Część 7 — Stosowanie środków leczniczych
Wprowadzenie
Krótko po zorganizowaniu Generalnej Konferencji Adwentystów Dnia Siódmego w maju 1863 r., w czasie, gdy Kościół liczył 3. 500 członków, Ellen G. White otrzymała widzenie zwracające uwagę adwentystów na ważność dobrego zdrowia i bliski związek pomiędzy fizycznym dobrym samopoczuciem a duchowym doświadczeniem. Udzielone światło poruszało kilka ważnych sfer życia, łącznie z dietą, wartością świeżego powietrza, stosowaniem wody, zdrowym ubiorem, ćwiczeniami fizycznymi, odpoczynkiem, itd. Wyróżniające się w tym ważnym objawieniu z 6 czerwca 1863 r. było światło dotyczące szkodliwych skutków trujących lekarstw, które lekarze tak swobodnie przepisywali.WP2 258.1
W późniejszych latach, po tym wielkim zasadniczym widzeniu dotyczącym reformy zdrowia, nastąpiło wiele widzeń przedstawiających bardziej szczegółowo zasady i zastosowanie zasad, które powinny być wskazówką w sprawach utrzymania dobrego zdrowia i opieki nad chorymi, powołania instytucji medycznych i sposobu, w jaki adwentyści dnia siódmego powinni prowadzić takie instytucje.WP2 258.2
Pani White napisała wiele w tych sprawach. Jej pierwsze wyczerpujące przedstawienie sprawy ukazało się w 1864 r. w Spiritual Gifts IVa, 120-151 [], w artykule zatytułowanym “Zdrowie”. Pani White poszerzyła następnie tę trzydziestostronicową wypowiedź do sześciu oddzielnych artykułów w celu opublikowania ich pod ogólnym tytułem “Choroba i jej przyczyny”. W 1865 r. zostały one zawarte w sześciu ponumerowanych broszurach opracowanych przez starszego i panią White, zatytułowanych “Zdrowie, czyli jak żyć”, jeden artykuł E. G. White ukazywał się w każdym numerze. [] Od czasu do czasu przez ponad kilka następnych dziesięcioleci różne czasopisma naszego wyznania dostarczały artykułów autorstwa pani White na temat zdrowia. W 1890 r. przedstawiła ona wyczerpujący obraz poselstwa zdrowia w pierwszej połowie książki “Christian Temperance and Bibie Hygiene”. W 1905 r. opublikowała “Śladami Wielkiego Lekarza”, jej kulminacyjną książkę na ten temat. Przeznaczyła ją do bardzo szerokiego rozprowadzania w Ameryce i za granicą.WP2 258.3
W każdej ze swoich ogólnych prezentacji na temat zdrowia pani White omawiała trujące lekarstwa i ich stosowanie w leczeniu chorych. To zagadnienie — wyróżniające się w pierwszym widzeniu na temat reformy zdrowia — zapełniło osiem z trzydziestu stron jej początkowej prezentacji tematu w “Spiritual Gifts”. Sprawie lekarstw poświęciła ona jeden cały artykuł w serii “Choroba i jej przyczyny”.WP2 259.1
Ponadto głos Ellen White nie był osamotniony w tym czasie. Po obu stronach Atlantyku znajdowali się lekarze, którzy ubolewali nad brakiem właściwej diagnozy i poważnie kwestionowali używanie wielu powszechnie przepisywanych trujących lekarstw. Na skutek tego doszło do stopniowych zmian w leczeniu chorych w odniesieniu do farmakoterapii. Zmiany te były najszybsze i najbardziej uderzające w latach następujących po pierwszej dekadzie dwudziestego wieku, gdy rozwinęła się współczesna wiedza medyczna w dziedzinach naukowych i doświadczalnych.WP2 259.2
