Κεφάλαιο 42: Η τραγωδια εληξε

Στο τέλος των χιλίων ετών ο Χριστός επιστρέφει πάλι στη γη συνοδευόμενος από τα πλήθη των λυτρωμένων και ακολουθούμενος από τους χορούς των αγίων αγγέλων. Καθώς κατεβαίνει περιβαλλόμενος από καταπληκτική μεγαλοπρέπεια, προστάζει τους αμαρτωλούς νεκρούς να αναστηθούν για να υποστούν την καταδίκη τους. Βγαίνουν από τη γη, ατέλειωτος ένας συρφετός, μάζες απειράριθμες σαν της θάλασσας την άμμο. Τι αντίθεση παρουσιάζουν με εκείνους που πήραν μέρος στην πρώτη ανάσταση! Οι δίκαιοι είχαν περιβληθεί με άφθαρτη νειότη και ομορφιά. Οι αμαρτωλοί φέρουν έντονα τα ίχνη της αρρώστιας και του θανάτου.ΜΔ2 745.1

Κάθε μάτι στο τεράστιο εκείνο πλήθος στρέφεται να αντικρίσει τη δόξα του Υιού του Θεού. Με μια φωνή τα πλήθη των αμαρτωλών κραυγάζουν: “Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!” Η κραυγή αυτή δεν εμπνέεται από αγάπη για το Χριστό αλλά η δυναμική γλώσσα της αλήθειας αποσπά τις λέξεις από τα απρόθυμα χείλη τους. Ακριβώς τέτοιοι όπως κατέβηκαν στους τάφους τους, ξαναβγαίνουν από αυτούς οι ασεβείς με την ίδια εχθρότητα κατά του Χριστού και με το ίδιο πνεύμα της ανταρσίας. Δεν πρόκειται να τους δοθεί καινούργια ευκαιρία να επανορθώσουν σφάλματα του παρελθόντος. Σε τίποτε δεν θα ωφελούσε αυτό. Οι καρδιές τους σκληρύνθηκαν από μία ολόκληρη ζωή παρανομίας. Αν τους δίνονταν μία δεύτερη ευκαιρία, θα περνούσε και αυτή όπως η προηγούμενη παρακάμπτοντας τις απαιτήσεις του Θεού και εξάπτοντας την ανταρσία εναντίον Του.ΜΔ2 745.2

Ο Χριστός κατεβαίνει στο Όρος των Ελαιών από όπου αναλήφθηκε μετά την ανάστασή Του και όπου οι άγγελοι επανέλαβαν την υπόσχεση της επιστροφής Του. Όπως λέγει ο προφήτης: “Κύριος ο Θεός μου θέλει ελθεί, και μετά Σου πάντες οι άγγελοι Αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των Ελαιών, του απέναντι της Ιερουσαλήμ εξ ανατολών· και το όρος των Ελαιών θέλει σχισθή κατά το μέσον αυτού ... και θέλει γείνει κοιλάς μεγάλη σφόδρα.” “Και ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην· εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Κύριος είς και το όνομα Αυτού εν.” (Ζαχ. 14:5,4,9.) Καθώς η Νέα Ιερουσαλήμ κατεβαίνει από τον ουρανό μέσα στο εκθαμβωτικό της μεγαλείο και καταλήγει στον τόπο που έχει καθαριστεί και προετοιμαστεί για να καταληφθεί από αυτή, ο Χριστός, ακολουθούμενος από το λαό Του και τους αγίους αγγέλους, εισέρχεται στην Αγία Πόλη.ΜΔ2 745.3

Τώρα ο Σατανάς ετοιμάζεται να αποδυθεί τον τελευταίο αποφασιστικό αγώνα για την οριστική επικράτηση. Όσο ζούσε στερημένος από τη δύναμή του και αποσυνδεμένος από το παραπλανητικό του έργο, ο αρχηγός του κακού ένοιωθε αξιοθρήνητος και απερριμένος. Μόλις όμως αντικρίζει τα πλήθη των αναστημένων αμαρτωλών που αναγνωρίζει με το μέρος του, οι ελπίδες του ξαναζωντανεύουν και αποφασίζει να μη παραιτηθεί από τη μεγάλη διαμάχη. Θα παρατάξει όλα τα στρατεύματα των καταδικασμένων κάτω από το λάβαρό του και θα προσπαθήσει με τη βοήθεια τους να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά του. Οι ασεβείς είναι οι αιχμάλωτοι του Σατανά. Απορρίπτοντας το Χριστό τέθηκαν κάτω από την εξουσία του αρχιεπαναστάτη. Είναι και πάλι έτοιμοι να δεχθούν τις εισηγήσεις του και να εκτελέσουν τις εντολές του. Ακολουθώντας όμως την παλιά του τακτική, δεν παρουσιάζεται σαν Σατανάς. Ισχυρίζεται ότι είναι ο αρχηγός και ο νόμιμος κυρίαρχος του κόσμου και ότι η κληρονομιά του του έχει παράνομα αποσπασθεί. Παρουσιάζεται στους εξαπατημένους υπηκόους του σαν σωτήρας τους και τους βεβαιώνει ότι με τη δύναμή του βγήκαν από τους τάφους τους και ότι τώρα ακριβώς πρόκειται να τους απαλλάξει από την πιο σκληρή τυραννία. Τώρα που η παρουσία του Χριστού δεν είναι πια στη μέση, ο Σατανάς κάνει θαύματα για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του. Δυναμώνει τους αδύνατους και εμπνέει τους πάντες με το πνεύμα του και με την ενεργητικότητα του. Προτείνει να τους οδηγήσει στην επίθεση κατά του στρατοπέδου των αγίων και να κατακτήσει την πόλη του Θεού. Με σατανική χαρά τους δείχνει τα αναρίθμητα πλήθη των αναστημένων και δηλώνει ότι, σαν αρχηγός τους που είναι, έχει όλη την ικανότητα να ανατρέψει την πόλη και να επανακτήσει το θρόνο του και το βασίλειό του.ΜΔ2 746.1

Ανάμεσα στο μεγάλο εκείνο συρφετό υπάρχουν μεγάλα πλήθη αντιπροσωπευτικά της μακρόβιας προκατακλυσμιαίας γενεάς. Άνθρωποι με πανύψηλο ανάστημα και γιγαντιαίο νού, οι οποίοι παρασυρόμενοι από τους πονηρούς αγγέλους, διέθεσαν όλη τους τη γνώση και την επιδεξιότητα για να εκθειάσουν τον εαυτό τους. Άνθρωποι των οποίων τα θαυμάσια έργα τέχνης έκαναν τους συγχρόνους τους να τους λατρεύσουν σαν είδωλα για τη μεγαλοφυϊα τους, αλλά των οποίων η σκληρότητα και οι κακοπήβολες εφευρέσεις μόλυναν τη γη και παραποίησαν την εικόνα του Θεού σε σημείο που Τον ανάγκασαν να τους εξαλείψει από το πρόσωπο της δημιουργίας Του. Βρίσκονται εκεί βασιλείς και στρατηγοί, κατακτητές εθνών, γενναίοι άντρες, αήττητοι στο πεδίο της μάχης, αγέρωχοι, φιλόδοξοι πολεμιστές που η προσέγγισή τους έκανε τα έθνη να τρέμουν. Με το θάνατο δεν υπέστησαν καμιά μεταβολή. Βγαίνοντας από τον τάφο ο ειρμός των σκέψεών τους επανασυνδέεται ακριβώς στο σημείο όπου είχε διακοπεί. Εμφορούνται από το ίδιο κατακτητικό πνεύμα που τους διείπε την ώρα που βρήκαν το θάνατο.ΜΔ2 746.2

