“Gdy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz” — Łukasza 11,2

Jezus uczy nas, byśmy do Jego Ojca zwracali się “Ojcze nasz”. Nie wstydzi się nazwać nas swoimi braćmi. Hebrajczyków 2,11. Pragnienie i gotowość przyjęcia człowieka do grona Bożej rodziny sprawiają, że już w pierwszych słowach, jakie mamy kierować do Boga — “Ojcze nasz” — Chrystus zapewnia nas o boskim pokrewieństwie.NNJ 93.3

To cudowna, pełna zachęty i pocieszenia prawda: Bóg kocha nas tak, jak kocha swojego Syna. Modląc się po raz ostatni za uczniami, Jezus rzekł: “[...] ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś”. Jana 17,23.NNJ 93.4

Choć szatan rości sobie prawo do świata i sprawuje na nim okrutną tyrańską władzę. Syn Boży, dzięki wspaniałemu dziełu odkupienia, objął swą miłością ludzkość i ponownie złączył z tronem Jahwe. Gdy triumf został odniesiony, cherubini i serafowie, wraz z niezliczonymi zastępami wszystkich nieupadłych światów, śpiewali Bogu i Barankowi pieśni pochwalne. Cieszyli się z drogi zbawienia, jaka otwarła się przed ludzkością i z tego, że ziemia zostanie w końcu wyzwolona z przekleństwa grzechu. O ileż bardziej powinni cieszyć się ci, którzy są obiektem tej zdumiewającej miłości!NNJ 93.5

Czy możemy zatem wątpić i czuć się sierotami? To dla przestępców zakonu Jezus przyjął ludzką naturę; stał się jednym z nas, abyśmy mogli posiąść wieczny pokój i pewność. Mamy więc w niebie Orędownika, a kto przyjmie Go jako swojego osobistego Zbawiciela, ten nie pozostaje osierocony z ciężarem własnych grzechów.NNJ 94.1

“Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy [...]”; “A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli”; “[...] jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest”. 1 Jana 3,2; Rzymian 8,17.NNJ 94.2

Pierwszym krokiem przybliżającym nas do Boga jest wiara w miłość, “[...] którą Bóg ma do nas” (1 Jana 4,16a); wtedy przyciąganie Jego miłości prowadzi nas do bliskości z Ojcem.NNJ 94.3

Zrozumienie Bożej miłości prowadzi do wyrzeczenia się samolubstwa. Nazywając Boga swoim Ojcem, wszystkie Jego dzieci uznajemy za braci. Wszyscy jesteśmy członkami jednej wielkiej ludzkiej rodziny, dlatego w prośbach kierowanych do Boga mamy pamiętać nie tylko o sobie, ale także o bliźnich. Modlitwa, w której prosimy o błogosławieństwa wyłącznie dla siebie, jest niewłaściwa.NNJ 94.4

Bóg obdarza nas przywilejem zwracania się do Niego “Ojcze”. Powinniśmy zrozumieć, jakie to ma znaczenie. Żaden ziemski rodzic nie apelował do swojego błądzącego dziecka tak gorąco, jak Stworzyciel, który apeluje do grzesznika. Jeszcze nikt nie kierował do zatwardziałych serc tak serdecznych zaproszeń. Bóg mieszka w każdym domu, słyszy każde słowo, słucha każdej zanoszonej modlitwy, odczuwa smutki i rozczarowania każdej duszy; przygląda się, w jaki sposób traktujemy ojca, matkę, siostrę, przyjaciela i sąsiada. Troszczy się o nas, a Jego nieustające miłosierdzie i bezustannie płynąca łaska zaspokajają nasze potrzeby.NNJ 94.5

Kto nazywa Boga swoim Ojcem, ten uznaje się za Jego dziecko, które chce być prowadzone Ojcowską mądrością i we wszystkim Mu posłuszne, a także świadome, że Jego miłość jest niezmienna; ten przyjmuje plan, jaki Bóg ma dla jego życia. Przedmiotem najwyższego zainteresowania dziecka Bożego staje się honor Ojca, Jego charakter, rodzina oraz dzieło. Dziecko Boże z radością szanuje zarówno Ojca, jak i każdego członka Jego rodziny. Cieszy się każdym, nawet najskromniejszym uczynkiem, którym może Go uwielbić lub pomóc bliźniemu.NNJ 95.1

“Któryś jest w niebie”. Ten, do którego Chrystus poleca nam się zwracać “Ojcze nasz”, “[...] jest w niebie, czyni wszystko, co zechce”. Psalmów 115,3. Bezpieczni pod Jego opieką możemy powiedzieć: “Ilekroć lęk mnie ogarnia, w tobie mam nadzieję”. Psalmów 56,4.NNJ 95.2