Wdowi grosz

Jezus znajdował się na dziedzińcu świątyni, gdzie umieszczono skarbonki na datki i obserwował tych, którzy przychodzili, aby wrzucać swe dary. Wielu zamożnych ludzi przyniosło duże kwoty, które były składane z wielką ostentacją. Jezus patrzył na to ze smutkiem, lecz nie czynił na temat tej szczodrości żadnych uwag. Nagle twarz Jego rozpromieniła się, gdy zobaczył biedną wdowę, która podchodziła z wahaniem, jak gdyby się bała, że jest obserwowana. Gdy bogaci i możni mijali ją, aby złożyć swe ofiary, wdowa cofała się w obawie. Jednakże pragnęła złożyć jakiś drobiazg na cel, który był jej bliski. Spojrzała na datek spoczywający w jej dłoni. W porównaniu z darami tych, którzy ją otaczali był on bardzo ubogi, jakkolwiek stanowił cały jej majątek. Znalazłszy odpowiednią chwilę, wrzuciła pośpiesznie dwie drobne monety i chciała się oddalić, lecz spotkała się ze wzrokiem Chrystusa, skierowanym na nią z powagą.RS 112.1

Zbawiciel przywołał uczniów do siebie i zwracając ich uwagę na ubóstwo wdowy, wyraził pochwałę dla jej czynu. Słowa Jego usłyszała wdowa: “Zaprawdę wam powiadam, że ta uboga wdowa więcej wrzuciła niż ci wszyscy”. W oczach jej zakręciły się łzy radości, gdyż czuła, że ktoś zrozumiał i ocenił jej intencję. Wielu doradziłoby jej obrócić pieniądze na własny użytek, gdyż oddany w ręce dobrze odżywionych kapłanów zgubi się wśród tylu wielkich darów wrzuconych do skrzynki. Lecz Jezus zrozumiał uczucia, które nią powodowały. Wierzyła w to, że nabożeństwa w świątyni są zgodne z wolą Boga i dlatego pragnęła wesprzeć je. Uczyniła to, na co ją było stać i dlatego czyn ten stał się pomnikiem uświetniającym pamięć o niej. W swój dar włożyła serce i dlatego wartość złożonej monety nie mogła być oceniona według jej nominalnej wartości. Należało tę wartość mierzyć stopniem umiłowania Boga i zainteresowania Jego czynami. Jezus powiedział o biednej wdowie, że “więcej niż ci wszyscy wrzuciła”. Bogaci złożyli dar, czerpiąc ze swej obfitości, a wielu z nich złożyło ofiarę po to, aby ich dostrzeżono i uhonorowano. Złożony przez nich bogaty dar nie pozbawił ich komfortu, ani nawet luksusu. Ofiarowywane dary nie wymagały od nich jakichkolwiek wyrzeczeń dlatego nie mogły się równać z groszem wdowim.RS 112.2