Αφού συσκέπτεται πρώτα με τους αγγέλους του, ο Σατανάς συμβουλεύεται κατόπιν με αυτούς τους βασιλείς, τους κατακτητές και τους ισχυρούς του κόσμου. Υπολογίζουν τη δική τους δυναμική και αριθμητική υπεροχή, συγκρίνοντάς την με τα στρατεύματα της Αγίας Πόλης, και αποφαίνονται ότι αυτά μπορούν να υπερνικηθούν. Καταστρώνουν τα σχέδιά τους για την κατάκτηση του πλούτου και της δόξας της Νέας Ιερουσαλήμ. Όλοι ετοιμάζονται αμέσως για τη μάχη. Η προετοιμασία των πολεμοφοδίων ανατίθεται σε δεινούς εξοπλιστές, ενώ στρατιωτικοί ηγέτες μεγάλης ολκής παρατάσσουν τον πολεμοχαρή συρφετό κατά τάγματα και μεραρχίες.ΜΔ2 747.1

Τελικά δίνεται η διαταγή να ξεκινήσουν και το αναρίθμητο πλήθος προχωρεί—ένα στράτευμα τέτοιο που ποτέ δεν συγκεντρώθηκε από επίγειους κατακτητές,—ένα στράτευμα με το οποίο ποτέ δεν μπορούν να συγκριθούν όλες μαζί συσπειρωμένες οι μαχητικές δυνάμεις αφ’ ότου ο πόλεμος πρωτάρχισε στη γη. Ο Σατανάς, ο δεινότερος των πολεμιστών, αναλαμβάνει την αρχιστρατηγία και οι άγγελοί του επιστρατεύουν όλες τους τις δυνάμεις για τον τελειωτικό αυτόν αγώνα. Βασιλείς και στρατηγοί είναι στη συνοδεία του, ενώ τα πλήθη ακολουθούν παρατεταγμένα σε απέραντες φάλαγγες, καθένας βαδίζοντας πίσω από το διορισμένο αρχηγό του. Με μαθηματική ακρίβεια, η συμπτυγμένη στρατιωτική παράταξη προχωρεί στην ανώμαλη, γεμάτη ρωγμές επιφάνεια της γης πρός την Πόλη του Θεού. Με την εντολή του Ιησού οι πύλες της Νέας Ιερουσαλήμ κλείνουν, ενώ τα στρατεύματα του Σατανά περικυκλώνουν την πόλη και ετοιμάζονται για την επίθεση.ΜΔ2 747.2

Τότε παρουσιάζεται και πάλι ο Χριστός στη θέα των εχθρών Του. Στο βάθος, ψηλότερα από την υπόλοιπη πόλη, στημένος επάνω σε μία βάση από αστραφτερό χρυσάφι φαντάζει ο θρόνος, “υψηλός και επηρμένος.” Επάνω στο θρόνο αυτό κάθεται ο Υιός του Θεού και ολόγυρά του συγκεντρώνονται οι υπήκοοι της βασιλείας Του. Τη δύναμη και τη μεγαλειότητα του Χριστού καμιά γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει, με καμιά πένα δεν μπορεί να αποδοθεί. Η δόξα του Αιωνίου Πατέρα περιβάλλει τον Υιό Του. Η λαμπρότητα της παρουσίας Του πλημμυρίζει την Πόλη του Θεού και ξεχύνεται έξω από τους πυλώνες, κατακλύζοντας με την ακτινοβολία της ολόκληρη τη γη.ΜΔ2 748.1

Πλησιέστερα στο θρόνο βρίσκονται εκείνοι οι οποίοι ήταν άλλοτε ένθερμοι οπαδοί του Σατανά, αλλά οι οποίοι “ως δαυλός απεσπαμένος από πυρός,” ακολούθησαν μετά το Σωτήρα τους με βαθιά, ακλόνητη αφοσίωση. Έπονται σε σειρά όσοι επέδειξαν ένα τέλειο χριστιανικό χαρακτήρα, ενώ ζούσαν μέσα σ’ ένα περιβάλλον ψεύδους και απιστίας, όσοι τίμησαν το νόμο του Θεού όταν ο υπόλοιπος χριστιανικός κόσμος τον ανακήρυσσε άκυρο, και κατόπιν τα εκατομμύρια των πιστών όλων των αιώνων που μαρτύρησαν για την πίστη τους. Τελικά έρχεται ο “όχλος ο πολύς τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών... ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών.” (Αποκ. 7:9.) Ο αγώνας τους έληξε, τη νίκη τους την κέρδισαν. Το δρόμο τον τελείωσαν, το βραβείο τους το έλαβαν. Ο θρίαμβός τους συμβολίζεται με τα κλαδιά του φοίνικα στα χέρια τους, ενώ οι λευκές στολές είναι το έμβλημα της άσπιλης δικαιοσύνης του Χριστού που τώρα γίνεται δική τους.ΜΔ2 748.2

Οι λυτρωμένοι ψάλλουν ένα ύμνο δοξολογίας που ηχεί και αντιλαλεί στους ουράνιους θόλους: “Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου και του Αρνίου.” (εδ. 10.) Στον αίνο αυτό της λατρείας συμμετέχουν και τα σεραφείμ με τις αγγελικές φωνές τους. Οι λυτρωμένοι διαπιστώνουν τη δύναμη και την κακεντρέχεια του Σατανά και αντιλαμβάνονται όσο ποτέ άλλοτε ότι καμία άλλη δύναμη εκτός από τη δύναμη του Χριστού θα ήταν ικανή να τους καταστήσει νικητές. Ούτε ένας δεν υπάρχει σε ολόκληρο εκείνο το περίλαμπρο πλήθος που να αποδίδει τη σωτηρία στον εαυτό του, που να ισχυρίζεται ότι υπερίσχυσε με δική του δύναμη και αγαθοσύνη. Δεν αναφέρουν τίποτε για τα όσα έκαναν ή υπέφεραν· αλλά η κεντρική σκέψη και η επωδός του κάθε ύμνου είναι: “Η σωτηρία είναι του Κυρίου ημών και του Αρνίου.”ΜΔ2 748.3

Παρουσία του συγκεντρωμένου πληρώματος των επιγείων και ουρανίων υπάρξεων, τελείται η επίσημη στέψη του Υιού του Θεού. Περιβλημένος τώρα την υπέρτατη μεγαλειότητα και ισχύ, ο “Βασιλεύς των βασιλέων” προφέρει την καταδίκη εναντίον των στασιαστών του καθεστώτος Του και απονέμει τη δικαιοσύνη κατά των παραβατών του νόμου Του και των καταδυναστών του λαού Του. Ο προφήτης του Θεού λέγει: “Είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γή και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν- και βιβλίον άλλο ηνοίχθη το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.” (Αποκ. 20:11-12.)ΜΔ2 750.1

