Założenia w wychowaniu dzieci

Na kogo spada odpowiedzialność za tak pożałowania godne postępowanie? Gdyby rodzice uczynili dom miejscem przyciągającym, okazali dzieciom ciepło i serce w sposób przyjemny, znaleźli odpowiednie dla nich zajęcie, to spotkaliby gorący odzew w ich sercach. Ręce, nogi i serca dziecięce byłyby natychmiast posłuszne. Panując nad sobą, przemawiając łagodnie i serdecznie, chwaląc we właściwym czasie, kiedy dzieci na to zasłużyły, rodzice są w stanie pomóc w ich wysiłkach i uczynić je istotami szczęśliwymi. Krąg rodzinny otoczy wówczas życzliwość, która rozproszy cienie i wpuści do domu radosny promień słońca.SS1 98.3

Bywa, że rodzice usprawiedliwiają swoje niewłaściwe postępowanie tym, że się źle czują, są nerwowi i sądzą, że nie mogą być cierpliwymi, spokojnymi, nie mogą mówić łagodnie. Mylą się w tym nie wiedząc, że sprawiają przyjemność szatanowi, który triumfuje, gdy nie uważają łaski Bożej za dostateczną i wystarczającą do zwyciężenia wrodzonych słabości. Rodzice mogą i muszą zawsze panować nad sobą. Bóg żąda od nich tego. Powinni zrozumieć, że gdy mówią ze zniecierpliwieniem i rozdrażnieniem, powodują u innych cierpienia, gdyż ludzie mający z nimi styczność są atakowani przez tego samego ducha. A jeżeli duch ten udzieli się innym, zło mnoży się i wszystko kończy się źle, wszystko dzieje się na opak.SS1 99.1

Rodzice! Jeżeli jesteście z jakiegoś powodu rozgniewani, nie popełniajcie tak wielkiej krzywdy, jaką jest zatrucie całej rodziny waszym niebezpiecznym podnieceniem i rozdrażnieniem. W takich wypadkach musicie wzmóc czujność i postanowić w sercu, że nie dacie powodu do zgorszenia i będziecie mówić tylko słowa przyjemne, uprzejme. Powiedzcie sobie: “Nie zatruję swoim gniewem radości moich dzieci”. Taką samokontrolą możecie uzyskać, wówczas wasz system nerwowy straci na pobudliwości, a uznawanie zasad sprawiedliwości da wam siłę. Świadomość tego, że wiernie i sprawiedliwie spełniacie obowiązki, wzmocni was i pokrzepi. Aniołowie Boga z upodobaniem spoglądają na wasze wysiłki i pomogą wam. Gdy jesteście zniecierpliwieni, zbyt często szukacie przyczyny tego w waszych dzieciach i ganicie je, choć na to nie zasłużyły. Kiedy indziej mogłyby postąpić tak samo i wszystko byłoby w porządku. Dzieci czują i rozumieją chwiejną postawę rodziców. Również i usposobienie dzieci nie bywa zawsze jednakowe. Czasami są do pewnego stopnia przygotowane na zmienne nastroje rodziców, ale bywa, że i one są zdenerwowane, rozdrażnione i nie mogą znieść nagany. Wszystko się w nich buntuje. Rodzice oczekują, że ich stan będzie przyjęty z należną im wyrozumiałością, jednak nie zawsze mają te same względy dla godnych współczucia dzieci. Usprawiedliwiają u siebie to, co u swych dzieci — nie posiadających przecież ich lat, doświadczenia i zdyscyplinowania — oceniają nadzwyczaj surowo.SS1 99.2

Niektórzy rodzice są z usposobienia nerwowi. Kiedy są zmęczeni pracą i troskami, nie potrafią zachować spokoju. Spotykając tych, którzy powinni być dla nich istotami najdroższymi na ziemi, traktują ich cierpko i zgryźliwie, nie panując nad sobą. Takie zachowanie rzuca cień na całą rodzinę i nie podoba się Bogu. Dzieci i ich kłopoty należy traktować z serdeczną wyrozumiałością, co je uspokoi i ułagodzi. Obopólna dobroć i wzgląd na innych przywołają aniołów z nieba i dom stanie się portem pokoju i radości.SS1 99.3

Matka może i powinna czynić wiele, aby panować nad swymi nerwami i nastrojami, nad złym usposobieniem. Nawet w chorobie może, jeżeli tylko zastanowi się nad tym, być pogodna i uprzejma, potrafi znieść więcej hałasu, niżby to uważała za możliwe. Nie powinna dać dzieciom odczuć swej ludzkiej słabości ani nie zaćmiewać ich wrażliwych serc swoim przygnębieniem. Inaczej osiągnie tylko to, że dzieci będą się czuły w domu jak w grobie, a pokój matki będzie najnieprzyjemniejszym miejscem na ziemi. Ćwicząc wolę, umysł i nerwy rodzice uzyskają nową siłę i pewność. W wielu przypadkach siła woli jest skutecznym środkiem łagodzącym rozdrażnienie.SS1 99.4