Wszyscy powinni wiedzieć, co robić dla siebie samych

Twoje pytanie brzmi... “Czy w pilnych przypadkach, powinniśmy wzywać świeckiego lekarza, ponieważ wszyscy lekarze w sanatorium są tak bardzo zajęci, że nie mają czasu, by poświęcić go na praktykę na zewnątrz?”... Jeśli lekarze są tak zajęci, że nie mogą leczyć chorych poza instytucją, czy nie byłoby rzeczą mądrzejszą, aby wszyscy wyszkolili się w używaniu prostych leków, niż ośmielali się używać lekarstwa, którym nadano długie nazwy, aby ukryć ich prawdziwe właściwości. Dlaczego ktokolwiek miałby nie znać Bożych leków — okładów z gorącej wody oraz zimnych i gorących kompresów. Ważną rzeczą jest zapoznać się z dobrodziejstwem stosowania diety w przypadku choroby. Wszyscy powinni wiedzieć, co robić dla siebie samych. Mogą wezwać kogoś, kto zna się na pielęgniarstwie, lecz każdy powinien mieć właściwą wiedzę o domu, w którym żyje. Wszyscy powinni wiedzieć, co robić w przypadku choroby.WP2 271.3

Gdybym była chora, już prędzej wezwałabym prawnika niż lekarza spośród lekarzy ogólnie praktykujących. [Pani White odnosi się tu do “lekarzy ogólnie praktykujących” z 1897 r. w ostępach Australii, skąd napisała te słowa. Czytelnik musi pamiętać, że do drugiego dziesięciolecia dwudziestego wieku nauka lekarza była w dużej mierze nieuregulowana i często skromna. W wielu przypadkach była oparta na zasadzie odbywania praktyki u kogoś, co najwyżej uzupełnionej krótkim okresem nauki w bardziej lub mniej ortodoksyjnej szkole medycznej. Zawód lekarza był poza dobrze ustalonymi normami. Podstawą w lekach przeciętnego lekarza były trujące lekarstwa, przepisywane często w wielkich dawkach.WP2 271.4

Poniższe fakty wyraźnie ukazują, że wypowiedź pani White nie powinna być używana po to, by lekceważąco wyrażać się o pracy starannie wykwalifikowanego sumiennego lekarza:WP2 272.1

1. Wiele z jej wypowiedzi odnosi się do wzniosłego powołania i doniosłej odpowiedzialności lekarza;WP2 272.2

2. Jej praktyka radzenia się wykwalifikowanych lekarzy, co zostało poświadczone przez opublikowany zapis i przez tych, którzy byli członkami jej rodziny;WP2 272.3

3. Jej rada dla asystentki, która była chora, aby przedstawiła swój przypadek “pozwalając lekarzom” “zrobić” dla siebie “to, co należy zrobić” (patrz Selected Messages II, 251), oraz namawianie jej, aby jadła, “ponieważ twój ziemski lekarz chciałby, żebyś jadła” (Selected Messages II, 253);WP2 272.4

4. Wiele spośród jej rad skierowanych do praktykujących lekarzy przedstawionych w Śladami Wielkiego Lekarza, Counsels on Health, oraz Medical Ministry;WP2 272.5

5. Poradnictwo pochodzące spod jej pióra w kwestii założenia Wyższej Szkoły Medycznej Adwentystów Dnia Siódmego w Loma Linda, zaprojektowanej po to, by zapewnić “wykształcenie medyczne, które umożliwi” jej absolwentom “zdanie egzaminów wymaganych przez prawo od tych wszystkich, którzy wykonują zawód jako formalnie wykwalifikowani lekarze”. — Manuscript 7, 1910, (opublikowany w Pacific Union Recorder, 3 luty 1910). Patrz The Story of our Health Message 386 (1955).] Nie tknęłabym ich zachwalanych lekarstw, którym nadają łacińskie nazwy. Jestem zdecydowana, by poznać w prostym angielskim języku nazwę wszystkiego, co wprowadzam do mojego organizmu.WP2 272.6

Ci, którzy mają zwyczaj zażywania lekarstw grzeszą przeciwko swojej inteligencji i wystawiają na niebezpieczeństwo całe swoje późniejsze życie. Istnieją zioła, które są nieszkodliwe, a których użycie pozwoli wybrnąć z wielu najwyraźniej poważnych trudności. Gdyby jednak wszyscy dążyli do tego, by stać się mądrymi, jeśli chodzi o potrzeby swojego ciała, choroba byłaby rzeczą rzadką zamiast powszechną. Odrobina profilaktyki ma większą wartość niż funt leku. — Manuscript 86, 1897, (ogólny manuskrypt, “Zasady reformy zdrowia”, napisany z Cooranbong, Australia).WP2 272.7