Najpierw — doskonała jedność

Zauważmy, że Duch Święty został wylany dopiero wtedy, gdy uczniowie doszli do całkowitej jedności, gdy nie dążyli już do zajęcia najwyższego miejsca. Wszyscy byli jednomyślni, wyzbyli się wszelkich różnic zdań. Dowodem tego było też złożone przez nich, już po wylaniu Ducha Świętego, oświadczenie: “A u tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne”. Dzieje Apostolskie 4,32. Chrystus, który umarł, by grzesznicy mogli żyć, ożywił swoim Duchem całe zgromadzenie wiernych.SS3 148.4

Uczniowie nie prosili o błogosławieństwo tylko dla siebie. Ciążyło na nich brzemię odpowiedzialności za dusze. Ewangelię trzeba było zanieść aż na krańce ziemi, więc rościli sobie prawo do siły, jaką obiecał im Chrystus. Wtedy został wylany Duch Święty i w jednym dniu nawróciło się do Chrystusa tysiące ludzi.SS3 149.1

Tak samo może być i dzisiaj. Chrześcijanie powinni zapomnieć o wszelkich niesnaskach i poświęcić się Bogu w celu ratowania zgubionych. Wierząc głęboko muszą prosić o obiecane błogosławieństwo, a wtedy będzie im ono dane. Wylanie Ducha Świętego za dni apostołów było “wczesnym deszczem”, a rezultaty tego okazały się chwalebne. Jeszcze obficiej będzie jednak padać “deszcz późny”. Która obietnica dotyczy ludzi żyjących w dniach ostatecznych? “Wróćcie do twierdzy, wy więźniowie, którzy jeszcze macie nadzieję! Nadto dziś ogłaszam: W dwójnasób ci oddam”. “Proście Pana o deszcz późnej pory deszczowej! Pan stwarza chmury burzowe i zsyła deszcz. On daje ludziom chleb, zieleń na polu”. Zachariasza 9,12; 10,1.SS3 149.2