Rozdział 4 — Czyste sumienie

“Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia”. Przypowieści 28,13.PKT 36.1

Warunki otrzymania Bożego miłosierdzia są proste, sprawiedliwe i rozsądne. Nasz Pan nie wymaga od nas, abyśmy zadawali sobie ból, by dostąpić przebaczenia grzechów. Nie musimy udawać się na długie i wyczerpujące pielgrzymki lub zadawać sobie bolesną pokutę, aby przypodobać się Bogu niebios lub zmazać swoje winy. Miłosierdzie bowiem staje się udziałem tego, kto wyzna i porzuci swój grzech.PKT 36.2

Apostoł napisał: “Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni”. Jakuba 5,16. Wyznawajcie grzechy Bogu jako jedynemu, który może je odpuścić, i wyznawajcie jedni drugim wasze upadki. Jeśli obraziłeś swojego przyjaciela lub bliźniego, powinieneś przyznać się do błędu, a on powinien chętnie ci wybaczyć. Następnie proś o przebaczenie Boga, ponieważ brat, którego zraniłeś, należy do Niego, a krzywdząc swojego bliźniego, zgrzeszyłeś przeciwko jego Stworzycielowi i Odkupicielowi. Sprawa przedstawiana jest jedynemu prawdziwemu Pośrednikowi, naszemu wielkiemu Arcykapłanowi, który był doświadczony “we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu”. Hebrajczyków 4,15. On może “współczuć ze słabościami naszymi” (Hebrajczyków 4,15) i oczyścić nas od wszelkiej skazy nieprawości.PKT 36.3

Ci, którzy nie ukorzyli się przed Bogiem i nie przyznali się do winy, nie wypełnili pierwszego warunku akceptacji. Jeśli nie doświadczyliśmy takiej skruchy, jeśli w prawdziwym uniżeniu i ze skruszonym duchem nie wyznaliśmy naszych grzechów, odczuwając do nich wstręt, nigdy tak naprawdę nie zabiegaliśmy o przebaczenie grzechu. A jeśli nigdy nie prosiliśmy o przebaczenie, nigdy nie zaznaliśmy pokoju Bożego. Jedynym powodem, dla którego nie otrzymaliśmy odpuszczenia grzechów z przeszłości, jest to, iż nie jesteśmy chętni ukorzyć swoich serc i zastosować się do warunków Słowa Prawdy. W tej sprawie otrzymaliśmy wyraźne pouczenie. Wyznanie grzechu, niezależnie od tego czy jest ono dokonane publicznie, czy w samotności, powinno wypływać z głębi serca i być wyrażone bez przymusu. Nie należy grzesznika przymuszać do wyznania grzechów. Nie powinno się ono odbywać w sposób lekceważący i beztroski lub też być wymuszone na tych, którzy nie zdają sobie sprawy z odrażającego charakteru grzechu. Wyznanie będące otwarciem najgłębszych zakamarków duszy prowadzi do Boga pełnego litości. Psalmista mówi: “Bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, a wybawia utrapionych na duchu”. Psalmów 34,18.PKT 37.1

Prawdziwe wyznanie grzechów jest zawsze szczegółowe i dotyczy określonych grzechów. Mogą to być takie grzechy, które należy przedstawić tylko Bogu. Mogą to być złe czyny, które należy wyznać tym, którzy cierpieli z ich powodu, albo takie, które mają jawny charakter, a zatem powinny być wyznane publicznie. Jednak każde takie wyznanie powinno być wyraźnie określone, odnosząc się do popełnionych przez nas grzechów.PKT 38.1

W czasach Samuela Izraelici odstępowali od Pana. Cierpieli w wyniku swojego grzechu — utraty wiary w Boga, niedostrzegania Jego mocy i mądrości w prowadzeniu narodu i utraty zaufania do Jego zdolności obrony swojej sprawy. Odwrócili się od wielkiego Władcy wszechświata i zapragnęli takich rządów, jakie miały otaczające ich narody. Zanim odzyskali utracony pokój, Izraelici wyraźnie wyznali swoje grzechy: “Do wszystkich naszych grzechów dodaliśmy jeszcze i to zło, że chcieliśmy mieć króla”. 1 Samuela 12,19. Musieli wyznać ten grzech, którego się dopuścili. Ich niewdzięczność dręczyła ich dusze i oddzieliła od Boga.PKT 38.2

