτος.” (Αποκ. 18:11,3,15-17.)ΜΔ2 734.2

    Τέτοιες είναι οι τιμωρίες που πέφτουν πάνω στη Βαβυλώνα την ημέρα της οργής του Θεού. Το ποτήρι της ανομίας της ξεχείλισε. Η ώρα της σήμανε. Ωρίμασε πια για την καταστροφή.ΜΔ2 734.3

    Όταν η φωνή του Θεού αγγέλλει την απολύτρωση του λαού Του, τότε ξυπνούν μπροστά στην τρομερή πραγματικότητα αυτοί που τα έχασαν όλα στο μεγάλο αγώνα της ζωής. Όσο ήταν ακόμη καιρός, τυφλωμένοι από τις απάτες του πονηρού, εξακολουθούσαν να βρίσκουν δικαιολογίες για την αμαρτωλή πορεία τους. Οι πλούσιοι περηφανεύονταν θεωρώντας τον εαυτό τους ανώτερο από τους λιγότερο ευνοημένους από την τύχη συνανθρώπους τους. Τα αγαθά αυτά όμως τα απέκτησαν παραβαίνοντας το νόμο του Θεού. Αδιαφόρησαν να θρέψουν τους νηστικούς, να ντύσουν τους γυμνούς, να πράξουν τη δικαιοσύνη και να ενδιαφερθούν για την ελεημοσύνη. Επεδίωξαν να εξυψωθούν οι ίδιοι και να επισύρουν το θαυμασμό των συνανθρώπων τους. Απογυμνωμένοι τώρα από όλα τους τα μεγαλεία, βρέθηκαν απροστάτευτοι και μέσα στην ένδεια. Παρακολουθούν με τρόμο την καταστροφή των ειδώλων τους που τα είχαν θέσει σε ανώτερη μοίρα από το Δημιουργό τους. Πούλησαν την ψυχή τους ανταλλάσσοντάς την με τα πλούτη και τις απολαύσεις του κόσμου, αντί να ζητήσουν να αποκτήσουν τα πνευματικά πλούτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ζωή τους πήγε χαμένη οι απολαύσεις μετατράπηκαν σε πικρία, οι θησαυροί τους σε φθορά και τα κέρδη μιας ολόκληρης ζωής εξανεμίσθηκαν μέσα σ’ ένα λεπτό. Οι πλούσιοι θρηνούν για την καταστροφή των επιβλητικών μεγάρων τους, το πεταμένο τους χρυσάφι και το ασήμι. Σε λίγο όμως παύουν να θρηνούν για την απώλεια των αγαθών τους συνεπαρμένοι από τον ξαφνικό φόβο ότι κινδυνεύουν να χαθούν και οι ίδιοι μαζί με τα είδωλά τους.ΜΔ2 734.4

    Οι ασεβείς θλίβονται όχι επειδή με την αμαρτωλή διαγωγή τους αγνόησαν το Θεό και τους συνανθρώπους τους, αλλά επειδή νίκησε ο Θεός. Θρηνούν γι’ αυτά τα αποτελέσματα, αλλά δεν αισθάνονται καμιά μεταμέλεια για την κακία τους. Αν τους δίνονταν η ευκαιρία δεν θα άφηναν τίποτε που να μη το δοκιμάσουν προκειμένου να βγουν νικητές αν θα μπορούσαν.ΜΔ2 735.1

    Ο κόσμος βλέπει εκείνους που είχε χλευάσει, γελοιοποιήσει και προσπαθήσει να εξοντώσει, να περνούν σώοι και αβλαβείς ανάμεσα από τις θύελλες, τους σεισμούς και τους λοιμούς. Ο Θεός, ο οποίος για τους παραβάτες του νόμου Του είναι εξολοθρευτική φωτιά, για τους πιστούς Του είναι ένα καταφύγιο σιγουριάς.ΜΔ2 735.2

