“I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom” — Mateusza 6,12

Jezus uczy, że Boże przebaczenie możemy otrzymać dopiero wtedy, gdy sami odpuścimy bliźniemu. Bóg przyciąga nas do siebie swoją miłością, a ona, dotykając serca, siłą rzeczy budzi w nim miłość do innych.NNJ 101.3

Skończywszy modlitwę Pańską, Jezus dodał: “Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych”. Mateusza 6,14-15. Człowiek, który nie przebacza, odcina się od jedynego dopływu Bożego miłosierdzia. Nie sądźmy, że jesteśmy zwolnieni z obowiązku przebaczenia bliźnim tylko dlatego, że nie wyznali wyrządzonej nam krzywdy. Bez wątpienia, powinni skruszyć się i wyznać winę; my jednak musimy mieć ducha współczucia wobec tych, którzy zgrzeszyli przeciw nam, bez względu na to, czy wyznali swoje upadki, czy też nie. Nie wolno nam pielęgnować żalu i ubolewać nad własną krzywdą, choćby nawet zadana rana była bardzo bolesna. Wszystkim, od których doznaliśmy zła, mamy wybaczać tak, jak sami pragniemy Bożego przebaczenia.NNJ 101.4

Jednak przebaczenie ma o wiele szersze znaczenie, niż wielu może się wydawać. Bóg, obiecując “hojność w odpuszczaniu”, dodaje słowa, które świadczyłyby o tym, że znaczenie tej obietnicy przechodzi nasze pojęcie; “Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje — mówi Pan, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze”. Izajasza 55,8-9. Boże przebaczenie nie jest jedynie aktem prawnym, na mocy którego zostajemy zwolnieni od potępienia; Bóg nie tylko odpuszcza grzech, ale również nas od niego uwalnia, bowiem Jego zbawienna miłość przekształca nasze serce. Dawid, pojmując znaczenie przebaczenia, modlił się: “Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, a ducha prawego odnów we mnie!” Psalmów 51,12. Rzekł także: “Jak daleko jest wschód od zachodu, tak oddalił od nas występki nasze”. Psalmów 103,12.NNJ 102.1

Bóg w Chrystusie samego siebie ofiarował za nasze grzechy. “[...] sprawiedliwy za niesprawiedliwych [...]” (1 Piotra 3,18) umierał okrutną śmiercią krzyżową, biorąc na siebie ciężar win, aby objawić nam swą miłość i przyciągnąć do siebie. Dlatego mówi: “Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie”. Efezjan 4,32. Pozwólmy, by zamieszkał w nas Chrystus i przez nas objawiał pochodzącą z nieba miłość, która wzbudzi nadzieję w pozbawionych nadziei i wieje pokój niebieski do dotkniętych grzechem serc. To jest warunek, jaki otrzymujemy, zbliżając się do Boga: okazaną przez Niego łaskę i miłosierdzie mamy objawiać innym.NNJ 102.2

By otrzymywać przebaczającą Bożą miłość i udzielać jej innym, musimy poznać i uwierzyć w miłość, którą Bóg ma do nas. 1 Jana 4,16. Szatan używa wszelkich możliwych sztuczek, by człowiek nie dostrzegał tej miłości. Zrobi wszystko, by przekonać nas, że błędy i występki, jakie popełniliśmy, są zbyt wielkie, by Pan mógł wysłuchać naszych modlitw, błogosławić nas i zbawić. Ponieważ oprócz słabości nie widzimy w sobie nic, co przemawiałoby na naszą korzyść, szatan wmawia nam, że próżne są nasze starania i próby naprawy ułomnego charakteru. Kiedy chcemy zbliżyć się do Boga, wróg szepcze: “Czy twoja modlitwa ma sens? Czy to nie ty zgrzeszyłeś przeciwko Bogu i pogwałciłeś własne sumienie?”. Możemy mu jednak odpowiedzieć, że “[...] krew Jezusa Chrystusa, Syna Jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. 1 Jana 1,7. Kiedy czujemy, że zgrzeszyliśmy i nie możemy się modlić, właśnie wtedy jest pora na modlitwę. Musimy modlić się i wierzyć, mimo głębokiego wstydu i upokorzenia. “Prawdziwa to mowa i w całej pełni przyjęcia godna, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy”. 1 Tymoteusza 1,15. Przebaczenie i pojednanie z Bogiem jest darem, otrzymanym na podstawie nieskazitelnej sprawiedliwości Chrystusa, a nie zapłatą za uczynki czy też nagrodą za zasługi grzesznika.NNJ 103.1

Nie powinniśmy próbować umniejszać swojej winy i tłumaczyć się z grzechu. Musimy przyjąć Bożą ocenę grzechu, a jest ona bardzo surowa. Tylko Golgota może ukazać nam okrucieństwo zbrodni grzechu. Gdybyśmy mieli nieść ciężar własnej winy, zmiażdżyłby nas. Jednak Bezgrzeszny zajął nasze miejsce i, choć na to nie zasługujemy, wziął na siebie nasze winy. “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9. Cóż za wspaniała prawda: Bóg jest wiemy swojemu prawu, a mimo to usprawiedliwia tych, którzy wierzą w Jezusa! “Któż jest, Boże, jak Ty, który przebaczasz winę, odpuszczasz przestępstwo resztce swojego dziedzictwa, który nie chowasz na wieki gniewu, lecz masz upodobanie w łasce?” Micheasza 7,18.NNJ 103.2