Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents

Η Μεγάλη Διαμάχη Μέρος Δεύτερο

 - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Κεφάλαιο 24: Στα αγια των αγιων

    Το θέμα του αγιαστηρίου αποτέλεσε το κλειδί που ξεσφράγισε το μυστικό της απογοήτευσής του 1844. Αποκάλυψε ένα ολόκληρο αρμονικό σύστημα συναφών αληθειών αποδείχνοντας ότι το χέρι του Θεού είχε οδηγήσει το μεγάλο κίνημα των Αντβεντιστών και καθόριζε τη θέση και την αποστολή του λαού Του, χορηγώντας φως για τη συνέχιση των νέων καθηκόντων τους. Όπως οι μαθητές του Ιησού ύστερα από το φοβερό σκότος και την αγωνία της απογοήτευσης που πέρασαν, “εχάρησαν όταν είδον τον Κύριον,” έτσι χάρηκαν και εκείνοι που είχαν με πίστη προσμένει τη δευτέρα παρουσία Του. Τον περίμεναν να εμφανιστεί με δόξα για να χορηγήσει την ανταμοιβή στους δούλους Του. Όταν οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν και έχασαν το Χριστό από τα μάτια τους, έκλαψαν και αυτοί όπως η Μαρία πλάι στο μνήμα : “Εσήκωσαν τον Κύριόν μου και δεν εξεύρω που έθεσαν Αυτόν.” Αλλά τώρα Τον είχαν ανακαλύψει τον πολυεύσπλαχνο Αρχιερέα τους, μέσα στα άγια των αγίων, έτοιμο να εμφανιστεί σε λίγο Βασιλιάς και Λυτρωτής τους. Φως προερχόμενο από το αγιαστήριο φώτιζε τώρα παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ήξεραν ότι για οδηγό τους είχαν ακολουθήσει την αλάθητη πρόνοια του Θεού. Παρ’ όλο ότι, σαν τους πρώτους μαθητές, απέτυχαν και αυτοί να κατανοήσουν οι ίδιοι τη φύση της αγγελίας που είχαν να διαδώσουν, σε όλες της όμως τις λεπτόμέρειες αυτή αποδείχθηκε σωστή. Μεταδίδοντάς την είχαν εκπληρώσει το σκοπό του Θεού· δεν εκοπίασαν “ματαίως εν Κυρίω.” Αναγεννηθέντες “εις ελπίδα ζώσαν,” αγαλλιάσθηκαν “με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον.”ΜΔ2 462.1

    Τόσο η προφητεία του Δανιήλ 8:14, “Έως δύο χιλιάδων και τριακοσίων ημερονυκτίων· τότε το αγιαστήριον θέλει καθαρισθεί,” όσο και η αγγελία του πρώτου αγγέλου, “Φοβήθητε τον Θεόν και δότε δόξαν εις Αυτόν διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως Αυτού,” υποδηλούσαν την ιερατική διακονία του Χριστού στα άγια των αγίων για το έργο της ερευνητικής κρίσης και όχι την επιστροφή του Χριστού για την απολύτρωση του λαού Του και την καταστροφή των αμαρτωλών. Το λάθος δεν οφείλονταν στον υπολογισμό των προφητικών περιόδων, αλλά στη φύση του προσδιορισμένου γεγονότος: που θα μεσολαβούσε στο τέλος των 2300 ημερών. Αν και το λάθος αυτό έγινε αφορμή να υποστούν οι πιστοί μία μεγάλη απογοήτευση, όλα όμως όσα προείπε η προφητεία, όλα όσα υποστήριζε η Γραφική τους έρευνα ότι έπρεπε να εκπληρωθούν, πράγματι εκπληρώθηκαν. Ακριβώς τότε που αυτοί θρηνούσαν τις χαμένες τους ελπίδες, μεσολαβούσε το γεγονός εκείνο που η προφητεία ανέφερε ότι έπρεπε να εκπληρωθεί πριν από την επιστροφή του Κυρίου για την ανταμοιβή των δούλων Του.ΜΔ2 462.2