Μόλις ανοίγονται τα κατάστιχα του ουρανού και ο Ιησούς στρέφει το βλέμμα πρός τους ασεβείς, αμέσως αυτοί συναισθάνονται την κάθε ξέχωρη αμαρτία που διέπραξαν στη ζωή τους. Διακρίνουν ακριβώς τα σημεία εκείνα στα οποία τα πόδια τους εξέκλειναν από το μονοπάτι της αγνότητας και της αγιοσύνης και διαπιστώνουν πόσο μακρυά τους οδήγησε η υπερηφάνεια και η ανταρσία στην παράβαση του νόμου του Θεού. Οι δελεαστικοί πειρασμοί τους οποίους ενεθάρρυναν με το να εντρυφούν στην αμαρτία, οι ευλογίες που διαστρέβλωσαν, οι αγγελιοφόροι του Θεού που περιφρόνησαν, οι προειδοποιήσεις που απέρριψαν, τα κύματα της ευσπλαχνίας που απωθήθηκαν από την πεισματωμένη, αμετανόητη καρδιά, όλα παρουσιάζονται ολοζώντανα μπροστά τους σαν νάναι γραμμένα με πύρινα γράμματα.ΜΔ2 750.2

Πάνω από το θρόνο διακρίνεται ο σταυρός και, σαν σε πανοραμική θέα, διαγράφονται οι σκηνές του πειρασμού και της πτώσης του Αδάμ, καθώς και τα αλληλοδιαδοχικά βήματα του μεγάλου σχεδίου της απολύτρωσης: η ταπεινή γέννηση του Σωτήρα, τα παιδικά Του χρόνια όλο απλότητα και υπακοή, το βάπτισμά Του στον Ιορδάνη, η νηστεία και οι πειρασμοί στην έρημο, η δημόσια διακονία Του αποκαλύπτοντας στους ανθρώπους τις πολυτιμότερες ευλογίες του ουρανού, οι γεμάτες με έργα αγάπης και ευσπλαχνίας ημέρες, και οι νύχτες της προσευχής και νηστείας στη μοναξιά του βουνού, οι συνωμοσίες του φθόνου, του μίσους και της κακεντρέχειας με τα οποία αμείφτηκε για τα ευεργετήματά Του, η φρικτή, μυστηριακή αγωνία της Γεθσημανή κάτω από το συντριπτικό βάρος των αμαρτιών ενός ολόκληρου κόσμου, η προδοσία Του στα φονικά χέρια του συρφετού, τα απαίσια γεγονότα της φρικιαστικής εκείνης νύχτας, η αδιαμαρτύρητη στάση του υπόδικου, η εγκατάλειψή Του από τους πιο αγαπημένους μαθητές Του, το άκαρδο σβάρνισμα μέσα στης Ιερουσαλήμ τους δρόμους, ο έξαλλος θεατρινισμός του Υιού του Θεού μπροστά στον Άννα, η προσαγωγή στο αρχιερατικό μέγαρο, στο πραιτώριο του Πιλάτου, στην αυλή του σκληρού και άνανδρου Ηρώδη, παντού εμπαιγμένος, υβρισμένος, βασανισμένος και σε θάνατο καταδικασμένος—όλα αυτά απεικονίζονται ολοζώντανα.ΜΔ2 750.3

Και μετά, μπροστά στα μάτια του ταραγμένου πλήθους, εκτυλίσσονται οι τελευταίες σκηνές του δράματος: ο καρτερικός Μάρτυρας βαδίζοντας το δρόμο του Γολγοθά, ο Άρχοντας του ουρανού κρεμασμένος στο σταυρό, οι κομπαστικοί ιερείς και οι χλευαστικοί όχλοι γιουχαΐζοντας την επιθανάτια αγωνία Του, το ξαφνικό, υπερφυσικό σκοτάδι, η τρεμάμενη γη, τα σχισμένα βράχια, οι ορθάνοιχτοι τάφοι—όλα επισημαίνοντας τη στιγμή που ο Σωτήρας του κόσμου παρέδιδε το πνεύμα.ΜΔ2 751.1

Το φρικιαστικό θέαμα παρουσιάζεται ακριβώς έτσι όπως συνέβη. Ο Σατανάς, οι άγγελοί του και οι ακόλουθοί του, δεν έχουν τη δύναμη να αποτραβηχθούν από τη σκηνή που απεικονίζει το έργο τους. Καθένας αναγνωρίζει το ρόλο που διεδραμάτισε σ’ αυτό. Ο σκληρός Ηρώδης που έσφαξε τα αθώα νήπια της Βηθλεέμ για να εξοντώσει το βασιλιά του Ισραήλ, η χυδαία Ηρωδιάδα, με την ψυχή της βαρυμένη από το αίμα του Βαπτιστή, ο άτολμος, καιροσκόπος Πιλάτος, οι εμπαίκτες στρατιώτες, οι ιερείς και οι άρχοντες και ο αφηνιασμένος όχλος που ωρύονταν: “Το αίμα Αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών!”—όλοι τώρα βλέπουν το μέγεθος της ενοχής τους. Μάταια προσπαθούν να κρυφθούν από το πρόσωπο Εκείνου του οποίου η μεγαλοπρέπεια υπερβαίνει τη δόξα του ηλίου, ενώ οι λυτρωμένοι, ρίχνουν τα διαδήματα τους στα πόδια του Σωτήρα και αναφωνούν: “Για μένα πέθανε Αυτός!”ΜΔ2 751.2

Ανάμεσα στα πλήθη των λυτρωμένων βρίσκονται οι απόστολοι του Χριστού, ο ηρωικός Παύλος, ο ζηλωτής Πέτρος, ο αγαπημένος και γεμάτος αγάπη Ιωάννης, και οι ομόψυχοι αδελφοί τους, μαζί με το άπειρο πλήθος των μαρτύρων. Ενώ έξω από τα τείχη, συντροφιά με όλα τα βδελυκτά και κακοποιά στοιχεία, βρίσκονται εκείνοι που τους δίωξαν, τους φυλάκισαν και τους θανάτωσαν. Εκεί είναι ο Νέρων, το τερατόμορφο αυτό δημιούργημα της απανθρωπιάς και της ακολασίας. Παρακολουθεί τη χαρά και την έξαρση των άλλοτε βασανισμένων θυμάτων του που στο θέαμα της πιο φριχτής αγωνίας τους ένοιωθε σατανική αγαλλίαση. Η μητέρα του είναι και αυτή εκεί για να παραστεί μάρτυρας των αποτελεσμάτων του δικού της έργου. Για να διαπιστώσει πως τα κακά αποτυπώματα του χαρακτήρα που κληροδότησε στο γιό της και τα πάθη που καλλιεργήθηκαν και αναπτύχθηκαν με την επιρροή και το παράδειγμά της, καρποφόρησαν σε εγκλήματα μπροστά στα οποία φρικίασε ο κόσμος.ΜΔ2 752.1