Pan nie przyjmie wyznania grzechów bez szczerej skruchy i odnowy. W życiu człowieka muszą nastąpić zdecydowane zmiany i wszystko, co obraża Boga, musi być odrzucone. Taki będzie wynik prawdziwego żalu za grzechy. To, co musimy zrobić ze swojej strony, jest jasno określone: “Obmyjcie się, oczyśćcie się, usuńcie wasze złe uczynki sprzed moich oczu, przestańcie źle czynić! Uczcie się dobrze czynić, przestrzegajcie prawa, brońcie pokrzywdzonego, wymierzajcie sprawiedliwość sierocie, wstawiajcie się za wdową!” Izajasza 1,16-17.PKT 38.3

Jeśli bezbożny “będzie oddawał zastaw, zwracał to, co zagrabił, postępował zgodnie z zasadami życia, nie popełniając występku, na pewno będzie żył, nie umrze”. Ezechiela 33,15. Mówiąc o skutkach skruchy, Paweł napisał: “Patrzcie, co ten wasz smutek według Boga sprawił, jaką gorliwość, jakie uniewinnianie się, jakie oburzenie, jaką obawę, jaką tęsknotę, jaki zapał, jaką karę! Pod każdym względem okazaliście się czystymi w tej sprawie”. 2 Koryntian 7,11.PKT 39.1

Gdy grzech przytępia moralną wrażliwość, człowiek przestaje dostrzegać wady swojego charakteru ani nie uświadamia sobie ogromu zła, którego się dopuścił. Jeśli nie podda się przekonującej mocy Ducha Świętego, pozostaje częściowo ślepy na swój grzech. Jego wyznania nie są szczere i nie wypływają z przekonania. Przyznając się do winy, jednocześnie dodaje usprawiedliwienie swojego zachowania, twierdząc, że jeśli nie zaistniałyby określone okoliczności, nie uczyniłby tego, za co teraz spotyka go nagana.PKT 39.2

Po zjedzeniu zakazanego owocu Adam i Ewa mieli poczucie wstydu i byli przerażeni. Od razu ich pierwszą myślą było, jak usprawiedliwić swój grzech i uniknąć okropnego wyroku śmierci. Gdy Pan zadał pytanie dotyczące ich grzechu, Adam obarczył częścią winy Boga, a częścią swoją towarzyszkę: “Kobieta, którą mi dałeś, aby była ze mną, dała mi z tego drzewa i jadłem”. 1 Mojżeszowa 3,12. Kobieta zrzuciła winę na węża: “Wąż mnie zwiódł i jadłam”. 1 Mojżeszowa 3,13. ‘Dlaczego uczyniłeś węża? Dlaczego pozwoliłeś, aby znalazł się w Edenie?’ To były ukryte pytania dające się wyczuć w jej usprawiedliwieniu grzechu. A zatem człowiek na Boga złożył odpowiedzialność za swój upadek. Duch samousprawiedliwienia pochodzi od ojca kłamstwa i przejawia się u wszystkich synów i córek Adama. Tego rodzaju wyznanie grzechu nie jest inspirowane przez Bożego Ducha i nie zostanie przez Boga przyjęte. Prawdziwa skrucha powoduje, że człowiek sam ponosi swoją winę i przyznaje się do niej bez żadnego oszustwa lub hipokryzji. Będzie wołał podobnie jak skruszony celnik, który nie śmiał nawet podnieść swoich oczu ku niebu: ‘Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu.’ Ci, którzy przyznają się do winy, będą usprawiedliwieni, ponieważ Jezus powoła się na swoją krew przelaną za pokutującą duszę.PKT 39.3

Przykłady ze Słowa Bożego dotyczące skruchy i pokory przedstawiają wyznanie, w którym nie ma miejsca na wymówkę dla grzechu lub próbę samousprawiedliwienia. Paweł nie próbował siebie chronić i odmalował swój grzech w najczarniejszych kolorach, nie starając się pomniejszyć swojej winy. Napisał: “Wtrąciłem do więzienia wielu świętych, kiedy zaś skazywano ich na śmierć, ja głosowałem za tym, dręcząc ich częstokroć we wszystkich synagogach, zmuszałem ich do bluźnierstwa i szalejąc nad miarę, prześladowałem ich nawet w innych miastach”. Dzieje Apostolskie 26,10-11. Nie zawahał się powiedzieć, że “Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy”. 1 Tymoteusza 1,15.PKT 40.1

Pokorne i skruszone serce, opanowane przez prawdziwą skruchę, doceni miłość Boga i cenę zapłaconą na Golgocie. Podobnie jak syn wyznaje grzechy swemu miłującemu ojcu, tak prawdziwie skruszony człowiek przychodzi ze wszystkimi swoimi grzechami przed oblicze Boga. Napisano: “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9.PKT 40.2