    Ο Χριστός είχε παρουσιαστεί, όχι όμως στη γη όπως περίμεναν, αλλά στα άγια των αγίων του ναού του Θεού στον ουρανό, όπως η τυπική λατρεία σκιαγραφούσε. Ο προφήτης Δανιήλ Τον απεικονίζει την ώρα που παρουσιάζεται μπροστά στον “Παλαιόν των Ημερών”: “Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν” (όχι στη γη, αλλά) “έως του Παλαιού των Ημερών, και εισήγαγον Αυτόν ενώπιον Αυτού.” (Δαν.7:13.)ΜΔ2 463.1

    Ο ερχομός αυτός σκιαγραφείται και από τον προφήτη Μαλαχία: “Ο Κύριος τον οποίον σείς ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν Αυτού, ναί, ο άγγελος της διαθήκης τον οποίον σεις θέλετε· ιδού έρχεται, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων.” (Μαλ. 3:1.) Ο ερχομός του Κυρίου στο ναό Του υπήρξε ξαφνικός, αναπάντεχος για το λαό Του. Δεν περίμεναν να Τον δουν εκεί. Περίμεναν ότι θα παρουσιάζονταν στη γη “εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μή γνωρίζοντας Θεόν, και είς τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον.” (Β΄ Θεσ. 1:8.)ΜΔ2 463.2

    Ο λαός Του όμως δεν ήταν ακόμη κατά πάντα έτοιμος για να υποδεχθεί τον Κύριό του. Έπρεπε ακόμη να επιτελέσουν ένα έργο προετοιμασίας. Καινούργιο φως έμελλε να χορηγηθεί, εφιστώντας την προσοχή τους στον επουράνιο ναό του Θεού. Και καθώς με τα μάτια της πίστης θα παρακολουθούσαν τον Αρχιερέα τους στην εκεί υπηρεσία Του, νέα καθήκοντα θα τους αποκαλύπτονταν. Μία άλλη αγγελία με μία ιδιαίτερη προειδοποίηση και καθοδήγηση έμελλε να δοθεί στην εκκλησία.ΜΔ2 463.3

    Όπως αναφέρει ο προφήτης: “Τις δύναται να υπομείνη την ημέραν της ελεύσεως Αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την παρουσίαν Αυτού; Διότι Αυτός είναι ως πύρ χωνευτού και ως σμίγμα γναφέων. Και θέλει καθήσει ως ο χωνεύων και καθαρίζων το αργύριον· και θέλει καθαρίσει τους υιούς του Λευΐ, και θέλει στραγγίσει αυτούς ως το χρυσίον και το αργύριον, και θέλουσι προσφέρει εις τον Κύριον προσφοράν εν δικαιοσύνη.” (Μαλ. 3,2-3.) Όσοι θα ζούν στη γη τότε που το μεσιτικό έργο του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο θα έχει λήξει, θα βρεθούν υποχρεωμένοι να σταθούν χωρίς μεσίτη στην παρουσία ενός Άχραντου Θεού. Η περιβολή τους πρέπει να είναι άψογη, ο χαρακτήρας τους άσπιλος, εξαγνισμένος από την αμαρτία με το αίμα του ραντίσματος. Με τη βοήθεια του Θεού και με τις δικές τους άοκνες προσπάθειες πρέπει να νικήσουν στον αγώνα τους εναντίον του κακού. Το διάστημα κατά το οποίο η ερευνητική διαδικασία μεσολαβεί στον ουρανό και οι αμαρτίες των μετανοημένων πιστών εξαλείφονται από το ουράνιο αγιαστήριο, ο λαός του Θεού επάνω στη γη πρέπει να επιδοθεί σ’ ένα ιδιαίτερο έργο εξαγνισμού και αποβολής της αμαρτίας. Το έργο αυτό παραστατικότερα απεικονίζουν οι αγγελίες του δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης.ΜΔ2 463.4

