W pokorze, 17 październik

“Przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje”. 1 Piotra 5,5.CBL 298.1

Bezgranicznie ufna miłość i niesamolubna pobożność objawione w życiu i w charakterze Jana są dziś lekcją wielkiej wartości dla Kościoła chrześcijańskiego. Jan nie posiadał wrodzonej łagodności charakteru, jaką ujawniały późniejsze jego przeżycia. Z natury był nie tylko dumny, pewny siebie i żądny zaszczytów, ale też porywczy i nie poddający się decyzjom innych. On i jego brat zostali nazywani “synami gromu”. Kapryśny, mściwy, zawsze krytykujący — takim był poczatkowo umiłowany uczeń. Poza tym wszystkim jednak gdzieś głęboko boski nauczyciel odkrył gorące, szczere i kochające serce. Jezus, ganiąc jego egoizm, zawiódł jego ambicje i wystawił na próbę jego wiarę. Ale objawił mu też to, do czego tęskniła jego dusza: piękno świętości, przeobrażającą moc miłości. — Działalność apostołów 329.CBL 298.2

Lekcje Chrystusa, podkreślające skromność, pokorę i miłość jako podstawę wzrastania w łasce i jako warunek działania, miały dla Jana wartość najwyższą. Cenił każdą naukę i bezustannie starał się dostosować swe życie do wzoru Bożego. Jan zaczął pojmować, czym jest chwała Chrystusowa. Nie szukał już światowej mocy i sławy, które miał przedtem nadzieję osiągnąć, lecz pragnął chwały, “jaką ma jedyny Syn od Ojca”, pełen łaski i prawdy. Jana 1,14. (...) Jan pragnął upodobnić się do Jezusa. Pod wpływem przekształcającej miłości Chrystusowej, stał się cichym i pokornym. Ukrył siebie w Jezusie. — Działalność apostołów 332.CBL 298.3

Pan Jezus szuka współpracy tych, którzy staliby się otwartymi kanałami dla Jego łaski. Ci, którzy chcą stać się pomocnikami Boga, muszą przede wszystkim zrozumieć, że nie mogą pokładać zaufania w samych sobie; wtedy są gotowi, by udzielono im charakteru Chrystusa. Tego wymogu nie zaspokoi żadna z najszacowniejszych uczelni. Jest to owoc mądrości, którą obdarza jedynie boski Nauczyciel. (...)CBL 298.4

Ludzie bardzo wykształceni w naukach humanistycznych czy ścisłych wiele się nauczyli od skromnych chrześcijan, uważanych przez świat za nieuczonych. Ale ci nieoświeceni uczniowie otrzymali swoje wykształcenie w najwyższej ze wszystkich szkół. Oni siedzieli bowiem u stóp Tego, który mówił w taki sposób, że “nigdy jeszcze człowiek tak nie przemawiał”. Jana 7,46. — Życie Jezusa 172-173.CBL 298.5