Błogosławieństwo dobroczynności

Wielu widziało w narodzie żydowskim lud godny pożałowania z tego względu, że jego system religijny wymagał bezustannych darów i ofiar. Jednakże Bóg, kiedy stworzył człowieka i obdarzył wszelkim błogosławieństwem, jakim człowiek się cieszy, wiedział, co jest dla niego najlepsze. Błogosławieństwo Boga dawało tym dziewięciu dziesiątym więcej wartości, niż ma dziesięć dziesiątych pozbawionych Jego błogosławieństwa. Jeżeli ktoś dla własnego zysku oszukał Boga lub nie złożył ofiary bez skazy, nieszczęście i strata były nieuchronnym skutkiem. Bóg zna pobudki serca. Zamiary ludzi nie są Mu obce; w odpowiednim czasie da im to, na co zasłużyli.SS1 271.2

Specjalny system dziesięcin został oparty na fundamencie tak trwałym jak prawo Boże. System dziesięcin był dobrodziejstwem dla Żydów, inaczej Bóg by ich nim nie obdarzył. Tak samo będzie błogosławieństwem dla tych, którzy przestrzegać go będą do końca czasu. Nasz Ojciec Niebieski nie stworzył planu systematycznego wspierania, by siebie wzbogacić, ale po to, by plan ten był błogosławieństwem dla człowieka. Wiedział, że ten system dobroczynności był właśnie człowiekowi potrzebny.SS1 271.3

W zborach, które systematycznie i w dużej mierze podtrzymują sprawę Bożą, kwitnie życie duchowe. Prawdziwa szczodrobliwość wyznawcy Chrystusa utożsamia swój interes z interesem Mistrza. Bóg nie tylko od Żydów wymagał systematycznej ofiarności, proporcjonalnej do dochodów, oczekuje tego samego od swego ludu do końca czasu. Plan zbawienia dokonał się dzięki niezmierzonej ofierze Syna Bożego. Światło ewangelii, bijące od krzyża Chrystusowego, gani samolubstwo, a popiera szczodrość i dobroczynność. Fakt, że narasta wołanie “daj”, nie powinien być przyczyną lamentów i narzekań. Bóg w swej opatrzności wywołuje swój lud z ograniczonej sfery działania, by mógł podjąć większe przedsięwzięcia. Żąda nieograniczonego wysiłku w czasie, kiedy ciemności moralne okrywają świat. Życie świeckie i chciwość niszczą siły witalne ludu Bożego. Lud Boży powinien pojąć, że to miłosierdzie Pana pomnaża żądanie i wołanie o ich środki materialne. Anioł Boży umieszcza dobre uczynki tuż obok modlitwy. Do Korneliusza powiedział: “Modlitwy twoje i jałmużny twoje jako ofiara dotarły przed oblicze Boże”. Dzieje Apostolskie 10,4.SS1 271.4

W swych naukach Chrystus powiedział: “Jeśli więc w niesprawiedliwej mamonie nie byliście wierni, któż wam powierzy prawdziwą wartość?”. Łukasza 16,11. Pomyślność duchowa i dobro Kościoła w wielkim stopniu zależą od systematycznej, dobrowolnej i radosnej ofiarności podobnej do obiegu krwi, która musi okrążyć cały organizm i ożywić każdy członek ciała. Ofiarność potęguje miłość bliźniego, ponieważ drogą wyrzeczenia i poświęcenia wchodzimy w bliższy związek z Chrystusem, który dla naszego dobra stał się ubogi. Im więcej wkładamy w sprawę Bożą, by dopomóc w zbawieniu dusz, tym bliższe będą nam te dusze. Gdyby liczba nasza była o połowę mniejsza, ale za to wszyscy byli pracownikami oddanymi Chrystusowi, posiadalibyśmy moc, która wstrząsnęłaby światem. Chrystus do czynnych pracowników skierował te oto słowa: “Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata”. Mateusza 28,20.SS1 272.1