    Όταν αυτό το έργο θα έχει πραγματοποιηθεί τότε πια οι οπαδοί του Χριστού γίνονται έτοιμοι για την παρουσία Του. “Τότε η προσφορά του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αρεστή εις τον Κύριον, καθώς εν ταις ημέραις ταις αρχαίαις, και καθώς εν τοις προλαβούσιν έτεσι.” (Μαλ. 3:4.) Τότε ο Κύριός μας παραλαμβάνει κατά την παρουσία Του την εκκλησία Του, “εκκλησίαν ένδοξον, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων.” (Εφ. 5:27.) Τότε αυτή παρουσιάζεται “ως η αυγή, ωραία ως η σελήνη, λάμπουσα ως ο ήλιος, τρομερά ως στράτευμα με σημαίας.” (Άσμα 6:10.)ΜΔ2 464.1

    Εκτός από τον ερχομό του Κυρίου στο ναό Του, ο Μαλαχίας προφητεύει με τα ακόλουθα λόγια και τη δευτέρα παρουσία Του, τον ερχομό Του στη γη για την εκτέλεση της θεϊκής κρίσης: “Θέλω πλησιάσει πρός εσάς δια κρίσιν· και θέλω είσθαι μάρτυς σπεύδων εναντίον των μάγων, και εναντίον των μοιχευόντων, και εναντίον των επιόρκων, και εναντίον των αποστερούντων τον μισθόν του μισθωτού, και καταδυναστευόντων την χήραν και τον ορφανόν, και των αδικούντων τον ξένον, και των μη φοβουμένων Με, λέγει Κύριος των δυνάμεων.” (Μαλ. 3:5.) Στην ίδια σκηνή αναφέρεται και ο Ιούδας όταν λέγει: “Ιδού, ήλθεν ο Κύριος με μυριάδας αγίων Αυτού, δια να κάμει κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξη πάντας τους ασεβείς εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασεβείας αυτών.” (Ιούδ. 14:15.) Αυτός ο ερχομός από το ένα μέρος, και ο ερχομός του Κυρίου στο ναό Του από το άλλο, αναφέρονται σε δύο διαφορετικά και εντελώς ξεχωριστά γεγονότα.ΜΔ2 464.2

    Ο ερχομός του μεγάλου αρχιερέα μας Χριστού στα άγια των αγίων για τον καθαρισμό του αγιαστηρίου όπως απαντάται στο Δαν. 8:14, η παρουσία του Υιού του ανθρώπου πρός τον Παλαιόν των Ημερών, όπως παρουσιάζεται στο Δαν. 7:13, και η παρουσία του Κυρίου στο ναό Του, όπως προφητεύει ο Μαλαχίας, περιγράφουν ένα και το αυτό γεγονός. Στο ίδιο αυτό γεγονός αναφέρεται και ο ερχομός του νυμφίου όπως περιγράφεται από το Χριστό στην παραβολή των δέκα παρθένων, στο κεφάλαιο 25 του Ματθαίου.ΜΔ2 465.1

    Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1844 δόθηκε το διάγγελμα: “Ιδού ο Νυμφίος έρχεται,” με αποτέλεσμα να σχηματιστούν τότε οι δύο κατηγορίες ανθρώπων που συμβολίζονται από τις φρόνιμες και τις μωρές παρθένες: η μία τάξη που περίμενε με χαρά την παρουσία του Κυρίου και κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια επιμελημένης προετοιμασίας για τη συνάντησή Του· η άλλη τάξη, που δρούσε παρακινούμενη από φόβο και αυθορμητισμό, έμενε ικανοποιημένη με τη θεωρητική μόνο γνώση της αλήθειας, αλλά ήταν απογυμνωμένη από τη χάρη του Θεού. Στην παραβολή, όταν ο νυμφίος παρουσιάστηκε, “αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους.” Ο ερχομός του νυμφίου, όπως αναφέρει η περικοπή, μεσολαβεί πριν από τους γάμους. Ο γάμος συμβολίζει την αποδοχή της βασιλείας Του από μέρους του Χριστού. Η αγία πόλη, η Νέα Ιερουσαλήμ, που είναι η αντιπροσωπευτική πρωτεύουσα του βασιλείου Του, ονομάζεται “η νύμφη” και “η γυνή του Αρνίου.” “Ελθέ,” είπε ο άγγελος στον Ιωάννη, και “θέλω σοι δείξει την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα.” “Και με έφερεν εν πνεύματι επί όρος μέγα και υψηλόν” αναφέρει ο προφήτης, “και μοι έδειξε την πόλιν την μεγάλην, την αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού.” (Αποκ. 21:9-10.) Είναι λοιπόν φανερό ότι η “νύμφη” τυποποιεί την αγία πόλη και ότι οι παρθένες που εξέρχονται να προϋπαντήσουν το νυμφίο συμβολίζουν την εκκλησία. Στην Αποκάλυψη οι πιστοί του Θεού αναφέρονται ως “κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου.” (Αποκ. 19:9.) Αφού όμως είναι “οι κεκλημένοι.” τότε δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και “η νύμφη.” Ο Χριστός, όπως περιγράφει ο Δανιήλ, θα παραλάβει από τον Αρχαίο των Ημερών στον ουρανό την εξουσία, τη δόξα και τη βασιλεία, (κεφ. 7:14,) θα παραλάβει τη Νέα Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του βασιλείου Του, “ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.” (Αποκ. 21:2.) Όταν η βασιλεία περιέλθει στην εξουσία Του, τότε ο Χριστός θα επιστρέφει με όλη Του τη δόξα σαν “Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων” για την απολύτρωση του λαού Του οι οποίοι “θέλουσι καθίσει μετά του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ,” στο μεγάλο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών. (Ματθ. 8:11, Λουκ. 22:30,) για να συμμετάσχουν στο δείπνο του γάμου του Αρνίου.ΜΔ2 465.2

    Το καλοκαίρι του 1844, το διάγγελμα “Ιδού ο Νυμφίος έρχεται,” έκανε χιλιάδες ανθρώπους να περιμένουν την άμεση επιστροφή του Κυρίου. Τον προσδιορισμένο καιρό, ο Νυμφίος παρουσιάστηκε, όχι όμως στη γη όπως τα πλήθη περίμεναν, αλλά στον ουρανό στον “Παλαιό των Ημερών” για τους γάμους, δηλαδή για την παραλαβή της βασιλείας Του. “Αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ Αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα.” Δεν μπορούσαν να παρεβρεθούν αυτοπροσώπως στους γάμους, αφού αυτοί γίνονται στον ουρανό, ενώ οι πιστοί βρίσκονται ακόμη στη γη. Αλλ’ οι οπαδοί του Χριστού “προσμένουσι τον Κύριον αυτών πότε θέλει επιστρέψει εκ των γάμων.” (Λουκ. 12:36.) Οφείλουν όμως να κατανοήσουν το έργο Του και με την πίστη να Τον παρακολουθήσουν εκεί όπου βρίσκεται στην παρουσία του Θεού. Αυτό εννοεί όταν λέγει ότι “εισήλθον μετ’ Αυτού εις τους γάμους.”ΜΔ2 466.1

    Στην παραβολή, τα άτομα που είχαν εφοδιάσει τις λαμπάδες τους με λάδι, πήραν μέρος στη γαμήλια τελετή. Το 1844 όσοι, εκτός από τη Γραφική γνώση της αλήθειας, είχαν ακόμη και το Πνεύμα και τη χάρη του Θεού και μέσα στο καταθλιπτικό σκοτάδι της δοκιμασίας τους υπέμειναν καρτερικά ερευνώντας τη Γραφή για περισσότερο φως, εκείνοι ήταν που ανακάλυψαν την πραγματικότητα σχετικά με το ουράνιο αγιαστήριο και την αλλαγή της ιερατικής υπηρεσίας του Σωτήρα. Με τα μάτια της πίστης Τον παρακολούθησαν στην επίδοση του έργου Του στο ουράνιο αγιαστήριο. Και όλοι όσοι δέχονται τις ίδιες αλήθειες από τη μαρτυρία των Γραφών, και με την ίδια πίστη παρακολουθούν το Χριστό να εμφανίζεται ενώπιον του Θεού για να επιτελέσει την τελευταία φάση του μεσιτικού Του έργου πριν επιστρέψει να παραλάβει τη βασιλεία Του, όλοι αυτοί είναι εκείνοι που παριστάνονται ότι “εισέρχονται εις τους γάμους.”ΜΔ2 466.2