    Οι πνευματικοί ποιμένες που θυσίασαν την αλήθεια για να εξασφαλίσουν την εύνοια των ανθρώπων, τώρα αντιλαμβάνονται τη φύση και την επίδραση των διδασκαλιών τους. Είναι φανερό ότι το βλέμμα του Παντογνώστη Θεού τους παρακολουθούσε ενώ στέκονταν στον άμβωνα, ή βάδιζαν στο δρόμο, ή επικοινωνούσαν με τους ανθρώπους στις διάφορες φάσεις της ζωής. Η κάθε ψυχική συγκίνηση που προκάλεσαν, το κάθε τι που έγραψαν, ο κάθε λόγος που πρόφεραν, η κάθε πράξη με την οποία ενθάρρυναν τους ανθρώπους να επαναπαύονται σε ένα ψεύτικο καταφύγιο, όλα αυτά ήταν σπαρμένος σπόρος που καρποφόρησε. Και οι δυστυχισμένες, χαμένες ψυχές ολόγυρά τους είναι τώρα ο θερισμός.ΜΔ2 735.3

    “Ιάτρευσαν το σύντριμμα της θυγατρός του λαού Μου επιπολαίως, λέγοντες, Ειρήνη, ειρήνη· και δεν υπάρχει ειρήνη.” Λέγει ο Κύριος. (Ιερ. 8:11.) “Διότι με τα ψεύδη εθλίψατε την καρδίαν του δικαίου, τον οποίον Εγώ δεν ελύπησα· και ενισχύσατε τας χείρας του κακούργου, ώστε να μή επιστρέψη από της οδού αυτού της πονηράς, δια να σώσω την ζωήν αυτού.” (Ιεζ. 13:22.)ΜΔ2 736.1

    “Ουαί εις τους ποιμένας, τους φθείροντας και διασκορπίζοντας τα πρόβατα της βοσκής Μου! ... Ιδού, Εγώ θέλω επισκευθή εφ’ υμάς την κακίαν των έργων ημών.” “Ολολύζατε ποιμένες και αναβοήσατε· και κυλίσθητε εις το χώμα, οι έγκριτοι του ποιμνίου· διότι επληρώθησαν αι ημέραι σας δια την σφαγήν, και δια τον διασκορπισμόν σας. ... Και θέλει λείψει η φυγή από των ποιμένων, και η σωτηρία από των εγκρίτων του ποιμνίου.” (Ιερ. 23:1,2, 25:34,35.)ΜΔ2 736.2

    Ποιμένες και λαός βλέπουν ότι οι σχέσεις τους με το Θεό δεν ήταν οι ενδεδειγμένες. Βλέπουν ότι αντέδρασαν εναντίον του Νομοθέτου κάθε αγίας και δικαίας εντολής. Η παραγκώνιση των θεϊκών διαταγμάτων προκάλεσε ανυπολόγιστο κακό όπως οι διενέξεις, τα μίση, η παρανομία, μέχρι που η γη κατάντησε ένα αχανές πεδίο μάχης, ένα καταγώγιο διαφθοράς. Αυτή η εικόνα παρουσιάζεται τώρα μπροστά σ’ εκείνους που απέρριψαν την αλήθεια και αγάπησαν την πλάνη. Καμία γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει την πικρή απογοήτευση των απίστων και αντιδραστικών όταν διαπιστώνουν ότι αυτό που έχασαν για πάντα είναι η αιώνια ζωή. Άνθρωποι που ειδωλοποιήθηκαν από τον κόσμο για τα ταλέντα τους και τη ρητορική τους δεινότητα, βλέπουν τώρα τις αξίες αυτές της ζωής κάτω από το πραγματικό τους πρίσμα. Συναισθάνονται τι έχασαν με την παράβαση και πέφτοντας στα πόδια εκείνων που κοροΐδεψαν και περιφρόνησαν για την πιστότητά τους, ομολογούν ότι πράγματι τους αγαπούσε ο Θεός.ΜΔ2 736.3