Είναι επίσης εκεί ιερείς και επίσκοποι οι οποίοι, ενώ από το ένα μέρος ισχυρίζονταν ότι ήταν απεσταλμένοι του Χριστού, από το άλλο μεταχειρίζονταν τα βασανιστήρια, τη φυλακή και τη φωτιά για να κυριαρχήσουν στη συνείδηση του λαού Του. Εκεί είναι οι υπεροπτικοί ποντίφηκες που εξυψώθηκαν πάνω από το Θεό και διανοήθηκαν να μεταβάλουν το νόμο του Υψίστου. Αυτοί οι ισχυριζόμενοι πατέρες της εκκλησίας έχουν να αποδώσουν λογαριασμό στο Θεό, πράγμα που θα εύχονταν με όλη τους την καρδιά να μπορούσαν να αποφύγουν. Διαπιστώνουν τώρα πολύ αργά ότι όσον αφορά το νόμο Του, ο Πάνσοφος Θεός ζηλοτυπεί για το νόμο Του και ότι με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να αθωώσει τους ενόχους. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι ο Χριστός συνταυτίζει το συμφέρον Του με το συμφέρον του μαρτυρικού λαού Του και αισθάνονται τη δυναμική σημασία των λόγων Του: “Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών Μου των ελάχιστων, εις Εμέ εκάμετε.” (Ματθ. 25:40.)ΜΔ2 752.2

Ολόκληρος ο ασεβής κόσμος εγκαλείται να παρουσιαστεί στο βήμα του Χριστού με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας κατά του καθεστώτος του ουρανού. Δεν έχουν κανένα ο οποίος να συνηγορήσει γι’ αυτούς. Είναι αδικαιολόγητοι. Και εναντίον τους εκδίδεται η καταδίκη του αιωνίου θανάτου.ΜΔ2 752.3

Τώρα πιά όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο μισθός της αμαρτίας δεν είναι ούτε καμία αξιοσέβαστη ανεξαρτησία, ούτε η αιώνια ζωή, αλλά σκλαβιά, καταστροφή και θάνατος. Οι ασεβείς βλέπουν τι έχασαν με τη ζωή της ανταρσίας τους. Περιφρόνησαν το “καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης” όταν τους είχε προσφερθεί. Πόσο όμως επιθυμητό τους φαίνεται τώρα! “Όλα αυτά,” φωνάζει απεγνωσμένα η χαμένη ψυχή, “θα μπορούσα να τα είχα, αλλά προτίμησα να τα στερήσω από τον εαυτό μου. Τι παράλογο τυφλό πάθος! Αντάλλαξα την ειρήνη, την ευτυχία και την τιμή με την αθλιότητα, το αίσχος και την απόγνωση.” Όλοι αναγνωρίζουν ότι δικαιολογημένα έχουν αποκλεισθεί από τον ουρανό. Με τον τρόπο της ζωής τους δήλωσαν: “Δεν θέλομεν τούτον [τον Ιησού] να βασιλεύη εφ’ ημάς.”ΜΔ2 753.1

Σαν μαγεμένοι οι ασεβείς παρακολούθησαν τη στέψη του Υιού του Θεού. Διέκριναν στα χέρια Του τις πλάκες του θεϊκού νόμου, τα διατάγματα που περιφρόνησαν και παρέβηκαν. Παρίστανται μάρτυρες του παραληρήματος του θαυμασμού, της έξαρσης και της λατρείας των λυτρωμένων. Ακούν τους μελωδικούς τους ύμνους που ξεχύνονται πάνω στην ανθρωποθάλασσα, έξω από την Αγία Πόλη και αναφωνούν τότε όλοι μαζί με μια φωνή: “Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα Σου, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί Σου, Βασιλεύ των αγίων.” (Αποκ. 15:3.) Και πέφτοντας κατά γης, προσκυνούν τον Άρχοντα της ζωής.ΜΔ2 753.2

Ο Σατανάς φαίνεται να παραλύει ενώ παρατηρεί τη δόξα και τη μεγαλειότητα του Χριστού. Αυτός, το άλλοτε “επισκιάζον χερούβ,” θυμάται από που ξέπεσε. Ένα αστραφτερό σεράφ, αυτός ο “Εωσφόρος, ο υιός της αυγής” πως άλλαξε! Πως κατάντησε! Αποκλεισμένος είναι τώρα για πάντα από τα ανώτερα συμβούλια στα οποία άλλοτε ήταν τόσο τιμημένος. Άλλον βλέπει τώρα να στέκει πλάι στον Πατέρα καλύπτοντας τη δόξα Του. Είδε να τοποθετείται το στέμμα στο κεφάλι του Χριστού από έναν ένδοξο άγγελο με θεωρητικό παράστημα και μεγαλόπρεπο παρουσιαστικό και ξέρει ότι η υψηλή θέση του αγγέλου αυτού θα μπορούσε να είναι δική του.ΜΔ2 753.3

Ανακαλεί στη μνήμη του την κατοικία του της αθωότητας και της αγνότητας· την ειρήνη και τη χαρά που απολάβαινε ώσπου επεδόθηκε σε γογγυσμούς κατά του Θεού και σε φθόνο κατά του Χριστού. Οι κατηγορίες του, η ανταρσία του, τα απατηλά του σχέδια προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθεια και την υποστήριξη των αγγέλων, η πεισματική επιμονή του να αρνείται να ανανήψει όταν ο Θεός θα του είχε προσφέρει τη συγχώρηση, όλα αυτά διαδραματίζονται ξανά μπροστά του. Ανασκοπεί το έργο του μεταξύ των ανθρώπων και τα επακόλουθα αποτελέσματά του: έχθρα του ανθρώπου πρός το συνάνθρωπό του, τρομακτικός αφανισμός της ζωής, ακμή και παρακμή των εθνών, ανατροπή θρόνων, ατέλειωτη αλληλοδιαδοχή εξεγέρσεων, ταραχών και επαναστάσεων. Θυμάται τις άοκνες προσπάθειές του για να καταπολεμήσει το έργο του Χριστού και να βυθίσει τον άνθρωπο όλο και βαθύτερα στη συμφορά. Βλέπει την αποτυχία των καταχθονίων σχεδίων του για την καταστροφή εκείνων που στηρίζονταν με εμπιστοσύνη στον Ιησού. Στρέφοντας ο Σατανάς τα μάτια πάνω στο βασίλειό του—τον καρπό των μόχθων του—το μόνο που διαπιστώνει είναι οικτρή αποτυχία και καταστροφή. Και αν έκανε τα πλήθη να πιστέψουν ότι η Αγία Πόλη του Θεού θα ήταν εύκολη λεία, ξέρει όμως ότι αυτό είναι ψέμα. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαμάχης, γνώρισε επανειλημμένες ήττες και βρέθηκε αναγκασμένος να υποχωρήσει. Είναι βαθύς γνώστης της δύναμης και της μεγαλειότητας του Αιωνίου Θεού.ΜΔ2 753.4

Ανέκαθεν ο σκοπός του αρχιεπαναστάτη ήταν να δικαιολογήσει τη στάση του και να αποδείξει ότι υπεύθυνο για την ανταρσία ήταν το καθεστώς του Θεού. Για την εκπλήρωση του σκοπού αυτού επιστράτευσε όλες τις γιγαντιαίες διανοητικές δυνάμεις του. Εργάστηκε με προμελέτη και με σύστημα. Και με καταπληκτική επιτυχία επηρέασε πλήθη ανυπολόγιστα να παραδεχθούν τη δική του εκδοχή για τη μεγάλη και μακρόβια διαμάχη. Χιλιάδες χρόνια ο πρωταίτιος αυτός της συνομωσίας παρουσίαζε με καταπληκτική επιτυχία το ψέμα για αλήθεια. Έφθασε όμως ο καιρός όπου τελικά η ανταρσία θα εκλείπει και το ιστορικό και το ποιόν του Σατανά θα αποκαλυφθούν. Η τελευταία του μεγάλη προσπάθεια να εκθρονίσει το Χριστό, να εξοντώσει το λαό Του και να εκπορθήσει την πόλη του Θεού, αφήρεσε εντελώς τη μάσκα του αρχιαπατεώνα. Οι οπαδοί του διαπιστώνουν την παταγώδη αποτυχία του σκοπού του. Οι ακόλουθοι του Χριστού και οι αφοσιωμένοι άγγελοί Του παρακολουθούν την οικτρή έκβαση των μηχανορραφιών του κατά του καθεστώτος του Θεού. Γίνεται το αντικείμενο της παγκόσμιας αποστροφής.ΜΔ2 754.1

