Rozdział 15 — Kwestia uczciwości

Chciwe, samolubne usposobienie powstrzymuje ludzi od ofiarowania Bogu tego, co należy do Niego. Pan zawarł szczególne przymierze z ludźmi —jeżeli regularnie będą oddawać część przeznaczoną na rozwój królestwa Chrystusa, Pan będzie ich obficie błogosławił, tak że nie będzie miejsca, by pomieścić Jego dary. Ale jeśli ludzie zatrzymają to, co należy do Boga, Pan wyraźnie oświadcza: “Jesteście obłożeni klątwą” (...).RS 49.3

Ci, którzy zdają sobie sprawę ze swej zależności od Boga, będą czuli, że muszą być uczciwi wobec bliźnich, ale przede wszystkim wobec Boga, od którego pochodzą wszelkie błogosławieństwa. Złamanie nakazów Bożych, dotyczących dziesięcin i ofiar, jest zapisane w księgach nieba jako okradanie Boga.RS 49.4

Nikt, kto jest nieuczciwy wobec Boga albo swego bliźniego nie może mieć prawdziwego powodzenia. Najwyższy Bóg, Władca nieba i ziemi, mówi: “Nie będziesz miał w swojej torbie dwojakich odważników, większego i mniejszego. Nie będziesz miał u siebie w domu dwojakiej efy, większej i mniejszej. Będziesz miał odważnik o pełnej wadze, rzetelny; będziesz miał efę o pełnej zawartości i rzetelną, abyś długo żył na ziemi, którą daje ci Pan, Bóg twój. Gdyż obrzydliwością dla Pana, Boga twego, jest każdy, kto tak czyni, każdy, kto popełnia bezprawie”. Przez proroka Micheasza Pan ponownie mówi, że czuje odrazę do nieuczciwości: “Czy mogę zapomnieć o domu bezbożnego, który gromadzi skarby przez zbrodnie, i o przeklętej, skąpej mierze? (...). Dlatego i Ja zacznę cię karać, niszczyć z powodu twoich grzechów”. — The Review and Herald, 17 grudzień 1889.RS 50.1