Rozdział 45 — Pisane z Rzymu

Na początku swojego chrześcijańskiego doświadczenia apostoł Paweł otrzymał szczególne możliwości poznania woli Bożej wobec naśladowców Jezusa. Został “uniesiony w zachwyceniu aż do trzeciego nieba (...) do raju i słyszał niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się powtarzać”. 2 Koryntian 12,2.4. Sam wyznał, że zostało mu danych wiele “widzeń i objawień Pańskich”. Wiersz 1. Jego zrozumienie zasad ewangelicznej prawdy było nie mniejsze niż zrozumienie “owych arcyapostołów”. Wiersz 11. Posiadł jasne, zupełne pojęcie, “jaka jest szerokość i długość, i wysokość, i głębokość (...) miłości Chrystusowej, która przewyższa wszelkie poznanie”. Efezjan 3,18-19.DA 259.1

Paweł nie wszystkim mógł mówić o swoich wizjach, jako że wśród jego słuchaczy byli tacy, którzy błędnie zrozumieliby jego słowa. Jednak to, co zostało mu objawione, pozwalało mu pełnić rolę przywódcy i mądrego nauczyciela, a także ukształtowało poselstwo, które w późniejszych latach słał do zborów. Wizje pomogły mu właściwie przedstawiać chrześcijański charakter. Słowem i listami głosił poselstwo, które od tamtego czasu nieustannie pomaga Kościołowi Bożemu i go wzmacnia. Dla współczesnych wierzących poselstwo to jest wyraźnym głosem ostrzeżenia przed niebezpieczeństwami grożącymi Kościołowi i fałszywymi naukami, z jakimi będzie musiał się zetknąć.DA 259.2

Apostoł pragnął, by ci, do których kierował listy z radą i napomnieniem, “już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki” (Efezjan 4,14), ale by doszli do “jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości i (...) wymiarów pełni Chrystusowej”. Wiersz 13. Wzywał naśladowców Jezusa mieszkających w pogańskim środowisku, by “nie postępowali, jak poganie postępują w próżności umysłu swego, mający przyćmiony umysł i dalecy od życia Bożego przez nieświadomość, która jest w nich, przez zatwardziałość serca ich” (wiersz 17-18), “nie jako niemądrzy, lecz jako mądrzy, wykorzystując czas, gdyż dni są złe”. Efezjan 5,15-16. Zachęcał wierzących, by patrzyli w przyszłość — gdy Chrystus, który “umiłował Kościół i wydał zań samego siebie” (wiersz 25), “sam sobie przysposobi Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju (...) święty i niepokalany”. Wiersz 27.DA 259.3

Te przesłania, spisane nie w mocy ludzkiej, ale Bożej, zawierają naukę, którą wszyscy powinni studiować ku swemu pożytkowi. Zawarte są w nich rady dotyczące praktycznej pobożności, których powinno się przestrzegać we wszystkich zborach, oraz wyłożona została droga wiodąca do życia wiecznego.DA 260.1

W swoim liście “do świętych i wierzących braci w Chrystusie, którzy są w Kolosach” (Kolosan 1,2), napisanym podczas rzymskiego uwięzienia, Paweł wspomina swoją radość z ich wytrwałości w wierze, o czym dowiedział się od Epafrasa. To on, jak napisał apostoł, “doniósł nam o miłości waszej w Duchu. Dlatego i my od tego dnia, kiedy to usłyszeliśmy, nie przestajemy się za was modlić i prosić, abyście doszli do pełnego poznania woli jego we wszelkiej mądrości i duchowym zrozumieniu, abyście postępowali w sposób godny Pana ku zupełnemu jego upodobaniu, wydając owoc w każdym dobrym uczynku i wzrastając w poznawaniu Boga, utwierdzeni wszelką mocą według potęgi chwały jego ku wszelkiej cierpliwości i wytrwałości, z radością”. Wiersz 8-11.DA 260.2