    Τα πλήθη βλέπουν ότι εξαπατήθηκαν. Ρίχνουν ο ένας στον άλλον την ευθύνη της καταστροφής τους. Όλοι όμως από κοινού στρέφουν τις δριμύτερες επικρίσεις τους εναντίον των πνευματικών λειτουργών. Απειθείς ποιμένες τα πρόβλεπαν όλα ευχάριστα. Ώθησαν τους ακροατές τους να ακυρώσουν το νόμο του Θεού και να κατατρέχουν εκείνους που ήθελαν να τον τηρήσουν άγιο. Τώρα, μέσα στην απόγνωσή τους, οι κατηχητές αυτοί ομολογούν μπροστά στον κόσμο το έργο τους της πλάνης και τα πλήθη φωνάζουν συνεπαρμένα από την οργή: “Εμείς χανόμαστε και η αιτία της καταστροφής μας είστε εσείς.” Στρέφονται κατά των ψευτοποιμένων. Οι τρομερότερες κατάρες εναντίον τους εκτοξεύονται από εκείνους που τους είχαν θαυμάσει περισσότερο. Τα ίδια χέρια που τους έστεφαν με δάφνες, θα είναι τα πρώτα που θα υψωθούν για την εξόντωσή τους. Τα όπλα που προορίζονταν για να θανατώσουν το λαό του Θεού χρησιμοποιούνται για να καταστρέψουν τους εχθρούς Του. Παντού κυριαρχούν συγκρούσεις και αιματοχυσίες.ΜΔ2 736.4

    “Θόρυβος θέλει φθάσει έως των περάτων της γής· διότι ο Κύριος έχει κρίσιν μετά των εθνών· Αυτός διαδικάζεται μετά πάσης σαρκός· θέλει παραδώσει τους ασεβείς εις μάχαιραν.” (Ιερ. 25:31.) Επί έξη χιλιάδες χρόνια συνεχίζεται η μεγάλη διαμάχη. Ο Υιός του Θεού και οι ουράνιοι απεσταλμένοι Του, ανταγωνίστηκαν με τις δυνάμεις του Πονηρού για να προειδοποιήσουν, να διαφωτίσουν και να σώσουν τα πλήθη των ανθρώπων. Τώρα ο καθένας πήρε την απόφασή του. Οι αμαρτωλοί συνταυτίστηκαν κατά πάντα με το Σατανά στον αγώνα του κατά του Θεού. Έφθασε ο καιρός να αποκαταστήσει ο Θεός το κύρος του παραβιασμένου νόμου Του. Σ’ αυτό τώρα το σημείο ο αγώνας δεν στρέφεται μόνο εναντίον του Σατανά, αλλά και των ανθρώπων. “Ο Κύριος έχει κρίσιν μετά των εθνών” “Θέλει παραδώσει τους ασεβείς εις μάχαιραν.”ΜΔ2 737.1

    Όσοι “στενάζουν και βοούν δια τα γενόμενα βδελύγματα” έχουν σφραγιστεί με το σημείο της απελευθέρωσης. Τώρα προχωρεί ο άγγελος του θανάτου ο οποίος στο όραμα του Ιεζεκιήλ παριστάνεται με τους ανθρώπους που είναι οπλισμένοι με εξολοθρευτικά όπλα και επιφορτισμένοι με την εντολή: “Πατάξατε· ας μή φεισθή ο οφθαλμός σας, και μη ελεήσητε- γέροντας, νέους και παρθένους, και νήπια και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως· εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ού είναι το σημείον, μή πλησιάσητε· και αρχίσατε από του αγιαστηρίου Μου.” (Ιεζ. 9:1-6.) Ο προφήτης λέγει: “Και ήρχισαν από των ανδρών των πρεσβυτέρων των έμπροσθεν του οίκου.” (Εδ. 6.) Το έργο της καταστροφής εγκαινιάζεται με τους θεωρούμενους πνευματικούς καθοδηγητές του λαού. Οι ψευδοφρουροί πέφτουν πρώτοι. Κανένας οίκτος δεν υπάρχει. Καμιά εξαίρεση δε γίνεται. Άντρες, γυναίκες, νέες κοπέλες και μικρά παιδιά εξολοθρεύονται ομαδικά.ΜΔ2 737.2

