Część 6 — Pocieszenie i zachęta

Wprowadzenie

Ellen G. White, posłanka Pana, wiedziała co znaczy cierpienie. Nadzieje jej dzieciństwa zostały zniweczone przez, wypadek, jaki zdarzył się jej w wieku dziewięciu lat, a który niemalże kosztował ją życie. Cztery razy przechodziła przez, doświadczenia macierzyństwa. Dwukrotnie została pozbawiona syna. Przez blisko połowę swego publicznego życia była wdową. Wiedziała co znaczy uporczywa choroba. Jej poselstwa pocieszenia dla tych, którzy znajdowali się w nieszczęściu, dla tych, którzy stawiali czoło śmierci i dla osób w podeszłym wieku i w żałobie były złagodzone przez jej własne doświadczenie.WP2 206.1

Nikt nie umie wyjaśnić tajemnic opatrzności, jednak ci, którzy zaufali Bogu w chwilach próby i cierpienia wiedzą, że Bóg realizuje swój plan. Pani White wiedziała o tym i ukazała to w swoim codziennym dzienniku z 1892 roku, w którym zanotowała z pamiętnikarską zwięzłością swoją reakcję na dziesięć miesięcy cierpienia w obcym kraju. Zostało tutaj ukazane jej rozczarowanie wynikające z tego, że nie została uzdrowiona w odpowiedzi na modlitwę i namaszczenie oraz jej niesłabnące zaufanie do Boga w kwestii życia lub śmierci.WP2 206.2

Osobiste poselstwa napisane przez panią White w różnych okolicznościach, a przedstawione tutaj ku pocieszeniu tych, którzy muszą cierpieć, pomogą w odpowiedzi na pytania: dlaczego — jeśli Bóg jest Bogiem miłości — jego lud musi cierpieć z powodu długiej choroby? Dlaczego musza marnieć na łożach boleści? Pocieszenie i zachęta przyjdą do osób, które przechodzą przez doświadczenia tego rodzaju, jak opisane poniżej. Jakiekolwiek powtórzenia występują tylko w tym celu, by przynieść pocieszenie w tak wielu osobistych sytuacjach, jak to możliwe.WP2 206.3

Członkowie Zarządu