Potępienie dumy i żądz

Jezus zrozumiał motywy, którymi się kierowali i potępił dumę, ambicje dwóch uczniów: “Wiecie, że ci, których uważa się za władców narodów, nadużywają swej władzy nad nimi, a możni ich rządzą nimi samowolnie. Lecz nie tak ma być między wami, ale ktokolwiek by chciał być między wami wielki, niech będzie sługą waszym. I ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy, niech będzie sługą wszystkich. Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu”. Wiersze 42-45.UZ 44.2

Pewnego razu Chrystus wysłał przed sobą posłańców do wioski Samarytan z prośbą do nich, aby przygotowali Jemu i Jego uczniom gospodę. Lecz gdy Zbawca zjawił się w osadzie ludzie stwierdzili, że Jezus idzie do Jerozolimy. To wzbudziło wrogość u Samarytan i zamiast wysłać posłańców z zaproszeniem, a nawet zachęceniem, aby pozostał z nimi, odmówili gościnności zwykłemu wędrowcy. Jezus nie narzuca Swej obecności nikomu i Samarytanie utracili błogosławieństwo jakie by na nich spłynęło, gdyby przyjęli Chrystusa.UZ 44.3

Możemy dziwić się temu nieuprzejmemu traktowaniu Majestatu niebios, lecz jakże często my, którzy uważamy się za naśladowców Chrystusa, jesteśmy winni takiego samego postępowania. Czy zachęcamy Jezusa do zamieszkania w naszych sercach i naszych domach? Zbawiciel jest pełen miłości, łaski, błogosławieństwa i w każdej chwili pragnie nam udzielić tych darów, lecz jak Samarytanom, często i nam dobrze bez nich.UZ 44.4

Uczniowie byli świadomi, że Jezus chce swą obecnością ubłogosławić Samarytan. Gdy jednak spostrzegli ich chłód, zawiść i brak szacunku do Mistrza, zdziwili się i oburzyli. Zwłaszcza Jakub i Jan byli poruszeni. Takie traktowanie osoby, którą oni szczególnie czcili było dla nich zbyt wielką zbrodnią, by mogło ujść bezpośredniej kary. W swej gorliwości powiedzieli: “Panie, czy chcesz, abyśmy słowem ściągnęli ogień z nieba, który by ich pochłonął, jak to i Eliasz uczynił?” (Łukasza 9,54) mając na myśli śmierć syryjskich dowódców i ich wojowników wysłanych w celu pojmania proroka Eliasza.UZ 45.1

Jezus zarzucił uczniom: “Nie wiecie, jakiego ducha jesteście. Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł zatracać dusze ludzkie, ale je zachować”. Wiersze 55.56. Jan i jego towarzysze byli uczniami w szkole, w której Chrystus był nauczycielem. Ci z nich, którzy zauważali swe wady i pragnęli polepszyć swój charakter, mieli sporo ku temu okazji. Jan korzystał z każdej lekcji i chciał by jego życie harmonizowało z boskim wzorcem. Nauki Jezusa przedstawiające łagodność, pokorę i miłość jako zasadnicze dla wzrostu w łasce i w służbie, miały największą wartość dla Jana. Te lekcje były skierowane nie tylko do pierwszych uczniów Chrystusa, lecz także do nas jako indywidualnych osób i jako braci w Chrystusie.UZ 45.2