    “Ο Κύριος εξέρχεται από του τόπου Αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γής ένεκεν της ανομίας αυτών· η γή θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.” (Ησ. 26:21.) “Και αυτή θέλει είσθαι η πληγή, με την οποίαν ο Κύριος θέλει πληγώσει πάντας τους λαούς τους στρατεύσαντας κατά της Ιερουσαλήμ· η σάρξ αυτών θέλει τήκεσθαι ενώ ίστανται επί τους πόδας αυτών, και οι οφθαλμοί αυτών θέλουσι διαλυθή εν ταις οπαίς αυτών. Και εν τη ημέρα εκείνη, ταραχή του Κυρίου μεγάλη θέλει είσθαι μεταξύ αυτών· και θέλουσι πιάνει έκαστος την χείρα του πλησίον αυτού, και η χείρ αυτού θέλει εγείρεσθαι κατά της χειρός του πλησίον αυτού.” (Ζαχ. 14:12-13.) Μέσα σε μια έξαλλη πάλη αγρίων ανθρωπίνων παθών και κάτω από το καίριο πλήγμα της άκρατης θεϊκής οργής εξαφανίζονται οι ασεβείς κάτοικοι της γης: κληρικοί, πολιτικοί και λαϊκοί, πλούσιοι και φτωχοί, μεγάλοι και μικροί. “Εν εκείνη τη ημέρα θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά Κυρίου απ’ άκρου της γής έως άκρου της γής· δεν θέλουσι θρηνολογηθή, ουδέ συναχθή, ουδέ ταφή.” (Ιερ. 25:33.)ΜΔ2 738.1

    Όταν επιστρέφει ο Χριστός οι αμαρτωλοί έχουν τελείως εξολοθρευτεί από το πρόσωπο της γης. Ο Κύριος θα τους έχει “απολέσει με το πνεύμα του στόματος Αυτού και εξαφανίσει με την επιφάνειαν της παρουσίας Αυτού.” (Β΄ Θεσ. 2:8.) Τους πιστούς Του ο Χριστός τους οδηγεί στην πόλη του Θεού και έτσι η γη μένει εντελώς άδεια από τους κατοίκους της. “Ιδού, ο Κύριος κενώνει την γήν, και ερημώνει αυτήν, και ανατρέπει αυτήν, και διασκορπίζει τους κατοίκους αυτής.” “Ολοκλήρως θέλει κενωθή η γή, και ολοκλήρως θέλει γυμνωθή· διότι ο Κύριος ελάλησε τον λόγον τούτον.” “Διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον. Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γήν, και οι κατοικούντες εν αυτή ηρημώθησαν· δια τούτο οι κάτοικοι της γής κατεκαύθησαν.” (Ησ. 24:1,3,5-6.)ΜΔ2 738.2

    Ολόκληρη η γη μοιάζει με μία αχανή έρημο. Οι ερειπωμένες από το σεισμό πόλεις και τα χωριά, τα ξεριζωμένα δένδρα, τα εκβρασμένα από τη θάλασσα ή αποσπασμένα από τη στεριά βράχια, είναι όλα σκορπισμένα επάνω στην επιφάνεια της, ενώ σαν πελώριες απύθμενες κόχες χάσκουν τα σημεία όπου άλλοτε περήφανα ορθώνονταν βουνά.ΜΔ2 738.3