W ten sposób Paweł wyraził swoje pragnienie dotyczące wierzących Kolosan. Jakże wzniosły ideał naśladowcy Chrystusa wyznaczają te słowa! Wskazują wspaniałe możliwości chrześcijańskiego życia i świadczą, że nie ma granic dla błogosławieństw, jakie może otrzymać dziecko Boże. Stale wzrastając w poznaniu Boga, wierzący mogą rosnąć z siły w siłę, dojrzewać w chrześcijańskim doświadczeniu, aż przez “potęgę chwały jego” (wiersz 11) zostaną uzdolnieni do “uczestniczenia w dziedzictwie świętych w światłości”. Wiersz 12.DA 260.3

Apostoł wywyższał Chrystusa wobec swych braci jako Tego, przez którego Bóg stworzył wszystko i przez którego dokonał ich odkupienia. Oświadczył, że ręka, która podtrzymuje światy w przestworzach i utrzymuje w porządku i nieustannym działaniu wszystkie rzeczy w Bożym wszechświecie, jest tą samą ręką, która została przybita do krzyża dla nich. Napisał: “W nim zostało stworzone wszystko, co jest na niebie i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne, czy to trony, czy panowania, czy nadziemskie władze, czy zwierzchności; wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone. On też jest przed wszystkimi rzeczami i wszystko na nim jest ugruntowane. (...) I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych”. Wiersz 16-17.21-22.DA 260.4

Syn Boży zstąpił, by podnieść upadłych. W tym celu opuścił bezgrzeszne światy na wysokościach — dziewięćdziesiąt dziewięć tych, które Go miłowały — i przyszedł na ziemię, by zostać “zranionym za występki nasze” i “startym za winy nasze”. Izajasza 53,5. We wszystkim upodobnił się do braci. Stał się ciałem, jak my jesteśmy ciałem. Wiedział, co znaczy głód, pragnienie i zmęczenie.DA 260.5

Musiał spożywać pokarm i regenerować swoje siły przez sen. Był obcym i przychodniem na ziemi. W świecie, ale nie ze świata. Kuszony i doświadczany jak wszyscy ludzie, a jednak wiódł życie wolne od grzechu. Czuły, pełen litości, współczujący, wyrozumiały — reprezentował charakter Boga. “Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas (...) pełne łaski i prawdy”. Jana 1,14.DA 261.1

Otoczeni pogańskimi praktykami i wpływami wierzący Kolosanie byli zagrożeni odciągnięciem od prostoty ewangelii, a więc Paweł, ostrzegając ich przed tym, wskazał Chrystusa jako jedynego bezpiecznego przewodnika. “Chcę bowiem, abyście wiedzieli, jak wielki bój toczę za was i za tych, którzy są w Laodycei, i za tych wszystkich, którzy osobiście mnie nie poznali, aby pocieszone były ich serca, a oni połączeni w miłości zdążali do wszelkiego bogactwa pełnego zrozumienia, do poznania tajemnicy Bożej, to jest Chrystusa, w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania. A to mówię, aby was nikt nie zwodził rzekomo słusznymi wywodami. Bo chociaż ciałem jestem nieobecny, to jednak duchem jestem z wami i raduję się, widząc, że jest u was ład i że wiara wasza w Chrystusa jest utwierdzona. Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w Nim chodźcie, wkorzenieni weń i zbudowani na nim, i utwierdzeni w wierze, jak was nauczono, składając nieustannie dziękczynienie. Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie; gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia boskości i macie pełnię w nim; On jest głową wszelkiej nadziemskiej władzy i zwierzchności”. Kolosan 2,1-10.DA 261.2

Chrystus przepowiedział pojawienie się zwodzicieli, przez których “bezprawie się rozmnoży”, a “miłość wielu oziębnie”. Mateusza 24,12. Ostrzegł uczniów, że to zło będzie dla Kościoła większym zagrożeniem niż prześladowania ze strony wrogów. Raz po raz Paweł ostrzegał wierzących przed takimi fałszywymi nauczycielami. Ponad wszystko powinni byli wystrzegać się tego zagrożenia, gdyż dając posłuch fałszywym nauczycielom, otworzyliby drzwi błędom, przez które wróg przyćmiłby ich duchowe postrzeganie i poderwał zaufanie nowo nawróconych. Chrystus był standardem, przez który powinni byli testować każdą naukę. Wszystko, co nie było zgodne z Jego nauczaniem, należało odrzucić. Chrystus ukrzyżowany za grzechy, Chrystus zmartwychwstały, Chrystus, który wstąpił do nieba — oto nauka o zbawieniu, którą mieli zgłębiać i przekazywać innym.DA 261.3

Ostrzeżenia zawarte w Słowie Bożym, dotyczące niebezpieczeństw grożących Kościołowi chrześcijańskiemu, odnoszą się także do nas dzisiaj. Jak w dniach apostołów pewni ludzie usiłowali przy pomocy tradycji i filozofii zniszczyć wiarę w Pismo Święte, tak obecnie przez przyjemnie brzmiące wymysły wyższej krytyki, ewolucjonizmu, spirytyzmu, teozofii i panteizmu wróg sprawiedliwości usiłuje wieść ludzi na zakazane ścieżki. Dla wielu Biblia stała się lampą bez oliwy, gdyż zwrócili umysł ku wierzeniom opartym na przypuszczeniach, prowadzącym do nieporozumień i zamieszania. Dzieło wyższej krytyki polegające na analizowaniu, przypuszczeniach i rekonstruowaniu niszczy wiarę w Biblię jako Boże objawienie. Pozbawia Słowo Boże mocy kierowania, podnoszenia i inspirowania ludzi do lepszego życia. Pod wpływem spirytyzmu wielu ludzi wierzy, że pożądanie jest najwyższym prawem, a permisywizm wolnością, zaś człowiek odpowiada wyłącznie przed samym sobą.DA 261.4

Naśladowca Chrystusa stawi czoło tym “rzekomo słusznym wywodom” (Kolosan 2,4), przed którymi apostoł ostrzegał wierzących Kolosan. Spotka się ze spirytystycznymi interpretacjami Pisma Świętego, ale ich nie zaakceptuje. Jego głos będzie słyszany w wyraźnym potwierdzeniu wiecznych prawd Pisma Świętego. Patrząc stale na Chrystusa, będzie zdążał naprzód wyraźnie wytyczoną ścieżką, odrzucając wszelkie idee sprzeczne z nauczaniem Zbawiciela. Prawda Boża będzie przedmiotem jego rozważań i przemyśleń. Ma on traktować Biblię jak głos Boży przemawiający wprost do niego. W ten sposób znajdzie mądrość pochodzącą od Boga.DA 262.1

Poznanie Boga objawionego w Chrystusie muszą posiąść wszyscy zbawieni. Poznanie to dokonuje przemiany charakteru. Przyjęte odtwarza duszę na podobieństwo Chrystusa. Jest to poznanie, które Bóg oferuje swoim dzieciom, a w porównaniu z nim wszystko inne jest marnością i nicością.DA 262.2

W każdym pokoleniu i każdym kraju prawdziwą podstawą budowania charakteru są niezmiennie zasady zawarte w Słowie Bożym. Jedyną bezpieczną regułą postępowania jest czynić to, co mówi Bóg. “Prawo Pana doskonałe”. Psalmów 19,8 (BT). “Kto tak postępuje, nigdy się nie zachwieje”. Psalmów 15,5 (BT). To przy pomocy Słowa Bożego apostołowie przeciwstawiali się fałszywym teoriom, mówiąc: “Fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony”. 1 Koryntian 3,11.DA 262.3

Kiedy wierzący Kolosanie nawrócili się i zostali ochrzczeni, ślubowali odrzucić dotychczasowe wierzenia i praktyki, aby dochować wierności Chrystusowi. W swoim liście Paweł przypomniał im o tym i wezwał, by nie zapominali, że w celu dochowania swego ślubowania muszą nieustannie odpierać zło usiłujące nad nimi zapanować. “Jeśliście wzbudzeni z Chrystusem, tego co w górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej; o tym, co w górze, myślcie, nie o tym, co na ziemi. Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu”. Kolosan 3,1-3.DA 262.4

“Jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe”. 2 Koryntian 5,17. Dzięki mocy Chrystusa ludzie wyrwali się z więzów grzesznych nawyków. Odrzucili egoizm. Bluźniercy stali się pełni czci, pijacy — trzeźwi, rozwiąźli — czyści. Ci, którzy nosili podobieństwo do szatana, zostali przemienieni na podobieństwo Boże. Ta zmiana jest największym cudem. Zmiana dokonana przez Słowo jest jedną z najgłębszych tajemnic tego Słowa. Nie możemy jej zrozumieć — możemy tylko wierzyć Pismu Świętemu, kiedy świadczy: “Chrystus w was, nadzieja chwały”. Kolosan 1,27.DA 262.5

Kiedy Duch Boży panuje w umyśle i sercu, nawrócony człowiek śpiewa nową pieśń, gdyż uświadamia sobie, że spełniła się dla niego Boża obietnica, zgodnie z którą jego przestępstwo zostało przebaczone, a grzech wymazany. Okazał skruchę przed Bogiem za to, że złamał Jego prawo, oraz wiarę w Chrystusa, który umarł dla usprawiedliwienia grzeszników. “Usprawiedliwiony (...) z wiary” ma “pokój (...) z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa”. Rzymian 5,1.DA 263.1

Jednak mając takie doświadczenie, chrześcijanin nie może siedzieć z założonymi rękami, zadowolony z tego, co zostało dla niego dokonane. Ten, kto postanowił wkroczyć do duchowego królestwa, przekona się, że wszystkie siły i namiętności nieodrodzonej natury, wsparte siłami królestwa ciemności, będą występować przeciwko niemu. Każdego dnia będzie musiał odnawiać swoje poświęcenie i toczyć walkę ze złem. Stare nawyki i odziedziczone skłonności do zła będą się domagać panowania, a chrześcijanin będzie się ich musiał wystrzegać, dążąc do zwycięstwa w mocy Chrystusa.DA 263.2

Paweł napisał do Kolosan: “Umartwiajcie tedy to, co w waszych członkach jest ziemskiego: wszeteczeństwo, nieczystość, namiętność, złą pożądliwość i chciwość, która jest bałwochwalstwem, z powodu których przychodzi gniew Boży. Niegdyś i wy postępowaliście podobnie, kiedy im się oddawaliście; ale teraz odrzućcie i wy to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, bluźnierstwo i nieprzyzwoite słowa z ust waszych (...). Przeto przyobleczcie się jako wybrani Boży, święci i umiłowani, w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, łagodność i cierpliwość, znosząc jedni drugich i przebaczając sobie nawzajem, jeśli kto ma powód do skargi przeciw komu: Jak Chrystus odpuścił wam, tak i wy. A ponad to wszystko przyobleczcie się w miłość, która jest spójnią doskonałości. A w sercach waszych niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też powołani jesteście w jednym ciele; a bądźcie wdzięczni”. Kolosan 3,5-8.12-15.DA 263.3

List do Kolosan jest pełen pouczeń o wielkiej wartości dla wszystkich, którzy uczestniczą w służbie Chrystusa — pouczeń podkreślających zdecydowane dążenie do celu i wzniosłość zamierzeń, jakie powinny towarzyszyć temu, kto właściwie reprezentuje Zbawiciela. Odrzucając wszystko, co mogłoby powstrzymywać go w dążeniu drogą wiodącą w górę lub sprowadzać go z wąskiej ścieżki, wierzący będzie objawiał w swoim codziennym życiu miłosierdzie, uprzejmość, pokorę, łagodność, cierpliwość i miłość Chrystusową.DA 263.4

Moc wyższego, czystszego, szlachetniejszego życia jest tym, czego potrzebujemy. Zbyt wiele myśli poświęcamy światu, a zbyt mało niebu.DA 263.5

W swoim dążeniu do ideału wyznaczonego przez Boga chrześcijanin nie ma powodu, by popadać w rozpacz. Moralna i duchowa doskonałość są obiecane wszystkim przez łaskę i moc Chrystusa. Jezus jest źródłem mocy, źródłem życia. On prowadzi nas do Jego Słowa i z drzewa życia daje nam liście ku uzdrowieniu duszy chorej z powodu grzechu. Prowadzi nas do tronu Bożego i daje nam modlitwę, przez którą możemy zachować bliską łączność z Nim. W naszej sprawie angażuje potężne czynniki nieba. Na każdym kroku dotykamy Jego żywej mocy.DA 263.6

Bóg nie ustalił granic rozwoju dla tych, którzy pragną “pełnego poznania woli jego we wszelkiej mądrości i duchowym zrozumieniu”. Kolosan 1,9. Przez modlitwę, czuwanie, wzrost w poznaniu i zrozumieniu mają oni zostać “utwierdzeni wszelką mocą według potęgi chwały jego”. Wiersz 11. W ten sposób zostają przygotowani do pracy dla innych. Taki jest zamiar Zbawiciela — by ludzie, oczyszczeni i uświęceni, stali się Jego pomocnikami. Za ten wielki przywilej składajmy dzięki Temu, który nas “zdolnymi uczynił do uczestniczenia w dziedzictwie świętych w światłości, który nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł do Królestwa Syna swego umiłowanego”. Wiersz 12-13.DA 264.1

List Pawła do Filipian, podobnie jak ten do Kolosan, także został napisany podczas uwięzienia w Rzymie. Zbór w Filippi posłał dary Pawłowi za pośrednictwem Epafrodyta, “brata, współpracownika i współbojownika mego, a waszego wysłannika i sługę w potrzebie mojej”. Filipian 2,25. W Rzymie Epafrodyt zachorował “tak, że był bliski śmierci; ale Bóg zmiłował się nad nim”, a Paweł dodaje: “nie tylko nad nim, lecz i nade mną, abym nie miał smutku za smutkiem”. Wiersz 27. Słysząc o chorobie Epafrodyta, wierzący w Filippi byli pełni troski o niego, a więc kiedy wyzdrowiał, postanowił wrócić do nich. Paweł napisał: “Zaiste tęsknił do was wszystkich i bardzo się smucił, dlatego że słyszeliście, iż zachorował. (...) Dlatego tym śpieszniej posłałem go, abyście wy, ujrzawszy go, uradowali się znowu, a ja żebym miał mniej smutku. Przyjmijcie go więc w Panu z wielką radością i miejcie takich ludzi w poszanowaniu, dlatego że dla sprawy Chrystusowej był bliski śmierci, narażając na niebezpieczeństwo życie, aby wyrównać to, czym wy nie mogliście mi usłużyć”. Wiersz 26.28-30.DA 264.2

Przez Epafrodyta Paweł posłał do wierzących w Filippi list, w którym podziękował im za ich dary. Ze wszystkich zborów ten w Filippi był najbardziej szczodry w łożeniu na potrzeby Pawła. W swoim liście apostoł napisał: “Wy, Filipianie, wiecie, że na początku zwiastowania ewangelii, gdy wyszedłem z Macedonii, wy byliście jedynym zborem, który był wspólnikiem moim w dawaniu i przyjmowaniu, bo już do Tesaloniki i raz, i drugi przysłaliście dla mnie zapomogę. Nie żebym oczekiwał daru, ale oczekuję plonu, który obficie będzie zaliczony na wasze dobro. Poświadczam zaś, że odebrałem wszystko, nawet więcej niż mi potrzeba; mam wszystkiego pod dostatkiem, otrzymawszy od Epafrodyta wasz dar, przyjemną wonność, ofiarę mile widzianą, w której Bóg ma upodobanie”. Filipian 4,15-18.DA 264.3

“Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa. Dziękuję Bogu mojemu za każdym razem, ilekroć was wspominam, zawsze w każdej modlitwie mojej za wszystkich was z radością się modląc, za społeczność waszą w ewangelii od pierwszego dnia aż dotąd, mając tę pewność, że Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, będzie je też pełnił aż do dnia Chrystusa Jezusa. Słuszna to rzecz, abym tak myślał o was wszystkich dlatego, że mam was w swoim sercu, boście wszyscy wraz ze mną współuczestnikami łaski zarówno wówczas, gdy jestem w więzieniu, jak i w czasie obrony i umacniania ewangelii. Albowiem Bóg mi świadkiem, jak tęsknię do was wszystkich (...). I o to modlę się, aby miłość wasza coraz bardziej obfitowała w poznanie i wszelkie doznanie, abyście umieli odróżniać to, co słuszne, od tego, co niesłuszne, abyście byli czyści i bez nagany na dzień Chrystusowy, pełni owocu sprawiedliwości przez Jezusa Chrystusa, ku chwale i czci Boga”. Filipian 1,2-11.DA 265.1

Łaska Boża podtrzymywała Pawła w czasie uwięzienia, pozwalając mu radować się w ucisku. Z wiarą i pewnością pisał do swoich braci i sióstr w Filippi, że jego uwięzienie posłużyło dalszemu głoszeniu ewangelii. “Chcę, bracia, abyście wiedzieli, że to, co mnie spotkało, posłużyło raczej ku rozkrzewieniu ewangelii, tak, że więzy moje za sprawę Chrystusową stały się znane w całym zamku i wszystkim innym, a większość braci w Panu nabrała otuchy z powodu więzów moich i zaczęła z większą śmiałością, bez bojaźni, głosić Słowo Boże”. Wiersz 12-14.DA 265.2

W tym doświadczeniu Pawła jest nauka dla nas, jako że objawia ono Boży sposób działania. Pan może sprawić zwycięstwo w sytuacji, która wydaje się bez wyjścia i kojarzy się z klęską. Grozi nam niebezpieczeństwo, że zapomnimy o Bogu, patrząc tylko na to, co widzialne, zamiast oczyma wiary oglądać to, co niewidzialne. Kiedy przychodzi nieszczęście i tragedia, gotowi jesteśmy obwiniać Boga o zaniedbanie i okrucieństwo. Kiedy On uznaje za słuszne dopuścić, by nasza użyteczność w jakiejś dziedzinie została ograniczona, wówczas biadamy, nie zastanawiając się, że w ten sposób Bóg może działać dla naszego dobra. Musimy się nauczyć, że karcenie jest częścią Jego wielkiego planu i że pod rózgą ucisku chrześcijanin może czasami dokonać więcej dla Mistrza niż wtedy, kiedy jest zaangażowany w aktywną służbę.DA 265.3

Jako przykład w chrześcijańskim życiu Paweł wskazał Filipianom Chrystusa, który “chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej”. Filipian 2,6-8.DA 265.4

Dalej napisał: “Przeto, umiłowani moi, jak zawsze, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność byliście posłuszni; z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie. Czyńcie wszystko bez szemrania i powątpiewania, abyście się stali nienagannymi i szczerymi dziećmi Bożymi bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego, w którym świecicie jak światła na świecie, zachowując słowa żywota ku chlubie mojej na dzień Chrystusowy, na dowód, że nie na próżno biegałem i nie na próżno się trudziłem”. Wiersz 12-16.DA 265.5

Te słowa zostały zapisane dla każdego wierzącego, który przeżywa trudne chwile. Paweł wskazuje standard doskonałości i sposób, w jaki można go osiągnąć. Mówi: “Zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem Bóg to (...) sprawia w was”. Wiersz 12-13.DA 266.1

Dzieło przyjęcia zbawienia jest oparte na partnerstwie, współdziałaniu. Potrzebna jest współpraca między Bogiem i skruszonym grzesznikiem. Jest ona niezbędna dla ukształtowania charakteru według właściwych zasad. Człowiek musi czynić gorliwe wysiłki, by pokonać to, co powstrzymuje go od osiągnięcia doskonałości. Jednak powodzenie tych starań zależy w pełni od Boga. Ludzki wysiłek jest sam w sobie niewystarczający. Bez wsparcia Bożej mocy nie zda się na wiele. Bóg działa i człowiek działa. Opór wobec pokusy musi wyjść od człowieka, ale moc do tego czerpie człowiek od Boga. Po jednej stronie jest nieskończona mądrość, współczucie i moc, a po drugiej stronie — słabość, grzeszność i zupełna bezradność.DA 266.2