    Επίσης στην παραβολή του εικοστού δευτέρου κεφαλαίου του Ματθαίου, απαντάται η ίδια γαμήλια απεικόνιση και η ερευνητική κρίση με σαφήνεια παριστάνεται να μεσολαβεί πριν από το γάμο. Πρίν από την τελετή ο βασιλιάς παρουσιάζεται στην αίθουσα και εξετάζει τους καλεσμένους για να διαπιστώσει αν όλοι είναι ντυμένοι με τα κατάλληλα γαμήλια ρούχα, δηλαδή το άσπιλο παρασταστικό του χαρακτήρα ένδυμα, πλυμένο και λευκασμένο με το αίμα του Αρνίου. (Ματθ. 22:11, Αποκ. 7:14.) Όποιος δεν φέρει το ένδυμα αυτό πετιέται έξω. Αλλά εκείνοι που βρίσκονται ντυμένοι με το γαμήλιο ένδυμα γίνονται δεκτοί από το Θεό και κρίνονται άξιοι να συμμεριστούν τη βασιλεία Του και να καθίσουν μαζί Του στο θρόνο Του. Αυτό το έργο της εξέτασης του χαρακτήρα και της διαλογής των υποψηφίων για τη βασιλεία του Θεού απεικονίζεται με τη διερευνητική κρίση, την τελειωτική αυτή φάση της υπηρεσίας στο ουράνιο αγιαστήριο.ΜΔ2 467.1

    Όταν η ερευνητική αυτή διαδικασία λήξει, και οι ατομικές υποθέσεις όλων εκείνων που ανά τους αιώνες υποστήριζαν ότι ακολουθούσαν το Χριστό εξεταστούν και οι αποφάσεις εκδοθούν, τότε και μόνο τότε λήγει η προθεσμία της θεϊκής χάρης και κλείνει πια η θύρα του ελέους. Έτσι η μοναδική, λακωνική αυτή φράση: “Αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ Αυτού εις τους γάμους και εκλείσθη η θύρα,” μας μεταφέρει μέσο της τελικής φάσης της ιεροσύνης του Χριστού, μέχρι την εποχή που το μεγάλο απολυτρωτικό έργο για τον άνθρωπο θα έχει περατωθεί.ΜΔ2 467.2

    Στην υπηρεσία του επιγείου αγιαστηρίου που, όπως είδαμε, είναι τύπος της υπηρεσίας του επουρανίου, όταν την ημέρα του εξιλασμού ο αρχιερέας εισήρχετο στα άγια των αγίων, η λειτουργία στο πρώτο διαμέρισμα σταματούσε. Ο Θεός είχε διατάξει: “Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός εισέρχηται να κάμει εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον εωσού εξέλθη.” (Λευ. 16:17.) Το ίδιο έγινε όταν ο Χριστός εισήλθε στα άγια των Αγίων για να αποτελειώσει το εξιλαστήριο έργο Του. Έπαψε τότε η υπηρεσία Του στο πρώτο διαμέρισμα του αγιαστηρίου. Αλλ’ ο τερματισμός της υπηρεσίας στο πρώτο διαμέρισμα σήμαινε την αφετηρία της υπηρεσίας στο δεύτερο διαμέρισμα. Όταν κατά την τυπική λατρεία, την Ημέρα του Εξιλασμού, ο ιερέας έβγαινε από τα άγια, εισήρχετο τότε στην παρουσία του Θεού για να προσφέρει το αίμα της “περί αμαρτίας προσφοράς,” για ολόκληρο το λαό Ισραήλ που είχε εκφράσει την ειλικρινή μετάνοια για τις αμαρτίες του. Έτσι και ο Χριστός είχε τελειώσει με την πρώτη μόνο φάση του μεσιτικού Του έργου για μας όταν ανέλαβε μετά τη δεύτερη φάση, εξακολουθώντας πάντοτε να παρουσιάζει την αξία του αίματός Του μπροστά στον Πατέρα χάρη των αμαρτωλών.ΜΔ2 467.3

    Οι Αντβεντιστές του 1844 δεν το είχαν κατανοήσει το θέμα αυτό. Όταν ο προσδιορισμένος καιρός της επιστροφής του Σωτήρα είχε περάσει, αυτοί πίστευαν ακόμη ότι ο ερχομός Του πλησίαζε. Είχαν την εντύπωση ότι είχαν φθάσει σε μία κρίσιμη καμπή και ότι το μεσιτικό έργο του Χριστού στην παρουσία του Θεού είχε τερματιστεί. Πίστευαν ότι η Γραφή δίδασκε πως η προθεσμία της θεϊκής χάρης θα έληγε λίγο πριν να επιστρέψει ο Χριστός ανάμεσα στα σύννεφα του ουρανού. Αυτή η εκδοχή υποστηρίζονταν από τις Γραφικές εκείνες περικοπές που αναφέρουν ότι αν και θα ζητούν, θα χτυπούν και θα παρακαλούν οι άνθρωποι μπροστά στη θύρα του ελέους, αυτή θα παραμένει πάντοτε κλειστή. Και άρχισαν να διερωτώνται μήπως η χρονολογία της επιστροφής του Χριστού όπως την είχαν προσδιορίσει ήταν μάλλον η αρχή αυτής ακριβώς της περιόδου που άμεσα θα προηγείτο του ερχομού Του. Αφού διέδωσαν την αγγελία της επικείμενης κρίσης, πίστευαν ότι είχαν εκπληρώσει το καθήκον τους πρός τον κόσμο και δεν αισθάνονταν το ίδιο βάρος να πιέζει την ψυχή τους για την τύχη των αμαρτωλών. Εξάλλου και το θράσος και οι βλάσφημες ειρωνίες των ασεβών φαίνονταν σαν μία επιπλέον απόδειξη ότι το πνεύμα του Θεού είχε αποσυρθεί από τους περιφρονητές της ευσπλαχνίας Του. Όλα αυτά συνηγορούσαν με την αρχική τους πεποίθηση ότι ο καιρός της προθεσμίας είχε λήξει, ή όπως συνήθιζαν να λέγουν, ότι “η θύρα του ελέους είχε κλείσει.”ΜΔ2 469.1

    Με την επιμελημένη όμως έρευνα του θέματος του αγιαστηρίου διαφωτίσθηκαν περισσότερο και τότε μπόρεσαν να καταλάβουν ότι πραγματικά είχαν δίκαιο να πιστεύουν ότι η λήξη των 2300 ημερών το 1844 επεσήμανε ένα κρισιμότατο γεγονός. Μολονότι αλήθευε ότι εκείνη η θύρα της ελπίδας και του ελέους μέσο της οποίας οι άνθρωποι για δέκα οκτώ αιώνες επικοινωνούσαν με το Θεό είχε κλείσει, τώρα όμως ανοίγονταν μία άλλη θύρα, και άφεση των αμαρτιών προσφέρονταν στους ανθρώπους με το μεσιτικό έργο του Χριστού στα άγια των αγίων. Το ένα μέρος της υπηρεσίας Του τελείωσε παραχωρώντας τη θέση του στο επόμενο. Εξακολουθούσε να υπάρχει μία “θύρα ανοικτή” στο ουράνιο αγιαστήριο όπου ο Χριστός μεσίτευε ακόμη χάρη των αμαρτωλών.ΜΔ2 469.2

    Τότε εφαρμόσθηκαν τα λόγια της Αποκαλύψης τα οποία ο Χριστός απηύθυνε ακριβώς στην εκκλησία της εποχής εκείνης: “Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ· όστις ανοίγει, και ουδείς κλείει- και κλείει, και ουδείς ανοίγει· εξεύρω τα έργα σου· ιδού, έθεσα ενώπιον σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείση αυτήν.” (Αποκ. 3:7-8.)ΜΔ2 470.1

    Όσοι με πίστη παρακολουθούν το Χριστό στο μεγάλο Του έργο του εξιλασμού, γίνονται οι δέκτες των ευεργετικών αποτελεσμάτων της μεσιτείας που προσφέρεται γι’ αυτούς. Αντίθετα, όσοι απορρίπτουν το φως σχετικά με το λειτουργικό αυτό έργο αποκλείονται από τα προνόμια που αυτό επιδαψιλεύει. Απορρίπτοντας οι Εβραίοι το φως που χορηγήθηκε με την πρώτη έλευση του Χριστού και αρνούμενοι να Τον πιστέψουν σαν Σωτήρα του κόσμου, απέτυχαν να αποκτήσουν τη συγχώρηση που χορηγείται μέσο Αυτού. Όταν, μετά την ανάληψη, ο Ιησούς εισήλθε με την προσφορά του ιδίου Του αίματος στο ουράνιο αγιαστήριο για να χορηγήσει στους οπαδούς Του τις ευλογίες της μεσιτείας Του, οι Ιουδαίοι, εγκαταλειμμένοι εντελώς στο σκότος, εξακολουθούσαν τις χωρίς καμία πια σημασία θυσίες και προσφορές τους. Ο καιρός της τυπικής λατρείας και των σκιών είχε περάσει. Η θύρα εκείνη που έφερε πρωτύτερα τους ανθρώπους σε επαφή με το Θεό είχε κλείσει. Αρνούμενοι οι Ιουδαίοι να εκζητήσουν το Θεό με τον αποκλειστικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να Τον βρουν, δηλαδή μέσο της λειτουργίας του ουρανίου αγιαστηρίου, έχασαν κάθε επικοινωνία μαζί Του. Γι’ αυτούς η θύρα είχε κλείσει. Δεν αναγνώρισαν το Χριστό σαν την πραγματική θυσία και το μοναδικό Μεσσίτη του Θεού. Γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από τα ευεργετικά αποτελέσματα του μεσιτικού Του έργου.ΜΔ2 470.2

    Η κατάσταση των απίστων Ιουδαίων απεικονίζει την κατάσταση εκείνων μεταξύ των ονομαζομένων Χριστιανών που χαρακτηρίζονται από μία τέτοια αμέλεια και έλλειψη πίστης ώστε θεληματικά προτιμούν να παραμένουν στην άγνοια σχετικά με το έργο του ευσπλαχνικού Αρχιερέα μας. Στην τυπική λατρεία, όταν αρχιερέας εισέρχονταν στα άγια των αγίων, ολόκληρος ο λαός του Ισραήλ ήταν υποχρεωμένος να συγκεντρωθεί γύρω από το αγιαστήριο και κατά τον επισημότερο τρόπο να ταπεινώσουν τις καρδιές τους ενώπιον του Θεού για να μπορέσουν να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους και να μη αποκοπούν από τη σύναξη του λαού. Πόσο λοιπόν ασύγκριτα σπουδαιότερο είναι για μας σ’ αυτή την αντίστοιχη συμβολική Ημέρα του Εξιλασμού να καταλάβουμε τη φύση του έργου του Αρχιερέα μας και να γνωρίσουμε τι μας επιβάλλεται να κάνουμε.ΜΔ2 470.3