    Και τώρα μεσολαβεί το παραστατικό γεγονός της τελευταίας επίσημης φάσης της Ημέρας του Εξιλασμού. Όταν η υπηρεσία στα άγια των αγίων έληγε και με το αίμα της εξιλαστικής θυσίας οι αμαρτίες του λαού Ισραήλ εξαλείφονταν, τότε φέρονταν στην παρουσία του Θεού ο “τράγος ο αποδιοπομπαίος,” ώστε μπροστά στη σύναξη του λαού ο αρχιερέας να “εξομολογηθή επ’ αυτού πάσας τας ανομίας των υιών Ισραήλ, και πάσας τας παραβάσεις αυτών καθ’ όλας αυτών τας αμαρτίας, και επιθέσει αυτάς επί της κεφαλής του τράγου.” (Λευ. 16:21.) Κατά τον ίδιο τρόπο όταν περατωθεί το εξιλαστικό έργο στο ουράνιο αγιαστήριο, τότε παρουσία του Θεού, των αγίων αγγέλων και του πλήθους των λυτρωμένων, οι αμαρτίες του λαού του Θεού θα τεθούν επάνω στο Σατανά. Θα ανακηρυχθεί ένοχος όλων των αμαρτημάτων που τους εξώθησε να διαπράξουν. Και όπως ο αποδιοπομπαίος τράγος εξαποστέλλονταν μακριά, σε ερημικό ακατοίκητο μέρος, το ίδιο και ο Διάβολος θα εξοριστεί στην ερειπωμένη γη, μια απέραντη, ακατοίκητη και καταθλιπτική ερημιά.ΜΔ2 740.1

    Ο αποκαλυπτής της Πάτμου προφήτευσε την εκτόπιση του Σατανά καθώς και τη χαώδη, απελπιστική κατάντια της γής και αναφέρει ότι η κατάσταση αυτή θα διαρκέσει χίλια χρόνια. Μετά την περιγραφή των σκηνών της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου και της καταστροφής των ασεβών, η προφητεία συνεχίζει: “Είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου, και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς και έδεσεν αυτόν χίλια έτη. Και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον, και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.” (Αποκ. 20:1-3.)ΜΔ2 740.2

    Όπως αποδεικνύεται από άλλα γραφικά κείμενα, η λέξη “άβυσσος” υπονοεί τη γη σε μία χαώδη και σκοτεινή κατάσταση. Η γη, σύμφωνα με τη Βιβλική καταχώρηση, “εν αρχή ... ήτο άμορφος και έρημος· και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου.” (Γεν. 1:2.) Η προφητεία μας πληροφορεί ότι η γη θα επανέλθει, τουλάχιστο μέχρι ενός σημείου, στην ίδια αυτή κατάσταση. Ατενίζοντας από μακριά τη μεγάλη ημέρα του θεού, ο προφήτης Ιερεμίας καταχωρεί την ακόλουθη περιγραφή: “Επέβλεψα επί την γην, και ιδού, άμορφος και έρημος· και εις τους ουρανούς, και δεν υπήρχε το φώς αυτών. Είδον τα όρη, και ιδού, έτρεμον, και πάντες οι λόφοι κατεσείοντο. Είδον και ιδού, δεν υπήρχεν άνθρωπος, και πάντα τα πετεινά του ουρανού είχον φύγει. Είδον, και ιδού, ο Κάρμηλος έρημος, και πάσαι αι πόλεις αυτού κατηδαφισμέναι από προσώπου Κυρίου, από του φλογερού θυμού Αυτού. Διότι ούτω λέγει Κύριος. Πάσα η γή θέλει είσθαι έρημος· συντέλειαν όμως δεν θέλω κάμει.” (Ιερ. 4:23-27.)ΜΔ2 740.3

