Rozdział 33 — Współczucie dla ubogich

Zważywszy na to, co niebo czyni dla zbawienia zgubionych, jakże ci, którzy są uczestnikami bogactwa łaski Chrystusowej, mogą nie okazywać zainteresowania i współczucia swoim bliźnim? Jakże mogą odczuwać dumę z powodu przynależności do określonej klasy lub kasty i gardzić nieszczęśliwymi i biednymi?RS 103.3

Jednak smutną prawdą jest fakt, że duma z powodu pozycji społecznej i uciskanie ubogich, które panują w świecie, występują także wśród tych, którzy uważają się za naśladowców Chrystusa. Wielu nie przeja-wia ani odrobiny współczucia, jakie w pełnej mierze powinni żywić wobec ludzkości. Ludzie używają wyłącznie dla siebie darów powierzonych im po to, by stali się błogosławieństwem dla innych. Bogaci gnębią biednych i osiągane ich kosztem zyski przeznaczają na to, by zaspokajać swoją pychę i pragnienie zbytkownych rzeczy, i to nawet w domu Bożym. Nie-którzy wręcz są zdania, że tylko bogaci powinni czynnie brać udział w publicznych nabożeństwach, by wywrzeć dobre wrażenie na niewierzących. Gdyby Pan nie objawił swojej miłości do biednych i uniżonych, którzy są pokornego serca, ten świat byłby bardzo smutnym miejscem dla ubogich (...).RS 103.4

Odkupiciel świata był synem ubogich ludzi, a gdy przynieśli Go jako niemowlę do świątyni, Jego matka mogła przynieść na ofiarę jedynie to, co wyznaczono biedakom: parę synogarlic albo dwa młode gołębie. Jezus jest najcenniejszym darem niebios dla świata, darem przewyższającym wszelkie obliczenia, a mimo to jego opiekunów stać było jedynie na najskromniejszą ofiarę. Nasz Zbawiciel podczas swej ziemskiej pielgrzymki dzielił los ubogich i skromnych ludzi. Samowyrzeczenie charakteryzowało całe Jego życie.RS 104.1

Wszystkie przywileje i błogosławieństwa, jakich doznajemy, pochodzą od Niego; jesteśmy szafarzami Jego łaski i Jego doczesnych darów; najmniejszy talent i najskromniejsza służba mogą być ofiarowane Jezusowi jako poświęcony dar, który zmieszany z wonią Jego zasług, przedstawi Ojcu. Jeśli przyniesiemy to, co mamy najlepszego, ze szczerego serca, w miłości Bożej, z pragnieniem służenia Jezusowi, dar będzie w pełni zaakceptowany. Każdy może gromadzić sobie skarb w niebie. Niech wszycy postępują tak, ażeby “bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się z innymi, gromadząc sobie skarb jako dobry fundament na przyszłość, aby uchwycili się żywota wiecznego”.RS 104.2