Szczególnie w swoich początkowych pismach pani White kierowała wyjątkowo mocne wypowiedzi dotyczące lekarzy tego czasu oraz używania lekarstw. Aby właściwie je ocenić musimy wiedzieć coś na temat praktyk medycznych obowiązujących w czasie, gdy wypowiedzi te zostały skierowane. Wiedzę taką można zdobyć poprzez analizę literatury medycznej tamtych czasów oraz z lektury dostępnej obecnie książki “Story of Our Health Message” autorstwa D. E. Robinsona, s. 13-27.WP2 259.3
W swoich książkach, które dotyczą szczególnie problemów oraz dzieła Kościoła i jego członków, pani White poświęca więcej miejsca kwestii zdrowia i opieki nad chorymi niż jakiemukolwiek innemu pojedynczemu tematowi. Rady te rozpowszechnione są wśród ogółu społeczeństwa na ponad dwóch tysiącach stron książek “Śladami Wielkiego Lekarza”, “Medical Ministry”, “Chrześcijanin a dieta”, “Counsels on Health” oraz “Temperance”, a także w artykułach i w “Testimonies for the Church”. Czytelnik kierowany jest do tych źródeł dla uzyskania pełnego, zrównoważonego obrazu poselstwa reformy zdrowia.WP2 259.4
W niniejszym tomie zgromadzone zostały cztery rozdziały złożone z wypowiedzi zaczerpniętych z różnych źródeł — niektórych opublikowanych i niektórych nie opublikowanych — napisanych przeważnie do personelu medycznego związanego z, naszymi instytucjami, ilustrujących sposób, w jaki pani White sama stosowała zasady objawione jej w widzeniu. W swoich rozmaitych wypowiedziach na temat opieki nad chorymi zawsze przedstawiała nam ideał, do którego powinniśmy dążyć.WP2 259.5
Jednocześnie uznawała, co widoczne jest w używanej terminologii, że były chwile i okoliczności w szczególnych sytuacjach, gdy uzasadnione i konieczne było zastosowanie lekarstw, nawet tych, o których wiadomo, że były trujące.WP2 260.1
Znamienne jest, że Ellen White daje nam zapewnienie obecności Chrystusa i aniołów w sali operacyjnej, towarzyszenia i prowadzenia poświęconego chrześcijańskiego lekarza w wykonywaniu operacji chirurgicznych. Przed poważną operacją całe ciało przepajane jest silnym i w pewnym sensie szkodliwym lekarstwem do chwili całkowitej nieprzytomności i całkowitego braku czucia. Tak samo po procedurach chirurgicznych, lekarz może uznać za konieczne podanie środków uśmierzających, które niemal na pewno zawierają lekarstwa, aby przynieść ulgę i ochronić pacjenta przed popadnięciem od nagłego bólu w stan szoku pooperacyjnego, a w niektórych przypadkach od możliwej śmierci.WP2 260.2
Starając się poznać i podążać za wolą Boża, niemało osób zadaje dziś pytania podobne do tego, jakie wyrażone są w słowach pewnego studenta medycyny, który w 1893 r. napisał do pani White, aby zapytać ją o używanie lekarstw. W swoim liście napisał:WP2 260.3
“Z naszego studium “Testimonies” i małego dzieła “Jak Żyć” możemy dostrzec, że pani jest stanowczo przeciwna używaniu lekarstw w naszym dziele medycznym... Kilku studentów ma wątpliwości co do znaczenia słowa ‘lekarstwa’ wspomnianego w “Zdrowie, czyli jak żyć”. Czy odnosi się to jedynie do silniejszych leków takich jak rtęć, strychnina, arszenik i tego typu trucizn, rzeczy, które my studenci medycyny nazywamy ‘lekarstwami’ czy też obejmuje to także prostsze leki takie jak potas, jodyna, cebula morska, itd.? Wiemy, że nasze powodzenie będzie proporcjonalne do naszego stosowania się do Bożych metod. Z tego powodu zadałem powyższe pytanie”.WP2 260.4
Pierwsza pozycja w rozdziale 28, jaki przedstwiamy poniżej, to odpowiedź pani White na pytanie tego studenta medycyny.WP2 260.5
Członkowie Zarządu