Zarobki dla pracowników instytucji

Dzieło wydawnicze zostało założone w poświęceniu; było ono utrzymywane przez szczególną opatrzność Bożą. Rozpoczęliśmy je w wielkim ubóstwie. Zaledwie wystarczało nam na jedzenie i ubranie. Gdy brakowało ziemniaków i musieliśmy zapłacić za nie wysoką cenę, zastępowaliśmy je rzepą. Sześć dolarów tygodniowo to wszystko, co otrzymywaliśmy przez pierwsze lata naszej pracy. Mieliśmy dużą rodzinę; sprowadzaliśmy jednak nasze wydatki w granice naszych środków. Nie mogliśmy kupić wszystkiego czego pragnęliśmy; musieliśmy ograniczać nasze potrzeby. Byliśmy jednak zdecydowani, że świat powinien posiadać światło obecnej prawdy, a duch, dusza i ciało były wplecione w to dzieło. Pracowaliśmy wcześnie i późno, bez odpoczynku, bez zachęty w postaci zarobków... A Bóg był z nami. Gdy powodzenie towarzyszyło dziełu wydawniczemu, zarobki wzrosły, tak jak powinny.WP2 178.2

Skala plac, lecz wraz ze sprawiedliwością

Gdy byłam w Szwajcarii dotarła do mnie wiadomość z Battle Creek, że ułożony został plan, zgodnie z którym nikt kto pracuje w biurze nie powinien otrzymywać więcej niż dwanaście dolarów tygodniowo. Powiedziałam: To się nie uda; konieczne będzie, aby niektórzy otrzymywali wyższe zarobki niż to. Jednak dwa razy taka kwota nie powinna zostać przyznana żadnemu człowiekowi związanemu z biurem, ponieważ jeśli kilku w tak dużej mierze czerpie ze skarbnicy, sprawiedliwość nie może być okazana wszystkim. Wysokie zarobki dawane nielicznym to światowy plan, podczas gdy inni, pod każdym względem tak samo zasłużeni, otrzymują znacznie mniej. To nie jest sprawiedliwe.WP2 178.3

Pan będzie miał wiernych ludzi, którzy kochają i boją się go, związanych z każdą szkołą, każdą drukarnią, instytucją zdrowia i wydawnictwem. Ich zarobki nie powinny być kształtowane według światowego standardu. Tak dalece jak to możliwe powinien być wykazywany doskonały osąd, aby utrzymać nie arystokrację, ale równość, która jest prawem nieba. “Wy wszyscy jesteście braćmi”. Mateusza 23,8. Nieliczni nie powinni domagać się wysokich zarobków, a takie zarobki nie powinny być wręczane jako pobudka dla zapewnienia umiejętności i talentów. Stawia to sprawy na światowych zasadach. Wzrost zarobków przynosi ze sobą odpowiedni wzrost samolubstwa, dumy, wystawności, zaspokajania samego siebie i niepotrzebnej rozrzutności, jakiej nie mają ludzie, którzy robią co tylko mogą, aby płacić swoje dziesięciny i przedstawić swoje ofiary Bogu. Ubóstwo widoczne jest we wszystkich ich granicach. Pan kocha jednego tak samo jak i innego, z tym wyjątkiem, że pełne wyrzeczenia, pokorne, skruszone dusze, które kochają Boga i starają się mu służyć, zawsze trzymane są bliżej wielkiego serca Nieskończonej Miłości, niż człowiek, który czuje, że może pozwolić sobie na to, by mieć wszystkie dobre rzeczy tego życia.WP2 179.1

Nie naśladować standardu świata

Miałam wiele świadectw jeśli chodzi o sprawę nienaśladowania standardu świata. Nie mamy pobłażać naszej skłonności do sięgania po wszystko, co tylko możemy uzyskać, do wydawania naszych środków na ubrania i rozkosze życia, tak jak robią to światowcy. Życie dla dogodzenia samym sobie nie uczyni nas ani trochę szczęśliwszymi.WP2 179.2

Niepotrzebny nakład środków ograbia skarbnicę Bożą, a ktoś musi uzupełnić brak. Odpowiednie warunki dla budowania królestwa Chrystusa w tym świecie są wielce ograniczone, ponieważ ludzie okradają Boga w dziesięcinach i ofiarach.WP2 179.3

Niech ani przez chwilę nie przeważy pogląd, że siła człowieka, by domagać się wysokich zarobków, jest miarą jego wartości w oczach Bożych jako pracownika. W oczach świata wartość człowieka oceniana jest poprzez: “Ile jest on wart w zakresie posiadania?”. Księgi nieba zapisują jednak jego wartość proporcjonalnie do dobra, jakiego dokonał za pomocą powierzonych mu środków. W bojaźni i miłości Bożej, ze swoimi talentami całkowicie poświęconymi dla podnoszenia chwały Bożej, człowiek może i ukaże swoją prawdziwą wartość. Jedynie wtedy, gdy każdemu człowiekowi dana zostanie nagroda, gdy jego praca zostanie oceniona na sądzie, będzie można dowiedzieć się ile posłał on przed sobą do nieba.WP2 179.4

Przez lata moje świadectwa niesione były przeciwko skromnej sumie wypłacanej niektórym z naszych kaznodziejów. Zasięgnijcie informacji, przeszukajcie książki a odkryjecie, że miało miejsce bardzo skąpe traktowanie niektórych z naszych kaznodziejów. Komisja rewidentów księgowych powinna rozumieć swoje kompetencje i mieć umysł Chrystusowy. W komisji tej znajdują się pewni ludzie o zawężonych umysłach, ludzie, którzy nie mają prawdziwego pojęcia o samozaparciu i poświęceniu wymaganym od kaznodziei Bożego. Nie potrafią właściwie ocenić, co to znaczy opuścić dom, żonę i dzieci, i stać się misjonarzami dla Boga, pracować dla dusz jako ci, którzy muszą zdać rachunek. Prawdziwy kaznodzieja Boży obróci całe swoje życie w poświęcenie się.WP2 180.1

Ostrzeżenie w Salamance

Gdy byłam w Salamance, w stanie Nowy York, w listopadzie 1890 r. przedstawiono mi wiele spraw. Pokazano mi, że do biura wkraczał duch, którego Bóg nie aprobował. Podczas gdy niektórzy przyjmują wysokie zarobki, są też inni, którzy przez lata wiernie pracowali na swoim stanowisku, którzy otrzymują znacznie mniej. Wielokrotnie pokazywano mi, że Boży porządek nie powinien być złamany i duch misyjny nie powinien być zgaszony...WP2 180.2

Wiem, że są tacy, którzy ponoszą wiele wyrzeczeń, aby oddawać swoje dziesięciny i składać ofiary dla sprawy Bożej. Ci, którzy stoją na czele dzieła powinni obrać taki sposób postępowania, by nie rumieniąc się mogli powiedzieć: “Chodźmy, działajmy wspólnie w tym dziele, które rozpoczęte zostało w poświęceniu, a utrzymywane jest przez ciągłe wyrzeczenie”. Lud nie powinien przewyższać tych, którzy stoją na czele naszych instytucji w praktykowaniu oszczędności i ograniczaniu swoich potrzeb. — Manuscript 25a, 1891.WP2 180.3