“Wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie” — Mateusza 7,12

Jezus, zapewniwszy o Bożej miłości do człowieka, przykazuje miłość do bliźniego. Podaje regułę, która swym wszechstronnym zastosowaniem obejmuje wszystkie stosunki międzyludzkie.NNJ 119.3

Żydzi zabiegali o własne korzyści, obciążeni troską o zapewnienie sobie należnej — jak sądzili — pozycji i szacunku. Chrystus zaś uczy, że nie powinniśmy martwić się o to, co możemy zyskać, ale o to, co możemy dać. Miarą zobowiązań wobec bliźniego jest to, czego sami od niego oczekujemy.NNJ 119.4

W relacjach z drugim człowiekiem postawmy się zawsze na jego miejscu i zastanówmy nad jego uczuciami, problemami, rozczarowaniami, radościami i smutkiem. Zidentyfikujmy się z drugą osobą, a potem postępujmy tak, jak chcielibyśmy, aby postąpiła z nami, gdybyśmy byli na jej miejscu. To jest zasada uczciwości, a jednocześnie kolejny wyraz prawa, które mówi: “Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”. Mateusza 22,39. To jest istota nauki proroków. To jest prawo nieba, którym kierować się będą wszyscy gotowi do życia w jego świętej harmonii.NNJ 120.1

Najdoskonalszą ilustracją tej złotej zasady — reguły prawdziwej i szczerej uprzejmości — było życie i charakter Jezusa. Życie Zbawiciela jaśniało światłem łagodności, delikatności i piękna; z Jego obecności płynęła słodycz. Takiego samego ducha objawiają Jego dzieci. Tych, którzy posiadają Chrystusa, otacza niebiańska atmosfera. Ich lśniące szaty czystości pachną wonnościami z ogrodu Pańskiego, a odbijające się na twarzach światło Chrystusa rozjaśnia ścieżkę potykającym się, zmęczonym stopom.NNJ 120.2

Każdy, kto posiada ideał doskonałego charakteru, będzie objawiać Chrystusowe współczucie i serdeczność. Wpływ łaski zmiękcza ludzkie serce, uszlachetnia uczucia i obdarza pochodzącą z nieba wrażliwością, taktem i kulturą.NNJ 120.3

Jednak złota zasada posiada o wiele głębsze znaczenie. Każdy, komu Bóg powierzył bogactwo swej łaski, winien je udzielać pogrążonym w ciemności i niewiedzy duszom, tak jak sam chciałby otrzymywać na ich miejscu. Apostoł Paweł powiedział: “Jestem dłużnikiem Greków i nie Greków, mądrych i niemądrych”. Rzymian 1,14. Dzięki poznaniu miłości Bożej, dzięki wszelkim bogactwom Jego łaski, których otrzymaliśmy dużo więcej niż najniżej upadłe i pogrążone w mroku nieświadomości dusze, stajemy się ich dłużnikami i dlatego dzielić się z nimi otrzymanymi darami jest naszym obowiązkiem.NNJ 120.4

Podobnie rzecz się ma z ziemskimi darami i błogosławieństwami, jakie nas spotykają. Posiadając więcej, stajemy się dłużnikami wobec tych, którzy znajdują się w gorszym położeniu. Bogactwo czy choćby tylko sam dostatek nakładają na nas święty obowiązek troski o cierpiących i chorych, wdowy i sieroty — tak, jak chcielibyśmy, żeby oni troszczyli się o nas, gdyby role się odwróciły.NNJ 121.1

Złota zasada uczy tej samej prawdy, która się przewija przez całe Kazanie na Górze: “[...] jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą”. Łukasza 6,38. Wyświadczane dobro lub wyrządzane zło bez wątpienia wrócą się w postaci błogosławieństwa lub przekleństwa. Ziemskie błogosławieństwa, którymi dzielimy się z innymi, bardzo często do nas wracają. Kto daje innym, ten w czasie potrzeby otrzyma w czwórnasób w walucie królestwa. A oprócz tego, wszelkie dobre dary również i w tym życiu wracają w postaci jeszcze szerszego strumienia Bożej miłości, która jest sumą chwały i bogactw nieba. Wraca także wyrządzone zło. Każdy, kto potępia i zniechęca, sam kiedyś doświadczy tego, przez co inni przeszli z jego powodu; pragnąc współczucia i serdeczności, odczuje ból, jaki wówczas cierpieli.NNJ 121.2

Tak z miłości do nas postanowił Bóg. Chce, byśmy nabrali wstrętu do swoich zatwardziałych serc i otworzyli je przed Jezusem, aby mógł w nich zamieszkać. Wówczas to, co złe, zamieni się w dobre, a przekleństwo stanie się w błogosławieństwem.NNJ 121.3

Prawo złotej zasady jest standardem chrześcijaństwa, a wszystko inne pozbawione tej zasady jest zwiedzeniem. Religia, która sprawia, że człowiek pogardza innymi istotami ludzkimi, tak cennymi w oczach Chrystusa, że oddał za nie życie, i która zobojętnia na potrzeby i cierpienie drugiego człowieka, a także prowadzi do lekceważenia jego praw — ta jest religią fałszywą. Kto lekceważy prawa biednych, cierpiących i grzeszników, ten staje się zdrajcą Jezusa. Chrześcijaństwo ma tak niewielką moc na świecie, ponieważ ci, którzy przyjmują imię Chrystusa, swoim życiem się Go zapierają. Takie postępowanie jest bluźnierstwem przeciwko imieniu Pańskiemu.NNJ 122.1

O kościele apostolskim, w czasie, gdy jaśniała nad nim chwała zmartwychwstałego Chrystusa, napisano: “[...] nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał [...]”; “[...] nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek [...]”; “apostołowie zaś składali z wielką mocą świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich”; “[...] codziennie też jednomyślnie uczęszczali do świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z weselem i w prostocie serca, chwaląc Boga i ciesząc się przychylnością całego ludu. Pan zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni”. Dzieje Apostolskie 4,32.34.33; 2,46-47.NNJ 122.2

Choćbyśmy przeszukali niebo i ziemię, nie znajdziemy prawdy objawianej z większą siłą niż ta, którą zwiastują uczynki miłosierdzia wobec potrzebujących. Sam Jezus jest objawieniem tej prawdy. Jeśli wyznawcy imienia Chrystusowego zastosują w swoim życiu tę złotą zasadę, Ewangelii towarzyszyć będzie ta sama moc, co za dni apostołów.NNJ 122.3