Jedynie właściwe postępowanie

Jedynie bezpiecznym postępowaniem jest nie próbować herbaty, kawy, tytoniu i trunków alkoholowych, w ogóle nie brać ich pod uwagę. Ludzie naszych czasów, w porównaniu z ludźmi przed kilku wiekami, potrzebują dwa razy tyle siły woli wzmocnionej łaską Bożą, by przeciwstawić się pokusom szatana i oprzeć najmniejszej chęci zaspokojenia nienaturalnej potrzeby jedzenia. Tymczasem dzisiejsza generacja mniejszą ma siłę do panowania nad sobą niż pokolenia poprzednie. Kto zaspokaja łaknienie środków podniecających, przekazuje spaczone apetyty i żądze swoim dzieciom. Ażeby opanować nieumiarkowanie we wszystkich jego formach, potrzebna jest duża siła moralna. Jedynie pewną drogą postępowania jest bezwarunkowy umiar i niewkraczanie na teren niebezpieczny.SS1 294.1

Celem, dla którego Chrystus zniósł tak długi post na pustyni, było ukazanie nam konieczności wyrzeczeń i umiarkowania. Dzieło to powinniśmy rozpocząć przy naszych stołach i dokładnie przestrzegać we wszystkich dziedzinach życia. Odkupiciel świata zstąpił z niebios, by dopomóc człowiekowi w jego słabościach, a oparłszy się o moc, którą przyniósł przyszedłszy na świat, mógł stać się silnym i opanować nadmierne łaknienie i żądze i pod każdym względem okazać się zwycięzcą.SS1 294.2

Wielu rodziców kształtuje smak swych dzieci i ich pragnienia. Pozwalają dzieciom spożywać potrawy mięsne, pić kawę i herbatę. Ostro przyprawione potrawy mięsne, kawa i herbata, do spożywania których niektóre matki zachęcają dzieci, torują dzieciom drogę do silniejszych środków pobudzających, np. tytoniu. Używanie tytoniu pobudza z kolei chęć do picia napojów alkoholowych, a używanie obu tych środków podniecających trwale osłabia system nerwowy.SS1 294.3

Gdyby moralna wrażliwość chrześcijan na sprawę umiaru spotęgowała się we wszystkich, to mogliby oni przez swój przykład przy stole dopomóc ludziom słabym, nie umiejącym się opanować, niemalże bezsilnym wobec przemożnego apetytu. Gdybyśmy wiedzieli, że nawyki, jakie ukształtujemy w życiu doczesnym, będą miały wpływ na nasz los w wieczności, że zależy on od surowo przestrzeganego umiarkowania w życiu, zwracalibyśmy baczną uwagę na bezwarunkowy umiar w jedzeniu i piciu. Własnym przykładem i osobistym wysiłkiem możemy przyczynić się do ochronienia wielu dusz przed złem nieumiarkowania, prowadzącym do występku i śmierci. Nasze siostry wiele mogą zdziałać w tym właśnie doniosłym dziele ratowania innych, niech tylko podają na stół zdrowe, pożywne jedzenie. Powinny wykorzystać swój drogocenny czas na kształtowanie smaku i apetytu swoich dzieci. Zadaniem sióstr jest przyzwyczajać domowników do umiaru we wszystkim, skłaniać do wyrzeczeń i ofiarności dla dobra innych.SS1 295.1

Nie wnikając w to, że Chrystus, kuszony na pustyni, dał nam przykład wyrzeczenia się łaknienia i zwyciężył jego moc, wiele chrześcijańskich matek osobistym przykładem i metodami wychowania przygotowuje swym dzieciom drogę, na której stają się żarłokami i pijakami. Często rodzice pozwalają dzieciom jeść to, co i kiedy chcą, bez względu na to, czy służy to ich zdrowiu czy nie. Wiele jest dzieci, które od małego wychowano na wybrednych smakoszy i na próżniaków. Na skutek zaspokojenia każdej chęci jedzenia wcześnie zaczynają cierpieć na zaburzenia organów trawiennych. Z biegiem lat rośnie w dzieciach brak wstrzemięźliwości i umiaru w jedzeniu i piciu. Wskutek uległości rodziców dzieci tracą fizyczną i duchowa świeżość, stają się ociężałe. Powstaje umiłowanie pewnych potraw, nie przynoszących żadnych korzyści, lecz powodujących tylko szkodę. W stopniu, w jakim obciąża się organizm, cała struktura organizmu ulega osłabieniu i zwyrodnieniu.SS1 295.2