    Αυτή θα είναι η κατοικία του Σατανά και των αγγέλων του για χίλια χρόνια. Περιορισμένος σ’ αυτή τη γη, δεν θα μπορεί να πλησιάσει τους άλλους πλανήτες για να πειράζει και να ενοχλεί αυτούς που δεν έπεσαν στην αμαρτία. Αυτή την έννοια έχει το δέσιμό του. Δεν υπάρχει κανείς για να επιχειρήσει να εξασκήσει τη δύναμή του επάνω του. Έχει ολοκληρωτικά αποκοπεί από το έργο του της απάτης και της καταστροφής που για τόσους αιώνες αποτελούσε τη μοναδική του απόλαυση.ΜΔ2 741.1

    Οραματιζόμενος αυτόν τον καιρό της ανατροπής του Σατανά, ο προφήτης Ησαΐας αναφωνεί: “Πως έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! συνετρίφθης κατά γής, συ ο καταπατών τα έθνη! ... Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου. Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού·... θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου. Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου. Οι βλέποντές σε θέλουσιν ενατενίσει πρός σε, θέλουσι σε παρατηρεί λέγοντες. Ούτος είναι ο άνθρωπος, ο ποιών την γήν να τρέμη, ο σείων τα βασίλεια; ο ερημώνων την οικουμένην, και καταστρέφων τας πόλεις αυτής; ο μη απολύων εις τας οικίας αυτών τους δεσμίους αυτού;” (Ησ. 14:12-17.)ΜΔ2 741.2

    Για έξη χιλιάδες χρόνια αυτό το επαναστατικό έργο έκανε ο Σατανάς “ποιών την γήν να τρέμη.” “ερημώνων την οικουμένην και καταστρέφων τας πόλεις αυτής.” και “μη απολύων εις τας οικίας αυτών τους δέσμιους αυτού.” Για έξη χιλιάδες χρόνια κράτησε το λαό του Θεού δέσμιο στη φυλακή του και θα τους κρατούσε για πάντα αιχμαλώτους του αν ο Χριστός δεν έσπαζε τα δεσμά του για να ελευθερώσει τους δέσμιους.ΜΔ2 741.3

    Τώρα όμως και αυτοί ακόμη οι ασεβείς βρίσκονται έξω από τη σφαίρα της επιρροής του. Μόνος, με τους πονηρούς αγγέλους του, έμεινε να αναλογισθεί τα αποτελέσματα της κατάρας της αμαρτίας. “Πάντες οι βασιλείς των εθνών, πάντες αναπαύονται εν δόξη, έκαστος εν τη οικία [εν τω τάφω] αυτού- συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός ... Δεν θέλεις ενωθή μετ’ αυτών εις ενταφιασμόν, διότι ηφάνισας την γήν σου, εφόνευσας τον λαόν σου.” (Ησ. 14:18-20.)ΜΔ2 741.4

    Χίλια χρόνια ο Σατανάς θα περιέρχεται το πλάτος και το μήκος της ρημαγμένης γης, για να παρατηρεί τα αποτελέσματα της ανταρσίας του κατά του νόμου του Θεού. Σ’ αυτό το διάστημα ζεί σε μία εντονότατη μιζέρια. Από την πτώση του και δώθε, ο αεικίνητος ρυθμός της ζωής του δεν του άφηνε καιρό ελεύθερο για να σκεφθεί. Τώρα όμως η δύναμη του έχει αφαιρεθεί και είναι ελεύθερος να συλλογιστεί το ρόλο που έπαιξε αφ’ ότου πρωτοστασίασε εναντίον της ουράνιας κυβέρνησης· να αναλογισθεί με φόβο και τρόμο το φρικτό μέλλον που τον περιμένει όταν ο ίδιος θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες για όλο το κακό που έκανε και να τιμωρηθεί για όλες τις αμαρτίες που προκάλεσε να διαπραχθούν.ΜΔ2 742.1

