Łukasz nazwany został “lekarzem umiłowanym”. Paweł słyszał o jego biegłości jako lekarza i widział w nim człowieka, któremu Bóg powierzył szczególną pracę. Ze Swej strony zapewnił Łukaszowi współpracę. Po jakimś czasie pozostawił go w Filippi. Tutaj Łukasz pracował przez kilka lat, pełniąc podwójną służbę: lekarza i kaznodziei Ewangelii.Ew 342.5

Był to rzeczywiście lekarz-misjonarz. Łukasz wykonał swoją część pracy, potem prosił Boga, aby Bóg Swej uzdrawiającej mocy udzielił cierpiącemu i udręczonemu. Biegłość Łukasza otwierała drogę poselstwu Ewangelii i pozwalała apostołowi znaleźć dostęp do serc ludzkich. Otwierała przed nim wiele drzwi, dając mu sposobność głosić Ewangelię wśród pogan...Ew 343.1

Zgodnie z planem Bożym mamy pracować tak, jak pracowali uczniowie Chrystusa. Współdziałając z boskim Lekarzem możemy wiele dobrego uczynić na świecie. Ewangelia jest jedynym lekarstwem na grzech. Jako świadkowie Chrystusa musimy świadczyć o jej mocy.Ew 343.2

Zadaniem naszym jest doprowadzić cierpiących do Zbawiciela. Jego przekształcająca moc i łaska pozyska wiele dusz dla prawdy. Jego uzdrawiająca siła, połączona z poselstwem Ewangelii, przyniesie nieoczekiwany sukces. Duch Święty będzie pracować nad sercami ludzkimi, a my ujrzymy zbawienie Boże. Leczenie chorych jest w pewnym stopniu naszą szczególną pracą.Ew 343.3

Czas nie spowodował żadnych zmian w stosunku do obietnic Chrystusa. Jest On z nami i dziś, tak jak był z uczniami, i będzie z nami “aż do końca”. Chrystus zarządził, by Jego naśladowcy głosili Ewangelię na mocy autorytetu swego wielkiego Nauczyciela. — Letter 134, 1903.Ew 343.4

Publiczne odczyty — Ten, kto jest nauczycielem Ewangelii, może wykonywać pracę, której wynikiem będzie zbawienie dusz. Stosowanie wyraźnie brzmiących, mocnych słów w zakresie nauczania religijnego, wsparte dobitnym “Tak mówi Pan” będzie wywierać na ludzi zbawienny wpływ. Pracownik może tak postępować, że ludzie sami będą go prosić, aby im mówił o prawdzie. Jako nauczyciel może czuwać i wykorzystywać każdą sposobność, aby zapewnić Słowu Bożemu swobodne rozpowszechnienie.. — Letter 4, 1910.Ew 343.5

Okazje i sposobności — Wszędzie tam, gdzie niesiemy prawdę, należy od samego początku podejmować żarliwe wysiłki — głosić Ewangelię i leczyć chorych. Praca ta, wykonywana wiernie, pozyska dla zboru wiele dusz, które pragną zbawienia.Ew 343.6

Ci, którzy odwiedzają ludzi, znajdą sposobność do różnego rodzaju usług. Powinni modlić się za chorymi i czynić wszystko co mogą, aby ulżyć cierpieniom chorych. Mają pracować wśród ubogich, uciśnionych i ludzi niskiego stanu. Powinniśmy modlić się wraz z ludźmi bezradnymi, którym brakuje siły woli, aby móc opanować swój wynaturzony apetyt i poniżające pożądliwości ciała. Żarliwy i wytrwały wysiłek stale musi być podejmowany, aby przynieść zbawienie tym, którzy zainteresowali się prawdą. Do wielu ludzi można dotrzeć stosując jedynie taktykę bezinteresownej życzliwości i uprzejmości. Trzeba ulżyć w pierwszej kolejności ich cierpieniom fizycznym. Gdy przekonają się o pełnej poświęcenia miłości, łatwiej im będzie uwierzyć w miłość Chrystusa.Ew 343.7

Najlepiej kwalifikowanymi pracownikami, zdolnymi do takiej pracy, są pielęgniarki i pielęgniarze. Ale i inni powinni współdziałać z nimi w tej dziedzinie. Ci inni, jakkolwiek nie posiadają specjalnego przygotowania do pracy pielęgniarskiej, mogą nauczyć się od swych współpracowników najlepszego sposobu jej wykonywania. — Testimonies for the Church IV, 83.84 (1900).Ew 344.1

Nasi lekarze i kaznodzieja wykonują jedną i tę samą pracę. Powinii pracować z sobą w całkowitej harmonii. Mają radzić się wzajemnie. Przez swoją zgodność w pracy świadczyć będą o tym, że Bóg posłał na świat Syna Swego jednorodzonego, aby zbawić wszystkich, którzy weń wierzą jako w swego osobistego Zbawiciela. — Manuscript 79, 1900.Ew 344.2

Służba lekarza-misjonarza — Działalność lekarza-misjonarza nosi charakter pracy duchowej. Obejmuje ona modlitwę i wkładanie rąk. Dlatego powinien być tak samo odłączony dla swej pracy jak odłącza się kaznodzieję Ewangelii. Ci lekarze, którzy zostali wybrani i skierowani do pracy w charakterze misjonarzy powinni zostać ordynowani. Umocni ich to i zachowa przed pokusą porzucenia pracy w sanatorium i podjęcie praktyki prywatnej. Żaden egoistyczny motyw nie powinien oderwać pracownika od trwania na posterunku i wykonywania swoich obowiązków. Żyjemy w czasach charakteryzujących się uroczystą odpowiedzialnością, w czasach, w których trzeba sprawować Dzieło Boże. Szukajmy przeto Pana pilnie, wytrwale i z całym zrozumieniem. — Manuscript 5, 1903.Ew 344.3

Ewangelizacja w miastach

Przestrogi