    Οι άνθρωποι δεν μπορούν να απορρίπτουν τις προειδοποιήσεις που τους στέλνει ο πανεύσπλαχνος Θεός χωρίς να υποστούν τις συνέπειες. Ένα ουράνιο μήνυμα είχε σταλεί στον κόσμο την εποχή του Νώε, και η σωτηρία τους εξαρτώταν από τη σημασία που θα απέδιδαν σ’ αυτό. Όταν περιφρόνησαν το μήνυμα, το Πνεύμα του Θεού αποσύρθηκε από την αμαρτωλή φυλή που τελικά εξαφανίσθηκε μέσα στα νερά του κατακλυσμού, τον καιρό του Αβραάμ η ευσπλαχνία έπαψε να ικετεύει για τη σωτηρία των ασεβών κατοίκων των Σοδόμων, και το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφούν όλοι τους μέσα στην ουρανοκατέβατη φωτιά εκτός από το Λώτ, τη γυναίκα του και τις δυο τους κόρες. Έτσι και στις ημέρες του Χριστού. Ο Υιός του Θεού προειδοποίησε την άπιστη εκείνη Ιουδαϊκή γενιά: “Ιδού, ο οίκος σας αφίνεται έρημος.” (Ματθ. 23:38.) Ρίχνοντας μια ματιά μέχρι τις έσχατες ημέρες, η ίδια Απέραντη Δύναμη αναφέρει για όσους δεν δέχθηκαν την αγάπην της σοφίας δια να σωθώσι;” “Δια τούτο θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος δια να καταδικασθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες εις την αλήθειαν, αλλ’ ευαρεστηθέντες εις την αδικίαν.” (Β΄ Θεσσ. 2:10-12.) Όταν οι άνθρωποι απορρίπτουν τις διδασκαλίες του λόγου Του, ο Θεός αποσύρει το Πνεύμα Του και τους εγκαταλείπει μέσα στις πλάνες που αγαπούν.ΜΔ2 471.1

    Ο Χριστός όμως εξακολουθεί ακόμη να μεσιτεύει για το καλό του ανθρώπου και το φως θα χορηγηθεί σ’ αυτούς που το αναζητούν. Αν και στην αρχή το σημείο αυτό δεν έγινε αντιληπτό από τους Αντβεντιστές, διασαφηνίσθηκε όμως αργότερα με την κατανόηση των Γραφικών κειμένων που φανερά καθόριζαν τη θέση τους. Η εκπνοή της προθεσμίας το 1844 είχε σαν επακόλουθο μία μεγάλη δοκιμασία για κείνους που εξακολουθούσαν να μένουν στερεοί στην αλήθεια του Αντβεντισμού. Η αποκλειστική ένδειξη που τους διαβεβαίωνε για την ορθότητα της πορείας τους ήταν το φως που έστρεψε τη σκέψη τους στο θέμα του ουρανίου αγιαστηρίου. Μερικοί, αποκηρύσσοντας την προηγούμενη πεποίθησή τους στους μαθηματικούς υπολογισμούς των προφητικών περιόδων, απέδωσαν σε ανθρώπινους ή σατανικούς παράγοντες τη δυναμική επιρροή του Αγίου Πνεύματος που κατεύθυνε το κίνημα του Αντβεντισμού. Μία άλλη τάξη ανθρώπων όμως εξακολουθούσαν να πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Θεός τους είχε οδηγήσει στην πείρα αυτή. Και καθώς περίμεναν, και με αγρυπνία και προσευχή προσπαθούσαν να γνωρίσουν το θέλημά Του, αντελήφθηκαν τότε ότι ο μεγάλος Αρχιερέας τους είχε μόλις εισέλθει σ’ ένα καινούργιο τομέα του ιερατικού Του έργου και παρακολουθώντας Τον με τα μάτια της πίστης, μπόρεσαν να διακρίνουν μακρύτερα ακόμη μέχρι την τελειωτική φάση του έργου της εκκλησίας. Απέκτησαν μία πληρέστερη κατανόηση των μηνυμάτων του πρώτου και του δευτέρου αγγέλου, και ήταν τώρα έτοιμοι να δεχθούν, με σκοπό να μεταδώσουν στον κόσμο, την αγγελία του τρίτου αγγέλου του δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης.ΜΔ2 471.2

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents