Straszne ryzyko

Kompletną głupotą jest odkładanie przygotowania się do przyszłego życia na ostatnią godzinę życia doczesnego. Wielkim błędem jest także odkładanie odpowiedzi na Boże apele o środki na Jego dzieło aż do czasu, gdy trzeba przekazać swe szafarstwo innym. Ci, którym powierzycie swoje środki materialne, mogą nie wykorzystać ich tak dobrze, jak wy moglibyście to zrobić. Jak to możliwe, że bogaci ludzie podejmują tak straszne ryzyko? Ci, którzy czekają aż do śmierci, zanim rozdysponują swoje dobra, oddają je raczej śmierci niż Bogu. Czyniąc to, wielu postępuje wprost przeciwnie do Bożego planu przedstawionego w Słowie Bożym. Jeśli chcą postępować właściwie, powinni wykorzystywać obecne cenne chwile i pracować ze wszystkich sił, jakby w obawie, że mogą stracić cenne okazje.RS 206.3

Ci, którzy zaniedbują obowiązki, jakich są świadomi, nie odpowiadają na Boże powołanie, i uspokajają przy tym swoje sumienia twierdząc, że nadrobią to w chwili śmierci, nie otrzymają słów pochwały z ust Mistrza, ani nie ujrzą nagrody. Nie ćwiczyli samozaparcia, ale egoistycznie zachowywali pieniądze dla siebie tak długo jak mogli, póki śmierć im ich nie wydarła.RS 207.1

Wielu ludzi, gdyby byli szczerymi chrześcijanami, uczyniłoby to, co odkładają na późną starość, wtedy, gdy byli w sile wieku. Poświęciliby siebie oraz swoją własność Bogu i jako Jego szafarze czerpaliby satysfakcję z pełnienia swoich obowiązków. Stając się sami wykonawcami swojej woli mogliby postępować zgodnie z wolą Bożą zamiast spychać odpowiedzialność na innych.RS 207.2

Powinniśmy uważać siebie za szafarzy dóbr Pańskich, a Boga za właściciela, któremu mamy oddać to, co należy do Niego, kiedy On tego od nas wymaga. Gdy On przyjdzie, by odebrać to, co swoje, z zyskiem, chciwcy zrozumieją, że zamiast pomnażać powierzone im talenty, ściągnęli na siebie przekleństwo wygłoszone nad bezużytecznym sługą.RS 207.3