Rozdział 64 — Zrzucanie odpowiedzialności na innych

Bracia, którzy zachowują sobotę, a przekazują odpowiedzialność za zarządzanie majątkiem w ręce swoich żon, gdy sami są w stanie ją ponosić, postępują niemądrze i narażają się na Boże niezadowolenie. Szafarstwo męża nie może być przeniesione na żonę. Czasem jednak próbuje się coś takiego robić, jednak przynosi to szkodę obojgu współmałżonkom.RS 212.2

Wierzący mąż przekazuje czasem swój majątek niewierzącej małżonce, mając nadzieję, że w ten sposób zadowoli ją, przełamie jej opór i przyprowadzi do prawdy. Ale takie postępowanie jest próbą kupowania pokoju lub uczynienia z żony najemnika w wierze. Środki, które Pan powierzył mężowi dla rozwoju swego dzieła, przekazywane są przez niego jego żonie, która nie miłuje prawdy. Jaki rachunek zda taki szafarz, gdy Mistrz zażąda swoich dóbr i zysku, które przyniosły?RS 212.3

Wierzący rodzice często przekazują swoje dobra niewierzącym dzieciom, pozbywając się w ten sposób możliwości przyniesienia plonu dla Boga. Czyniąc to wyzbywają się odpowiedzialności, którą Bóg na nich nałożył, i oddają wrogowi środki otrzymane od Boga po to, by zostały zainwestowane w Jego sprawę, kiedykolwiek zaistnieje taka potrzeba.RS 213.1

Nie jest Bożym zamysłem, by rodzice mogący samodzielnie zarządzać swoim majątkiem przekazywali go swym dzieciom, nawet wierzącym. Dzieci rzadko podzielają poświęcenie rodziców dla sprawy Bożej; nie przeszły szkoły przeciwności i ucisku, więc nie cenią tak bardzo wiecznych skarbów, ale bardziej przywiązane są do ziemskich dóbr. Oddanie środków w ręce takich ludzi jest największym złem. Bogactwo kusi ich i przyciąga ich uczucia. Zaczynają ufać swemu bogactwu i sądzić, że poza nim niczego im więcej nie trzeba. Gdy dziedziczą majątek, którego nie zdobywali w trudzie, rzadko używają go mądrze.RS 213.2

Mąż, który przekazuje swój majątek żonie, otwiera jej drzwi pokusy, bez względu na to, czy jest ona wierząca czy nie. Jeśli jest wierząca, a z natury chciwa, samolubna i skąpa, czeka ją trudna walka, gdy przyjdzie jej dźwigać ciężar nie tylko własnego szafarstwa, ale i szafarstwa męża. Aby być zbawioną, musi pokonać wszystkie te złe cechy i naśladować charakter Pana, szukając okazji do czynienia dobra innym ludziom oraz miłując ich tak, jak Chrystus nas umiłował. Powinna rozwijać cenny dar miłości, w największym stopniu objawiany przez naszego Zbawiciela. Jego życie było nacechowane szlachetną, bezinteresowną dobroczynnością. W całym swym życiu nie popełnił On ani jednego egoistycznego czynu.RS 213.3

Bez względu na to, jakie motywy kierowały mężem, rzucił on na drogę swej żony przeszkodę, która utrudni jej pracę nad rozwijaniem chrześcijańskiego charakteru. Jeśli zarządzanie majątkiem zostało przekazane dzieciom, rezultaty będą równie złe. Bóg zna motywy postępowania człowieka. Jeśli człowiek jest samolubny i pozbywa się swoich uprawnień zarządcy po to, by uniknąć konieczności wyzbycia się chciwości i łożenia na sprawę Bożą, przekleństwo niebios z pewnością go dosięgnie.RS 213.4

Bóg zna zamiary oraz zamysły serca i doświadcza ludzi. Jego wyraźna, widoczna dezaprobata nie zawsze bywa objawiona tak jak w przypadku Ananiasza i Safiry, ale w końcu kara dla tych, którzy grzeszą podobnie jak ci dwoje, nie będzie lżejsza niż ta, która ich dotknęła. Chcąc oszukać ludzi, skłamali Bogu. “Dusza, która grzeszy, umrze”. (...).RS 213.5

Ci, którzy łudzą się, że mogą przekazać swoją odpowiedzialność żonie lub dzieciom, są oszukani przez nieprzyjaciela. Przekazanie majątku nie zmniejsza ich odpowiedzialności. Są odpowiedzialni za środki, które niebo powierzyło ich trosce i w żaden sposób nie mogą się uwolnić od odpowiedzialności, póki nie wywiążą się z niej, oddając Bogu to, co On im powierzył. — Testimonies for the Church I, 528-530.RS 214.1