    Η αιχμαλωσία του Σατανά προξενεί χαρά και αγαλλίαση στο λαό του Θεού. Ο προφήτης λέγει: “Καθ’ ην ημέραν ο Κύριος θέλει σε αναπαύσει από της θλίψεώς σου, και από του φόβου σου, και από της σκληράς δουλείας εις την οποίαν ήσο καταδεδουλευμένος, θέλεις μεταχειρισθεί την παροιμίαν ταύτην κατά του βασιλέως της Βαβυλώνος [ο οποίος εδώ υπονοεί το Σατανά,] λέγων, Πως επαύθη ο καταδυνάστης! ... Ο Κύριος συνέτριψε τη ράβδον των ασεβών, το σκήπτρον των δυναστών· ο πατάσσων εν θυμώ τον λαόν με ακατάπαυστον κτύπημα, ο δεσπόζων εν οργή επί τα έθνη, καταδιώκεται, και ουδείς ο κωλύων.” (Ησ. 14:3-6.)ΜΔ2 742.2

    Κατά τη διάρκεια των χιλίων ετών ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερη ανάσταση, μεσολαβεί η κρίση των ασεβών. Ο απόστολος Παύλος αναφερόμενος στο γεγονός αυτό, το τοποθετεί συνεχόμενο με τη δευτέρα παρουσία: “Ώστε μη κρίνετε υηδέν πρό καιρού, έως αν έλθη ο Κύριος· όστις και θέλει φέρει εις το φώς τα κρυπτά του σκότους και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών.” (Α΄ Κορ. 4:5.) Ο Δανιήλ δηλώνει ότι όταν “ήλθεν ο Παλαιός των ημερών... εδόθη η κρίσις εις τους αγίους του Υψίστου.” (Δαν. 7:22.) Στο διάστημα αυτό οι δίκαιοι βασίλευουν σαν βασιλείς και ιερείς του Θεού. Ο Ιωάννης λέγει στην Αποκάλυψη: “Είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς.” “Θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ Αυτού χίλια έτη.” (Αποκ. 20:4,6.) Αυτός είναι ο καιρός για τον οποίο ο Παύλος προείπε ότι “οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον.” (Α΄ Κορ. 6:2.) Μαζί με το Χριστό διαδικάζουν τις υποθέσεις των αμαρτωλών, αντιπαραβάλλοντας τις πράξεις τους με τον καταστατικό χάρτη, την Αγία Γραφή, και αποφαίνονται για την κάθε υπόθεση ξεχωριστά “κατά τα πεπραγμένα εν τω σώματι.” Τότε απονέμεται η τιμωρία που αναλογεί στον καθένα, σύμφωνα με τα έργα του και καταχωρείται απέναντι στου καθενός το όνομα στο βιβλίο του θανάτου.ΜΔ2 742.3

    Παράλληλα κρίνονται και ο Σατανάς και οι άγγελοί του από το Χριστό και το λαό Του. Ο Παύλος λέγει: “Δεν εφεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει;” (Α΄ Κορ. 6:3.) Και ο Ιούδας επίσης τονίζει: “Αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξ,ε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.”(Ιουδ. 6.)ΜΔ2 743.1

    Στο τέλος των χιλίων ετών μεσολαβεί η δεύτερη ανάσταση. Τότε οι ασεβείς ανασταίνονται και παρουσιάζονται ενώπιον του Θεού για την εκτέλεση της “γραπτής καταδίκης.” Αυτό εννοεί ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη όταν, μετά την περιγραφή της ανάστασης των δικαίων, αναφέρει: “Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη.” (Αποκ. 20:5.) Και ο Ησαΐας αποφαίνεται επίσης για τους ασεβείς με τα ακόλουθα λόγια: “Θέλουσι συναχθή καθώς συνάγονται οι αιχμάλωτοι εις τον λάκκον, και θέλουσι κλεισθή εν τη φυλακή, και μετά πολλαίς ημέραις θέλει γείνει επίσκεψις εις αυτούς.” (Ησ. 24:22.)ΜΔ2 743.2

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents