Yakup, Yusuf un Oğullarını Evlat Ediniyor

Çözüm gerektiren başka bir konu daha vardı: Yusuf'un oğullarının İsrail'in çocuklarının arasına alınması gerekiyordu. Babasıyla son kez görüşmeye gelen Yusuf, Efrayim ve Manaşşe'yi de getirdi. Bu gençler anneleri aracılığıyla Mısır'ın kahinliğinin en üst düzeyine bağlıydılar. Kendilerini Mısırlılara bağlamaya karar verselerdi, babalarının konumu nedeniyle zenginliğe ve saygınlığa kavuşacaklardı. Ancak Yusuf'un arzusu onların kendi halklarına bağlanmasıydı. Tanrı'nın antlaşma vaadine duyduğu imanı gösteriyor ve oğullarının adına Mısır sarayının sunduğu bütün onuru reddediyordu. Böylece onlar için Tanrı'nın buyruklarının emanet edildiği küçümsenen çoban oymakları arasında bir yer belirlemiş oldu.1GS 128.1

Yakup şöyle dedi: “Ben Mısır'a gelmeden önce burada doğan iki oğlun benim sayılır. Efrayim'le Manaşşe benim için Ruben'le Şimon gibidir. Onlardan sonra doğacak çocuklar senin olsun. Efrayim'le Manaşşe'den onlara miras geçecek.” Yusuf'un oğulları Yakup tarafından evlat edinilerek farklı oymakların başları olacaklardı.1GS 128.2

Yakup yanına gelen çocukları kucakladı, öptü ve ellerini onların üzerine koyarak kutsadı. Sonra da şöyle dua etti: “Atalarım İbrahim'in, İshak'ın hizmet ettiği, bugüne dek yaşamım boyunca bana çobanlık eden Tanrı, beni bütün kötülüklerden kurtaran melek bu gençleri kutsasın! Benim adım, atalarım İbrahim'le İshak'ın adı bu gençlerle yaşasın! Yeryüzünde alabildiğine çoğalsınlar.”1GS 128.3

Artık geçmişin kötü günlerinden yakınmaya gerek yoktu. Eski günlerin sınavları ve sıkıntıları artık Yakup'un karşısında durmuyordu. Yakup'un belleği sadece kendisiyle her zaman beraber olan Tanrı'nın merhametini ve şefkatini anıyordu.1GS 128.4

Yakup'un bütün oğulları, onun ölüm döşeğinde toplandılar. Yakup, “Yanıma toplanın” dedi, “Gelecekte size neler olacağını anlatayım.”1GS 128.5