Bóg pragnie, byśmy panowali nad sobą. Jednak nie może nam pomóc bez naszego przyzwolenia i współdziałania z naszej strony. Duch Święty działa poprzez moce i zdolności dane człowiekowi. Sami z siebie nie jesteśmy w stanie doprowadzić naszych dążeń, pragnień i skłonności do zgodności z wolą Bożą, ale jeśli jesteśmy gotowi chcieć to uczynić, wówczas Zbawiciel dokona tego dla nas, “unicestwiając złe zamysły i wszelką pychę, podnoszącą się przeciw poznaniu Boga, i zmuszając wszelką myśl do poddania się w posłuszeństwo Chrystusowi”. 2 Koryntian 10,4-5.DA 266.3

Ten, kto pragnie rozwinąć silny, zrównoważony charakter i chce być właściwie ukształtowanym chrześcijaninem, musi oddać wszystko i czynić wszystko dla Chrystusa, gdyż Odkupiciel nie przyjmie połowicznej służby. Codziennie musi się uczyć, co to znaczy poddać się. Musi studiować Słowo Boże, ucząc się jego znaczenia i przestrzegając wyłożonych w nim zasad. W ten sposób może osiągnąć standard chrześcijańskiej doskonałości. Dzień po dniu Bóg działa z nim, doskonaląc charakter, który ma przetrwać ostateczną próbę. Dzień po dniu wierzący dokonuje wobec ludzi i aniołów wzniosłego eksperymentu, wykazując, co ewangelia może uczynić dla upadłych ludzi.DA 266.4

Paweł napisał: “Ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem, ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie”. Filipian 3,13-14.DA 266.5

Paweł czynił wiele. Odkąd przeszedł na stronę Chrystusa, jego życie było pełne niestrudzonej służby. Podróżował z miasta do miasta, z kraju do kraju, opowiadając historię krzyża, zdobywając nawróconych dla ewangelii i zakładając zbory. O te zbory żywił nieustanną troskę i pisał do nich liczne listy z pouczeniami. Czasami imał się swego rzemiosła, by zarobić na powszedni chleb. Jednak pośród wszystkich tych zajęć Paweł nigdy nie stracił z oczu najważniejszego celu — dążenia do nagrody przypisanej jego wzniosłemu powołaniu. Jeden cel nieustannie miał przed sobą — dochować wierności Temu, który objawił się mu u bram Damaszku. Od tego celu żadna moc nie była w stanie go odwieść. Wywyższać krzyż Golgoty — oto była najgłębsza motywacja, która inspirowała jego słowa i czyny.DA 267.1

Ten wielki cel, który skłaniał Pawła, by dążyć naprzód wobec trudności i problemów, powinien prowadzić każdego chrześcijańskiego pracownika do zupełnego poświęcenia się służbie Bożej. Atrakcje świata zostaną wykorzystane, by odwieść jego uwagę od Zbawiciela, ale on ma dążyć do celu, wykazując światu, aniołom i ludziom, że nadzieja ujrzenia oblicza Bożego jest warta wszelkich trudów i ofiar, jakich wymaga jej spełnienie.DA 267.2

Choć Paweł był więziony, nie popadał w zniechęcenie. Przeciwnie, w jego listach pisanych do zborów podczas uwięzienia w Rzymie brzmi nuta triumfu. Do Filipian napisał: “Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się. (...) Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Bogu. A pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, strzec będzie serc waszych i myśli waszych w Chrystusie Jezusie. Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały. (...) A Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale, w Chrystusie Jezusie. (...) Łaska Pana Jezusa Chrystusa niechaj będzie z duchem waszym”. Filipian 4,4.6-8.19.23.DA 267.3