Miłość świata

Pokusa, na jaką narażony był Zbawiciel “na wysokiej górze”, jest jedną z najpotężniejszych pokus, z jakimi ludzkość może się spotkać. Szatan chciał Chrystusowi ofiarować w darze królestwo świata w całej jego chwale pod warunkiem, że Chrystus odda mu cześć, uznając go za większego od siebie. Zbawiciel odczuł siłę pokusy, lecz dla naszego dobra oparł się jej i zwyciężył. Chrystus nie byłby pod tym względem poddany próbie, gdyby człowieka nie spotykały pokusy tego samego rodzaju. Odpór, jaki Jezus dał napastnikowi, jest wzorem dla naszego postępowania, gdy szatan osobiście przychodzi do nas, by sprowadzić nas z drogi prawości i uczciwości.SS1 284.4

Żaden człowiek nie może być naśladowcą Chrystusa i jednocześnie przywiązanym do skarbów tego świata. Jan pisze w swoim pierwszym liście: “Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca”. 1 Jana 2,15. Zbawiciel, który spotkał się z najpotężniejszą pokusą szatana, zna niebezpieczeństwo zagrażające człowiekowi — niebezpieczeństwo miłości do świata.SS1 285.1

Chrystus utożsamił siebie z ludzkością, kiedy poddał się tej próbie i zwyciężył dla dobra człowieka. W miejscach, gdzie szatanowi najlepiej i najskuteczniej udaje się zwodzić człowieka, ustawiał tablice ostrzegawcze. Wiedział, że szatan odniesie zwycięstwo nad człowiekiem, jeśli ten nie będzie się wystrzegał pożądliwości i miłości ziemskich dóbr i zaszczytów. Chrystus mówi: “Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują i kradną; ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój — tam będzie i serce twoje”. “Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie”. Mateusza 6,19-21.24.SS1 285.2

Chrystus przywiódł nas tutaj przed oblicze dwóch panów: Boga i świata. Wyraźnie przedstawił nam fakt, że nie jest rzeczą możliwą służyć im obu. Jeżeli przewagę weźmie miłość świata i jego sprawy, to nie będziemy cenić rzeczy, które przede wszystkim zasługują na uwagę. Miłość do świata wykluczy miłość do Boga i najwyższe nasze pragnienia zwrócą się ku światu, podporządkują jego wymaganiom. W ten sposób Bóg nie zajmie w naszych uczuciach najwyższego, należnego Mu miejsca, a zdobędą je sprawy tego świata.SS1 285.3

Nasze czyny wyraźnie i jasno ukazują, jakich rozmiarów sięga nasze przywiązanie do skarbów ziemskich. Najwięcej troski, starań, zabiegów i pracy poświęca się interesom ziemskim, podczas gdy zagadnienia wieczne pozostają na drugim planie. Szatan otrzymuje od człowieka ten hołd, którego daremnie żądał od Chrystusa. Samolubna miłość do świata niszczy wiarę rzekomych naśladowców Chrystusa, osłabia ich siłę moralną. Im bardziej przywiązują się do swych ziemskich bogactw, tym dalej odchodzą od Boga, tym mniej uczestniczą w Jego boskiej naturze, która pozwala uświadomić sobie zepsute wpływy świata i niebezpieczeństwa, na jakie są narażeni.SS1 285.4

Szatan chce swoimi pokusami uczynić świat pociągającym i powabnym. Przez bogactwa i świeckie zaszczyty roztacza czarującą mocy, by zdobyć uczucia nawet rzekomo chrześcijańskiego świata. Wielka rzesza chrześcijan poniesie każdą ofiarę, by tylko zdobyć bogactwo. Im lepsze są rezultaty ich przedsięwzięć, tym mniejsza staje się ich miłość ku prawdzie i zainteresowanie jej szerzeniem. Straciwszy miłość ku Bogu wyznawcy ci zachowują się jak ludzie chorzy, nierozumni. Im bardziej im się wiedzie w zdobywaniu bogactw, tym są nieszczęśliwsi, bo chcą jeszcze więcej. Odpowiednio do tego coraz mniej przeznaczają na sprawę Bożą.SS1 286.1

Uczynki ludzi, którzy obłąkańczo pragną bogactw, wykazują, że jest dla nich niemożliwe służyć dwóm panom: Bogu i mamonie. Ich bogiem jest pieniądz. Składają hołd jego potędze, służą światu sercem i duszą. Poświęcają honor — cnotę wrodzoną — dla ziemskiego zysku. Ta władcza siła rządzi ich umysłem. Będą przekraczać prawo Boże, by służyć jedynie własnym interesom i pomnażaniu skarbu ziemskiego.SS1 286.2