Κεφάλαιο 6: Οχι επικριτεσ αλλ’ εκτελεστεσ

“Μή κρίνετε, διά νά μή κριθήτε”—ματθ. 7:1

Όταν οί άνθρωποι προσπαθούν νά αποκτήσουν τή σωτηρία μέ τά έργα τους, άναπόφευκτα όδηγούνται στό νά επισωρεύουν άνθρώπινους κανονισμούς σάν προβαλλόμενη άμυνα κατά τής άμαρτίας. Επειδή, βλέποντας ότι δέν κατορθώνουν νά τηρήσουν τό νόμο τού Θεού, σοφίζονται δικούς τους κανόνες καί διατάξεις, γιά νά εξαναγκάσουν τόν εαυτό τους στήν ύπακοή. Όλα αύτά στρέφουν τή σκέψη τού άνθρώπου μακρυά άπό τόν Θεό, πρός τόν εαυτό του. Ή άγάπη του γιά τόν Θεό άπονεκρώνεται στήν καρδιά καί μαζί μ’ αύτή εξαφανίζεται καί ή άγάπη του γιά τόν συνάνθρωπο. Ένα τέτοιο σύστημα άνθρωπίνων επινοημάτων μέ τίς πολυάριθμες άπαιτήσεις του, κάνει τούς ύποστηρικτές του νά επικρίνουν όλους εκείνους πού δέν μπορούν νά φθάσουν στό άνθρώπινο αύτό καθορισμένο ιδανικό. Μιά άτμόσφαιρα εγωκεντρικής καί έπικριτικής στενότητας τής άντίληψης προκαλεϊ τήν άσφυξία τών εύγενικών καί μεγαλόψυχων συναισθημάτων καί καταντάει τούς άνθρώπους εγωκεντρικούς, επικριτές, μικροπρεπείς καί κατασκόπους.OO 139.1

Σ’ αύτή τήν κατηγορία άνήκαν οί Φαρισαίοι. Έπέστρεφαν μετά τήν εκτέλεση τών θρησκευτικών τους καθηκόντων, όχι μέ κανένα συναίσθημα ταπεινοφροσύνης γιά τίς αδυναμίες τους, ούτε καί εύγνωμοσύνης γιά τά μεγάλα προνόμια πού άπολάβαιναν άπό τόν Θεό. Άλλ’ έπέστρεφαν μ’ ενα πνεύμα γεμάτο περηφάνεια καί τό μοτίβο τους ήταν “τό εγώ μου, τά αίσθήματά μου, οί γνώσεις μου, οί συνήθειές μου”. Τά δικά τους επιτεύγματα κατέληγαν σέ κανόνες καί μέ βάση αύτούς έκριναν μετά τούς άλλους. Φορώντας τή στολή τού αύτοσεβασμού, θρονιάζονταν στή δικαστική καθέδρα γιά νά επικρίνουν καί νά καταδικάσουν τούς άλλους.OO 139.2

Ό λαός είχε κι’ αύτός έμποτισθεϊ σέ μεγάλο βαθμό μέ τό ίδιο πνεύμα. Παραβιάζοντας τόν τομέα τής συνείδησης, κατέκριναν ό ένας τόν άλλον γιά ζητήματα πού άφορούν άποκλειστικά τήν ψυχή καί τόν Θεό. Αύτό τό πνεύμα καί αύτή τήν τακτική έχοντας ύπόψη ό Χριστός, είπε: “Μή κρίνετε, διά νά μή κριθήτε.” Μή βάζετε δηλαδή τόν έαυτό σας γιά κανόνα. Μή θεωρείτε τίς δικές σας άπόψεις, τίς δικές σας άντιλήψεις γιά τό καθήκον, τίς δικές σας έρμηνεϊες τής Γραφής κριτήριο γιά τούς άλλους γιά νά τούς καταδικάζετε στήν καρδιά σας όταν δέν μπορούν νά φθάσουν στά δικά σας ιδανικά. Μή κρίνετε τούς άλλους βγάζοντας συμπεράσματα σύμφωνα μέ τά δικά σας ζύγια καί σταθμά γιά νά τούς καταδικάζετε.OO 140.1

“Μή κρίνετε μηδέν πρό καιρού, έως άν ελθη ό Κύριος· όστις καί θέλει φέρει εις τό φώς τά κρυπτά του σκότους καί θέλει φανερώσει τάς βουλάς τών καρδιών.” (Α’ Κορ. 4:5). Έμεΐς δέν εϊμαστε καρδιογνώστες. Όντας οί ϊδιοι φταίχτες, δέν εϊμαστε κατάλληλοι νά κρίνομε τούς άλλους. Ό περιωρισμένος άνθρωπος κρίνει μόνο άπό τό φαινόμενο. Μόνο Εκείνος πού γνωρίζει τά μυστικά κίνητρα τής κάθε πράξης καί πού ξέρει νά φέρεται μέ τρυφερότητα καί μέ συμπόνοια, είναι άξιος νά άποφασίσει τήν περίπτωση κάθε άνθρώπινης ψυχής.OO 140.2

“Αναπολόγητος είσαι, ώ άνθρωπε, πάς δστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τόν άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τά αύτά πράττεις σύ ό κρίνων.” (Ρωμ. 2:1). Ώστε αύτοί πού καταδικάζουν ή επικρίνουν τόν συνάνθρωπό τους, άποδείχνονται οί ϊδιοι φταίχτες, άφοϋ κάνουν τά ϊδια άκριβώς πράγματα. Καταδικάζοντας τούς άλλους, καταδικάζουν τόν εαυτό τους καί τήν αύτοκαταδίκη τους αύτή τήν εγκρίνει ό Θεός καί τήν άποδέχεται.OO 140.3

“Τά άχαρα αύτά βορβοροκυλισμένα πόδια
“Τσαλαπατούν λουλούδια χωρίς σταματημό.
“Τά ύποκριτικά καί σκληραμένα τούτα χέρια
“Σπαράζουν φιλικές καρδιές χωρίς συλλογισμό.OO 141.1