Ο Σατανάς γνωρίζει ότι η εκούσια ανταρσία του τον απέκλεισε από τον ουρανό. Διέθεσε τις δυνάμεις του στο να καταπολεμήσει το Θεό. Η αγνότητα, η ειρήνη και η αρμονία του ουρανού θα ήταν γι’ αυτόν μαρτύριο αβάσταχτο. Οι κατηγορίες του κατά της ευσπλαχνίας και της δικαιοσύνης του Κυρίου σίγησαν πια για πάντα. Η μομφή που προσπάθησε να ρίξει στο Θεό έπεσε με όλο της το βάρος πάνω σ’ αυτόν τον ίδιο. Έτσι υποκλίνεται τώρα ο Σατανάς και ομολογεί ότι η τιμωρία που του επιβάλλεται είναι δίκαια.ΜΔ2 755.1

“Τις δεν θέλει Σε φοβηθή, Κύριε, και δοξάσει το όνομά Σου; διότι είσαι μόνος όσιος· πάντα τα έθνη θέλουσιν ελθεί και προσκυνήσει ενώπιον Σου· διότι αι κρίσεις Σου εφανερώθησαν.” (Αποκ. 15:4.) Κάθε πρόβλημα που είχε αναφυεί σχετικά με την αλήθεια και την πλάνη στο διάστημα της μακραίωνης διαμάχης έχει τώρα διασαφηνιστεί. Τα αποτελέσματα της ανταρσίας, οι καρποί της παραμέρισης των θείων εντολών, έχουν εκτεθεί στα μάτια όλων των λογικών πλασμάτων της δημιουργίας. Το διοικητικό σύστημα του Σατανά, συγκρινόμενο με τη διακυβέρνηση του Θεού παρουσιάστηκε μπροστά σε ολόκληρη την κτίση. Ο Σατανάς καταδικάσθηκε από τα ίδια του τα έργα. Η σοφία του Θεού, η δικαιοσύνη Του και η αγαθότητά Του δικαιώθηκαν πληρέστατα. Αποδείχθηκε ότι η όλη συμπεριφορά Του κατά τη μεγάλη διαμάχη διέπετο αποκλειστικά από ενδιαφέρον για το αιώνιο συμφέρον του λαού Του και το καλό όλων των υπολοίπων κόσμων της δημιουργίας Του. “Πάντα τα ποιήματά Σου, Κύριε, θέλουσι Σε αινεί· και οι όσιοί Σου θέλουσι Σε ευλογεί.” (Ψαλμ. 145:10.) Στους ατελεύτητους αιώνες, η ιστορία της αμαρτίας θα αποτελεί αδιάσειστη μαρτυρία ότι η ευτυχία όλων των δημιουργημάτων Του είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ύπαρξη του νόμου Του. Εν όψη όλων των δεδομένων της μεγάλης διαμάχης, σύσσωμη η οικουμένη—νομοταγείς και ανυπότακτοι, χωρίς καμιά εξαίρεση—ομόφωνα ομολογούν: “Δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί Σοι, Βασιλεύ των αγίων.”ΜΔ2 755.2

Η μεγάλη θυσία που υπέστησαν Πατέρας και Υιός χάρη του ανθρώπου παρουσιάζεται ξεκάθαρα στα μάτια του σύμπαντος. Έφθασε η ώρα να καταλάβει ο Χριστός τη νόμιμη θέση Του και να δοξαστεί “υπεράνω πάσης εξουσίας και δυνάμεως, και παντός ονόματος ονομαζόμενου.” “Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις Αυτόν—φέρων εις δόξαν πολλούς υιούς—” “υπέμεινε σταυρόν καταφρονήσας την αισχύνην.” Όσο ανυπολόγιστα μεγάλη και αν ήταν η λύπη και η αισχύνη, η χαρά όμως και η δόξα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες. Αντικρύζοντας τους λυτρωμένους Του, ανακαινισμένους τώρα σύμφωνα με την εικόνα Του, διαπιστώνει πάνω σε κάθε καρδιά την τέλεια αποτύπωση του θεϊκού, πάνω σε κάθε πρόσωπο την αντανάκλαση της ομοιότητάς τους με το Βασιλιά τους. Αναγνωρίζει σ’ αυτούς “τον καρπόν του πόνου της ψυχής Αυτού” και μένει ικανοποιημένος. Τότε με φωνή που αντηχεί στα αυτιά δικαίων και αδίκων διακηρύττει: “Αυτό είναι το τίμημα του αίματός Μου! Γι’ αυτούς υπέφερα, γι’ αυτούς έδωσα τη ζωή Μου, για να τους έχω παντοτινά μπροστά Μου στην αιωνιότητα.” Και τα ασπροντυμένα πλήθη ολόγυρα στο θρόνο ψάλλουν τον ύμνο της δοξολογίας: “Άξιόν είναι το Αρνίον το εσφαγμένον να λάβη την δύναμιν, και πλούτον, και σοφίαν, και ισχύν, και τιμήν, και δόξαν, και ευλογίαν.” (Αποκ. 5:12.)ΜΔ2 755.3

Παρ όλο που ο Σατανάς βρέθηκε αναγκασμένος να αναγνωρίσει τη δικαιοσύνη του Θεού και να υποκλιθεί μπροστά στην υπεροχή του Χριστού, ο χαρακτήρας του παραμένει αμετάβλητος. Το επαναστατικό πνεύμα φουντώνει πάλι μέσα του σαν ασυγκράτητος χείμαρρος. Κυριεύεται από φρενίτιδα και αποφασίζει να μη εγκαταλείψει το μεγάλο αγώνα. Έφθασε η ώρα για μια ύστατη, απεγνωσμένη προσπάθεια να ανατρέψει το Βασιλιά του ουρανού. Ορμάει ανάμεσα στους υπηκόους του και προσπαθεί να τους εμπνεύσει τη δική του παραφορά και να τους ξεσηκώσει να αποδυθούν πάραυτα τον αγώνα. Από όλα όμως τα αναρίθμητα εκατομμύρια που παρέσυρε στην ανταρσία δεν βρίσκεται κανένας που να αναγνωρίζει την κυριαρχία του. Η δύναμή του έληξε. Το ίδιο μίσος του Σατανά εναντίον του Θεού εμπνέει πάντοτε τους αμαρτωλούς. Αλλά αυτοί έχουν τώρα αντιληφθεί ότι η υπόθεση είναι χαμένη και ότι δεν μπορούν να υπερισχύσουν κατά του Παντοδυνάμου. Η λύσσα τους στρέφεται τότε κατά του Σατανά και των συνεργατών του στο εξαπατικό του έργο και με δαιμονική ορμή ρίχνονται κατά πάνω τους.ΜΔ2 756.1

Ο Κύριος λέγει: “Επειδή έκαμες την καρδίαν σου ως καρδίαν Θεού, ιδού δια τούτο θέλω φέρει εναντίον σου ξένους, τους τρομερότερους των εθνών·και θέλουσιν εκσπάσει τα ξίφη αυτών κατά του κάλλους της σοφίας σου, και θέλουσι μολύνει την λαμπρότητά σου. Θέλουσι σε καταβιβάσει εις τον λάκκον.” “Θέλω σε καταστρέψει εν μέσω των πυρίνων λίθων. ... θέλω σε ρίψει κατά γης· θέλω σε εκθέσει ενώπιον βασιλέων δια να βλέπωσιν εις σε·... θέλω σε καταστήσει σποδόν επί της γής, ενώπιον πάντων των βλεπόντων σε. ... Φρίκη θέλεις είσθαι, και δεν θέλεις υπάρξει έως αιώνος.” (Ιεζ. 28:6-8, 16-19.)ΜΔ2 756.2

“Πάσα περικνημίς πολεμιστού μαχομένου μετά θορύβου και πάσα στολή κεκυλισμένη εις αίματα θέλει είσθαι δια καύσιν και ύλην πυρός.” “Διότι ο θυμός του Κυρίου είναι επί πάντα τα έθνη, και η φλογερά οργή Αυτού επί πάντα τα στρατεύματα αυτών· κατέστρεψεν αυτά ολοκλήρως· παρέδωκεν αυτά εις σφαγήν.” (Ησ. 9:5. 34:2.) “Θέλει βρέξει επί τους ασεβείς παγίδας- πύρ και θείον, και ανεμοζάλη είναι η μερίς του ποτηριού αυτών.” (Ψαλμ. 11:6.) Ο Θεός ρίχνει φωτιά από τον ουρανό. Η γη διαλύεται. Κρυμμένα στα σπλάχνα της, τα όπλα της γης βγαίνουν στην επιφάνεια. Γιγαντιαίες, καταναλωτικές φλόγες ξεχύνονται από κάθε ορθάνοιχτο χάσμα. Και αυτά τα βράχια ακόμη φλέγονται. Έφθασε η ημέρα “ήτις θέλει καίει ως κλίβανος.” (Μαλ. 4:1.) “Τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή και η γή και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή.” (Πέτρ. 3:10.) Η επιφάνεια της γης μοιάζει με λιωμένο μέταλλο—μια απέραντη κοχλάζουσα λίμνη φωτιάς. Αυτή είναι η ώρα της κρίσης και του εξολοθρεμού των ασεβών ανθρώπων. Είναι η “ημέρα της εκδικήσεως του Κυρίου, ενιαυτός ανταποδόσεων δια την κρίσιν της Σιών.” (Ησ. 34:8.)ΜΔ2 757.1

Οι ασεβείς αμείβονται για τις πράξεις τους πάνω σ’ αυτή τη γη. (Παρ. 11:8.) “Θέλουσιν είσθαι άχυρον· και η ημέρα η ερχόμενη θέλει κατακαύσει αυτούς, λέγει Κύριος των δυνάμεων.” (Μαλ. 4:1.) Άλλοι εξολοθρεύονται μέσα σε ένα λεπτό, άλλοι βασανίζονται για μέρες. Ο καθένας τιμωρείται “κατά τα έργα αυτού.” Αφού οι αμαρτίες των δικαίων έχουν μεταβιβαστεί πάνω στο Σατανά, αυτός είναι αναγκασμένος να υποφέρει όχι μόνο για τη δική του την ανταρσία, αλλά και για όλες τις αμαρτίες που εξώθησε το λαό του Θεού να διαπράξει. Η δική του τιμωρία είναι ασύγκριτα βαρύτερη από την τιμωρία των θυμάτων του. Αφού πια αφανιστούν όλοι εκείνοι τους οποίους εξαπάτησε, ο ίδιος θα εξακολουθεί να ζεί και να βασανίζεται. Οι καθαρτήριες φλόγες τελικά εξολοθρεύουν τους ασεβείς, “ρίζαν και κλάδον,”—ρίζα είναι ο Σατανάς και κλάδοι οι οπαδοί του. Η τιμωρία της παρανομίας απονεμήθηκε. Το κύρος της δικαιοσύνης αποκαταστάθηκε. Γη και ουρανός, παριστάμενοι μάρτυρες, ανακηρύσσουν το δίκαιο χαρακτήρα του Υψίστου.ΜΔ2 757.2

Το ολέθριο έργο του Σατανά έληξε για πάντα. Για έξη χιλιάδες χρόνια έκανε ότι ήθελε γεμίζοντας τη γη με συμφορά και προκαλώντας θλίψη στο απέραντο σύμπαν. Ολόκληρη η κτίση συστέναζε και συναγωνιούσε με την κατάσταση αυτή. Τώρα τα πλάσματα του Θεού λυτρώθηκαν για πάντα από την παρουσία του και από τους πειρασμούς του. “πάσα η γή αναπαύεται, ησυχάζει· εκφωνούσιν [οι δίκαιοι] άσματα αγαλιάσεως.” (Ησ. 14:7.) Μία θριαμβευτική κραυγή αντηχεί από ολόκληρη την αφοσιωμένη πλάση του Θεού, “ως φωνή όχλου πολλού,” “ως φωνή υδάτων πολλών, και ως φωνή βροντών ισχυρών,” λέγοντας: “Αλληλούια· διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ.” (Αποκ. 19:6.)ΜΔ2 758.1

Όσο διάστημα η γη φλέγονταν από την εξολοθρευτική φωτιά, ο δίκαιος λαός του Θεού βρίσκονταν ασφαλής μέσα στην Αγία Πόλη. Για όσους πήραν μέρος στην πρώτη ανάσταση, ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία. (Αποκ. 20:6.) Ο Θεός είναι “πύρ καταναλίσκον” για τους ασεβείς· για το λαό Του όμως είναι “ήλιος και ασπίς.” (Ψαλμ. 84:11.) “Είδον ουρανόν νέον και γήν νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γή παρήλθε.” (Αποκ. 21:1.) Η φωτιά που εξολοθρεύει τους ασεβείς καθαρίζει συνάμα τη γη. Κάθε ίχνος της κατάρας εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει καμιά αιώνια κόλαση για να παρουσιάζει διαρκώς στα μάτια των λυτρωμένων τις φρικτές συνέπειες της αμαρτίας.ΜΔ2 758.2

Μία μόνο υπενθύμιση παραμένει: ο Λυτρωτής μας θα φέρει για πάντα τα ίχνη του σταυρικού Του θανάτου. Πάνω στο πληγωμένο Του κεφάλι, στο πλευρό, στα χέρια και στα πόδια Του, έχουν αποτυπωθεί τα ανεξίτηλα σημάδια του απάνθρωπου έργου της αμαρτίας. Παρατηρώντας το Χριστό μέσα στην ανταύγεια της δόξας Του, ο προφήτης καταχωρεί: “Ακτίνες εξήρχοντο εκ της χειρός Αυτού, και εκεί ήτο ο κρυψών της ισχύος Αυτού.” (Αβ. 3:4.) Στο τρυπημένο εκείνο πλευρό από όπου ξεπήδησε το κατακόκκινο πολύτιμο αίμα που συμφιλίωσε τον άνθρωπο με το Θεό, εκεί είναι η δόξα του Σωτήρα, εκεί είναι “ο κρυψών της ισχύος Αυτού.” “Ισχυρός εις το σώζειν,” με τη θυσία του εξιλασμού, ο Λυτρωτής, έχει επίσης και τη δύναμη να εφαρμόσει τη δικαιοσύνη έναντι των περιφρονητών της ευσπλαχνίας του Θεού. Τα σημάδια όμως της ταπείνωσής Του αποτελούν το ύψιστο τεκμήριο τιμής γι’ Αυτόν. Στο κύλισμα της αιωνιότητας, οι πληγές του Γολγοθά θα υπενθυμίζουν τη δόξα Του και θα διακηρυχτούν τη δύναμή Του.ΜΔ2 758.3

“Και Συ, Πύργε του ποιμνίου, οχύρωμα της θυγατρός Σιών, εις Σε θέλει ελθεί η πρώτη εξουσία.” (Μιχ. 4:8.) Ο καιρός που νοσταλγούσαν να δουν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού αφότου η πύρινη ρομφαία έφραξε το δρόμο της Εδέμ στους πρωτοπλάστους—ο καιρός “της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού Αυτού”—έφθασε: (Εφ. 1:14.) Η γη, χαρισμένη αρχικά στον άνθρωπο για βασίλειό του, προδομένη μετά απ’ αυτόν στα χέρια του Σατανά και αιχμαλωτισμένη τόσα χρόνια από τον ισχυρό εχθρό, επαναφέρεται τώρα χάρη στο μεγάλο σχέδιο της σωτηρίας. Κάθε απώλεια που προκάλεσε η αμαρτία αποκαθίσταται. “Ούτω λέγει Κύριος ... ο πλάσας και ποιήσας αυτήν- όστις Αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.” (Ησ. 45:18.) Ο αρχικός σκοπός για τον οποίο ο Θεός δημιούργησε τη γη εκπληρώνεται. Γίνεται τώρα αυτή το αιώνιο κατοικητήριο των λυτρωμένων. “Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γήν, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.” (Ψαλμ. 37:29.)ΜΔ2 759.1

Από φόβο μήπως υλοποιήσουν πέραν του κανονικού την ουράνια κληρονομιά των λυτρωμένων, πολλοί κατέληξαν να προσδώσουν μία αποκλειστικά πνευματική έννοια στην περιγραφή που δίνεται για τη μελλοντική μας κατοικία. Ο Χριστός διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι πήγαινε να τους ετοιμάσει τόπους κατοικίας στο σπίτι του Πατέρα Του. Όσοι παραδέχονται τις διδαχές του λόγου του Θεού δεν αφήνονται στην άγνοια όσον αφορά την ουράνια κατοικία. Γεγονός βέβαια παραμένει ότι “οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας Αυτόν.” (Α΄ Κορ. 2:9.) Η ανθρώπινη γλώσσα αδυνατεί να περιγράψει την αμοιβή των δικαίων. Μόνο αυτοί που θα την απολαύσουν θα μπορέσουν να την κατανοήσουν. Η περιορισμένη ανθρώπινη διάνοια δεν είναι σε θέση να συλλάβει τη δόξα του Παραδείσου του Θεού.ΜΔ2 759.2

Στη Βίβλο η κληρονομιά των λυτρωμένων ονομάζεται πατρίδα. (Εβρ. 11:14-16.) Εκεί ο ουράνιος Ποιμένας οδηγεί το ποίμνιό Του σε ζωντανές πηγές υδάτων. Εκεί το δένδρο της ζωής καρποφορεί κάθε μήνα και τα φύλλα του προορίζονται για τη χρήση των εθνών. Εκεί υπάρχουν αστείρευτα ποτάμια, καθάρια σαν το κρύσταλλο, και στην ακροποταμιά δένδρα κυματίζοντας στην αύρα σκιάζουν τα μονοπάτια από όπου διαβαίνουν οι λυτρωμένοι του Κυρίου. Εκεί οι απλόχωρες πεδιάδες διαμορφώνονται σε γοητευτικούς λόφους και τα βουνά του Θεού υψώνουν τις μεγαλόπρεπες κορφές τους. Σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον, ο λαός του Θεού, εξόριστος και περιπλανώμενος τόσα χρόνια, θα βρει τελικά κατοικία.ΜΔ2 759.3

“Ο λαός Μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.” “Δεν θέλει πλέον ακούεσθαι βία εν τη γή σου, ερήμωσις και καταστροφή εν τοις ορίοις σου· αλλά θέλεις ονομάζει τα τείχη σου Σωτηρίαν, και τας πύλας σου Αίνεσιν.” “Θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί και άλλος να φάγη. ... Οι εκλεκτοί Μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών.” (Ησ. 32:18, 60:18, 65:21,22.)ΜΔ2 761.1

Εκεί “η έρημος και η άνυδρος θέλουσιν ευφρανθεί δι’ αυτά, και η ερημία θέλει αγαλλιασθεί και ανθίσει ως ρόδον.” “Αντί της ακάνθης θέλει αναβή κυπάρισσος και αντί της κνίδης θέλει αναβή μυρσίνη.” “Ο λύκος θέλει συγκατοικεί μετά του αρνίου, και η λεοπάρδαλις θέλει αναπαύεσθαι μετά του εριφίου ... και μικρόν παιδίον θέλει οδηγεί αυτά.” “Δεν θέλουσι κακοποιεί ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω Μου όρει, λέγει Κύριος.” (Ησ. 35:1, 55:13, 11:6,9.)ΜΔ2 761.2

Πόνος δεν μπορεί να υπάρξει στην ατμόσφαιρα του ουρανού. Ούτε δάκρυα υπάρχουν εκεί, ούτε νεκρικές πομπές, ούτε πένθιμα διακριτικά. “Ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή ... διότι τα πρώτα παρήλθον.” (Αποκ. 21:4.) “Ο κάτοικος δεν θέλει λέγει, Ητόνησα· ο λαός ο κατσικών εν αυτή θέλει λάβει άφεσιν ανομίας.” (Ησ. 33:24.)ΜΔ2 761.3

Εκεί βρίσκεται η Νέα Ιερουσαλήμ, η μητρόπολη της δοξασμένης, νέας γης, ένας “στέφανος δόξης εν χειρί Κυρίου, και διάδημα βασιλικόν εν τη παλάμη του Θεού σου.” (Ησ. 62:3.) “Και η λαμπρότης αυτής ήτο ομοία με λίθον πολύτιμον ως λίθον ίασπιν κρυσταλλίζοντα.” “Τα έθνη των σωζομένων θέλουσι περιπατεί εν τω φωτί αυτής· και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν.” (Αποκ. 21:11,24.) Ο Κύριος λέγει: “Θέλω αγάλλεσθαι εις την Ιερουσαλήμ και θέλω ευφραίνεσθαι εις τον λαόν Μου.” (Ησ. 65:19.) “Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί Αυτού, και Αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ Αυτών Θεός Αυτών.” (Αποκ. 21:3.)ΜΔ2 761.4

“Νύξ δεν θέλει είσθαι εκεί,” στην πόλη του Θεού. Κανείς δεν νοιώθει ούτε την ανάγκη, ούτε την επιθυμία να ξεκουραστεί. Κανείς δεν κουράζεται να εκτελεί το θέλημα του Θεού και να δοξολογεί το όνομά Του. Η πρωϊνή δροσιά θα γίνεται διαρκώς αισθητή, χωρίς ποτέ να παίρνει τέλος. “Και δεν έχουσι χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου· διότι Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς.” (Αποκ. 22:5.) Το φως του ηλίου υπερβάλλεται από μία ακτινοβολία που, χωρίς να γίνεται εκτυφλωτική, ξεπερνάει σε αφάνταστο βαθμό τη λαμπρότητα του μεσουρανήματος. Η δόξα του Θεού και του Αρνίου πλημμυρίζει την Αγία Πόλη με αιώνιο φως. Οι λυτρωμένοι περιφέρονται μέσα στον ένδοξο φωσφορισμό μιας ατέλειωτης ημέρας.ΜΔ2 763.1

“Και ναόν δεν είδον εν αυτή- διότι ναός αυτής είναι Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το Αρνίον.” (Αποκ. 21:22.) Ο λαός του Θεού έχει το προνόμιο να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό. “Τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς.” (Α΄ Κορ. 13:12.) Με τα έργα της φύσης και με τη συμπεριφορά Του πρός τους ανθρώπους, τώρα έχομε μόνο μία αντανακλαστική εικόνα του Θεού όπως σε καθρέφτη. Τότε όμως θα Τον αντικρίσουμε πρόσωπο πρός πρόσωπο, χωρίς το θαμπό πέπλο να παρεμβάλλεται ανάμεσά μας. Θα σταθούμε στην παρουσία Του και θα ατενίσομε τη δόξα του προσώπου Του.ΜΔ2 763.2

Εκεί οι πιστοί του Θεού θα γνωρίσουν όπως και γνωρίζονται. Τα αισθήματα της αγάπης και συμπάθειας, φυτεμένα στην ψυχή από τον ίδιο το Θεό, θα βρουν εκεί την πιο γλυκιά και ειλικρινή εξάσκηση. Η αγνή επικοινωνία με άγιες υπάρξεις, η αρμονική συναναστροφή με τους μακαρίους αγγέλους και με τους πιστούς όλων των αιώνων, οι οποίοι έπλυναν και λεύκαναν τις στολές τους με το αίμα του Αρνίου, οι ιεροί δεσμοί που συνδέουν “πάτριάς εν ουρανοίς και επί γής,” (Εφ. 3:15,) να ποια πράγματα αποτελούν την ευτυχία των λυτρωμένων.ΜΔ2 763.3

Εκεί απέθαντες διάνοιες θα μελετούν με ανεξάντλητη ευχαρίστηση τα θαυμαστά έργα της δημιουργικής δύναμης και τα μυστήρια της απολυτρωτικής αγάπης. Δεν υπάρχει πια εκεί αδυσώπητος, απατηλός εχθρός να επιβουλεύεται την απομάκρυνση από το Θεό. Κάθε ιδιότητα αξιοποιείται, κάθε ικανότητα αναπτύσσεται. Η απόκτηση γνώσεων δεν προξενεί ούτε διανοητική κόπωση, ούτε σωματική εξάντληση. Εκεί μπορούν οι τολμηρότερες πρωτοβουλίες να προαχθούν, οι ευγενέστερες προσδοκίες να εκπληρωθούν, οι μεγαλύτερες φιλοδοξίες να πραγματοποιηθούν. Πάντοτε όμως θα υπάρχουν νέα ύψη για κατάκτηση, νέες εκπλήξεις για θαυμασμό, νέες αλήθειες για κατανόηση, νέα θέματα για ανάπτυξη διανοητικών, ψυχικών και σωματικών δυνάμεων.ΜΔ2 763.4

Οι λυτρωμένοι του Θεού θα έχουν το προνόμιο να ερευνούν διαρκώς τους ανεξάντλητους θησαυρούς του σύμπαντος. Ελεύθεροι τώρα από τα δεσμά της θνησιμότητας, συνεχίζουν την ακούραστη πτήση τους πρός τους μακρινούς κόσμους, τους κόσμους που φρικίασαν από λύπη στη θέα της ανθρώπινης συμφοράς και που σκιρτούσαν από χαρά στο κάθε άκουσμα της σωτηρίας μιας ψυχής. Με ανέκφραστη αγαλλίαση οι κάτοικοι της γης συμμετέχουν στη χαρά και στη σοφία των αναμαρτήτων υπάρξεων. Συμμερίζονται τους θησαυρούς της γνώσης και της κατανόησης που οι τελευταίοι αυτοί απέκτησαν με την αδιάκοπη παρακολούθηση των έργων του Θεού στο αέναο διάβα των αιώνων. Θα διακρίνουν χωρίς να θαμπώνονται ποτέ τη δόξα της δημιουργίας—ήλιους, άστρα και πλανήτες, όλα ακολουθώντας την καθορισμένη τους τροχιά περιστρεφόμενα γύρω από το θρόνο της Θεότητας. Πάνω στο κάθε έργο της δημιουργίας, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, βρίσκεται γραμμένο το όνομα του Δημιουργού και σε όλα επάνω φανερώνεται ο πλούτος της δύναμής Του.ΜΔ2 764.1

Και καθώς κυλούν τα χρόνια της αιωνιότητας, παρουσιάζουν διαρκώς σπουδαιότερες και ενδοξότερες αποκαλύψεις του Θεού και του Χριστού. Παράλληλα με την προοδευτική επίτευξη της γνώσης, αυξάνουν και η αγάπη, ο σεβασμός και η ευτυχία. Όσο καλύτερα γνωρίζονται οι άνθρωποι με το Θεό, τόσο βαθύτερα θαυμάζουν το χαρακτήρα Του. Και όσο ο Χριστός τους αποκαλύπτει τα πλούτη της απολύτρωσης και τα καταπληκτικά επιτεύγματα στον τομέα της μεγάλης διαμάχης με το Σατανά, οι καρδιές των λυτρωμένων πάλλονται από την πιο θέρμη αφοσίωση και με εκστατική χαρά κρούουν τις χρυσές άρπες, ενώ χίλιες χιλιάδες και μύριες μυριάδες φωνές προστίθενται στην κραταιά αυτή χορωδία της δοξολογίας.ΜΔ2 764.2

“Και πάν κτίσμα το οποίον είναι εν τω ουρανώ, και επί της γής, και υποκάτω της γής, και όσα είναι εν τη θαλάσση και πάντα τα εν αυτή, ήκουσα ότι έλεγον. Εις τον καθήμενον επί του θρόνου και εις το Αρνίον έστω η ευλογία, και η τιμή, και η δόξα, και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.” (Αποκ. 5:13.)ΜΔ2 765.1

Η μεγάλη διαμάχη έληξε. Αμαρτία και αμαρτωλοί δεν υπάρχουν πια. Το σύμπαν είναι καθαρό. Ο ίδιος παλμός αρμονίας και χαράς δονεί την απέραντη κτίση. Κύματα φωτός, ζωής και χαράς πηγάζουν από το θρόνο του Δημιουργού των πάντων και ξεχύνονται σ’ όλες τις σφαίρες του απείρου διαστήματος. Από το μικροσκοπικό πολοστημόριο, μέχρι το μεγαλύτερο πλανήτη, τα πάντα, έμψυχα και άψυχα, μέσα στην ασκίαστη ομορφιά τους και στην τέλεια χαρά τους διακηρύττουν ότι ο Θεός είναι αγάπη.ΜΔ2 765.2